Ο κανόνας του οργασμού, Βίλχελμ Ράιχ

Ο Κανόνας του Οργασμού: Ένταση → Φόρτιση → Εκφόρτιση → Χαλάρωση

Το άγνωστο «κάτι» που αναζητούσα δεν μπορούσε να είναι άλλο από τον βιοηλεκτρισμό. Η ιδέα αυτή πέρασε από το μυαλό μου μια ημέρα καθώς προσπαθούσα να κατανοήσω τη φυσιολογία της διαδικασίας της τριβής, η οποία συμβαίνει μεταξύ πέους και του επιθηλίου των τοιχωμάτων του κόλπου κατά τη σεξουαλική πράξη. Η σεξουαλική τριβή είναι καθοριστική βιολογική διεργασία. Απαντά σε όλο το ζωικό βασίλειο, όπου η αναπαραγωγή συμβαίνει με την ένωση δύο φύλων. Δύο επιφάνειες του σώματος τρίβονται η μία με την άλλη. Κατά τη διαδικασία, δημιουργείται βιολογική διέγερση, η οποία συνοδεύεται από συμφόρηση, διαστολή, «στύση». Βασιζόμενος σε πρωτοπόρα πειράματα, ο Βερολινέζος παθολόγος Κράους επιβεβαίωσε ότι το σώμα διέπεται από ηλεκτρικές διεργασίες. Συνίσταται από αναρίθμητες «οριακές επιφάνειες» που υφίστανται μεταξύ μεμβρανών και ηλεκτρολυτών, διαφόρων πυκνοτήτων και συστάσεων. Σύμφωνα με γνωστό νόμο της φυσικής, στα όρια μεταξύ αγώγιμων υγρών και μεμβρανών δημιουργούνται ηλεκτρικές εντάσεις. Επειδή η συγκέντρωση υγρών και η δομή των μεμβρανών δεν είναι ομοιογενείς, στα όρια των επιφανειών αναπτύσσονται διαφορές εντάσεων και, ταυτόχρονα, διαφορές δυναμικού ποικίλου μεγέθους. Αυτές οι διαφορές δυναμικού μπορούν να παρομοιαστούν με τη διαφορά δυναμικής ενέργειας που έχουν δύο όμοια σώματα που βρίσκονται σε διαφορετικό ύψος. Το σώμα που βρίσκεται στην υψηλότερη θέση είναι ικανό να παραγάγει μεγαλύτερο έργο καθώς πέφτει σε σχέση με το σώμα που βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση. Σώμα βάρους ενός κιλού θα σπρώξει βαθύτερα στο έδαφος μια σφήνα αν πέσει από ύψος τριών μέτρων παρά αν πέσει από ύψος ενός μέτρου. Η «δυναμική ενέργεια της θέσης» είναι μεγαλύτερη και γι’ αυτό η «κινητική ενέργεια» που παράγεται όταν απελευθερώνεται η δυναμική ενέργεια είναι επίσης μεγαλύτερη. Αυτή η αρχή της «δυναμικής διαφοράς» μπορεί εύκολα να εφαρμοστεί και στη διαφορά των ηλεκτρικών εντάσεων. Αν συνδέσω με αγωγό ένα σώμα υψηλά φορτισμένο με ένα που έχει μικρότερη φόρτιση, θα υπάρξει ροή ρεύματος από το πρώτο προς το δεύτερο. Κατά τη διαδικασία, στατικός ηλεκτρισμός μετατρέπεται σε ενέργεια ρεύματος. Επιπλέον, τα δύο φορτία εξισώνονται με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο εξισώνεται η στάθμη του νερού σε δύο δοχεία όταν συνδεθούν μεταξύ τους με έναν σωλήνα. Η εξίσωση της ενέργειας προϋποθέτει κάποια διαφορά δυναμικού. Στο ανθρώπινο σώμα συναντώνται δισεκατομμύρια τέτοιων δυναμικών επιφανειών που διαθέτουν διαφορετική τιμή δυναμικής ενέργειας. Συνεπώς, η ενέργεια στο ανθρώπινο σώμα βρίσκεται σε διαρκή κίνηση οδεύοντας από θέσεις υψηλότερου σε θέσεις χαμηλότερου δυναμικού. Τα ιόντα είναι μικροσκοπικά σωματίδια που περιέχονται στα σωματικά υγρά και μεταφέρουν ηλεκτρικά φορτία στη συνεχή αυτή διαδικασία εξίσωσης. Πρόκειται για άτομα με σταθερό κβάντο ηλεκτρικού φορτίου και ανάλογα αν κινούνται προς τον αρνητικό ή προς τον θετικό πόλο κατά την ηλεκτρόλυση, ονομάζονται κατιόντα και ανιόντα αντίστοιχα. Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με το ζήτημα της σεξουαλικότητας; Πολύ μεγάλη!

