Αλλαγή συστήματος ή πόλεμος (ή μεσαία τάξη)

Τρίτωσε το κακό, Πιτσιρίκο μου. Το πείραμα επαλήθευσε την ορθότητα της υπόθεσης, όχι μία αλλά τρεις φορές. Ελληνικό δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2015, δημοψήφισμα για το Brexit, και τελευταία ο θρίαμβος του Τραμπ. Θα αναρωτηθεί κανείς –πιθανά εύλογα– ποιο είναι αυτή η γ@μημένη υπόθεση που επιβεβαιώθηκε από τα προαναφερθέντα πειράματα.

Θα γίνω λοιπόν πιο συγκεκριμένος.

Η παγκόσμια ολιγαρχία όλες τις προηγούμενες δεκαετίες χαλιναγωγούσε τις αντιδράσεις και την θέληση του πληθυσμού μέσω του απόλυτου ελέγχου των ΜΜΕ με ιδιαίτερη επιτυχία, όμως την εποχή του διαδικτύου η δυνατότητα του συστήματος να κατευθύνει την πληροφόρηση και να ελέγχει τις συνειδήσεις τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς έγινε τα τελευταία δύο χρόνια με τρόπο μάλιστα ιδιαίτερα εκκωφαντικό, δημιουργώντας έκπληξη, αμηχανία, και φόβο στο υπηρετικό προσωπικό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Λίγους μήνες νωρίτερα υπήρχε η βεβαιότητα πως οι διεθνείς συμφωνίες εμπορίου –ΤΤΙΡ, ΤΤΡ, κλπ– θα έφερναν το πολυεθνικό κεφάλαιο στην θέση του παγκόσμιου κυρίαρχου, πάνω από έθνη, κράτη και λαούς.

Σήμερα μοιάζουν όλες τόσο ουτοπικές και θνησιγενείς.

Πριν από δέκα χρόνια περιμέναμε με σχετική βεβαιότητα τον μετασχηματισμό της ΕΕ σε υπερεθνικό κράτος τύπου ΗΠΑ, τώρα βάζουμε στοιχήματα για το πότε θα τινάξει τα πέταλα.

Και τους επόμενους μήνες θα ψάλουμε τον επικήδειο του Ρέντσι και θα «πέσουμε από τα σύννεφα», όταν η Μαρί Λεπέν γίνει η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας.

Γιατί, όμως, «χάνουν»; Τι άλλαξε;

Νομίζω πως, αν δει κανείς μέσα από το πρίσμα των δυτικών κοινωνιών, μπορεί εύκολα να διακρίνει δύο πράγματα.

Αφενός είναι οι συνθήκες σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο που έστειλαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού …αδιάβαστα, και αφετέρου η πλήρης και ουσιαστική κυριαρχία του διαδικτύου πάνω στα παραδοσιακά μέσα χειραγώγησης του πληθυσμού.

Θα πει κανείς -και με το δίκιο του- ότι η πληροφορία μέσα στο Internet χάνεται μέσα στην πληθώρα των σκουπιδιών που κυκλοφορούν και πως επιπλέον η είδηση χειραγωγείται επίσης μέσα από τα mainstream sites που παρακολουθούν εκατομμύρια πολίτες.

Σωστά όλα αυτά, όμως να μην ξεχνάμε πρώτον πως η πληροφορία –ακόμα και θαμμένη– υπάρχει και δεύτερον πως η ενημέρωση μέσω του internet βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του χρήστη που μπορεί να επιλέξει από πού θα ενημερώνεται και τι βαρύτητα θα δώσει στην πληροφορία που λαμβάνει.

Στο internet, άλλωστε, το σημαντικό δεν είναι αυτή καθαυτή η πληροφορία, αλλά η ταχύτητα διάδοσης της.

Το διαδίκτυο είναι πια τρόπος επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων.

Όσο και να τα σιχτιρίζουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -Facebook, Twitter, κλπ- δίνουν την δυνατότητα μεταφοράς της κάθε ανόητης ή σοβαρής πληροφορίας από άνθρωπο σε άνθρωπο σχεδόν χωρίς κανέναν έλεγχο.

