Ο μητροκτόνος Ορέστης βρίσκει, μετά την αποτρόπαια πράξη του συνεργία της Ηλέκτρας, και τη «θυσιασμένη» αδελφή του, την Ιφιγένεια, στη χώρα των Ταύρων, ακολουθώντας ένα δελφικό χρησμό, που έτσι όριζε τον καθαρμό του από το αίμα της μάνας του.
Η άργητα του Ορέστη, η παρατεταμένη παραμονή του στη χώρα των Ταύρων(Κριμαία), σε συνδυασμό με την κακόβουλη φήμη πως αυτός και ο Πυλάδης θυσιάστηκαν στο βωμό της Άρτεμης στους Ταύρους, ανεβάζει στο θρόνο των Μυκηνών τον γιο της Κλυταιμνήστρας από τον Αίγισθο, τον Αλήτη.
Η Ηλέκτρα αμφισβητώντας την εγκυρότητα της φήμης απευθύνεται στο Μαντείο των Δελφών.
Εκεί καταφθάνει και η αδελφή της, η Ιφιγένεια, που οι εχθροί της και υποστηρικτές του Αλήτη τη δείχνουν ως δολοφόνο του Ορέστη.
Διψασμένη για εκδίκηση η μεγάλη αδελφή, αρπάζει ένα αναμμένο κούτσουρο από το βωμό, να τυφλώσει την πολύπαθη Ιφιγένεια.
Η Αρά του Τάνταλου, που ταλάνιζε τη γενιά των Ατρειδών, επιχειρεί να ξαναπάρει τον έλεγχο στα χέρια της, να στιγματίσει την κατατρεγμένη γενιά και με μια άλλη μιαρή πράξη, την αδελφοκτονία.
Τα 18 χρόνια που είχε να δει η Ηλέκτρα την Ιφιγένεια, αλλά και η πεποίθηση άλλων τόσων χρόνων πως θυσιάστηκε στην Αυλίδα, ήταν τα δυο μεγάλα εμπόδια στην αναγνώρισή τους και συνάμα η δικαιολογία για νέα αποτρόπαια πράξη, που θα έριχνε και πάλι νερό στο μύλο του Δαίμονα του οίκου τους...
Στην κρίσιμη στιγμή, ευτυχώς, εμφανίζεται ο Ορέστης και εξηγεί στην Ηλέκτρα ποια επρόκειτο να σκοτώσει.
Ο τρόμος και η φρίκη χαρά και ευτυχία γίνονται και τα τρία αδέλφια με τον Πυλάδη, επιστρέφουν στις Μυκήνες, όπου αποκαθίσταται η δικαιοσύνη μ' ένα ακόμη φόνο, του Αλήτη, που παράνομα κάθονταν στο θρόνο.!
Η αυτοδικία, παρά τη θεσμοθετημένη Δικαιοσύνη, εξακολουθεί να είναι ένας τρόπος επίλυσης των διαφορών, μέχρι να εδραιωθεί το νέο σύστημα απόδοσης ευθυνών.
Ο οίκος του Ατρέα, πατέρα του Αγαμέμνονα και παππού των τριών αδελφών, έχει λύσει τις διαφορές του με τον οίκο του Θυέστη, πατέρα του Αίγισθου και παππού του Αλήτη, που οι απόγονοί του περιορίζονται πια στην Ηριγόνη, την κόρη Αίγισθου και Κλυταιμνήστρας, που διασώζει η Άρτεμις από το φονικό χέρι του Ορέστη.
¨Εχοντας πληρώσει βαριά την αρά του Ταντάλου τα παιδιά του Αγαμέμνονα, με τις λαβωματιές που δεν σβήνουν, αλλά ως ιστορικό αποτύπωμα μεταφέρουν στην ψυχή τους, βαδίζουν ο καθένας το δρόμο του, που ανοίγει μπροστά τους ύστερα από ξεπληρωμένα άγη, που τους φόρτωσαν οι πρόγονοί τους.
ΠΗΓΗ: Ρ. Γκρέιβς "Οι ελληνικοί μύθοι"
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.