Επιθανάτιες εμπειρίες μέσα από αναδρομές

Δεν υπάρχει καμία σκέψη μέσα μου που να μην την έχει σμιλεύσει ο θάνατος

Μιχαήλ Άγγελος

Από τον Ζάχο Σκαφίδα

Όταν η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά

 Η επιστήμη πιστεύει ότι δεν μπορεί να μετρηθεί και μελετηθεί με τα υλικά όργανα που διαθέτει δεν υπάρχει. Και δεν κάνει λάθος, δεν υπάρχει στο υλικό πεδίο, όμως δεν λαμβάνει υπόψη την ύπαρξη κάποιων άλλων πεδίων μη υλικών. 

Πως μπορεί να εξηγήσει την τηλεκίνηση αφού δεν υπάρχει όργανο να μετρήσει κάτι; Πως μπορεί να εξηγήσει την τηλεπάθεια σε τεράστιες αποστάσεις σε μηδέν χρόνο; Πως μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο διεμπλοκής σωματιδίων σε χρόνο μηδέν; Πως μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο της διπλής σχισμής όπου τα μικροσωματίδια συμπεριφέρονται άλλοτε σαν κύμα και άλλοτε σαν σωματίδια;

Πως μπορεί να εξηγήσει την επίδραση της σκέψης στις μοριακές συγκεντρώσεις του νερού; Πως μπορεί να εξηγήσει πως με την αμφισβητούμενη δύναμη του τσι κάποιος μπορεί να ανάψει ή να σβήσει φλόγα η να επιβληθεί στους αντιπάλους του και τα ζώα; Πως μπορεί να εξηγήσει την εξέλιξη; Πως εξηγεί τηνπυροβασία;

Πως μπορεί να εξηγήσει πως μπορεί κανείς να φανταστεί με όλες τις λεπτομέρειες μιας διαδρομής που έχει βιώσει, αφού δεν υπάρχει όργανο που κάνει καταμέτρηση της φαντασίας ούτε μπορεί να επαναληφθεί το πείραμα στα εργαστήρια; Πως μπορεί συνήθειες και ιδιοτροπίες που είναι ψυχικά φαινόμενα να καταγράφονται στα γονίδια και να μεταβιβάζονται στους απογόνους ή μια έντονη διαλογιστική κατάσταση να τα επηρεάζει;

 Η συνείδηση δημιουργεί την πραγματικότητα

Υπάρχουν πάρα πολλά  πράγματα που το πείραμα απόδειξη και μέτρηση με όργανα δεν παρέχουν καμία επιστημονική στήριξη.

Το μεγάλο αγκάθι της επιστήμης είναι η συνείδηση το υποσυνείδητο ή υπερσυνείδηση. 

Ας πάρουμε το παράδειγμα του κοινωνικά απομονωμένου ή αποκλεισμένου. Σύμφωνα με τις σύγχρονες ψυχολογικές απόψεις οφείλεται στα αισθήματα μειονεκτικότητας στην παιδική ηλικία, στα βιώματα ψυχολογικής βίας από άλλα παιδιά ή από τους γονείς, η βαθιά αίσθηση διαφορετικότητας που πάντα οδηγεί στην πίστη ότι «είμαι μόνος, κανείς δεν με καταλαβαίνει».

Αυτά τα βιώματα δεν είναι αντιληπτά από το άτομο και πρέπει με διαφόρους μεθόδους να ανασύρει ο ψυχολόγος από το υποσυνείδητο και να τα διορθώσει. Γιατί να μη υπάρχουν και βιώματα από άλλες ζωές; 

Ο Γιουνγκ δεν θεωρούσε το υποσυνείδητο μόνο παθητικό καταγραφέα αλλά δημιουργική πηγή ονείρων, μύθων, θρησκείας και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Θεωρούσε τα εγώ σαν νησίδες σε ωκεανό που κάτω είναι όλες συνδεδεμένες με την κοινή γη. Στα μεγάλα βάθη της ψυχής, ενώνονται όλα τα υποσυνείδητα. Αυτό είναι το συγκεντρωτικό υποσυνείδητο, η μνήμη της ανθρώπινης ράτσας, έξω από τον χωροχρόνο που στηρίζονται όλα τα παραφυσικά φαινόμενα.

Οι απόψεις ότι το υποσυνείδητο περιέχει πληροφορίες μόνο αυτής της ζωής είναι εσφαλμένες αφού σύμφωνα με τον Γιουνγκ «η μνήμη της ανθρώπινης ράτσας, είναι έξω από τον χωροχρόνο που στηρίζονται όλα τα παραφυσικά φαινόμενα». Πως μπορούμε να εξηγήσουμε τα μεγάλα ταλέντα σε μια μικρή ηλικία, και άπειρες περίεργες συμπτώσεις που έχομε μελετήσει στις αναδρομές. Μερικοί λένε είναι εικονοποίηση των εσωτερικών βιωμάτων αλλά και αυτό να είναι, η όλη διαδικασία λειτούργει πολλές φορές καλλίτερα από την ψυχανάλυση. Η αναδρομή που ακολουθεί θα μας δώσει μια ιδέα.

