"παράξενα τραίνα"

κομποι
 

Υπάρχει ελάχιστη σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και την κοινωνική "πραγματικότητα". Υπάρχουν γύρω μας ψευδογεγονότα, στα οποία εμείς προσαρμοζόμαστε με την κατάλληλη γι’ αυτό ψευδή συνείδηση, που μας επιτρέπει να θεωρούμε αυτά τα ψευδογεγονότα σαν τάχα αληθινά και πραγματικά, πολλές φορές μάλιστα ακόμα και σαν τάχα ωραία.

Στην ανθρώπινη κοινωνία η αλήθεια βρίσκεται πλέον λιγότερο σε αυτό που όντως είναι τα πράγματα και περισσότερο σε αυτό που δεν είναι. Πρόκειται για μία κοινωνική πραγματικότητα εξαιρετικά απεχθή, από την στιγμή που κάποιος την κοιτάξει κάτω από το φως της εκτοπισμένης αλήθειας. Ακόμα και η ίδια η ομορφιά σχεδόν δεν είναι πια υπαρκτή, εκτός και εάν αποτελεί και αυτή ένα ψέμα.


Τι πρέπει άραγε να πράξουμε εμείς, εμείς που είμαστε νεκροζώντανοι, εμείς που ζούμε στην τακτικά κλονιζόμενη ενδοχώρα μίας γερασμένης κεφαλαιοκρατίας.

Μπορούμε άραγε να πράξουμε τίποτε περισσότερο από το να αντικαθρεφτίζουμε απλώς την παρακμή που επικρατεί γύρω μας και μέσα μας.

Μπορούμε άραγε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να τραγουδάμε τα πικρά και λυπητερά άσματα της απογοήτευσης και της ήττας.

Τόσο οι απαιτήσεις του παρόντος, όσο και η αποτυχία του παρελθόντος, είναι μία και η αυτή: απαιτείται η σύνταξη μίας στο έπακρο αυτοσυνειδητής και αυτοκριτικής ανθρώπινης έκθεσης της ανθρωπότητας.

Τώρα πια, κανείς και καμμία δεν μπορεί να στοχάζεται, να αισθάνεται ή να πράττει, εάν προηγουμένως δεν θέσει ως αφετηρία την δική του ή την δική της αλλοτρίωση… Είμαστε όλοι μας δολοφόνοι και πόρνες, ανεξάρτητα από την κουλτούρα, την κοινωνία, την τάξη και το έθνος όπου ανήκουμε, ανεξάρτητα από το πόσο "ομαλούς", "ηθικούς" ή "ώριμους" θεωρούμε τους εαυτούς μας.

Η ανθρωπότητα είναι ολότελα αποξενωμένη από τις αυθεντικές της δυνατότητες. Η παραμορφωμένη μας οπτική, μας εμποδίζει να τηρήσουμε κάποια σαφή θέση απέναντι στην υγεία του κοινού νοός ή απέναντι στην παραφροσύνη του αποκαλούμενου τρελλού. Και οπωσδήποτε, εκείνο που απαιτείται είναι κάτι περισσότερο από κάποιο παθιασμένο ξέσπασμα μίας εξαγριωμένης ανθρωπότητας.

Η αλλοτρίωσή μας έχει ισχυρότατες ρίζες. Για κάθε σοβαρή θεώρηση οποιασδήποτε πλευράς του τωρινού διανθρώπινου βίου, βασικότατο κίνητρο αποτελεί η συνείδηση αυτού του γεγονότος. Θεωρημένη από διαφορετικές προοπτικές, ερμηνευμένη μέσα από διαφορετικές μεθόδους, ή εκφρασμένη με διαφορετικά ιδιώματα, αυτή η συνείδηση είναι που συνενώνει στοχαστές τόσο διαφορετικούς, όπως ο Μάρξ, ο Κίρκεγκαρντ, ο Νίτσε, ο Χάϊντεγκερ, ο Τίλλιχ και ο Σαρτρ.

Είμαστε αποβλακωμένες και παραφρονημένες υπάρξεις, ξένοι απέναντι στους αληθινούς εαυτούς μας, ξένοι ο ένας απέναντι στον άλλον και απέναντι στον υλικό και πνευματικό κόσμο, αποξενωμένοι ακόμα και από μία ιδανική πλευρά τρέλλας, την οποία μπορούμε ίσως να αντιληφθούμε αλλά όχι και να υιοθετήσουμε.

