Παρατήρηση. Η επίγνωση της εικονικότητας του κόσμου

Μέσα από την συνεχή επικοινωνία με όλους  -κυρίως λόγω της συγγραφής αυτών των άρθρων όλο αυτό το διάστημα εδώ-, αρκετά από τα μηνύματα που λαμβάνω είναι σχετικά με την προσωπική αντιμετώπιση του κάθε ενός πάνω στις καταστάσεις της ζωής… και ειδικότερα στην «κρίση»… Πώς να βιώσουν τον κόσμο στην καθημερινότητα τους και πώς να ζήσουν τα μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά θέματα της εποχής μας… Ζητούν σχεδόν απεγνωσμένα πληροφορίες σχετικά με την αντιμετώπιση των ίδιων θεμάτων από άλλους ανθρώπους που θεωρούν ότι ασχολούνται με το πνευματικό πεδίο…

Και αυτό διότι -σύμφωνα με τα μηνύματα πάντα- η αντίληψη που έχουν από πνευματικούς ανθρώπους είναι μια φαινομενική ηρεμία την οποία οι περισσότεροι δεν κατανοούν και δεν μπορούν να αποδεχθούν μέσα στα τόσα προβλήματα που μαστίζουν τους υπόλοιπους… Όλο αυτό το διάστημα απόφευγα να μιλήσω για τα θέματα αυτά μιας και δεν είχε ολοκληρωθεί ο κύκλος των απαραίτητων πληροφοριών που απαιτούνταν για μια τέτοια συζήτηση. Τώρα όμως πια, θεωρώ ότι έχει έρθει ο καιρός που μπορούμε να θίξουμε θέματα όπως αυτό της καθημερινής πρακτικής και αλληλεπίδρασης μας με την εικονικότητα του κόσμου γύρω μας…

1. Μέσα στη ζωή

Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του blog αυτού, έχουν ακούσει ή διαβάσει για τουλάχιστον μία φορά, τη φράση «ο εικονικός κόσμος», όμως πόσοι από αυτούς έχουν καθίσει να αισθανθούν βαθιά, το νόημα αυτής της φράσης; Το λέω αυτό διότι είναι αδύνατον να προχωρήσει κάποιος στην πνευματική αναζήτηση, αν αφήσει πίσω του τέτοια θέματα χωρίς να τα κατανοεί, διότι τότε απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του… Διότι μερικοί θεωρούν ότι το να δαπανήσουν κάποιο χρόνο από τη ζωή τους κάθε μέρα σε διαλογισμό, θα τους βοηθήσει στην πνευματική οδό της αναζήτησης… Η απάντησή μου όμως είναι «όχι»… Ο διαλογισμός, σε «βγάζει» απλά από αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα σου δώσει πληροφορίες για τον τρόπο που θα πρέπει να τον αντιμετωπίσεις στην καθημερινότητά σου…

Υπάρχουν άνθρωποι που εξασκούν τον διαλογισμό μέχρις σημείου μηδενικού μεταβολισμού, το οποίο σημαίνει ζουν χωρίς να μιλάνε, να τρώνε, να πίνουν, να κινούνται… Οι άνθρωποι αυτοί απλά είναι σε «παύση»… Δεν ζουν… Δεν συμμετέχουν στην καθημερινότητά μας… Απλά έχουν τα σώματά τους σε φάση «αναμονής» αποφεύγοντας τις διαδοχικές γεννήσεις και ενσαρκώσεις και «φεύγουν», για να επανέλθουν όταν και εάν το θελήσουν… Τα σώματά τους «φαίνεται» ότι ζουν για πάνω από 150 ή 200 χρόνια αλλά στην ουσία, το διάστημα που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, αν πιάσει φωτιά ο χώρος που βρίσκονται (το λέω σαν παράδειγμα) αυτοί δεν μπορούν να «επανέλθουν», να σηκωθούν και να φύγουν έτσι ξαφνικά, αλλά θα πρέπει κάποιοι να τους μεταφέρουν σε άλλο ασφαλές μέρος…

