Τα περισσότερα – αν όχι όλα – από όσα κάνουμε, γίνονται για να ικανοποιήσουμε το Εγώ μας όμως δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό. Πιστεύουμε ότι ενεργούμε με τις καλύτερες προθέσεις, ηθικές αξίες, με αγάπη, όλες αυτές τις όμορφες λέξεις που αρεσκόμαστε να χρησιμοποιούμε για να εκλογικεύουμε τις πράξεις μας.
Υποθέτουμε ότι είμαστε ανώτεροι από όλα τα άλλα πλάσματα του πλανήτη επειδή διαθέτουμε νοημοσύνη. Έχουμε δε χρησιμοποιήσει αυτή την νοημοσύνη για να κατακτήσουμε, να καταχραστούμε, να ερειπώνουμε και να καταστρέφουμε.Είμαστε άπληστοι, φθονεροί και αλαζόνες όσα και αν κατακτούμε, καταφέρνουμε ή έχουμε. Γιατί; …Επειδή ζούμε στο φόβο παρ’ όλο που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ξυπνάμε κάθε μέρα με φόβο (συνειδητό ή υποσυνείδητο) για το άγνωστο που μας περιμένει και πέφτουμε για ύπνο το βράδυ με το φόβο μήπως δεν ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα, μη έχοντας καμιά αίσθηση σκοπού, είτε για τη μέρα που πέρασε, είτε για αυτήν που μας περιμένει.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι κοιμόμαστε, είτε είμαστε ξύπνοι είτε κοιμόμαστε. Αγωνιζόμαστε να ελέγξουμε τη ζωή μας γιατί αδυνατούμε να ελέγξουμε το θάνατο. Αλλά ο θάνατος παραμονεύει πάντα στο κατώφλι μας και δεν ξέρουμε πότε ή πώς θα κτυπήσει την πόρτα μας.
Δεν συνηθίζουμε να μιλάμε για το θάνατο στις καθημερινές μας συζητήσεις, δεν τον υπολογίζουμε στους προγραμματισμούς μας. Τον αντιμετωπίζουμε σαν τραγωδία αντί σαν δώρο που είναι πραγματικά.
Φτιάχνουμε ένα σωρό σχέδια με σκοπό να ελέγξουμε το μέλλον: επενδύουμε, υπολογίζουμε και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο μέλλον, αλλά ποτέ δεν ζούμε πραγματικά στο παρόν. Πάντα θέλουμε περισσότερα από όλα όσα δεν έχουμε και παλεύουμε να τα αποκτήσουμε με κάθε τρόπο χωρίς ποτέ να εκτιμούμε όλα αυτά που έχουμε.
Κουβαλάμε το παρελθόν μαζί μας, επαναλαμβάνοντας το στο παρόν, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε γιατί ζούμε ασυνείδητα. Νομίζουμε ότι μπορούμε να υπάρχουμε μόνοι και αγνοούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Τους θεωρούμε δεδομένους και τους βλέπουμε μόνο ως μέσον για την ικανοποίηση των επιθυμιών μας.
Φοβόμαστε να ανοίξουμε την καρδιά μας γιατί φοβόμαστε τον πόνο της υποχρέωσης να αντιμετωπίσουμε τους εσωτερικούς μας δαίμονες. Απομονώνουμε όσα και όσους μας απειλούν και δεν κατανοούμε, και χτίζουμε κάστρα στην άμμο για να προστατευόμαστε. Έχουμε χάσει την επαφή μας με τη φύση και έτσι έχουμε γίνει ακόμα πιο τρωτοί και εκτεθειμένοι.
Όσο περισσότερη υλική δύναμη αποκτούμε, τόσο πιο τρωτοί γινόμαστε. Έχουμε επιθυμίες, και παίρνουμε και παίρνουμε και παίρνουμε αλλά δεν δίνουμε τίποτα πίσω. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις!
