ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ, Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ

Γράφει στον Φιλελεύθερο ο Γιώργος Καλλινίκου 

Τελικά το Crans Montana εξελίχθηκε σε Crash Montana. Η σύγκρουση ιδιαιτέρως βίαιη. Δεν ήταν ένα απλό ναυάγιο. Ήταν το φοβερότερο όλων. Το χιλιοτρυπημένο καράβι της πολιτικής των ψευδαισθήσεων 43 χρόνων διαλύθηκε από την σύγκρουση με τον βράχο της ωμής πραγματικότητας. Κι έγινε θρύψαλα… Κάποιοι είχαν ξυπνήσει εδώ και χρόνια από τις ψευδαισθήσεις. Έβλεπαν την επαπειλούμενη σύγκρουση. Κάποιοι άλλοι, ξύπνησαν μόλις την περασμένη Πέμπτη με εφιαλτικό τρόπο. Μερικοί, δυστυχώς, ακόμη συνεχίζουν να βρίσκονται σε λήθαργο, αφού ακόμη και μετά το σμπαράλιασμα, επαναλαμβάνουν την μόνιμη επωδό τόσων δεκαετιών για διατήρηση της «ελπίδας»…

Στο Crash Montana, η πολιτική των ψευδαισθήσεων έδωσε την τελευταία παράσταση της. Ο πρωταγωνιστής της προέβη σε ένα σωρό παλινδρομήσεις. Ξεκίνησε από την άρνηση να συμμετάσχει σε μια νέα διάσκεψη χωρίς να υπάρχει ξεκάθαρη προοπτική λύσης. Σκαρφάλωσε στην «λεβέντικη» θέση ότι συζητά μόνο τα κεφάλαια ασφάλειας και εγγυήσεων και μόνο αν υπάρξει συμφωνία σε αυτά θα συζητήσει τις άλλες πτυχές. Στη συνέχεια προσγειώθηκε στην αποδοχή των συζητήσεων σε δύο τραπέζια όπου θα γινόταν ένα συνολικό πάρε-δώσε μεταξύ όλων των θεμάτων. Άκρως επικίνδυνη προσγείωση, καθώς η ε/κ πλευρά είχε σχεδόν εξαντλήσει τα περιθώρια παραχωρήσεων. Τελικά, βυθίστηκε σε μια ανάληψη πρωτοβουλίας, δίνοντας τα όλα στην τουρκική πλευρά με στόχο να σπάσει το αδιέξοδο. Προσδοκώντας, προφανώς, παραχωρήσεις εκ μέρους της (εμμένοντας, δηλαδή, στις ψευδαισθήσεις). Με αυτή τη θεαματική βουτιά αλά σάλτο μορτάλε, εισέπραξε ένα τεράστιο μηδέν.

Παρέμειναν, όμως, οι πρωτοφανείς και κορυφαίες υποχωρήσεις. Η υποσημείωση ότι δεν ισχύουν αν δεν ικανοποιηθούν οι προϋποθέσεις που είχαν τεθεί, μοιάζουν με μπιλιετάκι που καταλήγει στον κάλαθο των αχρήστων. Επειδή, όσοι βλέπουν με καθαρούς φακούς, γνωρίζουν ότι, ενίοτε, οι υποχωρήσεις της αδύνατης πλευράς παραμένουν στον σκληρό δίσκο των διαμεσολαβητών. Και επανέρχονται στην επόμενη προσπάθεια. Αρκεί να δει κάποιος πότε ξεκίνησε το θέμα της εκ περιτροπής προεδρίας. Και πώς βρίσκεται συνεχώς στο τραπέζι, παρά το ότι ουδείς Πρόεδρος την είχε αποδεχθεί χωρίς προϋποθέσεις…