2. Διαλογισμός και παρατήρηση

Δεν χρησιμοποιούμε το διαλογισμό σαν μέσο αντίληψης της καθημερινότητάς μας… παρά μόνο ελάχιστα όταν θέλουμε να αντιληφθούμε τις πληροφορίες για την «εικονικότητά» του… Δηλαδή στην αρχή, όταν ζητάμε βασικές απαντήσεις… Όταν τις απαντήσεις αυτές τις λαμβάνεις από ένα κείμενο, τότε δεν περιμένεις να φτάσεις σε κατάσταση διαλογισμού τέτοια ώστε να το επιβεβαιώσεις κι εσύ, αλλά περνάς στην πράξη… Ποια πράξη; Στην «παρατήρηση»… Η συνειδητή παρατήρηση του κόσμου γύρω έχει πολλαπλάσια δύναμη από τον διαλογισμό, στην αντίληψή του ίδιου του κόσμου αλλά και του Εαυτού μας μέσα του… Προσέξτε… Ο διαλογισμός σε βοηθάει να πάρεις απαντήσεις οι οποίες «έρχονται» από το αόρατο… ενώ η παρατήρηση να «δεις» το παρόν εικονικό… Πόσοι από σας παρατηρείτε τον κόσμο; Πόσοι δοκιμάζετε τον εαυτό σας να «δει» την εικονικότητά του…

Πόσοι διερωτάστε ποια είναι η εικονικότητα ενός σύννεφου, μιας γάτας που περπατά στην άκρη το πεζοδρόμιο, ενός ποτηριού με δροσερό νερό σε ένα τραπέζι, της επίδρασης της ζέστης στο σώμα σας… απλές σκηνές της καθημερινότητάς σας… Δεν δέχομαι το «δεν έχω χρόνο»… Αν δεν υπάρχει χρόνος για παρατήρηση τότε τι νόημα έχει η αναζήτηση; Μερικοί θεωρούν το άγνωστο, σαν κάτι που μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος με λόγια ή μόνο με μελέτη ή ακόμη και διαλογισμό… Γνωρίζω ανθρώπους που υποκρίνονται τους ήρεμους ώρες ολόκληρες σε στάση λωτού, χωρίς να μπορούν να παρατηρήσουν ούτε λεπτό τον Εαυτό τους… Να του κάνουν απλές ερωτήσεις… -Που είμαι τώρα; Τι βλέπω γύρω μου;  -Τι αισθάνομαι; Γνωρίζω τις αισθήσεις μου; -Μπορώ να αντιληφθώ ότι είμαι μέσα σε μια μπουρμπουλήθρα από ύλη και κοιτάζω κάτι που δεν υπάρχει πραγματικά; -Πως μπήκα μέσα στο σώμα μου; Στο σκάφανδρό μου από δέρμα και κόκαλα; -Ποιος σκέφτεται και συναισθάνεται; Αν συναίσθημα είναι το σήμα που δίνουν οι σκέψεις μου στο σώμα μου, ποιος κλαίει, ποιος θυμώνει, ποιος χαίρεται και ποιος γελάει;

3. Παρατηρώντας το παρόν

Οι ερωτήσεις αυτές θα σε φτάσουν να κάνεις την τελευταία ερώτηση… Ποιος βιώνει την «κρίση»;… -Το σώμα μου βιώνει κρίση… Πως τη βιώνει; -Μέσα από σκέψεις… Ποιος τις δημιουργεί τις σκέψεις; -Το εγώ τις δημιουργεί που φοβάται μην πεθάνει… Τι είναι ο φόβος; -Συναίσθημα… Πως δημιουργείται; -Οι σκέψεις μου δίνουν σήμα στο σώμα μου… Κι ο κύκλος έκλεισε… Το σώμα μου βιώνει την κρίση… κι εγώ θα έπρεπε να την έχω παρατηρήσει να πλησιάζει εδώ και μια δεκαετία… Τότε υπήρχε κρίση, σήμερα υπάρχει κάθαρση κι ας πιέζει συναισθηματικά κάποιους αυτή η παραδοχή… Όμως δεν έχω μάθει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, διότι είμαι απορροφημένος από τις σκέψεις μου… Τι σκέψεις κάνεις; -Σκέφτομαι το παρελθόν μου και κάνω πλάνα για το μέλλον μου… Μα η παρατήρηση που σου λέω να εφαρμόσεις, αφορά το «τώρα» μονάχα… Πόσοι γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος ζει μονάχα στο χώρο που λέγεται «τώρα»; Το «μετά» δεν έχει έρθει ακόμη και το «πριν» μόλις πέρασε…

