ΝΕΡΟ-ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΓΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

________________________________________

Απόσπασμα από το βιβλίο "Το Ευαίσθητο Χάος" του Theodor Schwenk

Καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας της γης και κινείται συνεχώς, με τους πλέον διαφορετικούς τρόπους.
Είναι τόσο απέραντη η κίνηση μέσα στο υδάτινο κουβάρι που περιβάλλει τη γη ώστε μπορούμε να θεωρήσουμε πως το σύνολο του νερού του πλανήτη συνιστά ένα όργανο διαμεσολάβησης ανάμεσα στο σύμπαν και τη Γη, που την εντάσσει στην πορεία των συμπαντικών γεγονότων και την καθιστά συμμέτοχό τους.

Πηγή ζωής και επικοινωνίας


Είναι ιδιαίτερα σημαντική η διαπίστωση πως ο αστρικός κόσμος διαποτίζει όλες τις κινήσεις του νερού, το οποίο στη συνέχεια εμποτίζει κάθε μορφή γήινης ζωής με τα συμπαντικά γεγονότα, με αποτέλεσμα όλες οι διαδικασίες της ζωής να συνδέονται άρρηκτα μέσω αυτού με την αστρική πορεία.
Με οποιαδήποτε μορφή και αν εμφανίζεται το κινούμενο νερό -ως ρυάκι με ασθενική ροή, ποτάμι που τρέχει προς τα κάτω, ως ρυθμικός κυματισμός ή μεγάλα αφρισμένα κύματα, φωταγωγείται από τον κόσμο των αστέρων.

Έτσι, μεταμορφώνεται σε εικόνα της ροής του χρόνου, εμποτισμένη με τους ρυθμούς του αστρικού κόσμου. Όλα τα γήινα πλάσματα ζουν μέσα σε αυτό τον ποταμό του χρόνου, που όσο κυλά μέσα τους τα συγκρατεί στη ροή της ζωής.

Τα τεκταινόμενα στο σύμπαν και το νερό συνδέονται με τη ροή του χρόνου μέσω του φαινομένου της άμπωτης και της πλημμυρίδας. 
Η σχέση ανάμεσα στη σεληνιακή πορεία και την παλίρροια είναι τόσο εμφανής και γνωστή που δεν χρειάζεται να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες.
Αλλά οι ρυθμοί της σελήνης κάνουν το νερό να δονείται και σε ακόμα μικρότερη κλίμακα. Κάποτε οι ρυθμοί αυτοί λαμβάνονταν υπ' όψιν για το άνοιγμα των πηγαδιών, το οποίο συνήθως γινόταν μόνο στη διάρκεια ορισμένων φάσεων της σελήνης και όταν αυτή βρισκόταν σε συγκεκριμένες θέσεις μέσα στο ζωδιακό κύκλο.
Ο λόγος ήταν πως οι άνθρωποι γνώριζαν πως ακόμα και στο εσωτερικό της γης η στάθμη του νερού ανεβαίνει και κατεβαίνει ανάλογα με την πορεία της σελήνης και έτσι όταν η σελήνη βρίσκεται σε ορισμένες θέσεις βρίσκει κανείς ευκολότερα νερό, το οποίο όμως εξαντλείται πολύ γρηγορότερα, ενώ σε άλλες περιόδους χρειάζεται να σκάψει κανείς βαθύτερα για να βρει υδάτινα αποθέματα, τα οποία όμως έχουν σταθερή στάθμη. 

Πρόσφατες παρατηρήσεις σε εγκαταλελειμμένα και πλημμυρισμένα ορυχεία απέδειξαν πως πράγματι τα υπόγεια υδάτινα αποθέματα επηρεάζονται από τους σεληνιακούς ρυθμούς.
Τα ποτάμια απλώνονται προς τα έξω κατά την πανσέληνο ενώ με τη νέα σελήνη βουτούν προς τον πυθμένα σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των υλοτόμων. Οι μορφές τις κίνησης του νερού διαθέτουν σαφή και στενή σχέση με την πορεία και τις φάσεις του φεγγαριού.
Στους φυσικούς ποταμούς είναι δύσκολο να μεταφερθούν οι κομμένοι κορμοί στη διάρκεια της πανσελήνου καθώς τότε η ροή τους σπρώχνει προς τις όχθες, ενώ κατά τη νέα σελήνη πλέ¬ουν στο μέσο της υδάτινης οδού και επομένως ελέγχονται ευκολότερα.
Σιγά-σιγά αρχίζει να γίνεται φανερό πως τέτοιου είδους παρατηρήσεις, προερχόμενες από την καθημερινή εμπειρία του παρελθόντος δεν πρέπει να αγνοούνται ελαφρά τη καρδία.

