Όλοι το ίδιο

Σήμερις έπειτα από καιρό οργανώσαμε παλι Σχολείο Δάσους. Πρώτη φορά τόσο μεγάλη ανταπόκριση. Άρχισα να βλέπω ποια παιδιά δήλωσαν συμμετοχή. Κοιτάζοντας τα ονόματα αμέσως εμφανιζόταν σκέψεις τύπου “ααα θα ρθει και ο τάδε, ποσο γλυκός και ήσυχος” ή “ωωωωχ παναγία μου και ο Β και ο Γ, τα διαβολάκια, θα τρέχουμε πανικόβλητοι πάλι) κλπ κλπ. Είδα πως ο νους διαχώρισε αμέσως. Και μετά μου ήρθε στο μυαλό κάτι εξαιρετικό, που βιώνω ΚΑΘΕ φορά που κάνουμε το Σχολείο Δάσους:

Ότι στο τέλος της ημέρας η αίσθηση είναι ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα από τα παιδιά. Επί τοις ουσίας είναι όλα το ίδιο, είναι όλα ένα. Δεν σας μιλάω για μια ιδεολογικής φύσεως ίση μεταχείριση των παιδιών. Ούτε καν! Και μην νομίσετε ότι αυτή η αδυναμία να ξεχωρίσω οφείλεται στο ότι τα παιδιά είναι όλα μονίμως τρυφερά και γλυκα και ήσυχα και υπάκουα και συμπονετικά. Κάθε άλλο. Με δυναμικό τρόπο τα παιδιά εκδηλώνουν βία, σκληράδα, τρυφεράδα, συμπόνοια, ζήλια, ανταγωνισμό, κουτοπονηριά, στοργή κλπ όπως ακριβώς και οι ενήλικες. Έχει τύχει να μαζευτούν τα μισά παιδιά σε ένα ύψωμα και να πετροβολούν τα παιδιά που βρίσκονται από κάτω, έχει τύχει να κάνουν μονομαχίες με ξύλα,  εμείς να τρέχουμε πανικόβλητοι να φυγαδεύσουμε τους ευρισκόμενους σε κίνδυνο κλπ κλπ. Δεν πρόκειται για μια ονειρική κατάσταση όπου 10 παιδιά παίζουν γαλήνια και ήσυχια σε ένα ασφαλές λιβάδι γεμάτο μαλακό χόρτο, αλλά για μια δυναμική εντονη κατασταση όπου συνυπάρχει η τρυφεράδα με την βία, το παιχνίδι με την ενόχληση, η σκληράδα με τη στοργή.

Πως γίνεται όμως και όλα, τα χοντρούλικα και τα λεπτουλικα, τα ψηλά και τα κοντά, τα θυμωμένα και τα χαμογελαστά, τα σκληρά και τα γλυκά, τα ντροπαλά και τα διαχυτικά παιδάκια στο τέλος της ημέρας να είναι αδύνατο να μπουν καθόλου σε κατηγορίες όπως “αυτό το συμπαθώ εκείνο όχι” “ο τάδε ειναι κωλοχαρακτήρας ο άλλος είναι καλός” “ο τάδε είναι ο αγαπημένος μου”; Πως γίνεται το μόνο που μένει σαν γεύση είναι μια αίσθηση ομορφιάς; Αδύνατο πραγματικά να ξεχωρίσω. Όλα τους είναι ένα. Και κάθε φορά βιώνω αυτή την εξαιρετική κατάσταση και μου φαίνεται τόσο περίεργο γιατί εγώ αυτό που ήξερα μια ζωή ήταν να διαχωρίζω.

Τα παιδιά δεν διαφέρουν από τους μεγάλους, εκδηλώνουν και αυτά όλες τις δυνατές συμπεριφορές. Γιατί άραγε δεν μπορώ να ξεχωρίσω; Διότι το βλέμμα δεν βάζει όρια, δεν χωρίζει. Είναι ένα βλέμμα διαφορετικό, ένα βλέμμα που ενώνει. Γιατί γίνεται αυτό; Άγνωστό, είναι ένα μυστήριο. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ζώα.

ΥΓ: Αν γνωρίζει κανείς αν είναι παράνομο αυτό στην παρούσα φάση λόγω Κορωνοϊού (συγκεντρωση 10 ατόμων και βολτα στο δάσος – μια εθελοντικη κατασταση) ας με διαφωτίσει.

jorgekapa

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