Τη κατάσταση τη βλέπεις. Η πίεση που νιώθεις αφόρητη. Το θέατρο του παραλόγου το έχεις αναγνωρίσει. Η απάτη ξεσκεπάζεται σιγά σιγά κι εσύ βλέπεις. Έχεις καταλάβει το ρόλο σου στο μαντρί, έχεις αναγνωρίσει τα ανδρείκελα που σου καθορίζουν τη κάθε σου κίνηση, τη κάθε σου στιγμή στη ψεύτικη ζωή που ζεις. Και φτάνεις στο καίριο ερώτημα. Και τι να κάνω?
Ότι και να σκεφθείς σκοντάφτεις σε ένα συγκεκριμένο εμπόδιο. Ότι και να κάνω είναι μάταιο, γιατί ότι και να κάνω δεν έχω συμμάχους. Δεν είμαστε πολλοί. Μόνος τι να καταφέρω. Κι εδώ ακριβώς είναι η παγίδα που το σύστημα σε έχει ρίξει. Σε έχει πείσει πως το να αλλάξεις εσύ ΜΟΝΟΣ είναι μάταιο. Σε έχει πείσει πως αν δεν είναι μια μεγάλη μάζα που θα απαιτήσει ο προσωπικός αγώνας είναι περιττός. Γιατί σε έχουν μάθει πως για να επιβιώσεις πρέπει να ακολουθείς τις ζωές των άλλων.
Η κάθε αλλαγή που σκέφτεσαι να κάνεις μοιάζει ουτοπία σε ένα κόσμο που όλα είναι προκαθορισμένα, όλα κινούνται με ένα ίδιο τρόπο, ένα κόσμο που ζει και αναπνέει χωρίς δυνατότητα ελεύθερης βούλησης, χωρίς δυνατότητα να ζει έξω από τα σύρματα της περιορισμένης αντίληψης. Είναι ο καταναγκασμός της μάζας που έμαθες να αποδέχεσαι σαν αυτονόητη. Οτι και να σκεφθείς που βγαίνει από τα στενά πλαίσια της "κανονικότητας" αμέσως απαντάς στον ευαυτό σου πως δεν είναι δυνατόν να γίνει.
Η μεγάλη παγίδα είναι ακριβώς αυτή. Τίποτα δεν μπορώ να κάνω μόνος μου. Τίποτα δεν μπορώ να κάνω χωρίς να ανήκω σε ένα οποιοδήποτε κοπάδι που με ένα αρχηγό θα μας οδηγήσει σε κάτι άλλο. Κι επειδή η κάθε μονάδα έτσι σκέφτεται, κι επειδή κάθε άνθρωπος δεν μπορεί να δει τον εαυτό του απομονωμένο από την άμορφη μάζα και να λειτουργήσει αλλιώς σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ επίπεδο και όχι μόνο στη φαντασία του, όλα μοιάζουν ανέφικτα να συμβούν.
Ξεκινάμε λοιπόν.
Πρώτο βασικό ερώτημα. Τι χρειάζομαι αλήθεια από όλα αυτά που μου έχουν πλασάρει σαν απαραίτητα στη καθημερινή διαβίωση? Οχι ο Μήτσος ο γείτονας μου. ΕΓΩ. Πηγαίνω για ψώνια. Φορτώνω ένα καλάθι γεμάτο προϊόντα κάθε είδους. Τα χρειάζομαι? Η τροφή μου πρέπει να αποτελείται από τόσα πολλά άχρηστα? Η φύση μου τι λέει? Πόσο πεινάω? Τι είναι το ελάχιστο που μπορώ να ικανοποιήσω την ανάγκη μου να επιβιώσω μέσω τροφής? ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος. Δεν με ενδιαφέρει αν η δική μου επιλογή θα επηρρεάσει το σύνολο. Με ενδιαφέρει εγώ να μην συμμετέχω σε ένα παιχνίδι απάτης που γίνεται όχι μόνο ασύμφορο οικονομικά αλλά και επικίνδυνο για την υγεία μου. ΛΙΤΗ , ΚΑΘΑΡΗ, ΤΡΟΦΗ.