Είναι και τα δύο αόρατα σε μας και το μόνο που μπορούμε να επηρεάσουμε είναι μονάχα το «μετά», δηλαδή το μέλλον μας… Πόσοι γνωρίζουμε ότι το μέλλον μας έρχεται από «μέσα» μας; Το έχετε διαβάσει εδώ στα άρθρα μου αρκετές φορές… Ίσως κάνατε και κάποια σχόλια τότε… Όμως πόσες φορές το σκεφτήκατε μετά; Πόσες φορές το παρατηρήσατε πάνω σας… Θα ήθελα να σκεφτείτε τώρα και να παρατηρήσετε τον εαυτό σας… το σώμα σας… να παρατηρήσετε πως πηγάζει από μέσα σας όλος ο κόσμος που βλέπετε; Δεν σας κάνει εντύπωση όλο αυτό; Πως είναι δυνατόν να μην καθίσετε να το παρατηρήσετε να υλοποιείται γύρω σας; Κάντε το τώρα… τι περιμένετε; Ρωτήστε «ποιος είναι αυτός που βλέπω δίπλα μου»; Την ώρα που το ρωτάτε, στροβιλίζεστε μαζί του στον χώρο που και στους δύο σας παραμένει αόρατος και το μόνο που αντιλαμβάνεστε είναι τα αγγίγματα του ενός στον άλλον, στα σημεία που «πονάτε»… Οι πεποιθήσεις σας είναι ενεργές και κάνουν αισθητή την παρουσία τους… Οι πεποιθήσεις σας πηγάζουν από αυτό που λέτε ψυχή σας… Δεν πρέπει να το παρατηρήσετε όλο αυτό; Αν δεν το κάνετε εσείς ποιος θα το κάνει για εσάς;

4. Παρατηρώ σημαίνει «μου κάνω ερωτήσεις»

Κάντε όσες ερωτήσεις θέλετε… Όχι σε μένα… Σε σας… Οι ερωτήσεις που κάνετε σας βοηθούν να παρατηρείτε… Αγγίξτε το σώμα σας και μιλήστε του… Αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτή την απλή άσκηση, να διαχωρίσετε αυτόν που κάνει τις ερωτήσεις από αυτόν που απαντάει, είναι αδύνατον να αντιληφθείτε τι συμβαίνει στο αόρατο… Δεν σας ενδιαφέρει το αόρατο αν δεν έχετε εναρμονίσει τη ζωή σας πρώτα στο ορατό… στο εικονικό… Ξαναρωτάω… Ποιος βιώνει την κρίση; -Το σώμα σας… Ποιος φοβάται; -Το σώμα σας… Ποιος είναι φτωχός; -Το σώμα σας… Γιατί το κάνει; -Διότι έχει ανάγκες, σε τρόφιμα, ενέργεια, χρήμα, ρούχα, σχολεία, εργασία, αυτοκίνητο, εξοχικό, ταξίδια…

