ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ 2ο μέρος. {Manuel Schoch}

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Στις διδασκαλίες του Βουδισμού επισημαίνεται ότι, αν εστιάζουμε σε ότι δεν έχει τη δύναμη να επιβιώσει, αλλά, αντίθετα, τείνει να εκλείψει, τότε είμαστε σε λάθος δρόμο. Χρόνος είναι η κίνηση από κάτι που χάνεται, που εκλείπει.
Τη στιγμή που συναντάμε το μέλλον, έχει γίνει ήδη παρελθόν.

Το μέλλον συμβολίζει το «άγνωστο» και εμπεριέχει φόβο - και όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το φόβο μεταφερόμαστε αυτόματα στο παρελθόν. Έτσι, σύμφωνα με τους όρους «αίτιου και αιτιατού», το μέλλον ενσαρκώνει πράγματι το αίτιο. Ίσως παρουσιάζει δυσκολίες η κατανόηση αυτής της διαπίστωσης, επειδή έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε στη διαλεκτική σχέση «αιτίας και αποτελέσματος».
Αξίζει όμως τον κόπο να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την έννοια του μέλλοντος, με αυτόν το νέο τρόπο προσέγγισης.

O Βουδισμός μας προτρέπει όχι μόνο να αποφύγουμε την προσκόλληση στο «γνωστό», αλλά και σε ότι είναι «θνητό», εφόσον η κατάληξη καθετί γνώριμου και εδραιωμένου δεν μπορεί παρά να είναι ο θάνατος.

Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι μας ενθαρρύνουν να μην αγκιστρωνόμαστε στο «εγώ» και να μην προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι το οποίο πρόκειται να αλλάξει. 

Πώς μπορείτε να κατανοήσετε κάτι που βρίσκεται σε διαδικασία διαρκούς αλλαγής;  

Πώς είναι δυνατόν να τρέφετε ελπίδες ότι θα λύσετε τα προβλήματά σας, όταν εστιάζετε στο αίτιο που το προκάλεσε και όχι στο ίδιο το πρόβλημα;

Ο ανθρώπινος νους πιστεύει ακράδαντα ότι, κατανοώντας τη δομή και τη λειτουργία του, μπορεί και να αλλάξει τον «εαυτό» του. Όμως, αν το ανθρώπινο «εγώ» δεν είναι παρά ψευδαίσθηση, η οποία βασίζεται στο χρόνο, τότε δεν μπορεί να λειτουργήσει με την κατανόηση.

Επανερχόμενοι στο ερώτημα γιατί είναι τόσο δύσκολο να δούμε μέσα από τα μάτια του νου μας ότι το μέλλον αποτελεί την αιτία, ότι το μέλλον είναι αυτό που δημιουργεί το παρελθόν, διαπιστώνουμε ότι αυτό συμβαίνει επειδή ο ανθρώπινος νους δεν λειτουργεί με τις δομές του μέλλοντος, αλλά του παρελθόντος.

Τελικά, ο νους λειτουργεί σύμφωνα με όσα ήδη έχουν συμβεί και αυτή ακριβώς είναι πάντα η αιτία που μπλοκάρει την ενέργεια. Αν, λοιπόν, εσείς επιμείνετε με τη θέλησή σας (που είναι και πάλι προϊόν του μυαλού) να  μετακινηθείτε στο μέλλον, είναι σαν να δίνετε στο νου σας την εντολή να «αυτοκτονήσει».


Στις θρησκευτικές αντιλήψεις της Ανατολής υποστηρίζεται η ιδέα ότι  ό άνθρωπος φτάνει στη φώτιση μόνον όταν παύει να ασχολείται με το παρελθόν  του, ενώ στη φιλοσοφία του Χριστιανισμού σημαντική θέση κατέχει  η πράξη της συγνώμης. Ποια είναι, όμως, άραγε, η κίνηση της συγγνώμης; Είναι η κίνηση που δημιουργείται όταν ο άνθρωπος αποκόπτει  εντελώς και ολοκληρωτικά τον εαυτό του από όσα συνέβησαν στο παρελθόν, αφήνοντας το παρελθόν κυριολεκτικά πίσω του.

Στις σύγχρονες  κοινωνίες, όμως, δεν ζούμε με αυτό τον τρόπο ούτε και ο Χριστιανισμός ως θρησκεία μας ενθαρρύνει πραγματικά να αποδεσμευτούμε από παρελθόν μας.

