Για να μην ξεχάσω

Πιτσιρίκο γεια,

Ήθελα να σου πω την ιστορία μου. Έτσι, για να την βγάλω από μέσα μου. Για να μην ξεχάσω. Για να μιλήσω για το μωρό μου.

Στις 29 Οκτωβρίου έγινα μαμά. Το πρώτο μου παιδί.

Το κοριτσάκι μου γεννήθηκε, πήρε μια μικρή ανάσα και καμία άλλη. Σταμάτησε.

Θα την λέγανε Δήμητρα, σαν τη γιαγιά μου. Τη γιαγιά μου που περίμενε πώς και πώς να γνωρίσει το δισέγγονο.

Όλοι περίμεναν να την γνωρίσουν την Δήμητρα. Σαν τρελοί.

Τελικά την γνώρισα μόνο εγώ, για 2 λεπτά. Μετά έφυγε. Και μείναμε εμείς να παλεύουμε με την τρέλα και τον πόνο.

Η καρδιά μου ξεσκίζεται κάθε μέρα.

Δύο πράγματα δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι.

Τον παππού μου, που μάλλον δεν θα προλάβει να γνωρίσει δισέγγονο.

Και την εικόνα του μπαμπά μου, όταν άνοιξα τα μάτια μου. Ήταν πάνω από το κρεβάτι με τον άντρα μου, με την κάμερα στον ώμο.

Αυτή η εικόνα είναι για μένα όλος ο πόνος.

Αυτή η κάμερα ήταν εκεί για να καταγράψει τη χαρά. Άχρηστη. Δεν μπορώ να βγάλω αυτήν την εικόνα από το μυαλό μου.

Χάνω τον ειρμό μου. Λυπάμαι. Αλλά προσπαθώ. Προσπαθούμε όλοι. Ελπίζω να τα καταφέρουμε.

Ήθελα απλά να γράψω, συγγνώμη για τη στενάχωρη ιστορία.

Σιχαίνομαι τις στενάχωρες ιστορίες. Και πολύ περισσότερο να προκαλώ εγώ τη στεναχώρια.

Πάω να καπνίσω ακόμα ένα τσιγάρο. Σε ευχαριστώ που με άκουσες.

Ε.

(Αγαπητή φίλη, αυτό το μωράκι δεν ήταν τυχερό. Θέλει και τύχη η ζωή. Από την πρώτη ανάσα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί συμβαίνει κάτι, όπως αυτό που ζήσατε. Ποτέ. Δεν προκαλείτε στενοχώρια. Αυτά είναι ανθρώπινα. Και συμβαίνουν στους ανθρώπους. Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε, και όταν γελάμε, και όταν κλαίμε. Και οι άνθρωποί μας μας αγαπάνε το ίδιο. Η ζωή έχει χαρές, έχει λύπες, έχει πόνους, έχει απώλειες. Κι αυτά θα συμβούν σε όλους μας. Θα τα καταφέρετε. Δεν ξέρετε πόση δύναμη έχετε μέσα σας. Δεν θα το ξεχάσετε ποτέ αλλά θα μάθετε να ζείτε με αυτό. Ζούμε με την μνήμη της απώλειας. Και μετά από πολλά χρόνια, μπορεί ένα μισό χαμόγελο να έρθει στην ανάμνηση ενός ανθρώπου μας που χάθηκε. Μπορεί, γιατί εγώ δεν ξέρω -και δεν θα μάθω ποτέ λόγω της φύσης μου- πώς είναι η απώλεια κάποιου που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα σου. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο να σας γράψω πως αυτό είναι το τρίτο μωράκι για το οποίο μαθαίνω πως δεν τα κατάφερε τους τελευταίους μήνες. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο να σας γράψω πως είναι καλύτερα -παρ’ όλο το τεράστιο σοκ- πως αυτό έγινε αμέσως και όχι μετά από μερικούς μήνες, όπως συμβαίνει εξαιτίας κάποιων πάρα πολύ σπάνιων παθήσεων. Δεν ξέρω αν είναι παρήγορο να σας γράψω πως η γιαγιά μου γέννησε δέκα παιδιά και έζησαν τα τέσσερα. Αγαπητή φίλη, θα γεννήσετε ένα νέο μωρό. Αυτό το μωρό θα είναι τυχερό γιατί θα οφείλει τη ζωή του στην αδερφή του που δεν γνώρισε ποτέ. Και αυτό το μωρό θα ζήσει για δυο. Αυτό το μωρό θα αλλάξει τον κόσμο. Θέλω να μου γράψετε, όταν γεννηθεί αυτό το μωρό. Θέλω να το μάθει όλος ο κόσμος. Την αγάπη μου, μια ατελείωτη αγκαλιά, κι ένα φιλί στο μέτωπο.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