Η σεξουαλική ένταση γίνεται αισθητή σε ολόκληρο το σώμα, αλλά βιώνεται περισσότερο έντονη στις περιοχές της καρδιάς και της κοιλιάς. Σταδιακά, η διέγερση συγκεντρώνεται στα σεξουαλικά όργανα. Γεμίζουν με αίμα και τα ηλεκτρικά φορτία φτάνουν στην επιφάνεια των γεννητικών οργάνων. Γνωρίζουμε ότι η σεξουαλική διέγερση ενός μέρους του σώματος από ένα απαλό άγγιγμα διεγείρει και άλλα μέρη του σώματος. Η διαδικασία της τριβής αυξάνει την ένταση, δηλαδή τη διέγερση, έως ότου φτάσει στην κορύφωση, στον οργασμό, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από ακούσιες συσπάσεις του μυϊκού συστήματος των γεννητικών οργάνων και ολόκληρου του σώματος. Είναι γνωστό ότι η μυϊκή σύσπαση συνοδεύεται από εκφόρτιση ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτή η εκφόρτιση μπορεί να μετρηθεί και να παρασταθεί με μια καμπύλη. Ορισμένοι φυσιολόγοι υποστηρίζουν την άποψη ότι η διέγερση αποθηκεύεται στα νεύρα και εκφορτίζεται με τη μυϊκή σύσπαση, διότι μόνο ο μυς και όχι το νεύρο μπορεί να συσπάται και να εκφορτίζει ενέργεια. Κατά τη διαδικασία της σεξουαλικής τριβής, η ενέργεια αποθηκεύεται αρχικά και στα δύο σώματα και στη συνέχεια εκφορτίζεται κατά τον οργασμό. Ο οργασμός ενδεχομένως να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια ηλεκτρική εκφόρτιση. Η φυσιολογία των γεννητικών οργάνων είναι η πλέον κατάλληλη για τον σκοπό αυτό: πολλά αγγεία, πυκνά γάγγλια, δυνατότητα στύσης και μυϊκό σύστημα ιδιαίτερα ικανό για αυθόρμητες συσπάσεις.

Αν διερευνήσουμε τη διεργασία προσεκτικότερα, παρατηρούμε ότι υπάρχουν τέσσερα στάδια κατά την πορεία της διέγερσης:

1. Τα σεξουαλικά όργανα γεμίζουν με υγρά: στύση με μηχανική ένταση.

2. Λόγω του προηγούμενου δημιουργείται ισχυρή διέγερση η οποία υποθέτω ότι είναι ηλεκτρικής φύσεως: ηλεκτρική φόρτιση.

3. Κατά τον οργασμό, η σύσπαση του μυϊκού συστήματος εκφορτίζει τη σεξουαλική διέγερση: ηλεκτρική εκφόρτιση.

4. Το προηγούμενο προκαλεί χαλάρωση των γεννητικών οργάνων μέσω της επιστροφής των σωματικών υγρών: μηχανική χαλάρωση.

Ονόμασα αυτή την πραγματοποιούμενη σε τέσσερις χρόνους διεργασία κανόνα του οργασμού: ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΝΤΑΣΗ → ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΦΟΡΤΙΣΗ → ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΚΦΟΡΤΙΣΗ → ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ.

Η διεργασία που περιγράφει ο κανόνας μπορεί να απεικονιστεί αρκετά εύκολα, γεγονός που με φέρνει πίσω στη λειτουργία της ελαστικής κύστης την οποία είχα φανταστεί έξι χρόνια πριν την ανακάλυψη του κανόνα του οργασμού.

Ας φανταστούμε δύο σφαίρες: η μία είναι άκαμπτη, κατασκευασμένη από μέταλλο, και η άλλη ελαστική, κάτι σαν ζωντανός οργανισμός, μια αμοιβάδα, ένας αστερίας, μια καρδιά.

Διάγραμμα που αναπαριστά μια ανόργανη και μια οργανική ζωντανή σφαίρα

Εικόνα 1 (αριστερά) : Ηλεκτρική ενέργεια : μόνο στην επιφάνεια, ομοιόμορφα κατανεμημένη, φορτίζεται από έξω, το όλο σύστημα είναι άκαμπτο.

Εικόνα 2 (δεξιά): Ηλεκτρική ενέργεια : σε ολόκληρο το σώμα, ανομοιόμορφα κατανεμημένη, τροφοδοτείται από δική της εσωτερική πηγή· το όλο σύστημα έχει τη δυνατότητα να διαστέλλεται και να συστέλλεται.

Η μεταλλική σφαίρα θα ήταν κούφια, ενώ η οργανική περιβάλλει ένα πολύπλοκο σύστημα υγρών και μεμβρανών διαφορετικής πυκνότητας που έχουν τη δυνατότητα να άγουν τον ηλεκτρισμό. Η μεταλλική σφαίρα τροφοδοτείται με ηλεκτρικό φορτίο από έξω, λ.χ., από μια ηλεκτροστατική μηχανή, ενώ η οργανική, λ.χ. η κύστη ενός χοίρου, διαθέτει συσκευή φόρτισης που λειτουργεί αυτόματα στο κέντρο. Επομένως, φορτίζεται αυθόρμητα από μέσα. Σε συμφωνία με τους βασικούς νόμους της φυσικής, το ηλεκτρικό φορτίο της μεταλλικής σφαίρας είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο στην επιφάνεια και μόνο στην επιφάνεια. Η πλήρης ελαστική κύστη είναι ηλεκτρικά φορτισμένη παντού. Εξαιτίας των διαφορών στην πυκνότητα και στη φύση των υγρών και των μεμβρανών, το φορτίο θα ήταν μεγαλύτερο σε ορισμένες περιοχές και μικρότερο σε άλλες. Στον ιδανικό αυτό οργανισμό, τα ηλεκτρικά φορτία θα βρίσκονταν σε συνεχή κίνηση οδεύοντας από θέσεις υψηλότερου σε θέσεις χαμηλότερου δυναμικού. Γενικά όμως, μία κατεύθυνση θα ήταν η επικρατέστερη: από το κέντρο, την πηγή τροφοδοσίας του ηλεκτρικού φορτίου, προς την περιφέρεια. Συνεπώς, η κύστη θα βρισκόταν συχνότερα σε κατάσταση διαστολής και επέκτασης. Πού και πού όμως, όπως τα βλεφαριδοφόρα,[1]επανέρχεται στη μορφή της σφαίρας, η οποία, για δεδομένο περιεχόμενο, παρουσιάζει τη χαμηλότερη επιφανειακή τάση. Εάν η εσωτερική παραγωγή ενέργειας γινόταν πολύ μεγάλη, η κύστη, με ένα αριθμό συσπάσεων, μπορεί να εκφορτίσει την ενέργεια προς το περιβάλλον, δηλαδή με απλά λόγια μπορεί να ρυθμίζει την ενέργειά της. Αυτή η ενεργειακή εκφόρτιση θα ήταν εξαιρετικά ηδονική επειδή λυτρώνει τον οργανισμό από τη συσσωρευμένη ένταση. Στην κατάσταση της έκτασης, η κύστη θα μπορούσε να κάνει διάφορες ρυθμικές κινήσεις, λ.χ., να παραγάγει ένα κύμα διαδοχικών διαστολών και συστολών , όπως συμβαίνει κατά την κίνηση ενός σκώληκα ή κατά την περισταλτική κίνηση του εντέρου.