Τα αμέτρητα «πρέπει» που μας επιβάλλει ο Χριστιανισμός απορροφούν μεγάλο μέρος της ενέργειάς μας. Διαβάζοντας τα παραπάνω μπορεί να σας έχει γεννηθεί η εξής απορία:

« Καλά είναι όλα αυτά στη θεωρία, πώς όμως εφαρμόζονται στην πράξη εφόσον, στο βιολογικό επίπεδο, ο άνθρωπος χρειάζεται το «εγώ» για να επιβιώσει;».

Πράγματι, στο επίπεδο της βιολογικής συνείδησης , η οποία εμπεριέχει το σώμα και ένα μέρος από το μηχανι­σμό της ανθρώπινης σκέψης, την οποία παράγει ο εγκέφαλός μας,έχουμε ανάγκη το «εγώ». Χρειαζόμαστε, επίσης, το «εγώ» και για τη λειτουργία εκείνου του επιπέδου της βιο-ψυχολογικής συνειδητότητας που βασίζεται στη μνήμη.

Για παράδειγμα, όταν μαθαίνετε πώς να οδηγείτε ένα αυτοκίνητο, στην αρχή πρέπει να θυμάστε πώς να επαναλάβετε τις ίδιες κινήσεις την  επόμενη ημέρα. Υπάρχει, όμως, επίσης, και το επίπεδο της ψυχο-πνευματικής συνειδητότητας, στο οποίο οι κανόνες είναι πολύ διαφορετικοί. Οι νόμοι του Νεύτωνα, για παράδειγμα, δεν είναι λανθασμένοι μόνο και μόνο γιατί ξεπεράστηκαν από τις θεωρίες του Αϊνστάιν - ισχύουν αμφότεροι, σε διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης.
Τελικά, ο ανθρώπινος νους βρίσκεται σε ένα διαρκή αγώνα σχετικά με το πώς θα αντιληφτεί τη σύνθετη και αντικρουόμενη φύση του «εγώ».

Οι δυνατότητες του νου φτάνουν μέχρι το σημείο εκείνο που,  ναι μεν αντιλαμβάνεται ότι είναι ανώφελο να «δουλέψει» με το «εγώ» του και επίσης ότι το ίδιο το «εγώ» είναι το πρόβλημα, αλλά δεν μπορεί να λύσει το γρίφο.

Όσο παραμένετε προσκολλημένοι στο «εγώ», και εφόσον το «εγώ» είναι χρόνος, δεν μπορείτε να κατανοήσετε τι σημαίνει χρόνος.

 Αυτό το παράδοξο συμβαίνει ακριβώς επειδή το «εγώ» δεν μπορεί να εξετάσει τον ίδιο τον εαυτό του. Η ίδια διαδικασία συντελείται όταν ο άνθρωπος αλλάξει πραγματικά, δηλαδή όταν μεταμορφωθεί μέσα από τη διεύρυνση της συνειδητότητάς του.

Σε αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος αποκτάει επίγνωση ότι έχει αλλάξει μόνο αφού έχει ήδη συντελεστεί η αλλαγή και, ακόμη και τότε, δεν την αντιλαμβάνεται άμεσα, αλλά μόνο μέσω των αντιδράσεων που θα του μεταφερθούν από το περιβάλλον του.

Αν ο άνθρωπος είχε επίγνωση της μεταμόρφωσής του κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, τότε περισσότερη από τη μισή του ενέργεια θα είχε απορροφηθεί από αυτή την επίγνωση, περιορίζοντας έτσι την ίδια τη διαδικασία.

Γι' αυτό μην περιμένετε να έχετε επίγνωση των αλλαγών, όταν σας συμβαίνουν, εφόσον καμιά αλλαγή δεν είναι εφικτή όταν την επιθυμείτε διακαώς και έχετε συνεχώς στραμμένη την προσοχή σας στο πότε και πώς θα συμβεί.

Το «εγώ» αδυνατεί να δει την πραγματική έννοια του χρόνου, όσο λειτουργεί εξουσιαστικά στην ανθρώπινη συνειδητότητα, εμμένει απλώς στην προσπάθεια να μάθει πώς μπορεί να διευκολύνει την αλλαγή του ατόμου.  