Η κρυμμένη γνώση…
Θα αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα: είναι ευρύτατα γνωστό πως ορισμένες φορές στα νερά ποταμών στους οποίους έχουν κατασκευαστεί φράγματα για τη λειτουργία σταθμών παραγωγής ενέργειας, συγκεντρώνονται μεγάλες ποσότητες χαλικιών και προϊόντων αποσάθρωσης και πως για την απαραίτητη απομάκρυνση τους απαιτούνται μεγάλες δαπάνες.

Αντί γι' αυτό θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε την εμπειρική γνώση και να ανοίγουμε κάποιους αγωγούς υπερχείλισης σε ορισμένες φάσεις και θέσεις της σελήνης, ώστε το ίδιο το νερό να αυτοκαθαρίζεται από τα φερτά υλικά.
Ακόμα, ορισμένες εθιμικές πρακτικές που εξακολουθούν να επιβιώνουν ως τις μέρες μας θα πρέπει να αποδοθούν σε γνώσεις για τις ποιοτικές αλλαγές που προκαλούν στο νερό οι αστρικές συζυγίες.

Για παράδειγμα, σε ορισμένες περιοχές των Ιμαλαΐων όπου τέτοιου είδους γνώσεις εξακολουθούν να επιβιώνουν, συνηθίζεται να αδειάζουν πριν η μετά την έκλειψη όλα τα δοχεία του νερού που υπάρχουν στα σπίτια.

Αλλά και στο κόψιμο των ξύλων λαμβάνονται υπ' όψιν οι αλλαγές στη ροή του χυμού των δέντρου που συντελούνται στη διάρκεια του χρόνου. Οι χυμοί αυτοί επηρεάζονται από τις φάσεις της σελήνης και τη θέση της στο ζωδιακό κύκλο επηρεάζοντας αντίστοιχα την ανθεκτικότητα και την ποιότητα του ξύλου. Τα ξύλα που κόβονται τη χειμερινή περίοδο και στη φάση της νέας σελήνης είναι περισσότερο ανθεκτικά. Μέχρι τις μέρες μας στη Νότια Αμερική η ακριβή ανθεκτική ξυλεία σημαδεύεται με σημάδια που δείχνουν τη φάση της σελήνης στην οποία κόπηκαν και με βάση αυτό το κριτήριο καθορίζεται η εμπορική τους αξία! 

Για να αποδείξουμε τη σχέση του νερού με την αστρική πορεία, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πολλά παραδείγματα και από τον κόσμο των ζωντανών όντων, αλλά θα περιοριστούμε σε ένα μόνο, θέτοντας κατ' αρχήν ένα απλό ερώτημα: δεν είναι αξιοθαύμαστο πως τα υδρόβια ζώα γνωρίζουν πώς να εκμεταλλεύονται τα ουράνια φαινόμενα; 



