“Γεροπαράξενος” Μια φιγούρα … χίλιες σκέψεις

Κάποιοι από εμάς, στην παιδική μας ηλικία, τρέχαμε να ‘σωθούμε’ από κάποιον ηλικιωμένο κύριο που κυκλοφορούσε στη γειτονιά, του οποίου το παρουσιαστικό … και μόνο! … μας έκανε να τραπούμε σε άτακτη φυγή.

Τρεχάλα με ποδοβολητά για να μην πέσουμε πάνω σ’ αυτήν την ψιλόλιγνη αποστεωμένη φιγούρα που κουβαλά κάποιες δεκαετίες στην πλάτη της, γιατί … πολύ απλά … η βλοσυρότητα της ματιάς της μας πάγωνε την ψυχή.

Σκυφτός, με μπαστούνι, πάντα έναν ΚαΚό λόγο είχε να μας πει!

Δεν μπορούσε να ανεχτεί τα γέλια και τα παιχνίδια μας, μιας και η ηλικία του τον βάραινε τόσο πολύ που η ανεμελιά μας τον εξόργιζε. Με μάτι θολό και ημί-KαKο μας επέβαλε υποχρεωτικό σιωπητήριο για να μπορέσει ο ίδιος, έστω και προσωρινά, να γαληνέψει μέσα στο σκοτάδι του.

Αυτή η τόσο γραφική φιγούρα που κάποιοι ‘μεγαλόκαρδοι’ αποκαλούν “ιδιόρρυθμο παππούλη” και κάποιοι ‘στενόκαρδοι’ αποκαλούν “γεροπαράξενο” πορεύεται και σήμερα ανάμεσά μας και μας ψιθυρίζει πολλά και διάφορα, που λίγοι καταφέρνουμε να ακούσουμε.

Αστείρευτη γκρίνια, παράλογες απαιτήσεις και σκόρπιες συζητήσεις χωρίς συνοχή, που υποδηλώνουν χαοτική σκέψη. Αξιοσημείωτες κυκλοθυμίες, με την καλοσύνη να διαδέχεται την αγριοσύνη χωρίς εκδήλωση ντροπής και αναζήτηση συγχώρεσης. Το άδικο δεν τον εκπροσωπεί και δεν το αναγνωρίζει ως πιθανότητα, καθότι πρεσβύτερος … άρα, επιβεβλημένα σοφότερος.

Βαρυγκωμά για τα παθήματα της ζωής που ‘εργολαβικά’ έχει εισπράξει, με πόνους ολούθε, που μάλλον ψυχικοί παρά σωματικοί χαρακτηρίζονται. Επαναληψιμότητα όλων των χαρωπών καρέ του παρελθόντος, σαν η ζωή να σταμάτησε κάπου εκεί στην πρώτη νιότη. Συναισθηματική διάλυση σ’ όλο της το μεγαλείο, το οποίο εισπράττουν στωικά και αναπόφευκτα όλοι οι άμεσα “ενδιαφερόμενοι”.   

Κι, όμως, αυτός ο άνθρωπος έγινε αυτό που έχτισε, συνοδεία καί απρόβλεπτων συμβάντων βεβαίως … βεβαίως!

Πληρώνει ο ίδιος και οι γύρω του τα λάθη του παρελθόντος. Το ‘οίκημα’ στήθηκε ατελώς και δυστυχώς δεν ξεστήνεται. Άσκοπα και βαρετά πράγματα εποίησε, στερημένα από πραγματικό ενδιαφέρον και γοητεία που εξιτάρει. Μικροπρέπειες και συναισθηματικές υπερβολές εκεί που δεν έπρεπε, ενέργειες χωρίς μακροπρόθεσμη πρόβλεψη, και μια καθημερινότητα άτολμη, απερίσκεπτη και επίπεδη.  

Αντιλαμβάνεται ότι τα χρονικά περιθώρια ασφυκτιούν και το τέλος κοντοζυγώνει, μια συνειδητοποίηση που μπορεί να σε τρελάνει. Και όντως σε αποτρελαίνει όταν γυρνάς πίσω και βλέπεις ελάχιστα ορόσημα στη διαδρομή σου, που σε κάνουν να χαμογελάς από καμάρι και να ξεφυσάς από ικανοποίηση. Το μέλλον, αν και μικρό, παίρνει άλλες διεσταλμένες διατάσεις, έστω και εικονικά, όταν οι θύμησες του παρελθόντος σε συνεπαίρνουν σ’ ένα ταξίδι με άπειρες ευάρεστες στάσεις.

Το μυαλό του, επίσης, βασανίζει συνεχώς η σκέψη ότι η παρακαταθήκη του σε τούτον τον κόσμο είναι μικρή και ανούσια. Ελάχιστη προσφορά, περιορισμένη δημιουργικότητα, λίγα κεκτημένα. Όλα μικρά, σύντομα και φτωχά σε σπουδαιότητα. Η ιστορία, με περίσσια ευκολία, θα τον λησμονήσει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Βαριά και στενάχωρη σκέψη για να την αντέξεις. Το παρόν δεν του ‘αντικαταβάλει’, καθώς τα αποκτήματα είναι ανύπαρκτα.  

Η προχωρημένη ηλικία, λοιπόν, δεν είναι αυτή καθαυτή που τον καθιστά “γεροπαράξενο”, αλλά η ζωή που χάθηκε και έφυγε τόσο άδοξα και μπερδεμένα. Το μερίδιο ευθύνης είναι εκεί και περιμένει. Ένα μερίδιο που του αναλογεί και γι’ αυτό οφείλει να το επωμιστεί. Ας προσπαθήσει τουλάχιστον να περισώσει την αξιοπρέπειά του, απλώνοντας το χέρι και όχι σηκώνοντας απειλητικά το μπαστούνι!

Ελαφρυντικά υπάρχουν, αλλά δεν είναι ικανά να στοιχειοθετήσουν την ομολογουμένως υπαρκτή ευθύνη. Το άμεσο και έμμεσο περιβάλλον, ως άμαχος πληθυσμός, δέχεται και ανέχεται πυρά ως απροστάτευτο θύμα.

Αυτή η φιγούρα και πολλές άλλες παρόμοιες μ’ έχουν από καιρό ταρακουνήσει και τρομοκρατήσει. Είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου πώς μπορεί ή δεν μπορεί να καταλήξει στα γεράματα. Με βλέπω καί στις 2 εκδοχές, θετική και αρνητική, και το μυαλό μου είναι σε εγρήγορση για να προλάβει, να προβλέψει, να αποφύγει καταστάσεις.   

Είμαι στο μεταίχμιο ηλικιακά για να περιμαζέψω τον εαυτό μου από άστοχες ενασχολήσεις, από απαισιοδοξίες που με κρατούν πίσω, από φόβους που καταστέλλουν πιθανές επιτυχίες. Πρέπει οπωσδήποτε να σουλουπώσω τις αδυναμίες μου, να γεμίσω πάλι μεγαλύτερη όρεξη για ζωή και έτσι δυναμικά να επανέλθω στο προσκήνιο με σχέδια, στόχους και όνειρα.

Με τρομάζει η σκέψη ότι μπορεί η καθημερινότητα να με ισοπεδώσει σε μια ρουτίνα που δε συμβαίνει τίποτα, δε δημιουργείται τίποτα, δε βελτιώνεται τίποτα. Αλλά και η υπομανία που κρύβει η φράση “ζήσε την κάθε μέρα σαν να ’ναι η τελευταία σου” επίσης με απωθεί. Δε γίνεται να ζεις με «sprint» διότι δεν προλαβαίνεις να αντιληφθείς και να κατανοήσεις ό,τι προσπερνάς.  

Το σίγουρο είναι ότι οι έμμετρες συμπεριφορές είναι μια τέχνη για την οποία θα έπρεπε να βραβεύεσαι όταν την αποκτάς. Σ’ αυτήν την τέχνη πασχίζω πια να αριστεύσω γιατί είναι αδιαμφισβήτητα η μαγιά που φουσκώνει την ευτυχία.

Θέλω πάση θυσία όταν ‘παραμεγαλώσω’ να δείχνω και να είμαι σεβάσμια, όχι γιατί θα το επιβάλλουν τα άσπρα μου μαλλιά, αλλά γιατί όντας ψυχικά και συναισθηματικά πλήρης θα εκπέμπω αυθεντική ζεστασιά και ειλικρινή συμπάθεια στους νεότερους.

Είναι ωραίος στόχος, λίγο πριν το τέλος, να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, να είσαι ικανοποιημένος με τα κατορθώματά σου και γαληνεμένα μεστός από τις εμπειρίες σου. Μόνο έτσι, θα μπορείς να είσαι εγκάρδιος και γενναιόδωρος, αποφεύγοντας ψιθύρους πίσω απ’ την πλάτη σου να λένε “Mην του μιλάς! Είναι ‘γεροπαράξενος’…”.

macroskopio

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