Αν σε αυτό το τόσο σημαντικό ερώτημα, το οποίο απασχολεί την ανθρωπότητα, υπήρχε μια απλή απάντηση, θα ζούσαμε ήδη στον παράδεισο. Ωστόσο, στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, υπάρχουν ορισμένες προτάσεις και κάποιες κατευθύνσεις οι οποίες μπορούν να σας βοηθήσουν και να σας καθοδηγήσουν σε αυτήν τη διαδικασία.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ



ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Ο δρόμος για να κατακτήσουμε την αληθινή ελευθερία είναι αποτελεσματικός μόνον όταν κατανοήσουμε πλήρως ποια είναι η δομή του μέλλοντος -τουλάχιστον ό,τι αποκαλούμε μέλλον. Όσο προσδιορίζουμε την πραγματικότητα σε σχέση με το παρελθόν δεν θα καταφέρουμε ποτέ να νιώσουμε ελεύθεροι.
Αναλύοντας το παρελθόν, μπορεί να κατορθώσουμε να διαφοροποιήσουμε ελάχιστα τη συμπεριφορά μας, αλλά δεν πρόκειται να επιτύχουμε κάτι παραπάνω.

 Για παράδειγμα, αν ζηλεύετε και θέλετε να καταπολεμήσετε αυτό το συναίσθημα, καταρχήν θα ρωτήσετε τον εαυτό σας γιατί ζηλεύει. Πιθανότατα να φτάσετε στο συμπέρασμα ότι η ζήλια πηγάζει από την πεποίθησή σας ότι δεν έχετε αγαπηθεί όσο οι άλλοι άνθρωποι. Έτσι, μπορεί να βγάλετε, δικαίως  ή αδίκως, το συμπέρασμα ότι η μητέρα σας δεν σας έδωσε πολύ αγάπη στην παιδική σας ηλικία και γι' αυτό, στην ενήλικη ζωή σας, σας καταδυναστεύει ο φόβος ότι δεν έχετε αγαπηθεί αρκετά.

Εξηγώντας με το νου τις αιτίες της ζήλιας σας, είναι πιθανόν να την κατευνάσετε και, επίσης, να μάθετε να ελέγχετε τα ξεσπάσματά της, στο μέλλον, αλλά θα είστε άραγε ικανοποιημένοι με αυτά τα αποτελέσματα;

Πώς μπορείτε να αποκτήσετε ποιότητα στη ζωή σας, να εκφράσετε το δυναμικό των χαρισμάτων σας, αν δεν είστε ελεύθεροι;

Ας εξετάσουμε αρχικά τη λέξη μέλλον. Κάθε λέξη είναι μια περιγραφή, αλλά είναι επίσης και μια διαδικασία.

Η λέξη μέλλον, ως διαδικασία, είναι η κίνηση της ελπίδας και του φόβου. Δεν αναφέρομαι στη βιολογική φύση του φόβου, που προέρχεται από την έλλειψη τροφής ή στέγης, ή στο φόβο που νιώθουμε όταν κάποιος είναι έτοιμος να χρησιμοποιήσει βία εναντίον μας, αναφέρομαι στους ψυχολογικούς φόβους. Για παράδειγμα, στο φόβο ότι κάποιος, κάποιοι ή οι καταστάσεις είναι εναντίον μας, ή στο φόβο πως δεν είμαστε σίγουροι αν θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε το καινούριο, το αδοκίμαστο - το φόβο για το «άγνωστο».

ΦΟΒΟΣ, ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Η ελπίδα είναι ο συνηθισμένος τρόπος που χρησιμοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε τους ψυχολογικούς φόβους, όταν αυτοί γίνονται κυρίαρχοι στη ζωή μας. Η δημιουργία προσδοκιών ότι θα τα καταφέρουμε καλύτερα στο μέλλον, είναι η κλασική ψυχολογική μέθοδος, η οποία μας οδηγεί σε δηλώσεις του τύπου: «Όταν θα έχω γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό μου, όταν θα έχω "δουλέψει" με όλα μου τα προβλήματα, τότε μόνο θα είμαι έτοιμος για να δημιουργήσω μια καλή σχέση».

Όπως όμως μας διδάσκει ο Χριστιανισμός, «αν ψάχνετε για τον Παράδεισο, εκεί ψηλά στον ουρανό, δεν θα τον βρείτε ποτέ, επειδή τα πουλιά είναι εκεί πριν από σας, κι αν ψάχνετε για τον Παράδεισο κάτω στον ωκεανό, πάλι δεν θα τον βρείτε ποτέ, επειδή τα ψάρια είναι εκεί πριν από εσάς».