Υπάρχουν όμως κάποιοι ανάμεσά μας, που εδώ και μερικά χρόνια, το μόνο που έκαναν στον ελεύθερο χρόνο τους ήταν να παρατηρούν τον κόσμο και να κάνουν ερωτήσεις για αυτόν… Χωρίς δάσκαλο δίπλα τους… Δεν βιώνουν κρίση διότι παρατήρησαν ότι όλες οι ανάγκες, ήταν μονάχα της μπουρμπουλήθρας που είχαν για σκάφανδρο… Αυτή ήθελε πλούτη, δόξα και μεγαλεία… Αυτή η μπουρμπουλήθρα από σάρκα και κόκαλα… Σέβομαι το σώμα μου αλλά δοξάζω τον Εαυτό μου… και για αυτό μπορείτε να με πείτε φιλόδοξο… Αναγνωρίζω τις σημαντικές ανάγκες του σώματός μου και τις ικανοποιώ όλες… και για αυτό μπορείτε να με πείτε πλούσιο… ή απλά αυτάρκη…

5. Η παρατήρηση των φόβων μου

Αναγνωρίζω ότι ένα μέρος του κόσμου γύρω μου, δημιουργείται από μέσα μου… Αναγνωρίζω ότι το άλλο μέρος του ίδιου κόσμου, δημιουργείται από τη δική μου αλληλεπίδραση με όλους τους άλλους που υπάρχουν γύρω μου… Άρα, ένα μέρος του φόβου μου παράγεται από μένα τον ίδιο… κι εγώ με τη σειρά μου, παράγω ένα μέρος του φόβου των άλλων… Λέω και τις δύο φορές Εγώ, διότι αναγνωρίζω ότι μόνο εγώ μπορώ να το αποδεχθώ αυτό και μονάχα εγώ να το ακυρώσω και στις δύο περιπτώσεις… Μονάχα εγώ μπορώ να αποδεχθώ ασυνείδητα τους δικούς μου φόβους και μονάχα εγώ συνειδητά να τους ακυρώνω… Μονάχα εγώ μπορώ να συμμετέχω το ίδιο ασυνείδητα στη δημιουργία των φόβων των άλλων γύρω μου και μονάχα εγώ μπορώ μόνο συνειδητά να το ακυρώνω…

Αποδέχομαι και ακυρώνω τους φόβους μου δεν σημαίνει ότι είμαι ήρωας…  Σημαίνει ότι αντέχω να στέκομαι να παρατηρώ τα σώματα των άλλων που έχουν κυριεύσει το πνεύμα τους… Σημαίνει ότι αντέχω να αλληλεπιδρώ μαζί τους χωρίς να αποδέχομαι τη μιζέρια των σωμάτων τους… Τι είμαι; Γκουρού; Όχι ζω στο «τώρα» και αρνούμαι να δεχθώ αυτό που το σώμα μου με πιέζει να βιώσω… Πόνο και κρίση… Αρνούμαι… Μα πως μπορείς και το λες αυτό σε ένα κόσμο που καταρρέει; Δεν βλέπω κανένα κόσμο να καταρρέει… Γνωρίζω πως κάποια στιγμή, η μιζέρια των σωμάτων των ανθρώπων, είναι ικανή να κατορθώσει να διαβρώσει ακόμη και τον κόσμο των παιδιών και των ζώων ώστε να τα κάνει να βλέπουν κρίση κι εκείνα… για αυτό συνεχίζω να τους χαμογελώ σε κάθε ευκαιρία…

6. Η κρίσιμη μάζα

Για μερικούς ο νους τους δεν είναι εστιασμένος στην κρίση… Είναι  στην κρίσιμη μάζα… Μια μικρή μάζα της ανθρωπότητας, η οποία να κατορθώσει να κάνει αποτελεσματικά, αυτό που πασχίζει χρόνια… Να παρατηρήσει… Έχετε ίσως ακούσει για αυτή την «κρίσιμη μάζα» και στο παρελθόν… Είναι το ελάχιστο ποσό συνειδήσεων οι οποίες θα πρέπει να καταγραφούν ταυτόχρονα στη συνειδητότητα με ένα ελάχιστο αριθμό επαναλήψεων, ώστε να αρχίσει να καταγράφεται η πληροφορία για όλους… Να υπάρχει σαν «σπόρος» προς ανάπτυξη… Ίσως οι παραπάνω λέξεις φαίνονται σε κάποιους δύσκολες σαν έννοιες ή ακατανόητες, όμως η αλήθεια είναι πολύ περισσότερο απλή… Διότι η μάζα αυτή των ανθρώπων το μόνο που οφείλει να κάνει είναι να παρατηρεί…

