Δεν φοβάμαι την απουσία σου πια…
Αυτή η παρουσία σου, είναι που με τρομάζει…
Που μου θυμίζει, πόσο ανάγκη την έχω…
Δεν φοβάμαι τις νύχτες που δεν είσαι εδώ…
Αυτό έγινε κιόλας συνήθεια…
Οι νύχτες που περάσαμε μαζί,
με στοιχειώνουν, που μου θύμισαν,
πως ανάμεσα στα χρώματα,
υπάρχει και το κόκκινο της φωτιάς…
Ούτε και τις λέξεις μου φοβάμαι
και τις αφήνω ελεύθερες να’ ρθουν να σε συναντήσουν…
Απ’ τις σιωπές μου τρέχω να ξεφύγω που κάθε βράδυ,
πριν κλείσω τα μάτια μου,
ουρλιάζουν τις μεγαλύτερες αλήθειες…
Δεν φοβάμαι καθόλου πια
αν θα φύγεις και δεν ξανά φανείς ποτέ…
Εμένα φοβάμαι…
Που μένω εδώ, μα δεν ανήκω…
Της Έλενας Σίμογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.