Θα μπορούσε επίσης να κινηθεί κυματιστά, οφιοειδώς, χρησιμοποιώντας ολόκληρο το σώμα της.

Σε αυτές τις κινήσεις εκδηλώνεται η ενότητα της φορτισμένηςοργανικής κύστης. Αν είχε δυνατότητα αυτοαντίληψης, θα ένιωθε τη ρυθμική εναλλαγή της έκτασης, της διαστολής και της συστολής, ηδονικά. Θα ένιωθε σαν μικρό παιδί που χοροπηδά ρυθμικά επειδή είναι ευτυχισμένο. Κατά τη διάρκεια αυτών των κινήσεων, η βιοηλεκτρική ενέργεια ταλαντώνεται συνεχώς μεταξύ έντασης-φόρτισης και εκφόρτισης-χαλάρωσης. Μπορεί επίσης να μετατραπεί σε θερμότητα, σε μηχανική κινητική ενέργεια ή σε έργο. Μια τέτοια κύστη θα αισθανόταν ενωμένη με το περιβάλλον της, όπως ακριβώς το μικρό παιδί. Θα υπήρχε άμεση επαφή με άλλες οργανικές σφαίρες, βασιζόμενη στην αλληλοαναγνώριση των κοινών τους αισθήσεων κίνησης και ρυθμού. Η περιφρόνηση προς τις φυσικές κινήσεις θα τους ήταν ξένη, και θα ήταν αδύνατον να κατανοήσουν την αφύσικη συμπεριφορά. Θα υπήρχε αδιάλειπτη και εξασφαλισμένη ανάπτυξη βασισμένη στη συνεχή παραγωγή εσωτερικής ενέργειας, όπως συμβαίνει στα λουλούδια κατά την ανθοφορία ή στη συνεχή κυτταρική διαίρεση μετά την εισαγωγή ενέργειας από τη γονιμοποίηση. Επιπλέον, η ανάπτυξη θα ήταν αέναη και η παραγωγικότητα θα βρισκόταν εντός του πλαισίου της γενικής βιολογικής δραστηριότητας και όχι αντίθετη προς αυτήν.

Η συνεχής διαμήκης έκταση επί μακρό χρονικό διάστημα θα μονιμοποιούσε αυτό το σχήμα οδηγώντας στην ανάπτυξη ενός υποστηρικτικού οργάνου μέσα στον οργανισμό. Αν και η μονιμοποίηση της έκτασης θα απέκλειε την επιστροφή στο σφαιρικό σχήμα, ο παλμός μέσω κάμψης και διάτασης θα συνεχιζόταν ανεμπόδιστος, γεγονός που θα εξασφάλιζε τον μεταβολισμό της ενέργειας. Είναι επίσης βέβαιο ότι το μόνιμο υποστηρικτικό όργανο θα αποτελούσε μια από τις προϋποθέσεις πριν τη μετάβαση της οργανικής σφαίρας σε κατάσταση μικρότερης προστασίας από τις καταστροφικές αναστολές της κινητικότητας λόγω της αλλαγής στο σχήμα της. Ωστόσο, το υποστηρικτικό όργανο αυτό καθαυτό δεν θα προκαλούσε αναστολή της κινητικότητας. Τέτοιου είδους αναστολή θα μπορούσε θα συγκριθεί μόνο με εκείνη που προκαλείται αν περιορίσουμε κάποιο σημείο του σώματος ενός φιδιού. Ισχυρή πίεση σε ένα σημείο του σώματος του φιδιού θα προκαλούσε αμέσως απώλεια του ρυθμού και της ενότητας των οργανικών κυματοειδών κινήσεων στα υπόλοιπα ελεύθερα τμήματα του σώματός του.