Μερικοί καλοπληρωμένοι υπάλληλοι του Προεδρικού και τα παπαγαλάκια της Πινδάρου επιχειρούν να πείσουν ότι με το σάλτο μορτάλε ο Πρόεδρος κατάφερε να εκθέσει την τουρκική αδιαλλαξία και να δουν όλοι την ενοχή της. Αυτά ισχύουν μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Στο διεθνές πεδίο ισχύουν μόνο όσα λέγονται από τα Ηνωμ. Έθνη. Και δυστυχώς, ουδείς έχει επιρρίψει την ευθύνη του ναυαγίου στην Τουρκία. Ο Πόντιος Πιλάτος (Γκουτέρες) έδωσε ήδη το στίγμα του, ευχόμενος καλή τύχη σε βόρειους και νότιους… Ξεκαθαρίζουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι για το ναυάγιο ευθύνεται ο Αναστασιάδης. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Τα λάθη, όμως, στην ακολουθούμενη πολιτική πρέπει να τονίζονται για να μην επαναλαμβάνονται…

Είναι η ώρα να αντικρίσουμε κατάματα την ωμή πραγματικότητα. Είναι σημαντικό, πρώτον, να συμφωνήσουμε ότι αποτελεί ψευδαίσθηση να αναμένονται παραχωρήσεις από τους λύκους της Άγκυρας. Είναι τραγικό να θεωρούν κάποιοι «σωτήρα» τον Ερντογάν ή τον Ακιντζί (σκέτη μαριονέτα, που, απλώς, στην Ελβετία μετατράπηκε σε σκέτη γλάστρα) ή οποιονδήποτε άλλον. 

Δεύτερον, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η πολιτική που ακολουθείται επί 43 χρόνια δεν μπορεί να αποδώσει καρπούς. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε και τα επόμενα 43 χρόνια να αιθεροβατούμε. 

Τρίτον, πρέπει να συμφωνήσουμε, επιτέλους, ότι ένας και μόνο είναι ο εχθρός. Βρίσκεται απέναντι και μας δείχνει καθημερινά τα δόντια του. Εχθρός δεν είναι ούτε οι λεγόμενοι λυσοφοβικοί ούτε οι λεγόμενοι ενδοτικοί. 

Τέταρτον, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δεν έχουμε πλέον άλλη επιλογή παρά να συνεχίσουμε το ταξίδι προς αναζήτηση της Ιθάκης ενωμένοι και στο ίδιο καράβι. Διαφορετικά αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε με διαφορετικά καρυδότσουφλα, ο τελικός προορισμός όλων θα είναι κάποιος άρρηκτος βράχος. 

Πέμπτον, πρέπει να συμφωνήσουμε, επιτέλους, ενωμένοι να σχεδιάσουμε μια διαφορετική στρατηγική. Που θα επιδιώκει να επιφέρει κόστος στην Τουρκία. Με κάθε τρόπο. Στην ΕΕ, με το φυσικό αέριο, με συμμαχίες στην περιοχή μας και αλλού… Χωρίς ταυτόχρονα να δείχνουμε με την στάση μας υποχωρητικότητα. Αυτό δεν σημαίνει και σύγκρουση. Όλα έχουν τη λεπτή τους γραμμή…

Ναι, έρχονται προεδρικές εκλογές και το κυνήγι της εξουσίας δεν προσφέρεται για τέτοιους ρομαντισμούς. Και όμως. Ο πραγματικός πατριωτισμός αυτό επιτάσσει. Οι Τούρκοι μας το είπαν ξεκάθαρα. Θα προχωρήσουν με plan B. Πάντα είχαν. Το plan A ήταν πώς θα δρομολογούσαν τις εξελίξεις ώστε να περάσουν στο plan A. Επιτέλους, ας καταστρώσουμε κι εμείς ένα plan A, που ουσιαστικά δεν διαθέταμε ποτέ. Μετά έχουν όλοι χρόνο να κυνηγήσουν την εξουσία. Αυτό που διακυβεύεται πλέον, είναι το μέλλον του τόπου και του λαού. Όχι το μέλλον του όποιου φιλόδοξου διεκδικητή της εξουσίας. Είναι η ώρα ο λαός να διατρανώσει αυτό το κεφαλαιώδους σημασίας μήνυμα. Αρκεί, πρωτίστως, να αφήσει κατά μέρος την προσπάθεια αυτοδικαίωσης ένθεν και ένθεν. Και να απαιτήσει από τους ταγούς να ιεραρχήσουν ως μόνη προτεραιότητα την Κύπρο!!!

apodytiriakiascy

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