Όχι να παρατηρεί και να σχολιάζει με τους γύρω της, αλλά να παρατηρεί και να ρωτάει τον Εαυτό της… Αντίθετα με το αόρατο μέρος του κόσμου, ο εικονικός και ορατός είναι εύκολο να τον αντιληφθείς διότι τον αισθάνεσαι, τον βλέπεις, τον ακουμπάς… Είναι γύρω σου και μπορείς να τον μετρήσεις και να αντιληφθείς τους φυσικούς νόμους που τον διέπουν… Είναι εκεί μπροστά σου και περιμένει να αποκαλύψεις τα μυστικά του… Είναι η μοναδική είσοδος για να κατανοήσεις τα υπόλοιπα… Κι αυτό, αυτή η μικρή μάζα ανθρώπων το έχει κατανοήσει από καιρό… το έχει εντάξει στην καθημερινότητά της… Έχει σταματήσει να ασχολείται με άλλες πρακτικές όπως διαλογισμό και προσπαθεί αν αποκρυσταλλώσει μέσα βαθιά στο είναι της, την ουσία του εικονικού κόσμου και πως αλληλεπιδρά μαζί του

7. Η αύξηση της εικονικότητας

Αυτός που εκπαιδεύεται να παρατηρεί, θα αντιληφθεί πρώτος, τη διαφορά στην αλλαγή της συνειδητότητας… Η κρίση ξεκίνησε με μια διαφορά στην ροή της πληροφορίας μέσα στη συνειδητότητα που δεν την είδε σχεδόν κανένας… Πως έγινε αυτό; Άρχισε να αυξάνεται το «εικονικό» των πραγμάτων γύρω μας… Δημιουργήθηκε εικονική ανάγκη μέσω της μόδας και του τρόπου ζωής, εικονική παροχή ενέργειας μέσω του δανεισμού, εικονική αποταμίευση μέσω της κατάργησης του χρυσού, εικονική στέγαση και ιδιοκτησία μέσω της υποθήκευσης, εικονική παραγωγή τροφίμων μέσω των μεταλλάξεων, εικονική εργασία μέσω της μηδενικής τοπικής παραγωγής, εικονική κοινωνία μέσω των δικτύων, εικονικός φόβος μέσω της συνεχούς τρομοκρατίας και εικονική διακυβέρνηση μέσω των «μη κυβερνητικών οργανώσεων»…Τι υπάρχει γύρω σου που θεωρείς πραγματικό και ικανό να σε φοβίσει; Ένα και μόνο… Η ξαφνική συνειδητοποίηση όλου του παραπάνω εικονικού περιβάλλοντος στο οποίο αφέθηκες…

Ποιος αφέθηκε; Πάλι τα ίδια με το σώμα αρχίσαμε; Φυσικά διότι όλο αυτό που μόλις διάβασες, είσαι έτοιμος να το εξαργυρώσεις με την εικονική εξασφάλιση που σε πλησιάζει… Διότι όλο αυτό το εικονικό πανηγύρι που σε ξεμυάλισε για μια δεκαετία, ξαφνικά τραβήχτηκε σαν χαλί κάτω από τα πόδια σου, ώστε να μεταφερθείς ξαφνικά στον «πραγματικό κόσμο» των υποχρεώσεων… Κι όλα αυτά που είχες και που μόλις τώρα αναγνώρισες σαν εικονικά, είσαι έτοιμος να τα χάσεις… Για όλα αυτά που αντιπροσωπεύουν τη δική σου «εικονική» ασφάλεια, είσαι έτοιμος να «παραδώσεις» την ψυχή σου για να τα κρατήσεις… Η εικονική εξασφάλιση σε πλησιάζει και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής κι αν όλο αυτό που διάβασες πιο πάνω σου φάνηκε πολιτικό, σε πληροφορώ ότι δεν είναι τίποτε άλλο από βαθιά πνευματικό και μόνο…