Αναδρομή στο έτος μηδέν

Η Α. είναι μια κοντόχοντρη κυρία 50 ετών μανιώδης πρώην καπνίστρια που τώρα καπνίζει πέντε έξι τσιγάρα ημερησίως και έχει δυσκολία στη αναπνοή από μικρή ηλικία. Έχει οικογενειακά προβλήματα με τον σύζυγο και τον γιό της, που δεν αναφέρονται, διότι εδώ  θα περιοριστούμε πως είναι καταγεγραμμένο στο υποσυνείδητο το πέρασμα από την ζωή στην άλλη διάσταση με την εμπειρία του θανάτου.

-Α. Μπαίνουμε στην καλύβα που βρήκαμε μπροστά μας είμαστε τρεις εγώ ο Μαρτίνο και ο Πρίσκο και σκεφτόμαστε να πάρουμε ότι έχει. Έχουμε να φάμε μέρες κρυβόμαστε στα δάση. Σπάμε την πόρτα της καλύβας και μπαίνουμε. Μια γυναίκα έχει κουλουριαστεί στη γωνία και τρέμει. Ψάχνουμε για τρόφιμα τα παίρνουμε. Ο Μαρτίνο ρίχνει κάτω την γυναίκα και τη βιάζει, συνεχίζει ο Πρίσκο, μου λένε να πάω και εγώ δεν μπορώ, έχει σφιχτεί η καρδιά μου με κοροϊδεύουν. Ο Μαρτίνο αρπάζει το κανάτι και την χτυπάει στο κεφάλι η γυναίκα πέφτει κάτω αιμόφυρτη. Ο Μαρτίνο πιάνει την καρδιά της, είναι νεκρή λέει, πάμε να φύγουμε.

-Σε ποιο μέρος είσαστε;

-Α. Βλέπουμε την Πομπέι μακριά.

-Τι χρονολογία έχετε;

-Α. Δεν ξέρω.

-Ποιός είναι ο βασιλιάς ο διοικητής;

-Α. Κάποιος Άγκουστε.

-Προχωράμε στο χρόνο να μου πεις κάτι σημαντικό που συμβαίνει.

-Α. Μας κυνηγάνε, φοβόμαστε, τρέχομε από εδώ και από εκεί, μας έχουν κυκλώσει, μας πιάσανε. Μας δένουν και μας σέρνουν κτυπώντας μας. Μας φέρνουν στη πόλη και μας πετάνε σε ένα μπουντρούμι. Αισθάνομαι πολύ άσχημα, δεν έπρεπε να το κάνουμε, τώρα θα πληρώσουμε.

-Πάμε την άλλη μέρα, πες μου τι συμβαίνει;

-Α. Μας έχουν καρφώσει στο σταυρό, πονάω τρομερά, όλο μου το σώμα τα χέρια μου τα πόδια μου. Οι άλλοι ουρλιάζουν. Ο στρατιώτης έχει κάτσει μακριά να μη μας ακούει. Τα καρφιά περνούν τους καρπούς που τους έχουν δέσει και τα πόδια μου είναι καρφωμένα και στερεωμένα σε ένα ξύλο από κάτω. 

-Δίνω εντολές απαλλαγής από το πόνο και την εντολή να φτάσουμε την στιγμή του θανάτου.

-Α. Δεν μπορώ να αναπνεύσω, έχω πυρετό, τρέμω, το σώμα μου είναι μουδιασμένο, αν δεν σπρώξω με τα πόδια μου η αναπνοή δεν προχωράει. Καλλίτερα να πεθάνω, ως πότε θα αντέξω να σπρώχνω, και κάθε φορά που σπρώχνω ένας τρομερός πόνος διαπερνά το κορμί μου. Δεν αντέχω άλλο, κάθε αναπνοή είναι και ένας ανείπωτος πόνος.  

-Έτσι σταύρωσαν και τον Χριστό, το ξέρεις;

-Α Δεν ξέρω κανένα Χριστό. Ω τώρα είμαι εντάξει αλλά το σώμα μου είναι εκεί καρφωμένο και εγώ εδώ το βλέπω. Τι έγινε είναι εδώ και ο Πρίσκο κοιτάμε έκπληκτοι τον Μαρτίνο να φωνάζει και να τρέμει. Σε λίγο είναι και αυτός εδώ. Κοιταζόμαστε χωρίς να λέμε τίποτα, κοιτάζουμε και τους σταυρωμένους εαυτούς μας. Ένα φως έρχεται και με απορροφάει νοιώθω γαλήνη νοιώθω όπως τότε στην αγκαλιά της μάνας μου. 

Συνεχίστηκαν αρκετές συνεδρίες διότι αυτή η ζωή, εκτός από τα αναπνευστικά προβλήματα, είχε σχέση με τον γιό και τον άντρα της ώστε να επέλθει μια σχετική εξισορρόπηση.

