Το να χάνεις τα πάντα είναι..

.. Θάνατος.

Ζεις πολύ περίπλοκα, με αρκετές έγνοιες και αρκετούς τρόπους ευχαρίστησης, μπόλικη ικανοποίηση και κάμποση απογοήτευση. Και ξάφνου τα χάνεις όλα. Χάνεις κάθε γνωστό τρόπο ευχαρίστησης, όλους τους αγαπημένους ανθρώπους, χάνεις τα πάντα.. Και για μια στιγμή ή για δέκα στιγμές είσαι τελείως μετέωρος. Απλώς ξέρεις ότι Υπάρχεις. Τίποτα άλλο!

Και μετά ξαφνικά αρχίζεις να ευχαριστιέσαι το λύγισμα τεσσάρων πέντε δαχτύλων (Γέννηση). Ή την ανακούφιση από το κατούρημα. Απολαμβάνεις μια μπουκιά βραστό ψάρι (γιαξξ) ή μια γουλιά νερό. Δεν το κάνεις επίτηδες. Απλώς συμβαίνει να επινοείς απλούς τρόπους να ευχαριστιέσαι. Και μαζί τους κάποιες ασήμαντες αγωνίες. Οι μέρες περνάνε και οι τρόποι ευχαρίστησης γίνονται περισσότεροι, πιο πολύπλοκοι, το ίδιο και οι αγωνίες.

Και έρχονται σκέψεις ότι πάντα στο μέλλον υπάρχει ένα ορόσημο, ένα σημείο το οποίο περιμένεις. Μόνες τους έρχονται και αυτές. Λες “πωωωω όταν ξαναπερπατήσω, θα είναι πολύ καλή φάση” και την επόμενη στιγμή σκέφτεσαι “μα πως θα αντέξω ακόμη ενάμιση μήνα χωρίς περπάτημα”. Και τελικά καταφέρνει να περπατήσεις και νομίζεις ότι το σύμπαν είναι πιο γυαλιστερό, ότι όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές σαν κατι γυαλιστερές ταινίες του Χόλυγουντ, όπου στο τέλος, με χαρούμενες μουσικές πέφτουν οι τίτλοι τέλος υποδηλώνοντας ότι από εδώ και πέρα οι πρωταγωνιστές μας ζουν μέσα σε άφατη ευτυχία.

Τώρα όλα όλα αυτά συμβαίνουν από μόνα τους!

Και παρόλο που συνέβησαν από μόνα τους γίνονται συνέχεια σκέψεις που αποδίδουν τα γεγονότα σε αυτή την ιστορία (όχι μόνο αυτή την μικρή συγκεκριμένη ιστορία), από την αρχή (αλήθεια θυμάστε την Αρχή; ΑΛΗΘΕΙΑ;!)  σε ένα Πρόσωπο, που μόχθησε για το καλύτερο, μόχθησε να αποφύγει τα χειρότερα, να βελτιωθεί, να εξελιχθεί, έκανε επιλογές, άλλες από αυτές ήταν σωστές, άλλες λάθος… οκ, οκ, το σύμπαν κάποιες στιγμές τον ξεπέρασε, ξεπέρασε την βούλησή του, αλλά σε γενικές γραμμές αυτός ήταν ο ελεγκτής της ζωής του και είναι αυτός που ευθύνεται για όλα και πρέπει να τον εξυμνούμε για τους θριάμβους και να τον χλευάζουμε για τις αποτυχίες.

Βλέποντας κάποια στιγμή όμως ότι όλα συνέβησαν μόνα τους, τι μου αφήνει όλη αυτή η εμπειρία; Τι μου διδάσκει; Ένα μόνο πράγμα. Ότι τίποτα δεν έχω να διδαχθώ. Ούτε “να είμαι πιο προσεκτικός” ούτε “τέρμα τα μηχανάκια”, ούτε “μα πόσο άτυχος ήμουν” ούτε “μα πόσο τυχερός ήμουν”, ούτε”πρέπει να ζω κάθε στιγμή” ούτε “μην σκας για τα άλλα τα ασήμαντα πράγματα” ούτε “να έχω πίστη στο Θεό” . Αυτή η εμπειρία δεν διδάσκει απολύτως τίποτα. Βιώνεται και τελειώνει.

jorgekapa

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