Επιπλέον, η πληροφορία είναι περισσότερη «έγκυρη», με την έννοια ότι μας την μεταφέρει ο αγαπημένος μας φίλος κι όχι ο σιχαμένος πολιτικός ή ακόμα και ο άγνωστος ακαδημαϊκός.

Επιπλέον, όπως έχει αποδειχθεί κατά την διάρκεια των εξεγέρσεων της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης, τα ΜΚΔ μπορούν να βοηθήσουν και στον συντονισμό διαφόρων άγνωστων και άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων.

Μοιάζει λοιπόν να είναι ηλίου φαεινότερο πως το επόμενο χρονικό διάστημα το σύστημα θα επιχειρήσει να ελέγξει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το ίντερνετ με τον στενότερο δυνατό τρόπο.

Κι όμως, αυτή η ερμηνεία των καταστάσεων από την πλευρά του δυτικού ανθρώπου εμπεριέχει μεν αρκετά σωστές διαπιστώσεις, στην ουσία της όμως δεν είναι καθόλου ορθή γιατί βασίζεται στην αποικιοκρατική θεώρηση της τάχα μου ανωτερότητας του λευκού ανθρώπου –που εξακολουθεί να βρίσκεται στο κέντρο του σύμπαντος– και παραβλέπει να βάλει στην εξίσωση την ποικιλομορφία και την πολυπολικότητα που εμφανίζει ο πλανήτης μας σήμερα.

Ο λευκός άνθρωπος που ανήκει στην λεγόμενη μεσαία τάξη –εκείνη που θέλει πάντα να διατάζει– βλέπει το βιοτικό του επίπεδο την εποχή της παγκοσμιοποίησης να πέφτει, την ίδια στιγμή που το μέσο εισόδημα της μεσαίας τάξης σε χώρες που μέχρι πρόσφατα ήταν υποανάπτυκτες -βλέπε Κίνα, Ν.Α Ασία, Ινδία- αυξάνεται συνεχώς.

Δεν τον ενδιαφέρει φυσικά να δει –αχ πάλι αυτή η «ανωτερότητα» του λευκού ανθρώπου των έξι τελευταίων αιώνων– πως οι «σύντροφοί του» στην αναπτυσσόμενες χώρες αυξάνουν μεν το εισόδημά τους αλλά εξακολουθούν να υπολείπονται σημαντικά από όσα εκείνος κερδίζει ακόμα και στις σημερινές συνθήκες.

Καταλαβαίνει βέβαια πως υπάρχει αυτό το 1% των υπερπλουσίων που διαρκώς κερδίζει όλο και περισσότερα, οργίζεται αλλά το προσπερνά, αφού δεν μπορεί να δώσει στον εαυτό του πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που μοιραία δημιουργούνται.

Άλλωστε, την εποχή της ευμάρειας να καταναλώνει έμαθε και όχι να σκέφτεται.

Είναι λοιπόν αυτή η καλομαθημένη μεσαία τάξη της Δύσης που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο υπόλοιπος πλανήτης αναπτύσσεται κι αυτός πια και πως το μερίδιο της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής μειώνεται -και θα μειώνεται συνεχώς-, οπότε θα πέφτει μοιραία και το δικό του επίπεδο διαβίωσης όσο το σύστημα παραμένει ίδιο και πριμοδοτεί τους υπερπλούσιους ολιγάρχες και τις πολυεθνικές.

Είναι αυτή η καλομαθημένη μεσαία τάξη που εκπίπτει σταδιακά από τον δυτικό καπιταλιστικό παράδεισο και αγανακτεί και οργίζεται, μη μπορώντας να αποδεχθεί την καινούργια και χειρότερη θέση της στην κοινωνία.

Είναι αυτή η καλομαθημένη δυτική μεσαία τάξη που μπαλαμουτιάζεται σήμερα πότε με τον Φάρατζ, πότε με τον Τράμπ και πότε με την Λεπέν.