8. Η κατάρρευση της εικονικότητας

Είναι αδύνατον να αντέξουν όλοι σε αυτή την εικονική μάχη… Μόνο ίσως κάποιοι… Κάποιοι που θα καταφέρουν να αντέξουν να σταθούν μπροστά στην εικονικότητα, να την παρατηρήσουν, να την αντιληφθούν σαν τέτοια και να την αποδεχθούν… Σε αυτούς, η εικονική πραγματικότητα θα χαθεί, θα καταρρεύσει… Αυτή τη φράση όμως θέλω να την διαβάσετε τόσο ώστε να αισθανθείτε το νόημά της… Αλλιώς είναι αδύνατον να χαθεί για εσάς… Κάπως θα πρέπει να εκπαιδεύσετε τον εαυτό σας να το καταφέρει… Κάποιοι από σας θα τα καταφέρετε, είναι σίγουρο… Χωρίς να είναι αρνητικό, είναι αμφίβολο αν από μόνες τους πρακτικές όπως ο διαλογισμός ή ότι άλλο, να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις σε όλο αυτό το εικονικό παιχνίδι… Το σίγουρο όμως είναι ότι  κάποιοι τις χρησιμοποίησαν στα δικά τους μέτρα, σαν εργαλείο μέσα σε όλα τα τόσα εργαλεία που χρησιμοποίησαν στην ανάπτυξη τούτου τους εικονικού κόσμου.

Είναι αλήθεια ότι η διαδικασία του διαλογισμού και το κλείσιμο των ματιών, κάνει τον κόσμο περισσότερο ασταθή, όμως αυτό δεν αρκεί… Δεν ζούμε στο αόρατο… Για κάποιο λόγο που δεν μπορούμε να θυμηθούμε, αποφασίσαμε να γεννηθούμε εδώ… Να εισέλθουμε στο πεδίο της Γαίας και να λάβουμε μορφή ανθρώπου μέσα σε τούτο τον εικονικό κόσμο… Αυτό που έχουμε επιλέξει πριν ακόμη γεννηθούμε έχει σχέση με τον εικονικό αυτό κόσμο που αποκαλούμε «πραγματικότητα» και όχι με το αόρατο… Το ταξίδι μας περνά από την σε βάθος αντίληψη, αυτής της «εδώ πραγματικότητας» και της «εσωτερικής» επίγνωσης της κατάρρευσής της…

9. Το αξιακό μας κέντρο

Σας ξαναλέω ότι σε άλλες εποχές, όλο αυτό μπορεί να σας ακουγόταν σαν πολιτικός λόγος, αλλά το μόνο που είναι –το ξαναλέω- είναι πνευματικό… Σε λίγο καιρό ίσως κάποιοι από μας θα είναι πνευματικοί πρόσφυγες και κάποιοι άλλοι πνευματικοί κρατούμενοι σε ένα χώρο όμως που για αυτούς θα έχει καταρρεύσει… Όλοι και κάθε ένας από μας, έχει μέσα του φυλαγμένη μια έννοια, μια εικόνα, μια ιδέα ή μια κατάσταση που αποτελεί το αξιακό του κέντρο… Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε ιερό αλλά με τη λέξη αυτή μπορεί να υπάρξουν παρανοήσεις, διότι δεν μιλάμε για θρησκεία… Μιλάμε για αυτό που ο κάθε ένας, είναι περισσότερο ο Εαυτός του… Ένα αόρατο εσωτερικό σημείο που αντιπροσωπεύει την υπέρτατη εσωτερική του αξία…