Η περιγραφή αυτή της θέας του σώματος μετά τον θάνατο είναι σχεδόν η ίδια σε όλες τις αναδρομές και στις αναφορές του Moody Raymond στο «Η ζωή μετά τον σωματικό θάνατο» και στο «Life after life», τηςAggil Loupescou στις «Επιθανάτιες εμπειρίες», του Τζιες Βέις «Το πέρασμα» κλπ. Όλη η συνειδητότητα μεταφέρεται στο μη υλικό ενεργειακό εαυτό που βλέπει απέξω χωρίς πόνο την εγκαταλειμμένη υλική μορφή.

Η ενεργειακή αύτη μορφή νοιώθει το περιβάλλον, διαποτίζεται από βαθειά γαληνή, και είναι αρτιμελής αν δεν ήταν εν ζωή. Πολλοί συναντούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ειδικούς δάσκαλους, την μορφή του Χριστού. Το φως που τους περιβάλει είναι μαργαριταρένιο ιριδίζον.

Εικονική αναδρομή

Πολλοί θα σκέπτονται φαντασία, δημιουργήματα του εγκεφάλου, εικονοποίηση συνειδησιακών προβλημάτων. Όμως σε δοκιμή που έκανα όπως περιγράφεται από επαγγελματίες του είδους, πηγαίνοντας το υποκείμενο σε εικονική ζωή καταγράφηκαν τα εξής.

Σε μια γυναίκα 40 ετών πριν δοκιμάσει μια αναδρομή και επηρεαστεί απο την εμπειρία της.

-Είσαι μια γυναίκα 50 ετών σε ένα χωριό της Λαμίας το 1900, τώρα βαδίζεις και μπαίνεις στο σπίτι σου τι βλέπεις;

-Είναι ένα πλίθινο σπίτι φτωχικό, εγώ κάθομαι στο σοφρά δίπλα στο τζάκι.

-Τώρα έρχεται ο άντρα σου ένας γεροδεμένος πενηντάρης και στρώνεις το τραπέζι, τι τρώτε;

-Σούπα.

-Φτιάχνω έτσι μια εικονική ζωή που την ζει απολύτως το υποκείμενο. (Υπνόραμα)

-Τώρα θέλω να πας στη στιγμή του θανάτου σου, τι νοιώθεις;

-Είμαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, νοιώθω αδύναμη και διαρκώς όλο ποιο αδύναμη και όλα τελειώνουν.

-Βγαίνεις έξω από το σώμα σου; (παρά την προτρεπτική ερώτηση η απάντηση είναι αρνητική)

-Όχι όλα τελειώνουν.

-Πως νοιώθεις; 

-Όλα έχουν σταματήσει, δεν νοιώθω τίποτα, δεν υπάρχω.

Εδώ βλέπουμε ότι σε μια εικονική ζωή το υποκείμενο δεν έχει εξωσωματική εμπειρία όπως συμβαίνει στις πραγματικές αναδρομές.

Περιγραφές επιθανάτιας εμπειρίας

Έτσι περιγράφουν την επιθανάτια εμπειρία κάποια υποκείμενα σε μερικά πειράματα μου. 

Μου ήρθε στο μυαλό η γυναίκα μου, θα μου έλειπε, ένοιωσα λύπη. Κατέβηκα κάτω της άγγιξα το μάγουλο, δεν ένιωσε τίποτα. Τότε ήρθε το ασπρογάλαζο φως και γέμισα αγάπη και ασφάλεια.

Εδώ είναι τόσο όμορφα και γαλήνια δεν θα φύγω ποτέ από εδώ. Νιώθω να έχω κεφάλι, πόδια αλλά σκέπτομαι με όλο το σώμα μου. Είναι σαν να έχω φτερά και βρίσκομαι σε πολλά μέρη ταυτόχρονα.

Αρχίζω να αιωρούμαι, Αιωρούμαι παντού, νοιώθω θαλπωρή και αγάπη. Είμαι πνεύμα, νιώθω ελεύθερος, νιώθω να με αγαπά κάτι άπειρο, κάτι που του ανήκω.

Τράκαρα, βρέθηκα πάνω από το σώμα μου, βλέπω τη σμπαραλιασμένη μότο, είμαι γεμάτος αίματα. Αλλά εγώ είμαι καλά, νοιώθω γαλήνη.

Συνάντησα την μητέρα μου, λέει ότι αυτή η ζωή είναι ήρεμη. Δεν χρειάζεται να τρώμε ούτε να δουλεύουμε. Δεν κρυώνουμε ούτε ζεσταινόμαστε. Ζούμε μέσα στη γαλήνη και την ηρεμία.

Όταν θυμόμαστε τις προηγούμενες ζωές αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μένουμε ζαρωμένοι στη γωνία της ζωής, τρέμοντας από συναισθήματα και αρνητικές σκέψεις. Μπορούμε να πάρουμε τον έλεγχο του παρόντος να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν και να απελευθερωθούμε.

Ντοκιμαντέρ για μια γυναίκα που πέθανε ενώ ανησυχούσε για τα παιδιά της - και τα βρήκε στην επόμενη ζωή της!  Μέρος 1^ο  4,40 min   Μέρος 2^ο  4,40 min 

Από τον Ζάχο Σκαφίδα

skafidaszaxos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