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι στη θέση που βρισκόμαστε, στις επιλογές που κάνουμε κάθε στιγμή. Κάθε μέρα που δεν πράττουμε το σωστό, χάνουμε μια ευκαιρία. Και χάνουμε τις ευκαιρίες μας καθημερινά. Ο κύκλος της ζωής έχει παραβιαστεί γιατί η ισορροπία του δούναι και λαβείν έχει διαταραχτεί. Είμαστε κοινωνία καταναλωτών, καθοδηγούμενοι από την οικονομία, όχι την κοινή λογική.
Η δομή του κόσμου είναι τέτοια που λειτουργεί με τον νόμο της φύσης. Δεν μπορεί να υπάρξει πλεόνασμα στη φύση. Η ισορροπία πρέπει να αποκατασταθεί με κάθε τρόπο. Αλλά είμαστε τόσο τυφλοί και τόσο κωφοί που αδυνατούμε να δούμε αυτό, το δικό μας δημιούργημα, και πού αυτό μας οδηγεί. Πλησιάζουμε απειλητικά ένα πέτρινο τοίχο… έχουμε περάσει το σημείο της μη επιστροφής; Πιστεύω πως όχι.
Τι θα μας κάνει όμως να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά που δημιουργούμε; Τι θα αντιστρέψει αυτή την καταστροφική συμπεριφορά η οποία βασίζεται στο Εγώ και στο φόβο και στη μοναξιά μας; Πώς επιτυγχάνουμε μετατόπιση της συνειδητότητας μας; Η αποτυχία και η καταστροφή και η αρνητικότητα δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό.
Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Αντίθετα, τα επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά και ξανά. Κάθε φορά οι συνέπειες είναι πολύ πιο τρομακτικές και πιο καταστροφικές από πριν. Η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές ότι άσχετα με το πόσο καλό επιτυγχάνουμε να δημιουργήσουμε, πάντα θα δημιουργούμε πολύ περισσότερο κακό. Ασχέτως πόσους σοφούς ηγέτες έχουμε για να μας οδηγούν, πάντα θα δημιουργούμε πολλούς περισσότερους ατρόμητους καταστροφείς, τους οποίους οικειοθελώς θα ακολουθούμε. Αν δεν έχουμε ηθικά ερωτήματα στις διακυβερνητικές μας μεθόδους τότε δεν έχουμε μια μέθοδο που θα επιβιώσει. Αφομοιώστε το αυτό για μια στιγμή… Η δύναμη βρίσκεται πάντα στα χέρια του λαού. «Το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα.» (Edmund Burke (1729 1797)
Μια ηθική κοινωνία μπορεί να βασίζεται μόνο σε ηθικά όντα. Κάθε άνθρωπος κάνει τη διαφορά και κάθε άνθρωπος έχει μια διαρκή επιλογή να δημιουργεί συνειδητά ή όχι. Κάθε άνθρωπος συνεισφέρει στη συλλογική συνειδητότητα κάθε λεπτό, κάθε μέρα, με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ενέργειες του, εδώ, στην πραγματική ζωή.
Δεν γίνεται να αποπλανηθούμε εκτός αν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να ζούμε ασυνείδητα. Αν δεν σκεφτόμαστε μόνοι μας, κάποιος είναι πάντα πρόθυμος να σκέφτεται για μας. Αν δεν είμαστε εμείς οι αρχηγοί του εαυτού μας, πάντα θα επιτρέπουμε σε άλλους να οδηγούν τη ζωή μας. Είναι μεγάλος ο πειρασμός να «καθίσουμε πίσω» και να παραιτηθούμε από τον αγώνα: φαίνεται να είναι τεράστιος και ανώφελος.
