Θυμάσαι εκείνη την περίοδο που όλα πήγαιναν ρολόι στη ζωή σου; Είχες δουλειά, λεφτά, γκομενάκι, με τους γονείς σου δε σκοτωνόσουν γιατί για κάποιο λόγο βρίσκατε συνεννόηση, οι φίλοι δεν είχαν παράπονο ότι δεν έχεις χρόνο γι’ αυτούς, ως κι ο καιρός είχε μια ανεξήγητα καλή διάθεση ακόμα κι αν ήταν βαρυχειμωνιά. Δεν τη θυμάσαι, ε;
Δεν είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε, γιατί σίγουρα θα έχεις υπάρξει σε καλή φάση, αλλιώς πάσχεις από κατάθλιψη ή βαριοχτυπημένη μοίρα. Το θέμα είναι ότι εκείνο το ίδιο δευτερόλεπτο που συνειδητοποίησες ότι όλα βαίνουν καλώς, δημιούργησες ένα πρόβλημα από το πουθενά για να έχεις με κάτι να κλαίγεσαι.
Είναι κάτι σαν πλασίμπο, δεν μπορείς να διαχειριστείς ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα που χρήζει αντιμετώπισης, οπότε υπάρχει περίπτωση να θυμηθείς μέχρι και τον ξεχασμένο σου φίλο από το γυμνάσιο που κατά βάθος ξέρεις ότι δεν έχετε πιθανότητες να ξαναφτιάξετε τη σχέση σας, ή να πάθεις κρίση πανικού για την καμένη λάμπα στο χολ, την οποία έχεις αφήσει σε αυτήν την κατάσταση δύο χρόνια, χωρίς να σε έχει απασχολήσει ιδιαίτερα.
Είναι σύνδρομο μαζικής και βαριάς μορφής που χτυπάει κυρίως νεαρά άτομα που δεν έχουν –προς το παρόν– βαριά κι ασήκωτα προβλήματα, όπως δάνεια να τρέχουν κι ασφάλειες που λήγουν. Είναι σημείο των καιρών γιατί αδυνατείς να αποδεχτείς πως ενώ η χώρα πάει κατά διαόλου, εσύ έστω και για ένα μήνα έχεις καταφέρει να στρώσεις τη ζωή και την ψυχολογία σου.
Σε φάση, αφού όλοι είναι σκατά, προφανώς θα είμαι κι εγώ. Τώρα θα είναι για να ανήκω κάπου, να συμβαδίζω με την κοινή νοοτροπία, θα είναι γιατί μ’ αρέσει η γκρίνια ως μέσο ψυχαγωγίας; Δε γνωρίζω. Τείνω σε ένα συνδυασμό πραγμάτων που όμως έχουν κοινή κατάληξη που καθόλου ευχάριστη δεν τη λες.
Να χάνεις τις στιγμές σου. Έχεις ας πούμε δέκα καλές καταστάσεις που σε γεμίζουν και σε ικανοποιούν και πας και κολλάς σε εκείνη τη μία που δεν είναι ακόμα τέλεια. Και δεν ασχολείσαι επειδή θέλεις να την τελειοποιήσεις ομοίως, ασχολείσαι γιατί ξέρεις ότι δεν επιδέχεται βελτίωση, οπότε είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χαλάσει το ροζ συννεφάκι σου.
Είναι σαν να έχουμε όλος ο πλανήτης αποφασίσει πως για να συμβαδίζεις και να επικοινωνείς με τους άλλους πρέπει να έχεις κάποιο πρόβλημα για να επιδέχεται ταύτιση, συμβουλή ή τιμωρία. Αυτό βέβαια έχει τόση λογική όσο και το να καθιερώσουμε μαζί με την καλημέρα να ρίχνουμε και ένα μπουνίδι σε αυτόν που απευθυνόμαστε.
Και να φανταστείς ότι η στάση μας απέναντι στην ευτυχία είναι τόσο αμυντική που παίζει να περηφανευόμαστε για τη ζωή μας σε μιας ώρας μονόλογο και με το που σχολιάσει ο απέναντι κάτι σε στιλ: «Τυχερέ, όλα καλά σου πάνε», θα σημάνει ο εγκέφαλος συναγερμό αποτροπής ευτυχίας, θα σκανάρει οτιδήποτε υπάρχει σε πρόβλημα και θα απαντήσουμε κάπως έτσι: «Ναι μωρέ, αλλά…».
Αυτό το «αλλά» όμως είναι που καταστρέφει κάθε ιδανικότητα του πράγματος, που ας μη γελιόμαστε δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά μπορούμε έστω και για λίγο να τη νιώσουμε. Και ξέρεις γιατί; Γιατί υπάρχει πάντα ένας τομέας στη ζωή μας που αν πηγαίνει καλά, τότε είμαστε πλήρεις, ασχέτως με το πόσο σκατά πηγαίνουν όλα τα υπόλοιπα.
Δεν είναι συγκεκριμένος και διαφέρει ανάλογα με την ηλικία και τις προτεραιότητες, αλλά θα τον αναγνωρίσεις γιατί με το που γαμηθεί, γαμιέται επιτόπου κι όλη μας η ψυχολογία. Σαν να λέμε δηλαδή, πως χρειάζονται ακόμα λιγότερα πράγματα από αυτά που νομίζεις για να σε κάνουν χαρούμενο, αλλά όταν αυτό συμβαίνει, εσύ αρνείσαι να το δεις.
Από την άλλη ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε πως είμαστε αρκετά τυχεροί για να έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε καλά κι ευτυχισμένοι σε ένα πλήθος καταστάσεων στη ζωή μας και δε θέλω να ακουστώ σαν ιεροκήρυκας, αλλά μπορείς απλά να φέρεις στο μυαλό σου την τελευταία φορά που αρρώστησες κι έμειναν όλα στον αέρα επειδή νόμιζες πως θα πεθάνεις από τον πυρετό.
Όλα λοιπόν θέμα προτεραιοτήτων είναι και μερικοί άνθρωποι δεν είναι τόσο τυχεροί όσο εσύ κι εγώ για να κλαίγονται για μια καμένη λάμπα. Αν λοιπόν είσαι καλά στη ζωή σου, τότε μαγκιά σου και καλά θα κάνεις να μην ντραπείς ούτε στιγμή γι αυτό που σου συμβαίνει.
Ούτε να μετανιώνεις. Άλλωστε τι σκας, το επόμενο πρόβλημα σε περιμένει στη στροφή. Μέχρι τότε, διασκέδασέ το.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Πωλίνα Πανέρη
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.