Γεννιόμαστε δίχως να το έχουμε επιλέξει, σε έναν κόσμο όπου υποχρεωτικώς μας περιμένει η αλλοτρίωση. Είμαστε όχι μόνον δυνητικά άνθρωποι, αλλά επιπροσθέτως σε κατάσταση πλήρους αλλοτρίωσης, μία κατάσταση η οποία σαφώς δεν αποτελεί την λογική κατάληξη κάποιας φυσικής διαδικασίας. Η αλλοτρίωση σαν παρούσα μοίρα μας, έχει επιτευχθεί αποκλειστικά με την χρήση μίας εξωφρενικής ποσότητας βίας, την οποία επί αιώνες έχουν επιβάλει ανθρώπινα όντα επάνω σε άλλα ανθρώπινα όντα.

Τα πρότυπα που θα παρουσιάσω στην συνέχεια του παρόντος δεν έχουν επί τούτου ταξινομηθεί για ν’ απεικονίσουν την ανθρώπινη υποδούλωση… Περιορίστηκα απλώς στην παρουσίαση μερικών μόνον από αυτά, τα οποία εγώ ο ίδιος έχω συναντήσει. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό για να τα περιγράψω είναι κόμποι, πλέγματα, πέδες, αδιέξοδα, διαξεύξεις, στρόμβοι, δεσμά.

ΜΕΡΙΚΟΙ "ΚΟΜΠΟΙ":

1. Παίζουν ένα παιγνίδι. Παίζουν ότι δεν παίζουν ένα παιγνίδι. Εάν τους δείξω ότι καταλαβαίνω ότι παίζουν, θα παραβώ τους κανόνες και θα έχω συνέπειες. Πρέπει να παίξω το παιγνίδι τους, Να παίξω ότι δεν καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνω το παιγνίδι.

2. Κάτι πρέπει να συμβαίνει με αυτόν γιατί δεν θα δρούσε όπως δρα, εκτός αν συνέβαινε κάτι, άρα δρα όπως δρα, γιατί κάτι συμβαίνει με αυτόν. Αυτός δεν νομίζει ότι κάτι τού συμβαίνει, γιατί ένας από τους λόγους που κάτι συμβαίνει με αυτόν είναι ότι δεν νομίζει ότι κάτι συμβαίνει με αυτόν, άρα πρέπει να τον βοηθήσουμε να συνειδητοποιήσει, πως το ότι δεν νομίζει ότι κάτι συμβαίνει με αυτόν είναι ένας από τους λόγους που κάτι συμβαίνει με αυτόν.

3. Η Άλφα δεν σέβεται τον εαυτό της. Δεν μπορεί να σεβαστεί όποιον την σέβεται. Μπορεί να αγαπήσει μόνον κάποιον που δεν την σέβεται. Αγαπάει τον Βήτα γιατί δεν την σέβεται. Περιφρονεί τον Γάμα γιατί δεν την περιφρονεί. Μόνο ένα περιφρονητέο άτομο μπορεί να σεβαστεί κάποιον τόσο περιφρονητέο όσο η Άλφα. Η Άλφα δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον, τον οποίο περιφρονεί. Παρόλο όμως που αγαπάει τον Βήτα, δεν μπορεί να πιστέψει ότι εκείνος την αγαπάει. Ποια απόδειξη μπορεί να έχει άραγε από αυτόν,

4.
- "Νομίζεις ότι είμαι ηλίθια,"
- "Όχι, δεν νομίζω ότι είσαι ηλίθια…"
- "Πρέπει να είμαι ηλίθια, που νομίζω ότι νομίζεις ότι είμαι ηλίθια, εάν δεν το νομίζεις. Διαφορετικά πρέπει να λες ψέμματα. Είμαι ηλίθια ούτως ή άλλως, που νομίζω ότι είμαι ηλίθια, αν είμαι ηλίθια που νομίζω ότι είμαι ηλίθια, αν δεν είμαι ηλίθια που νομίζω ότι νομίζεις ότι είμαι ηλίθια, αν δεν το νομίζεις. Είμαι γελοία".
- "Όχι, δεν είσαι".
- "Είμαι γελοία που νοιώθω γελοία όταν δεν είμαι. Πρέπει να γελάς μαζί μου, που νοιώθω ότι γελάς μαζί μου αν δεν γελάς μαζί μου".