Η ελπίδα δεν είναι συνώνυμο της ασφάλειας και της πίστης, ακριβώς επειδή παραπέμπει στο μέλλον, προκαλώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο. Συνοδός στις ελπίδες σας είναι συνήθως ο φόβος ότι δεν θα αποκτήσετε αυτό που επιθυμείτε και γι' αυτό, στο τέλος, επανέρχεστε στο συναίσθημα του φόβου.

Ο φόβος μαζί με την ελπίδα δημιουργούν την επιθυμία. Στις διδασκαλίες του ο Βούδας αναφέρει για τις επιθυμίες: «Απαλλαγείτε από τις επιθυμίες και αυτόματα θα οδηγηθείτε στη φώτιση».

Επιθυμώ ή θέλω κάτι, είναι η κίνηση της ελπίδας για κάτι που  συνοδεύεται από το φόβο ότι μπορεί να μην πραγματοποιηθεί ποτέ.

Ο Βούδας ειπε, επίσης, ότι όταν βάζετε ένα στόχο που θέλετε να κατακτήσετε, δεν καταφέρνετε παρά να δημιουργήσετε ξανά ένα πρόβλημα για τον εαυτό σας. Στην προσπάθειά σας να κατακτήσετε αυτόν το στόχο διαχωρίζετε την ενέργειά σας στα δύο: το ένα μέρος προσπαθεί να κατακτήσει το στόχο ή να εκπληρώσει την επιθυμία σας, ενώ το άλλο μέρος της ενέργειάς σας αναλώνεται στο να παρατηρείτε συνεχώς και να διερωτάστε, μέσα από το φόβο, αν θα επιτύχουν οι προσπάθειές σας. Το αποτέλεσμα δεν είναι παρά δυισμός, δυστυχία και σύγκρουση.

Είναι προφανές ότι, μέσα από αυτή την αγωνία μας για το μέλλον πηγάζουν τα περισσότερα ανθρώπινα βάσανα. ο ανθρώπινος νους, όμως, είναι αδύνατον να δεχτεί αυτή την απλή παραδοχή, επειδή τόσο λογικά όσο και διανοητικά δεν μπορεί να δει παρά μόνον τις αιτίες που έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν. Το παρελθόν είναι «ο υπασπιστής» της διανοητικής λειτουργίας. Αν λέγατε σε έναν επιστήμονα της πυρηνικής φυσικής ότι το φως δεν είναι η ταχύτερη μορφή πληροφορίας και ότι υπάρχει κάποια άλλη μορφή ταχύτερη από το φως, θα σας απαντούσε, πάλι μέσω τής διανοητικής λειτουργίας, ότι αυτό είναι αδύνατον.

ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ


Ο φόβος για το μέλλον, μαζί με την ελπίδα και την επιθυμία -έννοιες ταυτόσημες- μπλοκάρουν την ενέργεια, χωρίς να παίζει ρόλο από ποια αιτία έχει ανακύψει ο φόβος.

Από τη στιγμή που γεννιέται στον άνθρωπο η συνειδητότητα (και αυτό είναι φυσικό στάδιο της εξέλιξης) δημιουργείται αυτόματα και η αίσθηση του μέλλοντος. Η κίνηση προς το άγνωστο είναι επόμενο ότι προκαλεί φόβο, ελπίδες και επιθυμίες. Χωρίς να υπάρχει τίποτα μεμπτό σε όλα αυτά, ωστόσο, προκαλούν διάσπαση στη ροή της ενέργειάς μας προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Ας πάρουμε το παράδειγμα μιας εύπορης οικογένειας, η οποία έχει ένα μικρό κορίτσι και οι γονείς του ζουν μια άνετη ζωή, χωρίς να χρειάζεται να παλέψουν για την επιβίωσή τους. Μπορεί να έχουν τα μικροκαυγαδάκια ή τις ανασφάλειές τους, αλλά αγαπάνε το παιδί τους. Όπως όλοι μας, μπορεί να κάνουν λάθη, αλλά δεν υπάρχει διαπαιδαγώγηση ή μάθηση χωρίς να γίνονται ορισμένα λάθη. Τα λάθη συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος εκφράζει τα συναισθήματά του.

