Οἱ φίλοι μιλοῦν…

Γιὰ τὰ πάντα…
Γιὰ τὶς σκέψεις τους… Γιὰ τοὺς φόβους τους… Γιὰ τὶς ἀνασφάλειές τους…
Οἱ φίλοι μιλοῦν. Πάντα καὶ κάτω ἀπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, γιὰ ὅλα τὰ ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν στὴν μεταξύ τούς σχέσιν, σχετικὰ κι ἄσχετα, σοβαρὰ καὶ ἀσήμαντα…

Δὲν ὑπάρχουν ἀπαγορεύεται ἤ ἐμπόδια, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ θέλουν νὰ εἶναι πραγματικοὶ φίλοι.
Δὲν ὑπάρχουν κουβέντες ποὺ δὲν λέγονται… Δὲν ὑπάρχουν φίλτρα καὶ φραγμοί.
Οἱ φίλοι, ὅσο περισσότερο μιλοῦν, τόσο περισσότερο φίλοι γίνονται.

Ὁ χρόνος εἶναι πάντα καλὸς σύντροφος. Πολὺ καλός.
Εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ παρατηρήσουμε τὰ γεγονότα ποὺ μᾶς ἀφοροῦν μὲ μεγαλυτέρα προσοχή.
Μὰ εἶναι καὶ κακὸς σύμβουλος, ὅταν τὸν ἀφήνουμε νὰ κυλᾷ δίχως νὰ ἀνοιγόμεθα καὶ δίχως νὰ ἐπικοινωνοῦμε, ἀπὸ τὸν φόβο τῆς ἀρνήσεως, ποὺ ἴσως νὰ συναντήσουμε. Ὅμως ὅπως ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἀνάγκη νὰ μιλήσουμε, ἔτσι καὶ οἱ φίλοι μας ἔχουν ἀνάγκη, καὶ δικαίωμα σὲ πολλὲς περιπτώσεις, νὰ μάθουν ὅλα αὐτὰ ποὺ ὀφείλουμε νὰ μοιραστοῦμε μαζύ τους. Ὅσο κι ἐὰν κάποιες φορὲς μᾶς ἐκθέτουν…

Καὶ δὲν ὑπάρχουν καλὲς ἤ κακὲς κουβέντες ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε μὲ φίλους.
Ὅλα ὅσα θέλουμε, ἤ αἰσθανόμεθα πὼς ὀφείλουμε, νὰ συζητήσουμε μαζύ τους, καλῶς θέλουμε νὰ τὰ συζητήσουμε. Πάρα πολὺ καλῶς.
Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν θὰ πικραθοῦν, ἴσως, ἀπὸ κάποιες δικές μας πράξεις ἤ σκέψεις. Ἄλλως τὲ οἱ φίλοι δὲν εἶναι μόνον γιὰ τὰ καλά, μὰ καὶ γιὰ τὰ κακά. Κι ὅταν ἀντέχουν οἱ σχέσεις στὰ καλά, ποὺ φαίνονται εὔκολα μὰ εἶναι δυσκολότερα, ἀντέχουν καὶ στὰ κακά.

Ἄς μὴν ἀποφασίζουμε λοιπὸν ἐμεῖς γιὰ τὸ ποιὰ θέματα θὰ ἀντέξουν οἱ φίλοι μας νὰ ἀκούσουν.
Ἄς τοὺς δόσουμε τὴν εὐκαιρία νὰ τὸ κάνουν μόνοι τους αὐτό.
Ἄς τοὺς δόσουμε τὴν ἐυκαιρία νὰ ἀνακαλύψουν πὼς δὲν εἴμαστε μόνον αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ δείχνουμε ἀλλὰ κι ἄλλα, πολλὰ περισσότερα. ἴσως ὄχι τόσο ὄμορφα, ἀλλὰ σημαντικά.
Ἄλλως τὲ εἶναι σπουδαῖος δείκτης, γιὰ τὸ ἐπίπεδον τῆς μεταξύ μας φιλίας, τὸ ἐὰν νὰ ἀντέχονται ὄχι μόνον νὰ λέγονται κάποιες κουβέντες, ἀλλὰ κυρίως νὰ ἀκούγονται καὶ νὰ ἀπομυθοποιοῦνται.

Οἱ φίλοι ἤ μᾶς ἀποδέχονται ὅπως εἴμαστε, ἤ ὄχι. Ὅπως ἄλλως τε πάντα πράττουμε κι ἐμεῖς. 
Ἔχουν πάντα τὸ δικαίωμα νὰ μὴν τοὺς ἀρέσουν κάποιες μας συμπεριφορές. Ἔχουμε κι ἐμεῖς τὸ δικαίωμα νὰ τὸ μάθουμε ὅμως. Ἐὰν δὲν τολμοῦν νὰ μᾶς ἀνοιχθοῦν, τότε δὲν εἶναι φίλοι.
Αὐτὰ τὰ ὑποκριτικά, τὰ δῆθεν, τὰ «καθῶς πρέπει» δὲν εἶναι συνθῆκες ποὺ μποροῦν νὰ τρέφουν τὶς φιλίες. Τὶς πραγματικὲς φιλίες τὶς τρέφει ἡ ἀλήθεια καὶ μόνον.

Οἱ φιλίες εἶναι δύσκολες στὴν ἐποχή μας.
Ξαφνικὰ ἀνακαλύπτουμε πὼς δίπλα μας ἀν τὶ γιὰ φίλους τρέφαμε …φίδια.
Δὲν εἶναι ὅμως πάντα ἔτσι. 
Ἐκτὸς ἀπὸ πράξεις ἠθικῆς, ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ζητήματα ποὺ ἐπιλύονται μὲ εἰλικρινὴ διάλογο. Εἰλικρινὴ διάλογο ὅμως κι ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. Ὄχι ἄλλα ἐμπρὸς κι ἄλλα πίσω ἀπὸ τὸ βλέμμα….
Δεύτερες καὶ τρίτες σκέψεις στὴν φιλία δὲν χωροῦν, ἐὰν εἶναι πραγματική.

Γιὰ νὰ κτίσουμε πραγματικὲς καὶ οὐσιαστικὲς σχέσεις ὅμως πρέπει πάντα νὰ ξεκινοῦμε ἀπὸ ἐμᾶς.
Μᾶς γνωρίζουμε; Μᾶς ἐμπιστευόμεθα; Μᾶς ἐκτιμοῦμε; 
Ποιά εἶναι ἐκεῖνα τά στοιχεῖα πού κάποιος θά θαύμαζε ἐπάνω μας γιά νά ἀποφασίσῃ νά μπῇ στήν ζωή μας καί νά γίνῃ φίλος μας; Εἶναι πραγματικά ἤ πλασματικά; Ἤ μήπως εἶναι μία καλοστημένη βιτρίνα πού κτίστηκε γιά νά κρύψῃ μίαν ἄλλην πραγματικότητα;
Ἐκτιμοῦμε λοιπόν τόν ἑαυτόν μας;
Μποροῦμε νά σταθοῦμε στόν καθρέπτη καί νά τόν θαυμάσουμε γιά μερικά πολύ σημαντικά ζητήματα; 
Μποροῦμε νά μᾶς σεβαστοῦμε;
Ἐάν ὄχι, τότε γιατί νά τό κάνουν οἱ ἄλλοι;

Φιλονόη

Υ.Γ. Δὲν ἰσχυρίζομαι πὼς μὲ τὸ «καλημέρα» κι ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, μπορεῖ νὰ δημιουργηθῆ μία βαθειὰ φιλία. Ἰσχυρίζομαι πὼς οἱ φιλίες κτίζονται, κερδίζονται ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα. Καλὸ εἶναι νὰ τοὺς δίδουμε λοιπὸν τὸν πραγματικό μας ἑαυτόν.
Ἀλλὰ κι ἐὰν κάποιος δὲν φανῇ τόσο σημαντικός, ὅσο στὴν ἀρχὴ πιστεύαμε, δὲν πειράζει… Αὐτὸς θὰ …χάση!!! Ἐμεῖς θὰ ἔχουμε βρεῖ ἀκόμη ἕνα κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μας…

εἰκόνα

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