Το σώμα των ζώων μπορεί να συγκριθεί με την οργανική κύστη που περιγράψαμε προηγουμένως. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, αρκεί να εισάγουμε ένα αυτόνομο σύστημα άντλησης, όπως η καρδιά, το οποίο μεταφέρει σωματικό υγρό ακολουθώντας έναν συνεχή ρυθμικό κύκλο, από το κέντρο προς την περιφέρεια και πάλι πίσω: δηλαδή το καρδιαγγειακό σύστημα. Ακόμα και το σώμα των ζώων που βρίσκονται στα κατώτερα εξελικτικά στάδια διαθέτει κάποιο όργανο που παράγει ηλεκτρισμό από το κέντρο. Πρόκειται για τα λεγόμενα νευροφυτικά γάγγλια, που είναι συναθροίσεις νευρικών κυττάρων, διατεταγμένα κατά κανονικά διαστήματα που συνδέονται με όλα τα υπόλοιπα όργανα μέσω πολύ λεπτών ινών και διέπουν τις ακούσιες λειτουργίες της ζωής. Είναι τα όργανα από τα οποία απορρέουν τα νευροφυτικά αισθήματα και αισθήσεις. Αποτελούν μια συνεκτική ενότητα, η οποία ονομάζεται «συγκύτιο»,[2] και υποδιαιρείται σε δύο αντιθετικά λειτουργούσες ομάδες: το συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό.

Η φανταστική κύστη του παραδείγματός μας έχει τη δυνατότητα να διαστέλλεται και να συστέλλεται. Μπορεί να διασταλεί σε υπέρμετρο σημείο και μετά, με μερικές συσπάσεις, να χαλαρώσει. Μπορεί να είναι πλαδαρή, σφιγμένη, χαλαρή ή διεγερμένη. Μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικές συγκεντρώσεις ηλεκτρικών φορτίων μέσω υγρών τα οποία τα μεταφέρουν από το ένα σημείο σε κάποιο άλλο. Έχει επίσης τη δυνατότητα να διατηρεί ορισμένα μέρη της σε κατάσταση συνεχούς έντασης και άλλα σε κατάσταση συνεχούς κίνησης. Αν την ζουλήξουμε σε ένα σημείο, αμέσως εμφανίζεται αύξηση της έντασης και της φόρτισης σε κάποιο άλλο. Αν όμως εξασκούσαμε και διατηρούσαμε συνεχή πίεση σε ολόκληρη την επιφάνειά της, δηλαδή την εμποδίζαμε να διασταλεί παρά τη συνεχή εσωτερική παραγωγή ενέργειας, θα βρισκόταν συνεχώς σε κατάσταση άγχους. Θα ένιωθε δηλαδή περιορισμένη και φυλακισμένη. Αν μπορούσε να μιλήσει, θα ικέτευε να την «ανακουφίσουμε» από τη βασανιστική αυτή κατάσταση. Η κύστη δεν θα νοιαζόταν τι θα της συμβεί προκειμένου να επιστρέψει στην κίνηση και να αλλάξει η άκαμπτη, περιοριστική κατάστασή της. Επειδή δεν θα μπορούσε να προκαλέσει η ίδια στον εαυτό της αυτή την αλλαγή, κάποιος άλλος θα έπρεπε να την κάνει για λογαριασμό της: π.χ. κάνοντάς την να αναπηδά τυχαία στον χώρο (γυμναστική), ζουλώντας την (μασάζ), μαχαιρώνοντάς την, αν ήταν απαραίτητο (φαντασίωση τρυπήματος), τραυματίζοντάς την (μαζοχιστικές φαντασιώσεις ξυλοδαρμού, χαρακίρι) και, αν τίποτε από αυτά δεν βοηθούσε τότε θα έπρεπε να τη διαλύσει, να την καταστρέψει, να την εξαφανίσει (Νιρβάνα, εκούσια θυσία). Μια κοινωνία απαρτιζόμενη από τέτοιες κύστεις θα δημιουργούσε υπέρμετρα ιδεαλιστικές φιλοσοφίες για την «κατάσταση της μη οδύνης». Επειδή κάθε επέκταση προς τα έξω που θα επεδίωκε την ευχαρίστηση ή θα είχε ως κίνητρό της την ευχαρίστηση θα βιωνόταν ως οδυνηρή, η κύστη θα ανέπτυσσε φόβο προς την ηδονική διαστολή (άγχος ηδονής) και θα δημιουργούσε θεωρίες περί «διαφθοράς», «αμαρτίας» και «καταστροφής» που οφείλεται στην ηδονή. Με λίγα λόγια, η κύστη μας θα γινόταν ασκητής στον εικοστό αιώνα. Στο τέλος, θα φοβόταν ακόμα και κάθε υπενθύμιση της πιθανότητας να συμβεί η τόσο επιθυμητή χαλάρωση. Στη συνέχεια θα μισούσε οτιδήποτε της το υπενθυμίζει και κατόπιν θα καταδίωκε και θα δολοφονούσε οποιονδήποτε αναφερόταν απλώς σ’ αυτήν. Θα συμμαχούσε με ανάλογης ιδιοσυγκρασίας ιδιαίτερα άκαμπτα όντα επινοώντας σκληρούς κανόνες διαβίωσης. Οι κανόνες αυτοί θα είχαν μοναδική λειτουργία να εξασφαλίσουν τη μικρότερη δυνατή εσωτερική παραγωγή ενέργειας, δηλαδή να εξασφαλίσουν την ηρεμία, τη συμμόρφωση και τη διατήρηση των καθιερωμένων αντιδράσεων. Θα έκανε ανώφελες προσπάθειες να κυριαρχήσει επί των πλεονασμάτων της εσωτερικά παραγόμενης ενέργειας, από τα οποία δεν θα μπορούσε να απαλλαγεί με τη φυσική ηδονή ή την κίνηση. Για παράδειγμα, θα καθιέρωνε παράλογες σαδιστικές πράξεις ή τελετές, κατά κύριο λόγο αυτόματης φύσεως, που θα είχαν μηδαμινής αξίας σκοπό (καταναγκαστική θρησκευτική συμπεριφορά). Οι ρεαλιστικοί στόχοι είναι αυτοαναπτυσσόμενοι και κατά συνέπεια υποχρεώνουν σε κίνηση και εγρήγορση εκείνους που τους επιδιώκουν.

