ΕΡΙΝΥΕΣ...ΟΙ ΧΘΟΝΙΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ

Οι Ερινύες καταδιώκουν τον Ορέστη, πίνακας του William Adolphe Bouguereau

Ο Ησίοδος στη Θεογονία μάς διηγείται ότι οι Ερινύες γεννήθηκαν από το αίμα του Ουρανού, προκειμένου αυτός να εκδικηθεί τον ευνουχισμό του από τον ίδιο του το γιο, τον Κρόνο:

«...τότε ο γιος, απ’ το καρτέρι του, ...το πελώριο παίρνοντας με το δεξί το χέρι του το δρεπάνι, που ήταν μακρύ και κοφτερόδοντο, θέρισε ορμητικά του ίδιου του γονιού του τ’ αμελέτητα, κι αμέσως τ’ άφησε απ’ τα χέρια του να ξαναφύγουν πίσω. Μ’ αυτά δεν φύγαν απ’ τα χέρια του έτσι στα χαμένα’ γιατί όσες στάλες έπεσαν αιμάτου, όλες η Γη τις δέχτηκε και με καιρούς και χρόνια τις Ερινύες εγέννησε τις φοβερές... »

Γέννημα, λοιπόν, οι Ερινύες του πρώτου αιματηρού εγκλήματος στον κόσμο, γέννημα πατροκτονίας στην κατοικία των θεών.....
Στον Αισχύλο μνημονεύονται ως κόρες της Νύκτας και στον Σοφοκλή κόρες της Γης και του Σκότους. 
Για τον Ησίοδο είναι τρεις:

1. Η Αληκτώ, που προσωποποιεί την οργή και τη μανία,
2. η Μέγαιρα που το μίσος και το φθόνο συμβολίζει και
3. η Τισιφόνη, που εκφράζει την εκδίκηση και το φόνο.

Σύμφωνα με το μύθο, τα κεφάλια τους ήταν τυλιγμένα με φίδια, όπως της μέδουσας Γοργώς, και όλη η εμφάνισή τους ήταν φρικιαστική και απωθητική.
Με αστραφτερό βλέμμα, μαύρες στην όψη, πτερόεσσες και μαυροφορούσες αποπνέουν καταστρεπτικό πυρ.
Κατοικία τους είχαν τον κάτω κόσμο, τον Άδη, απ΄ όπου και αναλάμβαναν την εκτέλεση των ποινών που έθεταν οι κριτές του Άδη και της Δίκης στους ανθρώπους, ακόμα και πέραν του τάφου τους, γι αυτό αποκαλούνταν ως θεότητες "Επίκουροι της Δίκης".
Στα χέρια τους έφεραν συνήθως αναμμένες δάδες, για να διαλύουν τα σκότη που ευνοούσαν και κάλυπταν τα διαπραχθέντα εγκλήματα, καθώς και μαστίγιο φιδοφόρο ως όπλο κατά των δραστών.
Στη μέση τους έφεραν ζώνη, δίνοντας την όψη Μαινάδων και γι αυτό επίσης ονομάζονταν και "Βάκχες τoυ Άδη".

Στο μύθο είναι γνωστότερες από την καταδίωξη του Οιδίποδα, κυρίως όμως γιατί κυνηγούσαν το μητραλοία Ορέστη, οδηγώντας τον στην παράνοια, σε κρίσεις τρέλας, από την οποία σώζεται, μόνο όταν αθωώνεται από τον Άρειο Πάγο, με ψήφο της θεάς Αθηνάς.
Μετά από την πολύκροτη αυτή δίκη, που είναι η πρώτη που διαδραματίζεται σε δικαστήριο, θέτοντας τέρμα στην αυτοδικία, οι Ερινύες μετονομάζονται σε Σεμνές Θεές κι αποκτούν ιερό δικό τους, στις παρυφές της Ακρόπολης.
Σήμερα ο όρος «Ερινύες» χρησιμοποιείται για να δηλώσει τις τύψεις που βασανίζουν κάποιον που έχει διαπράξει φόνο, ή μια άνομη πράξη.
Οι πρόγονοί μας είχαν θεοποιήσει και προσωποποιήσει τη συνείδηση που δεν είναι τόσο εύκολο να ησυχάζει από τις πράξεις του Εγώ, τις οποίες απορρίπτει μετά βδελυγμίας η κοινωνία.

 The Mythologists 

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