Χρειαζόμαστε πολλή περισσότερη θετική ενέργεια για να αντιστρέψουμε την αρνητική που υπάρχει γύρω μας. Και όμως, αυτή είναι η μόνη επιλογή που έχουμε πραγματικά: είτε να «χαλαρώνουμε στον καναπέ μας» και να αποδεχόμαστε τη μοίρα μας (μια «μοίρα» που συνδημιουργούμε με την απάθεια και τη μη συμμετοχή μας) ή να πάρουμε θέση, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που όλοι έχουμε να είμαστε συνειδητοί στις επιλογές και τις αποφάσεις μας.
Αλλά αυτή δεν είναι μια απόφαση που παίρνουμε για μια μόνο φορά στη ζωή μας. Είναι μια στάση συνειδητής επιλογής κάθε λεπτό της μέρας, κάθε μέρα της ζωής μας, σε όλα όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε.
Είναι πιο σημαντικό να σκεφτόμαστε με υπευθυνότητα από το να ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια μας για να είμαστε «καλοί» πολίτες και εξωτερικά υπεύθυνα όντα. Είναι πιο σημαντικό να απελευθερώσουμε τα συναισθήματα μας από το παρελθόν παρά να εκτελούμε φιλανθρωπικές πράξεις για τη «σωτηρία» της ψυχής μας. Είναι πιο σημαντικό να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές μας προθέσεις πίσω από τις ανάγκες μας παρά να παριστάνουμε ότι είμαστε ικανοί να υποθέτουμε τις προθέσεις των άλλων. Είναι πολύ πιο σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς με την προσωρινή μας ανικανότητα να κατανοήσουμε και να συγχωρέσουμε παρά να «συγχωρούμε» από υπερηφάνεια και μια ψεύτικη πνευματική ανωτερότητα. Και είναι πιο σημαντικό να «λατρεύουμε» τον ήλιο, τα φυτά, τους ανθρώπους, τον πλανήτη και τη ζωή (γιατί σε όλα βρίσκεται ο Θεός) παρά να χτίζουμε επιβλητικές εκκλησίες για να κρύβουμε μέσα σε αυτές τη γύμνια της ψυχής μας ακολουθώντας τελετουργίες από συνήθεια (παράδοση το λένε) και ορίζοντας εχθρούς όσους δεν ακολουθούν ή δεν υιοθετούν τη δική μας περιορισμένη οπτική της ζωής.
Υποθέτουμε ότι είμαστε ανώτεροι από όλα τα άλλα πλάσματα του πλανήτη επειδή διαθέτουμε νοημοσύνη. Έχουμε δε χρησιμοποιήσει αυτή την νοημοσύνη για να κατακτήσουμε, να καταχραστούμε, να ερειπώνουμε και να καταστρέφουμε.Είμαστε άπληστοι, φθονεροί και αλαζόνες όσα και αν κατακτούμε, καταφέρνουμε ή έχουμε. Γιατί; …Επειδή ζούμε στο φόβο παρ’ όλο που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ξυπνάμε κάθε μέρα με φόβο (συνειδητό ή υποσυνείδητο) για το άγνωστο που μας περιμένει και πέφτουμε για ύπνο το βράδυ με το φόβο μήπως δεν ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα, μη έχοντας καμιά αίσθηση σκοπού, είτε για τη μέρα που πέρασε, είτε για αυτήν που μας περιμένει.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι κοιμόμαστε, είτε είμαστε ξύπνοι είτε κοιμόμαστε. Αγωνιζόμαστε να ελέγξουμε τη ζωή μας γιατί αδυνατούμε να ελέγξουμε το θάνατο. Αλλά ο θάνατος παραμονεύει πάντα στο κατώφλι μας και δεν ξέρουμε πότε ή πώς θα κτυπήσει την πόρτα μας.
Δεν συνηθίζουμε να μιλάμε για το θάνατο στις καθημερινές μας συζητήσεις, δεν τον υπολογίζουμε στους προγραμματισμούς μας. Τον αντιμετωπίζουμε σαν τραγωδία αντί σαν δώρο που είναι πραγματικά.