Είναι αυτή η καλομαθημένη δυτική μεσαία τάξη που δίνει σήμερα τον πολιτικό τόνο της αμφισβήτησης.

Οι εργάτες, οι φτωχοί και οι απόκληροι είτε ακολουθούν, είτε το συνηθέστερο κρύβονται πιο βαθιά στο κοινωνικό περιθώριο και απόσχουν.

Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται.

Πόλεμος θα γίνει.

Δεν τον αποφεύγουμε.

Είτε θα πολεμήσουν οι κοινωνίες με το 1% των πλουτοκρατών που ληστεύουν τον πλανήτη, είτε θα πολεμήσουν μεταξύ τους.

Ας σταματήσουμε πια να παραμυθιαζόμαστε.

Είτε το σύστημα θα αλλάξει, είτε θα έρθει ο Αρμαγεδδών.

Η Ιστορία διδάσκει πως, όταν οι μεσαίοι και οι μικρομεσαίοι που συνθλίβονται επιβάλλουν την πολιτική τους ατζέντα, μαζεύονται τα σύννεφα του πολέμου και ηχούν οι σάλπιγγες του φασισμού.

Η Αριστερά, παγκοσμίως, οφείλει να αναδείξει τα πραγματικά ζητήματα, να αποκτήσει ξανά σχέσεις εμπιστοσύνης με τον λαό, και να θέσει τα πραγματικά διλήμματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Διαφορετικά…

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Venceremos εκτός κι αν χάσουμε!

(Αγαπητέ Ηλία, έχει μεγάλη πλάκα που η παγκοσμιοποίηση φτώχυνε τις δυτικές χώρες που την εμπνεύστηκαν και πλούτισε τις ανατολικές χώρες που υποτίθεται πως θα έκανε πιο φτωχές επειδή θα τις εκμεταλλεύονταν οι δυτικές. Τέλειο; Πολύ ωραίο σχέδιο. Ακόμα πιο ωραίο το καθεστώς προστατευτισμού που υπόσχονται πολλοί δυτικοί ηγέτες για τις χώρες τους. Μα πού είναι οι φιλελέδες; Πώς επιτρέπουν να γίνεται συζήτηση για δασμούς στα ξένα προϊόντα; Σε λίγο θα κρατικοποιηθούν και οι τράπεζες στις ΗΠΑ -όχι πως δεν είχαμε τέτοιες περιπτώσεις και στο παρελθόν- και θα έχουμε σοσιαλισμό στην Φλόριντα και στο Οχάιο. Ηλία, έχει πολύ γέλιο η υπόθεση. Εμένα μου αρέσει που σκοτώνονται οι καπιταλιστές μεταξύ τους. Θα βγει καμιά Κλίντον αύριο να πει ότι ο Τραμπ είναι κομμουνιστής και θέλει να μετατρέψει τις ΗΠΑ σε Σοβιετία και θα πεταχτεί η Μαντόνα να υποσχεθεί τσιμπούκια σε όσους αγοράσουν κουπόνια για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Καλιφόρνια. Ηλία, γενικά, ζούμε την απόλυτη σύγχυση. Αλλά κάποιοι επιμένουν σε Δεξιά και Αριστερά. Το τι μ@λακίες λέγονται και γράφονται, δεν περιγράφεται. Δηλαδή, με μιμούνται όλοι. Ηλία, θα χάσουμε. Η ήττα μας θα είναι η νίκη μας. Νικήσαμε ήδη. Δεν γράφω άλλα γιατί με περιμένει μια παρέα που έχω καιρό να δω. Δεν πα να γ@μηθεί το σύμπαν, μόνο οι φίλοι μας μετράνε. Και τα παγωτά. Και τα μπάνια. Και ο αγνός και ανιδιοτελής έρωτας που είναι αταξικός και διεθνιστικός. Όχι, δεν παίρνω τίποτα -για να τα γράφω αυτά- και κακώς με ρωτάνε όλοι «τι παιρνεις;». Είμαι natural high. Να είσαι καλά, Ηλία. Σε αγαπάω. Με ανιδιοτέλεια.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