 Όταν κάποιος σας πει ή κάνει κάτι, σας δημιουργεί ένα συναίσθημα στο οποίο αντιδράτε. Ακόμη κι αν είστε από τα πιο φιλειρηνικά και αγαπητά πρόσωπα, μπορεί να τύχει ορισμένες φορές να αντιδράσετε με λάθος τρόπο απέναντι στα παιδιά σας. Για παράδειγμα όταν ο γιος μας, ο Φάμπιαν -ο οποίος είναι ένα πολύ ευαίσθητο αγόρι- ήταν έξι μηνών, είχαμε ξαπλώσει ένα βράδυ από νωρίς και εκείνος έπαιζε στο κρεβάτι ανάμεσα σε μένα και τη γυναίκα μου. Ξαφνικά, ένα κάδρο, που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο ακριβώς από πίσω του, έπεσε πάνω μας. 

Εγώ, επειδή φοβήθηκα μήπως τον χτυπήσει, έβγαλα μια δυνατή κραυγή και εκείνος αντέδρασε ακαριαία κλαίγοντας γοερά, εφόσον σκέφτηκε ότι φώναζα εναντίον του. Παρέμεινε αναστατωμένος για πολλή ώρα. Το παράδειγμα αυτό μας δείχνει ότι ακόμη κι αν αγαπάτε πολύ το παιδί σας, εκείνο μπορεί να παρερμηνεύσει κάτι που κάνατε ή είπατε. Σε αυτή την περίπτωση, το σύστημα της αύρας ή το ενεργειακό του πεδίο, για ένα χρονικό διάστηµα, θα τρεμοπαίζει ή αλλιώς θα είναι σαν ένα γυαλί που έχει γίνει θρύψαλα.

Το µικρό κορίτσι της ιστορίας που ξεκίνησα να σας διηγούµαι, έχει πολύ φιλήσυχο ταπεραμέντο ή αλλιώς χαρακτήρα. Όταν ήταν δώδεκα χρόνων, µπορούσε να την πει κανείς ακόµη και ντροπαλή.  

Το χάρισµα που κρύβει η ντροπαλοσύνη είναι ότι ο ντροπαλός δεν θεωρεί πως είναι παντογνώστης.

Είναι ένα πολύ σηµαντικό χάρισµα, αλλά, βεβαίως, µπορεί να σταθεί και εµπόδιο εάν η εκδήλωσή του είναι υπερβολική. Όταν αυτό το κορίτσι έγινε δύο χρόνων, οι γονείς της, οι οποίοι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επιθυµούσαν το καλύτερο για το παιδί τους, άρχισαν να αναρωτιούνται τι µπορούν να κάνουν για να τη βοηθήσουν να ξεπεράσει την ντροπαλότητά της, έτσι ώστε να αποκτή­σει περισσότερη επαφή και επικοινωνία µε τους άλλους ανθρώπους. Τη συμβούλευαν να παίζει πιο πολύ µε τα άλλα παιδιά, ή να κάνει εκείνο, ή το άλλο. Ακόµη χειρότερα, έφτασαν στο σηµείο να σκέφτονται να στείλουν σε ψυχοθεραπεία το κοριτσάκι των πέντε χρόνων.

Το κορίτσι, από µικρή ηλικία, άρχισε να σκέφτεται ότι κάτι λανθασμένο συνέβαινε µε τα συναισθήματα ντροπής που ένιωθε και ότι έπρεπε να γίνει πιο εκφραστική και κοινωνική µε τους άλλους ανθρώπους. Γρήγορα, άρχισε να πιστεύει πως το γεγονός ότι ήταν ντροπαλή αποτελούσε πρόβληµα. Με την πάροδο του χρόνου, ακόµη κι αν οι γονείς της πρόσεχαν να µη δείχνουν ότι αισθάνονται άσχηµα που η κόρη τους ήταν ντροπαλή, εκείνη άρχισε να πιστεύει ότι η ντροπαλοσύνη της στεκόταν εµπόδιο στην επικοινωνία της µε τους άλλους ανθρώπους.

Η ντροπαλότητα έχει τα µειονεκτήµατά της - για παράδειγμα ένας ντροπαλός χαρακτήρας, όταν είναι προσκεκλημένος σε πάρτι, νιώθει κάπως άβολα όταν πρωτοφτάνει εκεί, ενώ βιώνει την έλλειψη αυτοπεποίθησης για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί απέναντι στους άλλους ανθρώπους.

