Κακὴ διάθεσις…Ψυχρὴ κι ἀνάποδη…
Ὅλοι μὲ κατεβασμένα κεφάλια περπατοῦν… Σκυφτοὶ σχεδόν…
Δυστυχία σὲ κάθε ματιά…
Ἐχθὲς λοιπὸν ἤθελα νὰ πάω σὲ κάποιους φίλους.
Φόρεσα τὸ χαμόγελό μου καὶ ξεκίνησα. Χαιρόμουν ποὺ θὰ τοὺς συναντοῦσα.
Στὴν διαδρομὴ ὅλοι οἱ ἀνώμαλοι, οἱ παράνομοι, οἱ τέλος πάντων παράφρονες, μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ αὐτοκίνητα, σὲ ὅλες τὶς παράλογες σκηνές, μὲ στόχο ἐνδομύχως νὰ δολοφονήσουν τὸν ὅποιον ἀφηρημένο θὰ συναντοῦσαν ἐμπρός τους.
Κι ὅμως… Ἐγὼ εἶχα φορέσῃ τὸ χαμόγελό μου καὶ συνέχιζα.
Φόρεσα τὸ χαμόγελό μου καὶ ξεκίνησα. Χαιρόμουν ποὺ θὰ τοὺς συναντοῦσα.
Στὴν διαδρομὴ ὅλοι οἱ ἀνώμαλοι, οἱ παράνομοι, οἱ τέλος πάντων παράφρονες, μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ αὐτοκίνητα, σὲ ὅλες τὶς παράλογες σκηνές, μὲ στόχο ἐνδομύχως νὰ δολοφονήσουν τὸν ὅποιον ἀφηρημένο θὰ συναντοῦσαν ἐμπρός τους.
Κι ὅμως… Ἐγὼ εἶχα φορέσῃ τὸ χαμόγελό μου καὶ συνέχιζα.
Ἔφθασα ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τῶν φίλων κι ἔψαξα γιὰ ζαχαροπλαστεῖο.
Εἶδα ἕνα, πλησίασα, στάθηκα στὴν βιτρίνα γιὰ λίγο καὶ κύτταξα τὸν ζαχαροπλάστη.
Ὅλη ἡ δυστυχία τῆς Ἑλλάδος στὸ πρόσωπό του ζωγραφισμένη.
Ἀφηρημένος κυττοῦσε τὸ κενὸ καὶ κάτι μονολογοῦσε.
Στάθηκα μερικὲς στιγμὲς διστακτική… Νά μπῶ; Νά μήν μπῶ;
Δὲν ἤθελα πολλά… Δύο κουλουράκια νὰ πάρω γιὰ τὸ «καλῶς σᾶς βρῆκα»….
Εἶδα ἕνα, πλησίασα, στάθηκα στὴν βιτρίνα γιὰ λίγο καὶ κύτταξα τὸν ζαχαροπλάστη.
Ὅλη ἡ δυστυχία τῆς Ἑλλάδος στὸ πρόσωπό του ζωγραφισμένη.
Ἀφηρημένος κυττοῦσε τὸ κενὸ καὶ κάτι μονολογοῦσε.
Στάθηκα μερικὲς στιγμὲς διστακτική… Νά μπῶ; Νά μήν μπῶ;
Δὲν ἤθελα πολλά… Δύο κουλουράκια νὰ πάρω γιὰ τὸ «καλῶς σᾶς βρῆκα»….
Τὸ ἀπεφάσισα. Μπῆκα μὲ φόρα στὸ κατάστημα. Ὁ ἀνθρωπάκος, γύρω στὰ 60, μὲ κύτταξε ξαφνιασμένος. Τοῦ εἶπα τὸ τὶ ἤθελα καὶ πῆγε νὰ τὰ φέρῃ. Ἐξ αἴφνης σταματᾶ, γυρίζει, μὲ κυττάζει καὶ φωτίζεται τὸ πρόσωπό του!
Ἕνα χαμόγελο ἀστραφτερό, ἑνὸς εὐτυχισμένου ἀνθρώπου πλέον, χάραζε τὸ πρόσωπό του, ἀπὸ τὴν μία ἔως τὴν ἄλλην…
Γιὰ μίαν στιγμὴ πίστεψα πὼς ἔγινε ἕνας 20χρονος νεαρός… Τόσο ἔντονη ἦταν ἡ ἀλλαγή του…
Δὲν μιλήσαμε καθόλου. Ἄφησα τὰ χρήματα καὶ ἔφυγα…
Καθῶς ἔφευγα τὸν ξανακύτταξα. Ἄλλος ἄνθρωπος ἦταν… Ἔλαμπε!
Πῆγα στοὺς φίλους μου.
Τὰ ἴδια… Χαμογελοῦσα… Δὲν ξέρω γιατί, ἀλλὰ διαρκῶς χαμογελοῦσα.
Χαιρόμουν ποὺ ἔβλεπα τοὺς φίλους μου, κι ἄς ἦσαν σοβαροί, προβληματισμένοι, ἴσως καὶ ἀπελπισμένοι.
Τὰ ἴδια… Χαμογελοῦσα… Δὲν ξέρω γιατί, ἀλλὰ διαρκῶς χαμογελοῦσα.
Χαιρόμουν ποὺ ἔβλεπα τοὺς φίλους μου, κι ἄς ἦσαν σοβαροί, προβληματισμένοι, ἴσως καὶ ἀπελπισμένοι.
Τὴν ὤρα ποὺ ἔφευγα ἔβλεπα τὰ πρόσωπά τους νὰ λάμπουν…
Ἦταν πολὺ εὔκολο τελικῶς…
Φόρεσα τὸ χαμόγελό μου καὶ τὸ …μοίραζα ὅπου κυττοῦσα!
Καὶ τότε ὅλοι ὅσοι τὸ ἔβλεπαν τὸ φοροῦσαν μὲ τὴν σειρά τους…
Ἦταν πολὺ εὔκολο τελικῶς…
Φόρεσα τὸ χαμόγελό μου καὶ τὸ …μοίραζα ὅπου κυττοῦσα!
Καὶ τότε ὅλοι ὅσοι τὸ ἔβλεπαν τὸ φοροῦσαν μὲ τὴν σειρά τους…
Μαγεία σᾶς λέω..
Μαγεία…
Μαγεία…
Θὰ τὸ ξανακάνω… Μᾶς ἀξίζει καὶ τὸ χρειαζόμαστε!
Υ.Γ. Σαφῶς καὶ δὲν λύνονται τὰ προβλήματα μὲ τὰ χαμόγελα. Αὐτὸ μᾶς ἔλειπε. Ὅμως μήπως μεγαλώνουν χωρίς χαμόγελα;
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.