Την αξία για χάρη της οποία όλοι μπορούν να θυσιάσουν τα «πάντα»… Με το κέντρο του αυτό, ο κάθε ένας από μας, αλληλεπιδρά με λιγότερες πεποιθήσεις, περισσότερο ακέραιος, δίκαιος, πιστός… κι όλο αυτό το κάνει με λιγότερη πίεση, ελεύθερα, αβίαστα…Σε αρκετούς σήμερα, η αύξηση της εικονικής πραγματικότητας, έχει αντικαταστήσει τις αξίες αυτές με ύλη, χρήμα, ισχύ και εξουσία… Σε αρκετούς από μας, η αυξημένη εικονική πραγματικότητα έχει καλύψει το αξιακό μας κέντρο με τμήμα του εικονικού κόσμου… Η διαδικασία για να αποβάλουμε από πάνω του όλη αυτή τη «σαβούρα» που ασυνείδητα εναποθέσαμε, είναι η συνειδητή παρατήρηση γύρω μας… Η επαναφορά μας στη ζωή του «τώρα»… Η επαναφορά μας στο παρόν…

10. Απενεργοποιώντας το φόβο μας

Ο εικονικός κόσμος δυναμώνει μόλις «κλειστείς» μέσα στο πριν και στο μετά… Αναλογίζεσαι το παρελθόν σου με τα λάθη που πιθανόν έκανες και τα «γεγονότα» που κάποιοι γιγαντώνουν μέσα σου συνεχώς και κάνεις υποθετικά σενάρια για το μέλλον σου… Ένα μέλλον που οι ίδιοι έχουν φροντίσει να το γεμίσουν με κάθε λογής φόβο… Όλη αυτή η διαδικασία, σε κρατάει δεσμευμένο μέσα στον εικονικό κόσμο χωρίς να μπορείς να κατανοήσεις τι ακριβώς συμβαίνει…  Πολλοί κοιτάζοντας γύρω τους, θεωρούν ότι το παρόν τους αποτελείται από σκηνές βίας, μιζέριας και αυξανόμενης φτώχειας, διότι όπου και να κοιτάξουν βλέπουν εικόνες φρίκης… Ποιος κοιτάζει; Μπορεί να σας φαίνεται χαζή ερώτηση αλλά αυτός που κοιτάζει λέγεται «σώμα» και «Εγώ» και οι δύναμη που το κάνει να κοιτάζει λέγεται «πεποιθήσεις»… Κοιτάζει εκείνο το μέρος του εικονικού κόσμου που συμμετέχει στο δράμα… Το σώμα και το Εγώ εκστασιάζεται για δράμα… Αν αυτό σου φαίνεται απλή  φιλοσοφία ανίκανη να σε βοηθήσει, απλά βρίσκεσαι σε λάθος κείμενο…

Ο εικονικός κόσμος είναι τόσο τεράστιος που σε χωράει μια χαρά… γιατί χάνεις το χρόνο σου με τέτοια γραπτά σαν αυτό εδώ; «Και τότε που να κοιτάξω αφού παντού γύρω μου αυτά βλέπω;»… Εκεί θα κοιτάξεις… αλλά θα κοιτάξεις Εσύ, από «μέσα» κι όχι το σώμα σου… Τότε θα δεις τα ίδια πράγματα, αλλά ξαφνικά θα παραξενευτείς με αυτό που κάνουν… Και όπως θα παραξενευτείς με τους άλλους, το ίδιο θα παραξενευτείς και με το δικό σου σώμα και το μερίδιο συμμετοχής του στο κόσμο γύρω σου… Η παρατήρηση του κόσμου με αυτό τον τρόπο, σταματά τις σκέψεις σου χωρίς να σταματά την αντίληψή σου… Η απουσία από το θόρυβο των σκέψεών σου μειώνει το φόβο σου διότι ο φόβος βρίσκεται μέσα στις σκέψεις σου… Η μείωση του φόβου σου σε βοηθά να «βλέπεις» διαφορετικά τη ροή της ζωής… Λιγότερο δραματικά…