Μπορούµε να υποθέσουµε ότι, ως ένα βαθµό, το κορίτσι έγινε ντροπαλό επειδή ήταν και οι γονείς της ντροπαλοί, άσχετα όµως µε την αιτία που δημιούργησε το πρόβληµα, το κορίτσι, φτάνοντας στην  ηλικία των δεκατεσσάρων και δεκαεπτά χρόνων, θα αποκτήσει πρόβλημα με αυτό το χάρισμα και θα αρχίσει να το πολεμάει. Πώς μπορεί άραγε κανείς να αντιμετωπίσει αυτό ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα;

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ

Ένα πρόβλημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κίνηση της ενέργειας από κάτι που μας πληγώνει. Γιατί, όμως, στη συνέχεια καταλήγουμε να πολεμάμε το πρόβλημά μας, όπως στο παραπάνω παράδειγμα, την ντροπαλότητα; Όπως συμβαίνει με κάθε ψυχολογικό πρόβλημα, το γεγονός ότι βλέπουμε το πρόβλημα σαν ένα εμπόδιο στη μελλοντική ευτυχία και την ποιότητα ζωής μας, μας παρακινεί να βρούμε έναν τρόπο για να το ξεφορτωθούμε. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον συνήθως αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας ..

Έτσι, όταν το κορίτσι επιχειρεί να κατανοήσει την ντροπαλότητά του, το αποτέλεσμα είναι ότι η ενέργειά του επικεντρώνεται στο πρόβλημα. Εστιάζοντας την ενέργειά του στο πρόβλημα, η διαθέσιμη ενέργεια για να κάνει οτιδήποτε άλλο μειώνεται - στην ουσία μπλοκάρεται ή επιβραδύνεται η ροή της ενέργειας, με αποτέλεσμα ένα τμήμα του ενεργειακού συστήματος του κοριτσιού να μη λειτουργεί ομαλά. 

Ταυτόχρονα, στο επίπεδο της συνειδητότητας, ένα άλλο τμήμα του ενεργειακού συστήματος του κοριτσιού είναι πάντα εστιασμένο και κατευθυνόμενο προς το μέλλον, ενώ βρίσκεται παγιδευμένο στην ανάμνηση ότι η ντροπαλότητα έχει σταθεί εμπόδιο στο να αναπτύξει μια σχέση στη ζωή της. Τέλος, το τρίτο τμήμα του ενεργειακού συστήματος είναι παγιδευμένο στη διαρκή παρατήρηση, αν θα συντελεστεί κάποια σημαντική αλλαγή.

Τι άραγε, όμως, συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Ένα τμήμα από το συνολικό ενεργειακό της σύστημα μένει μπλοκαρισμένο στο επίπεδο του σώματος, όπως όταν έχει κανείς κλειδωμένο και αχρησιμοποίητο ένα αυτοκίνητο στο γκαράζ. Παραμένει, επίσης, μπλοκαρισμένο στο επίπεδο της συνειδητότητας, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της, ενώ το κορίτσι θα ακινητοποιηθεί και στο επίπεδο της  δράσης, χωρίς να μπορεί να αναλάβει καμία σημαντική πρωτοβουλία. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, το άτομο που βιώνει αυτή την κατά­σταση μπορεί να παραλύσει τελείως, εφόσον δεν του έχει απομείνει καμιά προοπτική για οτιδήποτε.

ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

Αναζητώντας τη λύση σε ένα πρόβλημα, στην προσπάθεια να το αναλύσετε και να το κατανοήσετε, μπλοκάρετε ή διασπάτε την ενέργεια σας σε πολλαπλές κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα να περιορίζονται δραστικά οι προοπτικές σας.

Δεν έχει σημασία από πού ή πότε ξεκίνησε το πρόβλημα. Η προσπάθεια να λύσετε το πρόβλημα περιορίζει αμέσως τις πιθανότητες ή την ικανότητά σας για αλλαγή ή προκαλεί ρωγμή στην, κατά τα υπόλοιπα, ενιαία ροή της ενέργειάς σας.
Όταν παραδέχεστε ότι έχετε ένα πρόβλημα, βιώνετε αυτόματα τη διαδικασία περιγραφής, του "πώς" και "γιατί" πληγωθήκατε.