Ένα είδος μαρίδας (μακρινός συγγενής του σολομού) που ζει στις ανοιχτές θάλασσες, μια φορά το χρόνο, κάθε Μάιο, στην περίοδο της αναπαραγωγής της, πλησιάζει στις ακτές της Καλιφόρνια. Περιμένει κοντά στην ακτή μέχρι η πλημμυρίδα να φτάσει στο ψηλότερο σημείο της, την τρίτη ήμερα μετά την πανσέληνο, και τότε αφήνεται να παρασυρθεί στην ακτή από το τελευταίο και ψηλότερο κύμα της.
Εκεί, τα θηλυκά γεννούν τα αυγά τους στην υγρή άμμο και τα αρσενικά τα γονιμοποιούν. Τα ψάρια επιστρέφουν και πάλι στην ανοιχτή θάλασσα πάνω στο επόμενο κύμα. Το κύμα αυτό είναι το πρώτο της άμπωτης. Έτσι, τα αυγά που έχουν αποθέσει στην άμμο μένουν ανέπαφα και δεν παρασύρονται από το νερό, καθώς το συγκεκριμένο κύμα δεν φτάνει ως το σημείο όπου βρίσκονται. Τις επόμενες δεκατρείς ημέρες η θάλασσα δεν πρόκειται να ανεβεί μέχρι εκείνο το σημείο. Μόνο τη δέκατη τέταρτη ημέρα θα μπορέσει η πλημμυρίδα να φτάσει ως το γόνο.
Όμως τα αβγά έχουν εκκολαφθεί λίγα μόλις λεπτά πριν παρασυρθούν από τη θάλασσα και τα νεαρά ψάρια ξαναεπιστρέψουν στην ίδια ακτή, παρά αρκετά χρόνια αργότερα, πλήρως αναπτυγμένα πλέον, για μια μόνο στιγμή την τρίτη ημέρα μετά την πανσέληνο του Μαΐου.
Η ζωή αυτού του ψαριού είναι τόσο συνδεδεμένη με τις συμπαντικές κινήσεις του νερού -γιατί αυτό ακριβώς είναι η παλίρροια- ώστε «γνωρίζουν» με ακρίβεια αστρονόμου το δευτερόλεπτο που η πλημμυρίδα θα ανεβεί στο ψηλότερο σημείο της, την τρίτη μέρα της πανσελήνου του Μαΐου.
Οι σχετικές θέσεις του ήλιου, της σελήνης και της γης είναι κατάλληλες μόνο μια συγκεκριμένη στιγμή μέσα σε μια ολόκληρη χρονιά. Έτσι, ο κόσμος του κινούμενου νερού απορροφά τις επιρροές των αστρικών φαινομένων και τις μεταφέρει στη γη και στα πλάσματά της. Με αυτό τον τρόπο, τα συμπαντικά γεγονότα, ο υδάτινος κόσμος και τα έμβια όντα απαρτίζουν μια ολότητα. Τα υδρόβια όντα καθιστούν ορατά τα συμπαντικά φαινόμενα που δρουν και κινούνται μέσα στο στοιχείο τους, ενώ τα πλάσματα της στεριάς συμμετέχουν σε αυτά μέσω της κυκλοφορίας των υγρών στον οργανισμό τους.

…και οι μαγικοί νόμοι. 
Οι νόμοι του σύμπαντος διεισδύουν στον παλμό της καρδιάς και τη ροή του (υγρού) αίματος του ανθρώπου δια του ρυθμού της αναπνοής.
Εισπνέουμε δέκα οκτώ φορές το λεπτό, 25.920 φορές την ημέρα και με αυτό τον τρόπο το αναπνευστικό μας σύστημα μας συνδέει με την ηλιακή πορεία,αφού τον ίδιο αριθμό σε χρόνια χρειάζεται η εαρινή ισημερία για να ολοκληρώσει το πέρασμα της από ολόκληρο το ζωδιακό κύκλο.

Από την άλλη πλευρά, ανάμεσα στην αναπνοή μας και την κυκλοφορία του αίματος υπάρχει μια αναλογία 1:4, αφού σε κάθε δεκαοκτώ εισπνοές αντιστοιχούν εβδομήντα δυο παλμοί. Αυτή η σχέση μεταξύ αέρα και υγρού (αίματος) δεν φαίνεται να είναι τυχαία, δεδομένου ότι δεν παρατηρείται μόνο στον ανθρώπινο οργανισμό αλλά και στη φύση: ο ήχος διαδίδεται τέσσερις φορές ταχύτερα στο νερό απ' ό,τι στον αέρα. Ιδιαίτερα στενή είναι η σχέση του αέρα με το θαλασσινό νερό, το οποίο, εξαιτίας των ιδιοτήτων του, συχνά συγκρίνεται με το ανθρώπινο αίμα.