Η κύστη θα ταραζόταν επίσης από απροσδόκητα εμφανιζόμενες συσπάσεις, μέσω των οποίων θα εκφορτιζόταν η συσσωρευμένη ενέργεια που εμποδίζεται να κινηθεί. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είχε υστερικές ή επιληπτικές κρίσεις ή, από την άλλη μεριά, να γίνει τελείως άκαμπτη και απελπισμένη, όπως στην κατατονική σχιζοφρένεια. Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα την βασάνιζε μονίμως το άγχος. Όλα τα υπόλοιπα απορρέουν αναπόφευκτα από αυτό το άγχος, λ.χ. ο θρησκευτικός μυστικισμός, η πίστη σε κάποιον Φίρερ, η υποβολή σε ανούσια μαρτύρια. Επιπροσθέτως, εφόσον τα πάντα στη φύση κινούνται, μεταβάλλονται, αναπτύσσονται, διαστέλλονται και συστέλλονται, η θωρακισμένη κύστη θα υιοθετούσε αλλότρια και εχθρική στάση προς τη φύση. Θα θεωρούσε τον εαυτό της ως «κάτι πολύ ιδιαίτερο», πιστεύοντας ότι ανήκει σε κάποια ανώτερη φυλή επειδή φοράει σκληρό κολάρο ή στολή. Θα εκπροσωπούσε αυτό τον «πολιτισμό» ή αυτή τη «φυλή» που είναι ασύμβατη με τη φύση, την οποία θα περιφρονούσε θεωρώντας την «ταπεινή», «δαιμονική», «παρορμητική», «αχαλίνωτη», «χυδαία». Ταυτόχρονα όμως, επειδή η κύστη νιώθει ακόμα κάποια ίχνη της φύσης μέσα της, είναι αναγκασμένη να χαίρεται και να τα εκφράζει με συναισθηματισμό, όπως π.χ. σαν «εξιδανικευμένη αγάπη» ή σαν «ενθουσιασμό». Ο συσχετισμός φύσης με σωματικές συσπάσεις θα ήταν βλάσφημος. Από την άλλη μεριά όμως, θα δημιουργούσε βιομηχανία πορνογραφίας, χωρίς να αντιλαμβάνεται την αντίφαση.

Η λειτουργία έντασης-φόρτισης συνέδεσε απόψεις που μου είχαν κάνει εντύπωση όταν μελετούσα κλασική βιολογία. Ήταν αναγκαίο να επανεξετάσουμε τη θεωρητική της ορθότητα. Από άποψη φυσιολογίας, τη θεωρία μου ενίσχυε το ευρέως γνωστό γεγονός της αυθόρμητης σύσπασης των μυών. Μυϊκή σύσπαση μπορεί να προκληθεί από ηλεκτρικά ερεθίσματα. Σύμφωνα με τον Γαλβάνι, η σύσπαση μπορεί επίσης να προκληθεί με τον τραυματισμό ενός μυός και τη σύνδεση ενός κομμένου νεύρου στον μυ, στο σημείο του τραυματισμού. Η σύσπαση συνοδεύεται από τη μετρήσιμη έκφραση του λεγόμενου ηλεκτρικού ρεύματος δράσης (action current). Στους τραυματισμένους μυς, υπάρχει επίσης και το κανονικό ρεύμα (ordinary current). Εκδηλώνεται όταν το κέντρο της επιφάνειας του μυός συνδέεται στο τραυματισμένο άκρο με τη βοήθεια ηλεκτρικού αγωγού, λ.χ. ενός χάλκινου καλωδίου.

Η μελέτη των μυϊκών συσπάσεων αποτέλεσε επί δεκαετίες σημαντικό πεδίο έρευνας της φυσιολογίας. Δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο οι ερευνητές της φυσιολογίας των μυών δεν βρήκαν τη σύνδεση με τον γενικότερο ζωικό ηλεκτρισμό. Αν τοποθετήσουμε δύο παρασκευάσματα νεύρου-μυός το ένα επί του άλλου με τρόπο ώστε ο μυς του ενός να αγγίζει το νεύρο του άλλου, και στη συνέχεια προκαλέσουμε συσπάσεις στο πρώτο μυϊκό παρασκεύασμα εφαρμόζοντας ηλεκτρικό ρεύμα, θα εμφανιστούν συσπάσεις και στο δεύτερο. Το πρώτο μυϊκό παρασκεύασμα συσπάται αντιδρώντας στο ηλεκτρικό ερέθισμα και, κατά τη διαδικασία, αναπτύσσει και το ίδιο ένα βιολογικό ρεύμα δράσης. Αυτό με τη σειρά του δρα ως ηλεκτρικό ερέθισμα στο δεύτερο μυϊκό παρασκεύασμα, το οποίο ανταποκρίνεται με συστολή, αναπτύσσοντας παράλληλα ένα δεύτερο βιολογικό ρεύμα δράσης. Επειδή οι μυς του σώματος βρίσκονται σε επαφή μεταξύ τους και παράλληλα συνδέονται συνολικά με τον οργανισμό μέσω των σωματικών υγρών, κάθε μυϊκή δράση πρέπει να επιδρά διεγερτικά στο σύνολο του οργανισμού. Φυσικά, η επίδραση διαφέρει ανάλογα με τη θέση του μυός, με το αρχικό ερέθισμα και με την έντασή του. Όμως, σε κάθε περίπτωση, επηρεάζει ολόκληρο τον οργανισμό. Πρότυπο αυτής της επίδρασης, είναι η οργασμική σύσπαση των μυών των γεννητικών οργάνων, η οποία είναι τόσο ισχυρή ώστε μεταδίδεται σε ολόκληρο τον οργανισμό. Δεν βρήκα τίποτα σχετικό στη διαθέσιμη βιβλιογραφία. Φαινόταν ωστόσο να έχει αποφασιστική σημασία.