Τι συμβαίνει άραγε στο επίπεδο της ενέργειας, όταν αποφασίσετε να ξεκινήσετε κάποιου είδους θεραπεία, μέσα από την επιθυμία σας να ξεφορτωθείτε αυτό το πρόβλημα; Ο θεραπευτής μπορεί να σας πει ότι ο μοναδικός τρόπος να ξεφορτωθείτε το πρόβλημά σας είναι να «αγαπάτε τον εαυτό σας».  

Πώς όμως είναι είναι δυνατόν να αγαπάτε πραγματικά τον εαυτό σας, όταν επιθυμείτε να απαλλαγείτε από μια πλευρά του;

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βελτιώσετε τον εαυτό σας, διαδικασία που απορροφάει μεγάλο τμήμα της ενέργειάς σας. Αν υποθέσουμε ότι ολόκληρο το δυναμικό της ενέργειάς σας είναι 100 τοις εκατό, τότε, επιστρατεύετε το 50 τοις εκατό αυτής για να κριτικάρετε τον εαυτό σας, σχετικά με το πρόβλημα από το οποίο θέλετε να απαλλαγείτε. Από το υπόλοιπο 50 τοις εκατό θα υπάρξει ένα τμήμα το οποίο θα δραστηριοποιηθεί στην προσπάθεια να κατανοήσει πώς μπορείτε να πραγματοποιήσετε αυτή την αλλαγή και ένα άλλο τμήμα το οποίο συνεχώς θα παρατηρεί αν πραγματοποιήθηκε κάποια αλλαγή. Υπάρχει και ένα επιπλέον τμήμα, το οποίο δραστηριοποιείται στην αυτοκριτική σχετικά με το γιατί δεν έχετε ακόμη αλλάξει. Πόση ενέργεια απομένει σε αυτή την περίπτωση για την αληθινή μεταμόρφωση;

Εξαιτίας αυτών ακριβώς των μπλοκαρισμάτων και των συγκρούσεων, το ντροπαλό κορίτσι, που αναφέραμε προηγουμένως, μπορεί να μην καταφέρει να δημιουργήσει μια σημαντική σχέση στη ζωή του.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Η ανησυχία μας για το μέλλον είναι αναμφισβήτητα η αιτία πολλών από τα προβλήματά μας.

Κοιτάζοντας όμως τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι το μέλλον δημιουργεί το παρελθόν. Το κορίτσι έχει διασπάσει την ενέργειά της σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Δεν έχει σημασία πώς και γιατί έγινε ντροπαλή. Με το να κατηγορεί τη μητέρα της, ότι εξαιτίας της έγινε ντροπαλή, δεν ξεπερνάει την ντροπαλοσύνη της.

Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι η ντροπαλότητα είναι στοιχείο του ταμπεραμέντου κάποιου και δεν οφείλεται σε κάποια εγγενή αδυναμία του ατόμου. Ανατρέχουμε στο παρελθόν για να διαπιστώσουμε ποια υπήρξε η διαδικασία ανάπτυξης της ντροπαλότητας, όχι για να βρούμε σε ποιον θα αποδώσουμε κατηγορίες ή θα καταλογίσουμε ευθύνες, αλλά απλώς για να ξεδιπλώσουμε μπροστά στα μάτια μας ποια ήταν η διαδικασία εξέλιξης των γεγονότων. Εκατομμύρια άνθρωποι στον, πλανήτη μας μοιράζονται μεταξύ τους το χαρακτηριστικό της ντροπαλότητας, ανεξάρτητα με το μορφωτικό επίπεδο και την ανατροφή τους, και γι' αυτό η ντροπαλότητα αποτελεί τμήμα μιας μη προσωποποιημένης δομής.

