Στα εργαστήρια του μυαλού...

 

Άδειασα την καρδιά μου από το συναίσθημα του μίσους και της μικρότητας, άφησα την ψυχή μου να περιπλανηθεί στα αδιέξοδα μονοπάτια της αθανασίας, άναψα την ιερή δάδα του πολέμου, έκλεισα τα μάτια στις επιθυμίες του κορμιού και στις ηδονές της ψυχής μου.

Επέλεξα τον δρόμο τον σκληρό, τον ανηφορικό, τον κακοτράχηλο και χωρίς σανδάλια άρχισα να τον ανεβαίνω μέχρι που τα πόδια μου μάτωσαν, το μέτωπο μου ίδρωσε και η καρδιά μου διαμαρτυρόταν.
Κάθισα στο πιο ψηλό λόφο της μικρότητας μου και ξεδίψασα με το ιερό πιοτό της λύπης.
Ταξίδεψα σε μέρη απόκρημνα που γεμάτα μνήμες και θύμησες ήταν ποτισμένα και δέχτηκα να συνομιλήσω με το παρελθόν που κρυβόταν πίσω από τις πέτρες και τα τείχη του κάθε τόπου. Φίλησα γυναίκες που με πρόδωσαν μονάχα για να γευτώ του Ιούδα το φιλί και απάτησα γυναίκες που μʼ αγάπησαν μονάχα για να νιώσω πως γεννιέται μέσα στον κήπο της αγάπης, ο φθόνος και το μίσος. Ήπια από το πιοτό το δυνατό, το μεθυστικό, μέχρι να αποκοιμηθεί ο νους μου και τραγούδησα ξεχασμένες μπαλάντες μέσα σε άδειες αίθουσες για να νιώσω το συναίσθημα του να γίνεσαι θεατής του εαυτού σου.
Άναψα φωτιές σε καρδιές και τις άφησα εκεί να καίγονται μέσα στους αιώνες και βλαστήμησα για να νιώσω την οργή του Θεού. Κάρφωσα μαχαίρια στο κορμί μου και είδα τα ρυάκια το αίμα να τρέχουν από μέσα μου και να ποτίζουν τη γη που με γέννησε, ως φόρος τιμής στην αιώνια, μελλούμενη, παντοτινή μητέρα. Πέταξα τα ρούχα μου και περιφερόμουν γυμνός στα σοκάκια του κόσμου για να αισθανθώ την γελοιοποίηση, την περιφρόνηση και να αντικρίσω τον αντικαθρεπτισμό της ανωτερότητας στα μάτια των περαστικών που μου πέταγαν βρώμικα νομίσματα για να εξαγοράσουν τη φιλευσπλαχνία τους.
Πίστεψα στο διάβολο για να με μυήσει στα μονοπάτια του κακού μα με πέταξε από το κάστρο του μόλις ανακάλυψε τα άδυτα που μέσα μου κρύβονταν. Χτύπησα και μπήκα ακάλεστος στο καλύβι του Θεού και φιλώντας τον του είπα «Θα σε προδώσω μα θα επιστρέψω». Έσπασα τους δεσμούς μου με κάθε τι πρόσκαιρο και άνοιξα την αγκαλιά μου στην αιωνιότητα ζητώντας την αθανασία. Έγινα μάγος μόνο και μόνο για να προσκυνήσω το ιερό βρέφος και του πήγα δώρα το χρυσό της καλοσύνης, τον καθρέπτη της αυτογνωσίας και το μπαρούτι του πολέμου για τη μεγάλη μάχη που έμελλε να δώσει με Θεό κι ανθρώπους.
Έχτισα παλάτια πάνω σε όλα τα πρόσκαιρα και στηρίχτηκα σε κούφιους κορμούς. Τρύπησα όλα τα αδιέξοδα με την τσιμπίδα της περιέργειας και είδα μέσα από τις μικρές τρυπούλες που δημιούργησα, το ανώφελο του προορισμού και τη μαγεία της διαδρομής. Έκλαψα μέσα σε πηγάδια για να πίνει ο κόσμος το αποτέλεσμα και το συμπέρασμα των σκέψεων μου και προσευχόμουν καθημερινά κοιτάζοντας τον ουρανό, σε ένα Θεό που ζει μέσα μου. Βούτηξα στον πιο βαθύ ωκεανό σε αναζήτηση των πολύτιμων λίθων: του κοχυλιού της μνήμης και του σμαραγδιού της γνώσης. Όμως και τα δυο ήταν σφραγισμένα μέσα στο σεντούκι του χρόνου πίσω από την πύλη του κάστρου της ωρίμανσης.
Κοίταξα τον μεσημεριανό ήλιο κατάματα και είδα την υπερυψωμένη κατάφωτη δύναμη. Κοίταξα την Κρήτη και είδα την επίγεια, καταφανή υπερηφάνεια και λεβεντιά. Κοίταξα την Ελλάδα και είδα ανθρώπους με καντηλάκια να προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν ένα φως που χάνεται. Κοίταξα τις χαμένες πατρίδες και είδα λεπτές ματωμένες γραμμές από την γη στον ουρανό πιθανότατα για να κατεβαίνουν οι παλιοί αγωνιστές και να πολεμούν και αυτοί μαζί με τους ζωντανούς για την ελευθερία.