Η προσεκτικότερη παρατήρηση του γραφήματος λειτουργίας της καρδιάς επιβεβαίωσε την υπόθεσή μου ότι η διεργασία έντασης-φόρτισης διέπει επίσης και την καρδιακή λειτουργία. Κινείται ως ηλεκτρικό κύμα από τον κόλπο της καρδιάς και μέσω των αρτηριών της καρδιάς, προς την κορυφή της. Προϋπόθεση για την έναρξη αυτής της σύσπασης είναι η πλήρωση του κόλπου με αίμα. Αποτέλεσμα της φόρτισης και εκφόρτισης είναι η προώθηση του αίματος μέσω της αορτής λόγω της σύσπασης της καρδιάς.

Τα διάφορα διογκωτικά φάρμακα επιδρούν καθαρτικά στα έντερα. Η διόγκωση επιδρά στους μυς ως ηλεκτρικό ερέθισμα. Συστέλλονται και χαλαρώνουν με κυματοειδή ρυθμό («περίσταλση»). Οι συσπάσεις και οι χαλαρώσεις προκαλούν την κένωση των εντέρων. Το ίδιο ισχύει και για την ουροδόχο κύστη. Αν γεμίσει με υγρό, συσπάται, προκαλώντας έτσι την κένωση του περιεχομένου της.

Στην παραπάνω περιγραφή, αποκαλύφθηκε ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός το οποίο όμως πέρασε απαρατήρητο. Θα μπορούσε να θεωρηθεί το βασικό πρότυπο της διάψευσης της απόλυτης «τελεολογικής» συλλογιστικής που επικρατεί στον τομέα της βιολογίας. Η ουροδόχος κύστη δεν συσπάται «για να εκπληρώσει τη λειτουργία της ούρησης» ελέω κάποιας θείας θέλησης ή υπερφυσικών βιολογικών δυνάμεων. Συσπάται ανταποκρινόμενη σε μια απλή αιτιώδη αρχή, κάθε άλλο παρά θείας προέλευσης. Συσπάται, επειδή η μηχανική πλήρωση προκαλεί σύσπαση. Η ίδια αρχή μπορεί να εφαρμοστεί κατά βούληση σε κάθε άλλη λειτουργία. Οι άνθρωποι δεν έρχονται σε σεξουαλική συνεύρεση «για να τεκνοποιήσουν», αλλά επειδή η συμφόρηση των υγρών φορτίζει βιοηλεκτρικά τα γεννητικά όργανα και ωθεί προς εκφόρτιση. Η διαδικασία, συνοδεύεται από ταυτόχρονη εκφόρτιση των σεξουαλικών ουσιών. Δηλαδή, δεν είναι η σεξουαλικότητα στην υπηρεσία της τεκνοποίησης. Μάλλον η τεκνοποίηση είναι τυχαίο αποτέλεσμα της διεργασίας έντασης-φόρτισης των γεννητικών οργάνων. Αυτό μπορεί να είναι απογοητευτικό για τους υπέρμαχους της ευγονικής ηθικής φιλοσοφίας, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι αληθές.

Το 1933, διάβασα το πειραματικό έργο του Βερολινέζου βιολόγου Χάρτμαν. Με ειδικά πειράματα σχεδιασμένα με βάση τη σεξουαλικότητα των γαμετών, απέδειξε ότι η λειτουργία του αρσενικού και του θηλυκού γαμέτη κατά τη συνουσία δεν είναι προκαθορισμένη. Ένας αδύναμος αρσενικός γαμέτης μπορεί να παρουσιάσει συμπεριφορά θηλυκού απέναντι σε έναν ισχυρότερο αρσενικό. Ο Χάρτμαν άφησε αναπάντητο το ερώτημα του παράγοντα που καθορίζει την ομαδοποίηση των γαμετών του ίδιου φύλου, το «ζευγάρωμά» τους, αν προτιμάτε την έκφραση. Υπέθεσε ότι υπάρχουν «συγκεκριμένες» αλλά ακόμα ανεξερεύνητες «ουσίες». Εγώ κατάλαβα ότι οι ομαδοποιήσεις καθορίζονται από ηλεκτρικές διεργασίες. Μερικά χρόνια αργότερα, κατάφερα να το επιβεβαιώσω με τη βοήθεια ενός ηλεκτρικού πειράματος στα βιόντα. Το γεγονός ότι η ομαδοποίηση των γαμετών κατά τη συνουσία συμβαίνει με έναν τρόπο και όχι με άλλον καθορίζεται από βιοηλεκτρικές δυνάμεις. Την ίδια περίπου εποχή έλαβα ένα απόκομμα εφημερίδας που περιέγραφε κάποια πειράματα που είχαν διεξαχθεί στη Μόσχα. Ένας επιστήμονας (του οποίου δεν θυμάμαι πλέον το όνομα) πέτυχε να αποδείξει ότι το ωάριο και το σπερματοζωάριο παράγουν αρσενικά ή θηλυκά έμβρυα, ανάλογα με τη φύση του ηλεκτρικού τους φορτίου.

