Συλλογικά στον πλανήτη κινούμαστε από μια «εγώ» σε μια «εμείς» συνειδητότητα. Καθώς αυτή η αλλαγή στη συνειδητότητα συμβαίνει, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε και να θυμόμαστε ότι το να γιατρέψουμε τα δικά μας προσωπικά ζητήματα επηρεάζει και συμβάλει στην γιατρειά ολόκληρου του συλλογικού. Η ατομική ενεργητική συχνότητα μας, δημιουργεί ένα κυματισμό στη συνειδητότητα. Ο τρόπος που φροντίζουμε τον εαυτό μας, επηρεάζει τους άλλους. Είναι καιρός να βρούμε την προσωπική μας γείωση και ισορροπία, όχι μόνο να ξεπεράσουμε την καταιγίδα, αλλά να περάσουμε πάνω από αυτή σαν ένα όμορφο ουράνιο τόξο φωτός.
Η ενέργεια του πλανήτη είναι εξαιρετικά έντονη, πυκνή και σκοτεινή στην παρούσα στιγμή. Όπου και να γυρίσω, φαίνεται σαν οι άνθρωποι να είναι σε μαζική συναισθηματική αναταραχή και μεγάλη αναστάτωση σε κάποιο επίπεδο. Αυτό κυμαίνεται σε βαθμό έντασης και καλύπτει όλο το φάσμα από το να αισθάνονται απλά λυπημένοι, στο να είναι ευαίσθητοι και με ενσυναίσθηση, συνεχώς να έρχονται σε επαφή με τον συλλογικό φόβο, στο να αισθάνονται κατάθλιψη, άγχος, ανήσυχοι, απελπισμένοι, θυμωμένοι και απογοητευμένοι (ακόμη και εντελώς έξαλλοι), καθώς η ζωή απλά δεν συμπεριφέρεται με τρόπο που να είναι άνετη, ούτε εύκολη να την ζήσεις αυτή τη στιγμή, όσο και αν απλώσεις την φαντασία σου.
Δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε δυστυχισμένοι ή να υποφέρουμε ή να γυρνάνε συνεχώς τους τροχούς μας, εξαντλώντας τους εαυτούς μας, καθώς προσπαθούμε να αποφύγουμε τον πόνο. Δεν δημιουργηθήκαμε για να ζούμε με φόβο και συνεχή αγώνα και απομονωμένοι, προβάλλοντας τόνους από οργή και αγανάκτηση και επικρίσεις στους ανθρώπους γύρω μας. Δεν σχεδιαστήκαμε για να ζήσουμε σε έναν κόσμο γεμάτο από τοξίνες και χημικές ουσίες, με τόνους από μη συνειδητότητα και τον προγραμματισμό του ελέγχου και του φόβου να αραδιάζονται επάνω μας σε κάθε στροφή. Να νιώθουμε απαίσια μέσα στο ίδιο μας το πετσί, απομονωμένοι στον πόνο μας, και με τον φόβο ότι θα χάσουμε την υγεία μας ή / και την αφθονία (σε πολλαπλά επίπεδα). Αυτό, δεν είναι αυτό που ήρθαμε εδώ για να ζήσουμε.
Ωστόσο, αυτό είναι αυτό που βλέπουμε να απεικονίζεται και να εκδηλώνεται στον κόσμο γύρω μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία παγιδευόμαστε και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι είναι ο μόνος τρόπος που τα πράγματα μπορεί να είναι. Ξεχνάμε ότι είμαστε πνευματικά όντα που έχουν μια ανθρώπινη εμπειρία, γιατί δεν θυμόμαστε ποιοί πραγματικά είμαστε.
Είναι σαφές ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο.
Ο κόσμος μας έχει γίνει ένα κοσμικό αστείο. Ζούμε σε μια τοξική σούπα και, ως αποτέλεσμα, έχουμε γίνει συναισθηματικά τοξικοί και άρρωστοι. Παρακολουθούμε ένα τρελό χαοτικό τσίρκο γεμάτο από εξωφρενικές και γελοίες καθημερινές πολιτικές γελοιότητες να παίζεται μπροστά στα μάτια μας - από εκείνους που βρίσκονται σε θέσεις μεγάλης ισχύος, οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι αυτοί που οδηγούν τη χώρα μας και αντιπροσωπεύουν την ελευθερία μας. Ωστόσο, οι φιγούρες αυτές τις οποίες θέλουμε να κατηγορήσουμε και στις οποίες προβάλουμε την οργή μας, είναι απλώς αντανακλάσεις των στρεβλώσεων στη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας, που εκδηλώνεται εξωτερικά, δείχνοντας τον εαυτό της σε φυσική απτή ορατή μορφή, και η οποία χωρίς αμφιβολία μας οδηγεί στο να ξυπνήσουμε και να δώσουμε προσοχή.
Τα πράγματα έχουν γίνει τόσο παράλογα, ώστε πνιγόμαστε σε μια θάλασσα τρέλας, ψάχνοντας απεγνωσμένα για μια σωσίβια λέμβο που θα μας φέρει πίσω στην ακτή. Ψάχνουμε για το διακόπτη, σε μια προσπάθεια να ρίξουμε κάποια λογική και αίσθηση στο σκοτάδι που γρήγορα πολλαπλασιάζεται και εξαπλώνεται σε όλο το τοπίο σαν άσχημο μισοβρεγμένο δαιμόνιο.
Τις περισσότερες φορές το αποδεχόμαστε, έχοντας καταλήξει να πιστεύουμε ότι αυτό είναι «ακριβώς ο τρόπος που τα πράγματα είναι». Ή νιώθουμε εντελώς ανίσχυροι, χωρίς να έχουμε ιδέα πώς να αλλάξουμε τα πράγματα. Βυθιζόμαστε σε βαθιά απελπισία, ψευδώς πιστεύοντας ότι η ατομική μας φωνή δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να επηρεάσει την αλλαγή, όταν τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Πιστεύουμε λανθασμένα ότι πρέπει να υποφέρουμε στη σιωπή και καταπιέζουμε την μιζέρια και τα τοξικά συναισθήματα μας, γιατί - τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Της Diana Rose Kottle
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.