Δεύτερο ερώτημα. Τι χρειάζομαι αλήθεια να έχω σε ένα σπίτι? Στοιβαγμένος σε ένα χώρο όπου συνεχώς προσθέτω άχρηστα αντικείμενα. Τα χρειάζομαι. Ο χώρος που θα ζω είναι καθαρός? Εκπροσωπεί την δική μου προσωπικότητα και ανάγκες ή είναι ένα ηλίθιο αντίγραφο από τις υποδείξεις που συνεχώς με βομβαρδίζουν οι καλοπληρωμένοι καραγκιόζηδες της ενημέρωσης? Πρέπει στ΄αλήθεια να ξοδεύω το κόπο μου και την ενέργεια μου για να ψάχνω και να αγοράζω ένα σωρό από άχρηστα αντικείμενα και να τα στοιβάζω δίπλα μου, να περιορίζουν την κίνηση μου, τον ύπνο μου, την καθημερινότητα μου, και να παίζω το παιχνίδι πως κάθε χρόνο κάποιο από αυτά έχει φθαρεί και τρέξε πάρε καινούργιο? ΑΠΛΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΜΙΚΡΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΜΕ ΛΙΤΟ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ.
Τρίτο ερώτημα, ίσως το πιο ουσιαστικό. Τι συνήθειες έχω? Είναι αυτές που θέλω ή αυτές που θέλουν? Τι καταστρέφει την ενέργεια μου στη καθημερινότητα? Τι με χαλάει εκτός από τα βασικά προσωπικά μου θέματα που πρέπει να επιλύσω? Τα οποία είναι τα εξής ένα. Ενα εισόδημα αρκετό ώστε να ζω με αυτό το λιτό τρόπο. Μια δουλειά δηλαδή που να μου εξασφαλίζει τα απαραίτητα για να επιβιώνω. Όλα τα ΕΠΙΠΛΕΟΝ είναι ΘΑΝΑΤΟΣ. Το πρώτο που χαλάει τη ψυχική μου διάθεση είναι η τηλεόραση. Την πετάω. ΤΕΛΟΣ. Το επόμενο είναι οι άνθρωποι που βάζω στη ζωή μου να είναι επιλεγμένοι όχι από τον φόβο μην τους χάσω και μείνω μόνος αλλά γιατί αξίζουν. Παρέες ανόητες, συγγενείς που ενοχλούν, σχέσεις που πληγώνουν, εκβιάζουν, σε κάνουν να υποφέρεις αντί να χαίρεσαι ΤΕΛΟΣ. Ολοι έξω από το πεδίο σου. Μόνος? Ναι καλύτερα μόνος παρά με ανούσιες και επικίνδυνες επαφές. Η εργασία? όχι μια αντίληψη ανταγωνισμού και συνεχούς κέρδους αλλά ΑΝΑΓΚΗ γιατί ναι η δουλειά είναι δουλεία κι έτσι την αντιμετωπίζεις.
Τέταρτο ερώτημα. Εδώ που είσαι τώρα, η πόλη που ζεις, η δουλειά που κάνεις, το περιβάλλον που είσαι αναγκασμένος να έρχεσαι σε επαφή σε κάνει να νιώθεις όμορφα? Σε ικανοποιεί? Είναι αυτό που αντικατοπτρίζει τα όνειρα σου, τις επιθυμίες σου? Αν ναι μένεις. Αν όχι? Προσπαθείς ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ. Να αλλάξεις ακόμα κι αν μοιάζει αδύνατον να το καταφέρεις. Καταστρώνεις σχέδιο διαφυγής. Υπάρχει κόσμος που νοιώθει ασφυξία μέσα στη τσιμεντούπολη. Νοιώθει πως πεθαίνει κάθε μέρα. Δεν μπορεί να βρει ούτε αληθινή χαρά ούτε ψυχική γαλήνη. Και δεν πρόκειται να τη βρει. Πολλοί από αυτούς λίγο πιο έξω, ή ακόμα πιο μακριά έχουν ακόμα ένα μικρό κομμάτι γη, ένα παλιό σπίτι που έχει μείνει από τους παππούδες, ή κάπου που μπορούν να φύγουν. Όμως μένουν λες και κάποιος τους έχει καρφώσει τα πόδια σε αυτό το συγκεκριμμένο σημείο. ΓΙΑΤΙ? Γιατί δεν έχουν εκπληρώσει τα προηγούμενα τρία στάδια που ανέφερα.
ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.
Στη μιζέρια σου δεν σε κρατάει κάποιος αόρατος δυνάστης, μια συμμορία που σε κρατάει όμηρο, στη μιζέρια σου σε κρατάει το σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου έχεις αρχίσει και αποδέχεσαι και συνεργάζεσαι με τον απαγωγέα σου. Υπάρχει μια ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ με τον απαγωγέα της ζωής σου. Εχεις πείσει τον ευαυτό σου να ταυτίσει την σκέψη σου με την σκέψη του εκβιαστή σου, του δολοφόνου σου, για να μην φοβάσαι, για να μην τον αντιμετωπίζεις σαν απειλή.
Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο κόλπο. Σου αφαιρούν ότι είσαι και συναινείς στο να γίνεις ότι θέλουν.
Από τι στιγμή που γεννιέσαι εκπαιδέυεσαι σε δύο πράγματα. Πως η ζωή σου πρέπει να έχει τις συγκεκριμένες ανάγκες, επιθυμίες, συνήθειες, πρακτικές που θα ΣΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥΝ, ξεκινώντας από τους γονείς που κι αυτοί στο ίδιο σχολείο μαθήτευσαν, οι δάσκαλοί σου, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου, οι εργοδότες σου, όλοι υπό τη καθοδήγηση διαφόρων ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ που έχουν απαγάγει την ζωή των ανθρώπων. Το δεύτερο, η πεποίθηση ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ, ΜΟΝΟΣ. Τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις αν δεν συνεννοηθείς με μια μεγαλύτερη μάζα που θα σου δημιουργεί το συναίσθημα του γενικού ξεσηκωμού, της μαζικής αντίδρασης, της μαζικής επίθεσης στο σύστημα. Οι επαναστάσεις δεν απέτυχαν γιατί οι ιδέες ήταν σκάρτες, αλλά γιατί αυτοί που συμμετείχαν για να αλλάξουν το κόσμο δεν είχαν αλλάξει σε τίποτα οι ίδιοι.
Οι επαναστάσεις απέτυχαν γιατί οι επαναστατημένοι δεν ονειρεύτηκαν μια επαναστατική αλλαγή σε ολόκληρη την ύπαρξη τους, αλλά γιατί επιθύμησαν μόνο μια καλύτερη τοποθέτηση τους στον ΙΔΙΟ ΚΟΣΜΟ που πολέμησαν να γκρεμίσουν.
Τελευταίο η ουσιαστική ανεύρεση συμμάχων στην αλλαγή που ονειρεύεσαι. Όπως εσύ, υπάρχουν και άλλες μονάδες σίγουρα, ακόμα και ελάχιστες που θέλουν να αποδράσουν. Άνθρωποι που νοιάζονται αληθινά να βγουν από το βούρκο που έχουν ονομάσει κανονικότητα και να αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους. Αυτούς ψάξε να τους βρεις. Η δική σου επανάσταση μπορεί να μην αποτελείται από χιλιάδες πρόβατα αλλά από μερικά ελεύθερα αγρίμια. Γιατί τα πρόβατα θα ζουν στο μαντρί πάντα, αλλά τα αγρίμια ξέρουν να επιβιώνουν στη φύση, ελεύθερα, ακόμα κι αν αυτό είναι δύσκολο, επικίνδυνο, αβέβαιο. Αν λοιπόν ρωτάς τι να κάνεις, η πρώτη απάντηση που πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου είναι μία. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΑΝ ΠΡΟΒΑΤΟ, και ναι, δεν σε ενδιαφέρει αν είσαι ο μόνος που θα το κάνει.
Σταμάτα να ζεις τις ζωές των άλλων και χάραξε τη δική σου πορεία. Στερήσου ότι σου φύτεψαν ψεύτικα πως το έχεις ανάγκη για να σε εκβιάζουν και να νιώθεις πως πρέπει να αγωνίζεσαι συνέχεια να το αποκτήσεις, και δώσε έτσι στον εαυτό σου το περιθώριο να δει τι αληθινά χρειάζεται. Προχώρα μόνος σου ή με παρέα απόλυτα επιλεγμένους από εσένα τον ίδιο ανθρώπους, που εσύ ο ίδιος έχεις κρίνει πως αξίζει να βαδίσεις μαζί τους.
Θυμήσου τον Οδυσσέα, τι πάλεψε, τι νίκησε στη μεγάλη πορεία μέχρι την Ιθάκη. Έμοιαζε αδύνατον να φθάσει. Έφθασε. Στη σπηλιά του Κύκλωπα έγινε Ο ΚΑΝΕΝΑΣ για να ξεφύγει. Μπλοκάρισε το σύστημα των τυράννων σου όχι σαν ένας αλλά΄σαν κανένας.
Καλή δύναμη σε όσους ήδη ξεκίνησαν να κάνουν πράξη το ανέφικτο.
fantastikeskatastaseis
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.