ΕΝΑΠΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ

 

…γιατί η ψυχή μου θα διάλεγε να έχει αυτήν την ανθρώπινη εμπειρία κατ’ αρχήν, αν ο στόχος ήταν να αποφύγει την εμπειρία;

Οδηγώντας στην λεωφόρο Ι-15 στην πόλη του Salt Lake της Utah, φαντασιωνόμουν ότι έφευγα μακριά από όλα. 

 Έπαιρνα τα παιδιά μου και όλα όσα μπορούσαν να χωρέσουν στην Lincoln Navigator και πήγαινα να βρω μια μικρή παράγκα μέσα στο δάσος, σε κάποια απόμακρη περιοχή. 

 Ήταν ένα μέρος όπου μπορούσα να αναπνεύσω, και να σκεφτώ, και να διαλογιστώ – ένα μέρος όπου μπορούσα να εξερευνήσω την πνευματικότητα μου, χωρίς να αποσπώμαι και χωρίς να πρέπει να απαντώ στις συνεχείς ερωτήσεις των ανήσυχων φωνών μέσα στο κεφάλι μου. 

Ήθελα μόνον γαλήνη, και φαινόταν ότι αυτή έφευγε κάθε μέρα όλο και πιο μακριά από τη ζωή μου.

 Όλο πιο πολύ προσπαθούσα να την πιάσω, τόσο πιο πολύ αυτή με κορόϊδευε και με τραβούσε σε έναν πολύπλοκο δρόμο που μου αποσπούσε την προσοχή. 

 Πίστευα ότι προκειμένου να ξαναβρώ τον πνευματικό μου δρόμο, χρειάζονταν να φύγω μακριά από την πολυάσχολη ζωή που είχα δημιουργήσει.

Πρέπει να παραδεχτώ, λίγα χρόνια μόνον πριν, είχα μετακομίσει στο Salt Lake για να ξεφύγω από το χάος και το στρες της Νέας Υόρκης. 

Αλλά με κάποιον τρόπο, λίγα μόνον χρόνια αργότερα, βρέθηκα στην ίδια ακριβώς νοητική και συναισθηματική σύγχιση που είχα βιώσει όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη. 

 Και τώρα, με τρία μικρά παιδιά και όντας ανύπαντρη μητέρα, είχα ακόμη περισσότερο στρες.

 Έτσι, καθώς οδηγούσα στην λεωφόρο, ονειρευόμουν μια πολύ πιο απλή ζωή.

Θα ξυπνούσα κάθε πρωί και θα μπορούσα να διαλογίζομαι. Θα είχα χρόνο για ένα υγιεινό πρόγευμα με τα παιδιά μου και μετά, θα πηγαίναμε για τον καθημερινό περίπατο, μέσα στα δάση, σταματώντας να ακούσουμε τα γλυκά τραγούδια των πουλιών, ή να μυρίσουμε τις μυρωδιές των λουλουδιών. 


Θα είχαμε χρόνο, επειδή δεν θα υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα να ακολουθήσουμε, ή κάποιος για να δώσουμε απαντήσεις.

 Όταν επιστρέφαμε στην παράγκα, θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες, ολοκληρώνοντας το ένα βιβλίο μετά το άλλο, και πάνω απ’ όλα, θα υπήρχε πολύς χρόνος για την πνευματική μου ανάπτυξη. 

Οι ημέρες θα συνέχιζαν να κυλάνε ειρηνικά, με αυτόν τον τρόπο. 

Αυτό που δεν έλαβα υπ’ όψη ήταν ότι το πνεύμα μου χρειάζεται ποικιλία και πρόκληση για να αναπτυχθεί – πόσο θα έπαιρνε μέχρι να αρχίσει η ανία, τα παιδιά μου να με τρελάνουν με την δική τους και, χωρίς την εμπειρία της ζωής, πώς μπορούσα να εξελιχθώ, και τι θα έβρισκα σχετικά με το οποίο θα έγραφα; 

Δεν είναι το γεγονός ότι ζούμε τη ζωή που μας προσφέρει τη σοφία για να εξελιχθούμε και να μοιραστούμε;

Δεν έφυγα ποτέ και δεν βρήκα την παράγκα εκείνη μέσα στο δάσος. Αντί γι’ αυτό, σταμάτησα να αντιστέκομαι στην ιστορία της ζωής μου, και διεκδίκησα την πνευματικότητα μου, εν μέσω του χάους που είχα φτιάξει.

Ίσως, σε κάποιο άλλο χρόνο και τόπο, τα μεγάλα πνευματικά όντα κατέφευγαν στις κορυφές των βουνών να διαλογιστούν και να γίνουν ένα με τον Θεό. 