5. Είναι δυστυχισμένος που είναι δυστυχισμένη. Είναι δυστυχισμένη που είναι δυστυχισμένος. Ο Άλφα είναι δυστυχισμένος που η Βήτα είναι δυστυχισμένη. Η Βήτα είναι δυστυχισμένη που ο Άλφα είναι δυστυχισμένος που η Βήτα είναι δυστυχισμένη που ο Άλφα είναι δυστυχισμένος που η Βήτα είναι δυστυχισμένη. Η Βήτα αισθάνεται ενοχή για το ότι είναι δυστυχισμένη επειδή ο Άλφα είναι δυστυχισμένος που η Βήτα είναι δυστυχισμένη. Ο Άλφα αισθάνεται ενοχή που η Βήτα είναι δυστυχισμένη επειδή νομίζει ότι αυτός οφείλει να την κάνει ευτυχισμένη. Η Βήτα νοιώθει ενοχή για το ότι ο ¨Άλφα νοιώθει ενοχή που η Βήτα νοιώθει ενοχή που ο Άλφα νοιώθει ενοχή.

Δηλαδή το πράγμα πάει κάπως έτσι Δεν είμαι σωστός, άρα, είμαι ένοχος, γιατί δεν είμαι σωστός, γιατί είμαι ένοχος, άρα δεν είμαι σωστός

Είμαστε "παράξενα τραίνα" τελικά ή δεν είμαστε???

Μην αναζητάς αιτίες αλλού. Ποτέ δε φταίνε οι άλλοι. Αυτοί είναι αυτοί που είναι. Εμείς τι κάναμε.. Κανείς δε φταίει. Υπαίτιοι δεν υπάρχουν παρά μόνον εμείς.

Όχι γιατί δεν αδράξαμε ευκαιρίες και στιγμές, αλλά γιατί αφήσαμε μαγνήτες να αποπροσανατολίσουν τις πυξίδες μας. Απόλυτη ταύτιση δεν υπάρχει.Το έμαθα πια. Την κατασκευάσαμε γιατί την έχουμε ανάγκη.

 Η Διάσταση άλλωστε που μετράει, είναι η αντοχή στον πόνο, που σε κάνει να αναδύεσαι απο την καθημερινή φθορά και σε κάνει γενναίο, λειτουργώντας καθαρτήρια. 

Για να υψώνεις το χέρι, γροθιά ή παλάμη ανοιχτή πάνω απο τους ανθρώπους και τα ερείπια, θα πεί ότι είδες ορίζοντες και το σύμπαν δεν άδειασε γιατί χωρίς φως πως θα φανούν οι γραμμές των οριζόντων κι έπειτα, μαζί με το χέρι απλωμένο ή γροθιά, υψώνεσαι και συ αδερφέ μου.

Τι κι αν κάτω είναι ερείπια ή ναοι.Υψώνεσαι κι αυτό μετράει σ'αυτή την καταραμένη συνομοταξία μας.Κι αν όχι, πως και γιατί αιωρούμαστε.; Tώρα το φεγγάρι ακρονυχίδα.

Ξέρεις, το γύρισμα απο νύχτα σε μέρα συνεχώς ξεγελάει. Και λές κάθε μέρα, αύριο, ίσως να είναι μια άλλη μέρα.

Και κυλάει ο χρόνος απαράλλαχτος με μικρές εκλάμψεις και απαντοχές.Και σύ περιμένεις μια ζωή ολόκληρη την αυριανή μέρα.

 Ότι κι όσα να έχεις ζήσει, πάντα κάτι μένει που δεν έζησες. Και μονάχα γι'αυτό αξίζει να περιμένεις. Έτσι σε μια κλωστή στιγμή οριακή πάντα κινούνται συναισθήματα κι εντάσεις. Ίσως εκεί να είναι η ομορφιά. Μην την απαρνηθείς. Γιατί χωρίς θέληση μνήμη κι εντάσεις πως θα ζήσουμε;

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