ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ: ΑΙΩΝΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ Ή ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ; (Μέρος Β)

Μέρος Α

Το όνειρo άρχιζε πάντα με τον ίδιο τρόπο: έβλεπα ότι ήμουν μόνος σε ένα μέρος που ήταν εντελώς σκοτεινό και άδειο. Στην αρχή, δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω μου, μόνον το σκοτάδι που απλώνονταν παντού και έμοιαζε ατελείωτο. Σταδιακά, ωστόσο, κάτι πάντα εμφανίζονταν, κάτι πολύ, πολύ μακριά, μακριά στην απόσταση.

Καθώς τα μάτια μου προσαρμόζονταν σε αυτό που έβλεπα και μπορούσα να πλησιάσω, άρχιζα να αναγνωρίζω πρόσωπα. Αυτό που έβλεπα ήταν άνθρωποι – πολλοί άνθρωποι – κάποιους από τους οποίους γνώριζα και κάποιους που δεν είχα δει ποτέ πριν. (Το ενδιαφέρον είναι, ότι μερικές φορές συνέβη να περιμένω σε ένα φανάρι στην κυκλοφορία μιας μικρής κωμόπολης ή να περπατάω σε ένα γεμάτο αεροδρόμιο, και να δω κάποιον που μόλις μόνον λίγες ώρες πριν είχα δει στο όνειρο μου).

Καθώς το όνειρο ξεκαθάριζε, αντιλαμβανόμουν ότι μέσα στο πλήθος των ανθρώπων βρίσκονταν όλοι όσοι είχα ποτέ γνωρίσει ή θα γνώριζα κατά την διάρκεια ολόκληρης της ζωής μου, περιλαμβανομένων όλων των φίλων μου, όλων των μελών της οικογένειας μου, και κάθε ανθρώπου που είχα ποτέ αγαπήσει. Και ήταν όλοι εκεί μαζί, χωρισμένοι από μένα με ένα μεγάλο χάσμα που είχε ανοίξει μέσα στην μαυρίλα μεταξύ μας.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο το όνειρο γίνονταν πραγματικά ενδιαφέρον. Από την μία πλευρά του χάσματος ήταν μια άβυσσος η οποία ήταν εκτυφλωτικά λαμπερή, και από την άλλη πλευρά ήταν μια άβυσσος η οποία ήταν η πιο σκοτεινή από τις σκοτεινές. Κάθε φορά που προσπαθούσα να περάσω το χάσμα για να φτάσω τους ανθρώπους που αγαπώ, έχανα την ισορροπία μου από το τράβηγμα από τη μία από τις δύο πλευρές. Κάθε φορά που αντιστεκόμουν να πέσω σε κάποια από τις δύο πλευρές, το σκοτάδι ή το φως, βρισκόμουν πίσω στο σημείο όπου είχα ξεκινήσει, ενώ όλοι μου έλειπαν υπερβολικά, καθώς οι άνθρωποι απομακρύνονταν όλο και περισσότερο.

Μια νύχτα που είδα το όνειρο κάτι άλλαξε. Άρχισε όπως πάντα, έτσι όταν κατάλαβα τι συνέβαινε, ήξερα τι να περιμένω. Την συγκεκριμένη αυτή νύχτα, έκανα κάτι διαφορετικό: Καθώς άρχισα να διασχίζω το χάσμα και ένοιωσα το σκοτάδι και το φως να με τραβούν προς αντίθετες κατευθύνσεις, δεν αντιστάθηκα – και δεν αφέθηκα. Αντ’ αυτού, άλλαξα τον τρόπο που αισθανόμουν στην παρουσία τους, και άλλαξα αυτό που πίστευα σχετικά με αυτά.

Αντί να κρίνω το ένα σαν «καλό» και το άλλο σαν «κακό», ή το ένα σαν καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο, επέτρεψα και στα δύο, στο φως και στο σκοτάδι να είναι παρόντα και τους επέτρεψα να γίνουν φίλοι μου. Την στιγμή που το έκανα αυτό, κάτι εκπληκτικό συνέβη: Ξαφνικά, μου φάνηκαν διαφορετικά. Μέσα στην διαφορά αυτή συγχωνεύτηκαν, γέμισαν το χάσμα, και έγιναν η γέφυρα που με οδήγησε σε εκείνους που αγαπούσα.

Και από τη στιγμή που συνέβη αυτό, αυτό σήμανε το τέλος των επαναλαμβανόμενων ονείρων. Ενώ είδα και άλλα όνειρα που με δίδαξαν παρόμοια πράγματα, ποτέ δεν ξανάδα εκείνο το συγκεκριμένο, με τον ίδιο τρόπο.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