Λέγεται ότι, κάποιοι από αυτούς, έχασαν ακόμα και τον έλεγχο των φυσικών τους σωμάτων, και χρειάστηκε να τους ταϊσουν, να τους φροντίσουν σωματικά, και ίσως, χρειάστηκε ακόμα και να τους σκουπίσουν τους πισινούς. 

Άσχετα με το πόσο πολύ ήθελα να γίνω ένας σπουδαίος πνευματικός ηγέτης, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αφήσω κάποιον να μου σκουπίσει τον πισινό. 

 Έτσι, τί σήμαινε αυτό; Αυτό σήμαινε ότι θα έβρισκα έναν άλλον τρόπο. 

Σήμαινε ότι έπρεπε να επαναπροσδιορίσω την πνευματικότητα και τι αυτή σήμαινε για μένα. 

Μπορούσε επίσης να σημαίνει ότι έπρεπε να αγκαλιάσω το γεγονός ότι ήμουν άνθρωπος; 

Σίγουρα έτσι φαίνονταν – δεν έμοιαζε λογικός ή αποδεκτός τρόπος για μένα να το αποφύγω. 

Και ακόμη και αν μπορούσα να αποφύγω τις παγίδες και τα στραβοπατήματα του να είσαι άνθρωπος, γιατί θα επέλεγε η ψυχή μου να έχει την ανθρώπινη αυτή εμπειρία κατ’ αρχάς, αν στόχος ήταν να αποφύγει την εμπειρία;

Κατάλαβα ότι το κλειδί για να βιώσω την πνευματικότητα μου. δεν ήταν στο να εξελιχθώ και να ξεπεράσω την σάρκα. 

Ήταν στο να την αγκαλιάσω – αγκαλιάζοντας την ανθρωπιά του ποια είμαι. 

Αγκαλιάζοντας τις αδυναμίες μου, τους φόβους μου και όλα τα μέρη μου με τα οποία ακόμα δούλευα. 

Αυτό σήμαινε να δεχτώ την αδυναμία μου να διασχίζω τον δρόμο χωρίς κάποιες φορές να πέσω, τον παράξενο τρόπο που γελάω με το ένα μάτι κλειστό και όλα τα στραβά της ζωής μου. 

Όπως εκείνη τη φορά, που έκανα όπισθεν και κτύπησα το αυτοκίνητο πίσω μου, στον δρόμο μπροστά στο σπίτι μου. 

Τις φορές που νευρίαζα με τα παιδιά μου, αντί να το αφήνω να περνάει απαρατήρητο. 

Και μετά υπήρξε και εκείνη η φορά που είχα έναν καυγά για το φαγητό με τη μητέρα μου και έλιωσα μια πολύ-γινωμένη τομάτα πάνω στα άσπρα μαλλιά της. 

Θα μπορούσα να περάσω ολόκληρη τη ζωή μου προσπαθώντας να ξεπεράσω την ανθρωπιά μου έτσι ώστε να καταφέρω να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να εξελιχθώ πνευματικά αλλά, η αλήθεια είναι, πώς μπορείς να εξελιχθείς, όταν αρνείσαι και κατακρίνεις την εμπειρία αυτού που είσαι – την εμπειρία της ανθρωπιάς σου. 

Γνωρίζοντας ότι ο πνευματικός εαυτός σου υπάρχει στη στιγμή, και αν πάντα κρίνουμε και αντιστεκόμαστε στη στιγμή, πώς μπορούμε να βιώσουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε, η την πληρότητα της ζωής που αυτό συνεπάγεται;

Η αφύπνιση του εσωτερικού μας εαυτού συμβαίνει σαν αποτέλεσμα του ότι αγκαλιάζουμε και αγαπάμε την ανθρωπιά μας, παρά τα ελαττώματα και τα μειονεκτήματα μας όπως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε. 

Σημαίνει ότι γελάμε με τα μειονεκτήματα μας – όχι κρίνοντας τα, αλλά από εκτίμηση για τις προκλήσεις που συνεπάγεται το να είσαι άνθρωπος, και μια ελαφριά καρδιά που προκύπτει από την συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει δικαστής ή ένορκοι – και ότι σκοπός της ζωής είναι απλά αυτός που εμείς επιλέγουμε να είναι. 

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Nanice Ellis, “Even Gandhi Got Hungry and Buddha Got Mad!: Discover the Essential Secrets of Living in Your Power – even in ‘Everyday Chaos’ ”)

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

 

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