Χρόνια και χρόνια περιπλανήθηκα μέσα στους δαιδαλώδεις, σκοτεινούς και παγωμένους διαδρόμους του ύπνου προσπαθώντας να βρω μέσα στο ασυνείδητο, εκεί που σκέψη, φαντασία, επιθυμίες και αναμνήσεις διασταυρώνονται, το μέλλον της πορείας του κόσμου και της δικής μου μέσα σε αυτόν, σαν ένα άγριο πουλί που όσο κι αν ακολουθεί το κοπάδι πάντα έχει το δικό του μοναδικό πέταγμα. Μα βρήκα μόνο ξεχασμένους πόνους, ανέλπιστες ηδονές και ένα εξιδανικευμένο εαυτό μου να διαγράφει μια επιτυχημένη πορεία στο χρόνο. Και σαν έχει φτάσει στο απόγειο των προσδοκιών του, μια φωνή από τα σωθικά του να του φωνάζει «ντροπή σου, δεν ταπεινώθηκες! Αν δεν ταπεινωθείς μέσα στον κόσμο ετούτο δεν πρόκειται να νιώσεις το πραγματικό νόημα του» και ξυπνούσα καθώς με έπνιγαν τα αίματα του σφαγμένου γεννημένου νικητή που μέσα μου κρυβόταν και περίμενε τον ύπνο για να επιστρέψει από τον παράδεισο όπου τον είχα εξορίσει.
Μα πέρα από τις ντροπιασμένες ηδονές, τις δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες λύπες, τις στιγμές τις ντροπιασμένες και τις χαρές καθώς οι δάφνες του νικητή στόλιζαν το κεφάλι μου, προσπάθησα να ανοίξω το παραθύρι του κόσμου τούτου και να δω. Να δω πέρα από αυτά που τα χέρια μου μπορούν να αγγίξουν, τα μάτια μου μπορούν να δουν, τα αυτιά μου μπορούν να ακούσουν και οι μύχιες σκέψεις μου μπορούν να ονειρευτούν. Να σκίσω την επιφάνεια και να δω πίσω από τα φαινόμενα, να κάνω τον κύκλο της γνώσης από την πηγή στον προορισμό και να φύγω με τη βεβαιότητα ότι γνώρισα και έζησα το σύμπαν που γεννήθηκα σε όλο το μεγαλείο του, μέσα από τις λεπτομέρειες και τα φαινόμενα του.
Και έμαθα τούτο. Δεν υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη γνώση και στην ανθρώπινη φαντασία. Πηγάδια άβαθα είναι η ομορφιά και ασχήμια, ο πόλεμος και η ειρήνη και οι ερμηνείες για κάθε πρόσωπο και φαινόμενο είναι πολυγωνικές και πολυπρόσωπες. Ο κάθε ένας στα εργαστήρια του μυαλού του υφαίνει την δική του αλήθεια και αυτή προβάλει και εξωτερικεύει, ρίχνοντας την στη μάχη όπου παλεύουν όλες οι ιδέες, τα πιστεύω και οι γνώμες. Και κανείς δεν σηκώνει το κεφάλι λίγο ψηλότερα για να δει την μεγάλη και μοναδική αλήθεια που τους αγκαλιάζει όλους, γιατί ξέρει πως θα έχει διαφορές από την δική του αλήθεια που έπλασε με τόσο κόπο. Και έτσι η μεγάλη αλήθεια συνεχίζει και θα συνεχίζει να φωνάζει μέσα στους αιώνες αλλά κάθε αυτί θα ακούει μόνο την δική του, αρνούμενο οποιαδήποτε άλλη.
Εδώ η πρώτη μου αναφορά τελειώνει. Ελπίζω να μην πρόβαλα τον εαυτό μου απαλλαγμένο από τα πάθη, τις αμαρτίες και τη σκοτεινή πλευρά που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Ο σκοπός μου ήταν να ξεγυμνώσω τον εαυτό μου από όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν τον άνθρωπο και να προβάλω μια ένωση υγιέστερη και πιο αρμονική χωρίς να περνάω στα όρια της βλασφημίας. Και να αποδώσω φόρο τιμής στην μεγάλη μου ηρωίδα, την αναζήτηση. Τι από αυτά που γευόμαστε τώρα πρόκειται να διαρκέσει καθώς το κύμα του χρόνου θα σαρώνει την ζωή μας; Μόνο οι στιγμές. Οι ευτυχισμένες, οι γεμάτες πόνο και παράπονο, οι γεμάτες από ιδέες και συναισθήματα. Ας τις ζήσουμε όλες και ας ψάχνουμε μέχρι το τέλος να βρούμε τις εναλλακτικές διαδρομές που οδηγούν σε αυτό που πάντα ψάχναμε, στο αποτέλεσμα των πάντων στη ζωή μας, σε αυτό που βρίσκεται πίσω από την πόρτα της γνώσης, στο ανώτερο επίπεδο της αυτογνωσίας και της αλήθειας. Στο τίποτα.
 lorenzo
 Μιά αληθινή συνωμοσία του σκοτεινού τμήματος του εγκεφάλου με ότι πιο απτό έχει να σου προσφέρει η ζωή, που είτε σε βρίσκει σύμφωνο είτε όχι, έχει τον τρόπο να σου επιβάλει τους σκοπούς της. Κάπως έτσι, γίνεσαι εσύ το όνειρο και η ζωή το υπoκείμενο, κι η αλήθεια σου πραγματώνει μια υπέροχη άβυσσο…
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