Σύμφωνα με όλα αυτά, η τεκνοποίηση είναι λειτουργία της σεξουαλικότητας, και όχι το αντίστροφο, όπως ήταν κοινή πεποίθηση μέχρι τώρα. Το ίδιο πράγμα είχε υποστηρίξει και ο Φρόιντ σε σχέση με την ψυχοσεξουαλικότητα, όταν διαχώρισε τις έννοιας «σεξουαλικός» και «γενετήσιος». Αλλά για λόγους που δεν μπόρεσα να καταλάβω, δήλωσε αργότερα ότι η «σεξουαλικότητα κατά την εφηβεία» είναι «στην υπηρεσία της τεκνοποίησης». Ο Χάρτμαν, στον τομέα της βιολογίας, βρήκε αποδείξεις ότι η σεξουαλικότητα δεν είναι στην υπηρεσία της τεκνοποίησης, αλλά το αντίστροφο: η τεκνοποίηση είναι λειτουργία της σεξουαλικότητας. Μπόρεσα να προσθέσω και ένα τρίτο επιχείρημα, βασισμένο στις πειραματικές έρευνες διαφόρων βιολόγων: η διαίρεση του ωαρίου, όπως και γενικότερα κάθε κυτταρική διαίρεση, είναι οργασμική διεργασία. Διέπεται από τη λειτουργία έντασης-φόρτισης. Οι συνέπειες αυτής της ανακάλυψης για την ηθικολογική αξιολόγηση της σεξουαλικότητας είναι προφανείς: η σεξουαλικότητα δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ατυχές παρεπόμενο της διατήρησης των ειδών.

Το ωάριο μετά τη γονιμοποίησή του, αφού απορροφήσει την ενέργεια του σπερματοζωαρίου, στην αρχή παρουσιάζει ένταση. Απορροφά υγρά και η μεμβράνη του τεντώνεται. Αυτό σημαίνει ότι η επιφανειακή τάση και η εσωτερική πίεση αυξάνουν ταυτόχρονα. Όσο μεγαλώνει η πίεση του περιεχομένου της κύστης, την οποία στην προκειμένη περίπτωση αντιπροσωπεύει το ωάριο, τόσο δυσκολότερο γίνεται για την επιφάνεια να «συγκρατήσει ενιαίο» το σύστημα. Πρόκειται για διεργασίες οι οποίες μετά βεβαιότητας εξακολουθούν να διέπονται από την αλληλεξουδετέρωση της εσωτερικής πίεσης και της επιφανειακής τάσης. Αν τεντωθεί περαιτέρω, μια καθαρά φυσική κύστη θα διαρραγεί. Στο ωράριο όμως, από αυτό το σημείο αρχίζει η χαρακτηριστική διαδικασία της λειτουργίας του ζωντανού: η διάταση ή αλλιώς η διαστολή, προκαλεί συστολή. Η αύξηση του ωάριου αποδίδεται στην ενεργητική απορρόφηση υγρών, η οποία όμως πάντοτε φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Τότε, ο πυρήνας του κυττάρου αρχίζει να «ακτινοβολεί», δηλαδή να παράγει ενέργεια. Ο Γκούρβιτς ονόμασε το φαινόμενο μιτογενετική ακτινοβολία. Μίτωση σημαίνει διαίρεση του πυρήνα του κυττάρου. Αργότερα, έμαθα να παρατηρώ και να αξιολογώ τη ζωτικότητα των βιοντικών καλλιεργειών με βάση τον βαθμό ακτινοβολίας ορισμένων φαινομένων μέσα στον σχηματισμό. Η ακραία πλήρωση του κυττάρου, δηλαδή η δημιουργία μηχανικής έντασης, συνοδεύεται από ηλεκτρική φόρτιση. Από κάποιο συγκεκριμένο σημείο και πέρα, η μεμβράνη αρχίζει να συσπάται. Η σύσπαση εμφανίζεται στο σημείο όπου η σφαίρα έχει τη μέγιστη περιφέρεια και τη μέγιστη ένταση. Η μέγιστη περιφέρεια είναι πάντα ο ισημερινός ή, αν προτιμά κάποιος, ένας μεσημβρινός της σφαίρας και η συστολή δεν είναι σταδιακή και συνεχής, όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε. Η διαδικασία μοιάζει με σκληρή μάχη. Η ένταση της μεμβράνης στο σημείο της συστολής αγωνίζεται εναντίον της εσωτερικής πίεσης που τώρα είναι ισχυρότερη ακριβώς λόγω αυτής της συστολής. Είναι προφανές ότι για να συμβούν όλα αυτά η εσωτερική πίεση και η επιφανειακή τάση αλληλοαυξάνονται, ενισχύοντας η μία την άλλη, προκαλώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ορατές δονήσεις, κυματισμό και σύσπαση.

