Γράφει ο Γιώργος Ζώσης
Τι είναι τάχα η ζωή;
Αφουγκράζομαι το θρόισμα των κυμμάτων και ξεδιπλώνω την σκέψη μου σε ένα κομμάτι χαρτί.
Αυτή τη φορά, δεν γράφω για ταξίδια αλλά για την στιγμή.
Σε μια παραλία ξεχασμένη, κάπου στο Ιόνιο.
Μακριά από την πόλη, περικυκλωμένος από τουρίστες και (συμ)πολίτες του κόσμου, γράφω δίπλα στο κύμα συλλογιζόμενος κι αναρωτόμενος τι είναι τάχα η ζωή.
Έρμος στην άκρη του γυαλού, αλλού εχθές, αλλού προχθές, τώρα εδώ, αύριο αλλού, στο πουθενά.
Η μνήμη ανήμπορη, θολή.
Έγινε σκέλεθρο φρικτό κι η σκέψη κρύα και βουβή.
Έφυγε, αγέρας η χαρά, μια Κυριακή προσωρινή.
Έρμος στην άκρη του γυαλού, τα βότσαλα ρωτάω, το κύμα το βουνό, τον γλάρο το μοναχικό.
Τί είναι τάχα η ζωή;
Ελπίδα, ανάσα και χαρά, αγώνας, δόξα, προβολή. Πλούτη; Τιμές του βασιλιά;
Τι είναι τούτη η ζωή;
Ήττα, ταπείνωση, ντροπή. Φτώχεια, ιδρώτας, ζητιανιά, πόνος, δάκρυ κι απονιά.
Τι είναι τούτη η ζωή;
Τον κύκλο κάνει συνεχώς.

Μπαίνει με κλάμα και ευχές, όνειρα πλάθει απατηλά.
Ανήφορο, κατήφορο, τραβά και βγάζει εκεί στο πουθενά.
Απρόσκλητα, άπονα, κόβει το νήμα που κρατά.
Τί είναι τάχα η ζωή;
Ήλιος και φως του πρωινού;
Η μπόρα του μεσημεριού, που βρέχει πόνο και σιωπή.
Έρμος στην άκρη του γυαλού, μονάχος εκεί στην καλαμιά, γράφω στην άμμο την αρμυρή.
Μια χίμαιρα είναι η ζωή.


Μέσα σε αυτό το λαβύρινθο της μάχης για τη ζωή, από ανήφορους και κατήφορους, αυτοί που σου προσφέρουν δόξα και κατανόηση, είναι καθαρά οι δικοί σου συμπολίτες του κόσμου. Δηλαδή οι δικοί σου άνθρωποι.
Γι’αυτό αγωνιζόμαστε για να τους ευχαριστούμε, δείχνοντας τους αγάπη και αλληλοσεβασμό, στις εύκολες και στις δύσκολες στιγμές, στη ρουλέτα της ζωής.
Αυτό ήταν το ηθικό δίδαγμα για σήμερα, φίλε αναγνώστη.

Έρμος στην άκρη του γυαλού, μονάχος εκεί στην καλαμιά, γράφω στην άμμο την αλμυρή,
μια χίμαιρα είναι η ζωή!
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