Έτσι, ανακαλύπτουμε ένα μονοπάτι που μας οδηγεί μέσω της αναπνοής από τους ρυθμούς του μακρόκοσμου στη διαδικασία της κυκλοφορίας του αίματος. Η κοσμική τάξη που αντικατοπτρίζουν οι αριθμητικές αναλογίες, διαποτίζει τόσο το σύμπαν όσο και τον άνθρωπο. Ως εδώ αναφερθήκαμε στην ιδιότητα του νερού να συμμετέχει στις συμπαντικές διαδικασίες. Στη συνέχεια θα εξετάσουμε ένα ευρύτατα γνωστό φαινόμενο του νερού, που είναι γνωστό ως Αρχή του Αρχιμήδη.

Όπως είναι γνωστό, αν σηκώσουμε μια βαριά πέτρα από την κοίτη ενός ποταμού, αυτή θα μας φανεί βαρύτερη όταν τη βγάλουμε από το νερό. Μέσα στο νερό, μοιάζει να έχει λιγότερο βάρος από ό,τι έξω από αυτό.
Άρα, ένα βυθισμένο στο νερό σώμα δέχεται μια ώθηση προς τα επάνω.
Γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό το φαινόμενο;
Μια πέτρα σε ελεύθερη πτώση έλκεται προς τα κάτω από μία δύναμη που ασκείται στο κέντρο της. Γι' αυτό το λόγο, πέφτει κατακόρυφα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για κάθε σταγόνα νερού. Τα βυθισμένα σώματα, όμως, αποδεικνύουν πώς μέσα στο νερό δρουν και άλλες δυνάμεις, όχι μόνο κατακόρυφες αλλά προς όλες τις κατευθύνσεις (ακόμα και προς τα επάνω).

Το βάρος του νερού ασκεί κάθετες πιέσεις σε κάθε σημείο της επιφάνειας του βυθισμένου σώματος. Το μέγεθος της πίεσης που δέχεται το αντικείμενο σε κάθε σημείο του είναι ανάλογη με το βάθος στο οποίο βρίσκεται. Έτσι, η πίεση που δέχεται στο βυθό είναι μεγαλύτερη απ' ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο.

Η πίεση του νερού ασκείται γύρω από το βυθισμένο σώμα.
Η πίεση που δέχεται από κάτω είναι μεγαλύτερη από αυτή που τον ασκείται από επάνω, εξού και η άνωση (Αρχή τον Αρχιμήδη)

Συνεπώς, όταν ένα σώμα βυθίζεται στο νερό, το βάρος του μειώνεται και το ίδιο υφίσταται μια ώθηση προς τα επάνω η οποία ισούται ακριβώς με το βάρος του όγκου του νερού που αυτό εκτοπίζει.
Σε αντίθεση με τη δύναμη της βαρύτητας που έχει πάντα κατακόρυφη διεύθυνση, μέσα στο νερό δρουν δυνάμεις από όλες τις πλευρές. Οι δυνάμεις αυτές που ασκούνται από παντού πάνω στο βυθισμένο σώμα το κάνουν να χάσει ένα μέρος από το βάρος του. Το νερό, με το να επιτρέπει στις δυνάμεις του δικού του βάρους να δρουν γύρω από ένα σώμα καθιστώντας το ελαφρύτερο, είναι σαν να συντονίζεται με τις συμπαντικές δυνάμεις.

Έτσι, το υγρό στοιχείο τοποθετείται ως ενδιάμεσος ανάμεσα στις δυνάμεις που ασκούνται από τους αστέρες και τις δυνάμεις της γης.
Η ιδιότητα του να καθιστά τα σώματα ελαφρύτερα ωθώντας τα προς τα επάνω και ανυψώνοντας τα προς τις δυνάμεις της αστρικής σφαίρας έχει τεράστια σημασία για ολόκληρη τη ζωή της γης.
Η ανάπτυξη των φυτών, στο σύνολο της, θα ήταν αδιανόητη χωρίς αυτήν. Η ικανότητα του νερού, για παράδειγμα, να ανεβαίνει ενενήντα ή και περισσότερα μέτρα μέσα στον κορμό της αμερικάνικης σεκόγιας αποδεικνύει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο την ικανότητα του να υπερνικά τη δύναμη της βαρύτητας.
Παντού στη φύση το νερό παίζει το ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στη γη και το σύμπαν, ανακουφίζοντας τα στερεά σώματα από ένα μέρος του βάρους τους και διατηρώντας την επαφή ανάμεσα στα τεκταινόμενα στο σύμπαν και στη γη


Konstandina Trimmi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