11. Κοίτα την διέξοδο, όχι τον κίνδυνο

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε μια πινακίδα που σε πληροφορεί ότι σε ένα λεπτό θα πεθάνεις… Ποια θα είναι η αντίδρασή σου; Αμέσως θα αρχίσεις να σκέφτεσαι τι δεν πρόσεξες, το οποίο θα μπορούσε να κρύβει αυτό που θα σε σκοτώσει και συγχρόνως θα θυμηθείς ταχύτατα όλα αυτά που θα χάσεις πεθαίνοντας… Το σώμα σου θα αντιδράσει αστραπιαία, θα αρχίσεις να φωνάζεις δείχνοντας προς την πινακίδα, θα βρίζεις που δεν προνόησε κάποιος να σε ειδοποιήσει, θα με κοιτάς λες και βλέπεις ούφο «άσε μας ρε φίλε με τις φιλοσοφίες σου, εδώ σε ένα λεπτό πεθαίνω κι εσύ μου ζητάς να παρατηρώ τον κόσμο, μα τρελός είσαι δεν βλέπεις την πινακίδα μπροστά μου;»  κι ο πανικός είναι προ των πυλών… Το μόνο που χρειάζεσαι κάποιον να σε σώσει… Σταμάτα…

Χαλάρωσε και κοίτα πάλι την πινακίδα… Σε ποιόν το λέει; Σε όποιον το δει, ή σε όποιον το πιστέψει… Το μόνο που μπορεί να πεθάνει είναι το σώμα σου από το φόβο του… Όμως εδώ μιλάμε για πνευματικότητα… Δεν υπάρχει απέναντι κάποιος που πυροβολεί, αλλά απλά μια πινακίδα… Ένα μήνυμα, μια είδηση που αν την αφήσεις μπορεί να γίνει μέσα σου συν-είδηση… Μπορείς να το δεις και να γυρίσεις ήρεμα προ της έξοδο διαφυγής από εκείνο το σημείο ή μπορείς να το αποδεχθείς και να αρχίσεις να το αναπαράγεις μολύνοντας τις συνειδήσεις όλων γύρω «σε ένα λεπτό πεθαίνουμε…». Χάος… Εύγε μάζα… Δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα έφτασε σε κομβικό σημείο… ούτε είναι ίσως η τελευταία… Οι καταστάσεις της ζωής δημιουργούνται από την αλληλεπίδραση όλων μας… Μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει, συμμετέχουμε όλοι μας… Άλλοι με τα οράματά τους και άλλοι με τους φόβους τους…

12. Η έξοδος

Για να βγεις, ακολούθα τον ίδιο δρόμο που μπήκες… Η εικονικότητα εξουδετερώνεται με εικονικότητα… Δεν μπορείς να πεις «βγες από την εικονικότητα και έλα στον πραγματικό κόσμο»… Ποιος είναι ο πραγματικός κόσμος; Αφού τα πάντα γύρω είναι εικονικά… Από τη στιγμή που θα το πεις αυτό πέφτεις σε άλλη παγίδα πάλι… Η αδυναμία του ανθρώπου, ξεκινά και τελειώνει στην αποδοχή του κόσμου γύρω του ως στέρεου, μόνιμου και πραγματικού. Η παράλληλη συνειδητή δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας με σκοπό να την εξουσιάσει, αυτόματα τον εκπαιδεύει στην ολοκληρωτική αντίληψη του σύμπαντος…

Για να πάψεις να εξουσιάζεσαι συνειδητά από την εικονικότητα, πρέπει συνειδητά να δημιουργήσεις μια παράλληλη δίπλα της… Συνειδητά να δημιουργήσεις ένα ομοίωμά της… έναν εναλλακτικό κλώνο της κατά κάποιο τρόπο και να τον εξουσιάσεις… Μονάχα η ολοκληρωτική ενασχόλησή σου με τη δημιουργία ενός παράλληλου δικτύου, όμοιου με αυτό που βρίσκεσαι εσύ μέσα, θα μπορέσει να σε κάνει να αποδεχθείς όσα σήμερα αρνείσαι να αντιληφθείς… Και ίσως τότε από θύμα, γίνεις θηρευτής των κυνηγών σου…

Αλκιρέας

Εις το ΕπανΟιδείν

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