Στη συνέχεια, η σύσφιξη αυξάνεται περαιτέρω. Η εσωτερική ένταση ανέρχεται. Αν το ωράριο μπορούσε να μιλήσει, θα εξέφραζε άγχος. Υπάρχει μία μόνο πιθανότητα απαλλαγής από την εσωτερική ένταση (εκτός της διάρρηξης): η «διαίρεση» της μεγάλης κύστης με την τεντωμένη επιφάνεια σε δύο μικρότερες, στις οποίες ο ίδιος όγκος περιεχομένου περιβάλλεται από πολύ μεγαλύτερη, και επομένως έχουσα μικρότερη επιφειακή τάση, μεμβράνη. Η διαίρεση του ωαρίου αντιστοιχεί στη διάλυση μιας έντασης. Ο πυρήνας, με τον ατρακτοειδή σχηματισμό, εμπλέκεται στην ίδια διαδικασία πριν την τελική διαίρεση του κυττάρου. Ο σχηματισμός της ατράκτου θεωρείται από πολλούς βιολόγους ως διεργασία που καθορίζεται ηλεκτρικά. Αν είχαμε τη δυνατότητα να μετρήσουμε την ηλεκτρική κατάσταση του πυρήνα μετά την κυτταρική διέγερση, είναι πολύ πιθανόν να επιβεβαιώναμε ότι υπήρξε εκφόρτιση. Το γεγονός ότι συμβαίνει κάποια τέτοιου είδους διεργασία υποδηλώνεται από την «αναγωγική διαίρεση», κατά την οποία τα μισά χρωμοσώματα (των οποίων ο αριθμός έχει διπλασιαστεί κατά τον σχηματισμού της ατράκτου), αποκόβονται. Καθένα από τα θυγατρικά κύτταρα περιέχει τώρα ίδιο αριθμό χρωμοσωμάτων. Η αναπαραγωγή έχει ολοκληρωθεί.

Εικονα: Εσωτερική πίεση (ΕΠ) και Επιφανειακή ένταση (ΕΕ) κατά τη διαίρεση του ωαρίου.

Ι. Ισορροπία μεταξύ ΕΠ και ΕΕ κατά την ένταση-φόρτιση → Έναρξη της διαδικασίας διόγκωσης.

ΙΙ. ΕΠ > ΕΕ, η ΕΕ εξουδετερώνει την ΕΠ μέσω «σύσπασης».

ΙΙΙ. Διαίρεση: η ΕΕ αυξάνεται. Ισορροπία ΕΕ και ΕΠ μέσω διαστολής της επιφάνειας.

IV. Χαλάρωση. ΕΕ = ΕΠ. Ο ίδιος όγκος κατανέμεται τώρα στα δύο θυγατρικά κύτταρα, δηλαδή περιβάλλεται από μεγαλύτερη συνολική επιφάνεια.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, η κυτταρική διαίρεση ακολουθεί επίσης τον τετράχρονο κανόνα του οργασμού: ένταση → φόρτιση → εκφόρτιση → χαλάρωση. Είναι η πιο σημαντική διεργασία στη σφαίρα της έμβιας λειτουργικότητας. Ο κανόνας του οργασμού θα μπορούσε να ονομαστεί και «κανόνας της ζωής». Δεν ήθελα να δημοσιεύσω τίποτα σχετικό εκείνη την εποχή. Προτίμησα να περιοριστώ σε υπαινιγμούς στο πλαίσιο κλινικών παρατηρήσεων, δημοσιεύοντας το 1935 μια σύντομη μόνο εργασία με τίτλο Die Fortpflanzung als Funktion der Sexualität (Η αναπαραγωγή ως λειτουργία της σεξουαλικότητας), βασισμένη στα πειράματα του Χάρτμαν. Το θέμα ήταν τέτοιας αποφασιστικής σημασίας, ώστε προτίμησα να αποφύγω να διεξάγω τα ειδικά πειράματα που θα επιβεβαίωναν ή θα κατέρριπταν την υπόθεση. Αργότερα κατάφερα να αποδείξω ότι υφίστανται σημαντικές σχέσεις μεταξύ των νευροφυτικών ρευμάτων, των συσπάσεων στα πρωτόζωα και της δυναμικής αλληλεξάρτησης της επιφανειακής τάσης με την εσωτερική πίεση, στην ενεργειακά φορτισμένη οργανική κύστη.

[1] Τα βλεφαριδοφόρα είναι μια ομάδα πρωτόζωων που χαρακτηρίζεται από την παρουσία τριχοειδών οργανιδίων που ονομάζονται «βλεφαρίδες». … Οι βλεφαρίδες … χρησιμοποιούνται για κολύμβηση, σύρσιμο, προσκόλληση, θρέψη και αίσθηση. Τα βλεφαριδοφόρα είναι μια από τις πιο σπουδαίες ομάδες των πρωτίστων, και υπάρχουν παντού όπου υπάρχει νερό — σε λίμνες, ωκεανούς, ποτάμια και στο έδαφος. Τα βλεφαριδοφόρα είναι μεγάλα μονήρη κύτταρα, μερικά εκ των οποίων φτάνουν σε μήκος τα 2 χιλιοστά και περιλαμβάνουν ορισμένα από τα πιο πολυσύνθετα σε δομή πρωτόζωα. (Από τη διαδικτυακή πηγή:wikipedia.)

[2] Συγκύτιο: πολυπύρηνη μάζα πρωτοπλάσματος που παράγεται από συγχώνευση κυττάρων. (Ιατρικό Λεξικό Dorland’s, Εκδόσεις Πασχαλίδη, 1997). Επίσης «ο όρος αναφέρεται σε κύτταρα που αλληλοσυνδέονται μέσω ειδικευμένων μεμβρανών με συνδέσμους, όπως για παράδειγμα στα κύτταρα των μυών της καρδιάς και σε ορισμένα κύτταρα λείων μυών, που συγχρονίζονται ηλεκτρικά σε ένα δυναμικό δράσης.» (Από τη διαδικτυακή πηγή:wikipedia.)

KONSTANDINA TRIMMI

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