Στο παράδειγμά μας το κορίτσι συγκρούεται με την ντροπαλότητά της επειδή εστιάζει στο μέλλον, με αποτέλεσμα να μπλοκάρεται η ροή -της ενέργειάς της. Είναι πιθανόν το κορίτσι, εξαιτίας αυτής της αιτίας, να μην αποκτήσει ποτέ σχέση με την ντροπαλότητά της, ενώ ακριβώς αυτή η κίνηση προς το μέλλον, εφόσον εμπεριέχει όλους τους φόβους της, καθορίζει ότι μπορεί να μην καταφέρει να δημιουργήσει μια σημαντική συναισθηματική σχέση στη ζωή της. Ανατρέχοντας στα βιώματα του παρελθόντος, θα στηρίξει την εξήγηση του γεγονότος ότι δεν είχε ποτέ μια σοβαρή σχέση, στο ότι ήταν ντροπαλή. Έτσι, το μέλλον δημιούργησε την ιστορία της ή, με άλλα λόγια, το παρελθόν της. Στην ουσία ο τρόπος που αντιμετώπισε  το μέλλον, τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τους φόβους της, έχει άθελά της καθορίσει το παρελθόν της.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Μέχρι εδώ διαπιστώσαμε ότι το μέλλον εμπεριέχει πάντα το παρελθόν ενώ το παρελθόν δεν εμπεριέχει ποτέ το μέλλον. Ποια είναι όμως άραγε η έννοια του τώρα, ή αυτού που ονομάζουμε παρόν;

Πιθανόν να γνωρίζετε τις θεωρίες που μας προτρέπουν ότι δεν θα έπρεπε να ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον, αλλά πάντα στο παρόν. Φαίνεται πολύ λογικό, ωστόσο, δεν παύουμε να αναρωτιόμαστε αν πράγματι υπάρχει το παρόν. Ας εξετάσουμε το παράδειγμα της αναπνοής. Ας δεχτούμε ότι η εισπνοή αντιπροσωπεύει το μέλλον, ενώ η εκπνοή είναι το παρελθόν Και οι παύσεις ενδιάμεσα αντιπροσωπεύουν το παρόν. Πόση διάρκεια μπορεί να έχει η εισπνοή σας; Πόση διάρκεια η εκπνοή και για πόσο χρόνο μπορείτε να σταματήσετε να αναπνέετε; Είναι πρακτικά αδύνατον να συνεχίσετε να αναπνέετε, χωρίς να εκπνέετε.

Η ύπαρξη του τώρα γίνεται πραγματικότητα, όταν η συνει­δητότητα περιορίζεται σε αυτήν τη μικρή κίνηση ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαθέτει τρία είδη μνήμης.

Το πρώτο είδος είναι η άμεση μνήμη, σύμφωνα με την οποία βλέποντας κάτι για τρία δευτερόλεπτα καταγράφεται στη συνείδησή μας, αλλά το ξεχνάμε στη συνέχεια.

Το δεύτερο είδος είναι η βραχυπρόθεσμη μνήμη, η οποία διαρκεί περίπου δέκα δευτερόλεπτα. Αυτή η απειροελάχιστη κίνηση ανάμεσα στην άμεση και τη βραχυπρόθεσμη μνήμη, η οποία διαρκεί από δέκα έως δεκατρία δευτερόλεπτα, σύμφωνα με τη θεωρία του Tirne Therapy είναι το τώρα και το ονομάζουμε προ-μέλλον.

Το τρίτο είδος είναι η μακροπρόθεσμη μνήμη, που σύμφωνα με το Tirne Therapy αντιστοιχεί στο ασυνείδητο. Έτσι, το τώρα, το οποίο αντιπροσωπεύει το προ-µέλλον, είναι ένας παλµός διάρκειας δέκα έως δεκατριών δευτερολέπτων.
Μπορείτε ακόµη και να δείτε αυτή την παλµική κίνηση, ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρά σας. Εκείνη τη στιγµή ενεργείτε σαν να είστε «τυφλός», αλλά ο εγκέφαλός σας γεµίζει τα κενά µέσα από τη διαδικασία της µνήµης. Έτσι, όταν για παράδειγμα οδηγείτε ένα αυτοκίνητο, «βλέπετε» ακόµη και όταν τα µάτια σας είναι κλειστά.

Αυτό που ονοµάζουµε «τώρα» είναι η ελάχιστη κίνηση στην οποία βρίσκεται ο εγκέφαλος γεµίζοντας το κενό ανάµεσα στο παρελθόν και στο µέλλον.

Επομένως, όλες οι αναµνήσεις σας επηρεάζονται πάντα από την κατάσταση την οποία βιώνετε τη συγκεκριμένη στιγµή. Στο Time Therapy εστιάζουµε στο προ-µέλλον, το οποίο περιγράφει την απειροελάχιστη κίνηση για κάτι προς τα εµπρός.

 Konstandina Trimmi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