Φτιάχνουμε ένα σωρό σχέδια με σκοπό να ελέγξουμε το μέλλον: επενδύουμε, υπολογίζουμε και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο μέλλον, αλλά ποτέ δεν ζούμε πραγματικά στο παρόν. Πάντα θέλουμε περισσότερα από όλα όσα δεν έχουμε και παλεύουμε να τα αποκτήσουμε με κάθε τρόπο χωρίς ποτέ να εκτιμούμε όλα αυτά που έχουμε.
Κουβαλάμε το παρελθόν μαζί μας, επαναλαμβάνοντας το στο παρόν, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε γιατί ζούμε ασυνείδητα. Νομίζουμε ότι μπορούμε να υπάρχουμε μόνοι και αγνοούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Τους θεωρούμε δεδομένους και τους βλέπουμε μόνο ως μέσον για την ικανοποίηση των επιθυμιών μας.
Φοβόμαστε να ανοίξουμε την καρδιά μας γιατί φοβόμαστε τον πόνο της υποχρέωσης να αντιμετωπίσουμε τους εσωτερικούς μας δαίμονες. Απομονώνουμε όσα και όσους μας απειλούν και δεν κατανοούμε, και χτίζουμε κάστρα στην άμμο για να προστατευόμαστε. Έχουμε χάσει την επαφή μας με τη φύση και έτσι έχουμε γίνει ακόμα πιο τρωτοί και εκτεθειμένοι.
Όσο περισσότερη υλική δύναμη αποκτούμε, τόσο πιο τρωτοί γινόμαστε. Έχουμε επιθυμίες, και παίρνουμε και παίρνουμε και παίρνουμε αλλά δεν δίνουμε τίποτα πίσω. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις!
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι στη θέση που βρισκόμαστε, στις επιλογές που κάνουμε κάθε στιγμή. Κάθε μέρα που δεν πράττουμε το σωστό, χάνουμε μια ευκαιρία. Και χάνουμε τις ευκαιρίες μας καθημερινά. Ο κύκλος της ζωής έχει παραβιαστεί γιατί η ισορροπία του δούναι και λαβείν έχει διαταραχτεί. Είμαστε κοινωνία καταναλωτών, καθοδηγούμενοι από την οικονομία, όχι την κοινή λογική.
Η δομή του κόσμου είναι τέτοια που λειτουργεί με τον νόμο της φύσης. Δεν μπορεί να υπάρξει πλεόνασμα στη φύση. Η ισορροπία πρέπει να αποκατασταθεί με κάθε τρόπο. Αλλά είμαστε τόσο τυφλοί και τόσο κωφοί που αδυνατούμε να δούμε αυτό, το δικό μας δημιούργημα, και πού αυτό μας οδηγεί. Πλησιάζουμε απειλητικά ένα πέτρινο τοίχο… έχουμε περάσει το σημείο της μη επιστροφής; Πιστεύω πως όχι.
Τι θα μας κάνει όμως να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά που δημιουργούμε; Τι θα αντιστρέψει αυτή την καταστροφική συμπεριφορά η οποία βασίζεται στο Εγώ και στο φόβο και στη μοναξιά μας; Πώς επιτυγχάνουμε μετατόπιση της συνειδητότητας μας; Η αποτυχία και η καταστροφή και η αρνητικότητα δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό.
Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Αντίθετα, τα επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά και ξανά. Κάθε φορά οι συνέπειες είναι πολύ πιο τρομακτικές και πιο καταστροφικές από πριν. Η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές ότι άσχετα με το πόσο καλό επιτυγχάνουμε να δημιουργήσουμε, πάντα θα δημιουργούμε πολύ περισσότερο κακό. Ασχέτως πόσους σοφούς ηγέτες έχουμε για να μας οδηγούν, πάντα θα δημιουργούμε πολλούς περισσότερους ατρόμητους καταστροφείς, τους οποίους οικειοθελώς θα ακολουθούμε. Αν δεν έχουμε ηθικά ερωτήματα στις διακυβερνητικές μας μεθόδους τότε δεν έχουμε μια μέθοδο που θα επιβιώσει. Αφομοιώστε το αυτό για μια στιγμή… Η δύναμη βρίσκεται πάντα στα χέρια του λαού. «Το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα.» (Edmund Burke (1729 1797)
Μια ηθική κοινωνία μπορεί να βασίζεται μόνο σε ηθικά όντα. Κάθε άνθρωπος κάνει τη διαφορά και κάθε άνθρωπος έχει μια διαρκή επιλογή να δημιουργεί συνειδητά ή όχι. Κάθε άνθρωπος συνεισφέρει στη συλλογική συνειδητότητα κάθε λεπτό, κάθε μέρα, με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ενέργειες του, εδώ, στην πραγματική ζωή.
Δεν γίνεται να αποπλανηθούμε εκτός αν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να ζούμε ασυνείδητα. Αν δεν σκεφτόμαστε μόνοι μας, κάποιος είναι πάντα πρόθυμος να σκέφτεται για μας. Αν δεν είμαστε εμείς οι αρχηγοί του εαυτού μας, πάντα θα επιτρέπουμε σε άλλους να οδηγούν τη ζωή μας. Είναι μεγάλος ο πειρασμός να «καθίσουμε πίσω» και να παραιτηθούμε από τον αγώνα: φαίνεται να είναι τεράστιος και ανώφελος.
Χρειαζόμαστε πολλή περισσότερη θετική ενέργεια για να αντιστρέψουμε την αρνητική που υπάρχει γύρω μας. Και όμως, αυτή είναι η μόνη επιλογή που έχουμε πραγματικά: είτε να «χαλαρώνουμε στον καναπέ μας» και να αποδεχόμαστε τη μοίρα μας (μια «μοίρα» που συνδημιουργούμε με την απάθεια και τη μη συμμετοχή μας) ή να πάρουμε θέση, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που όλοι έχουμε να είμαστε συνειδητοί στις επιλογές και τις αποφάσεις μας.
Αλλά αυτή δεν είναι μια απόφαση που παίρνουμε για μια μόνο φορά στη ζωή μας. Είναι μια στάση συνειδητής επιλογής κάθε λεπτό της μέρας, κάθε μέρα της ζωής μας, σε όλα όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε.
Είναι πιο σημαντικό να σκεφτόμαστε με υπευθυνότητα από το να ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια μας για να είμαστε «καλοί» πολίτες και εξωτερικά υπεύθυνα όντα. Είναι πιο σημαντικό να απελευθερώσουμε τα συναισθήματα μας από το παρελθόν παρά να εκτελούμε φιλανθρωπικές πράξεις για τη «σωτηρία» της ψυχής μας. Είναι πιο σημαντικό να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές μας προθέσεις πίσω από τις ανάγκες μας παρά να παριστάνουμε ότι είμαστε ικανοί να υποθέτουμε τις προθέσεις των άλλων. Είναι πολύ πιο σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς με την προσωρινή μας ανικανότητα να κατανοήσουμε και να συγχωρέσουμε παρά να «συγχωρούμε» από υπερηφάνεια και μια ψεύτικη πνευματική ανωτερότητα. Και είναι πιο σημαντικό να «λατρεύουμε» τον ήλιο, τα φυτά, τους ανθρώπους, τον πλανήτη και τη ζωή (γιατί σε όλα βρίσκεται ο Θεός) παρά να χτίζουμε επιβλητικές εκκλησίες για να κρύβουμε μέσα σε αυτές τη γύμνια της ψυχής μας ακολουθώντας τελετουργίες από συνήθεια (παράδοση το λένε) και ορίζοντας εχθρούς όσους δεν ακολουθούν ή δεν υιοθετούν τη δική μας περιορισμένη οπτική της ζωής.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.