Η ζωή σε θέλει αυθόρμητο. Τολμάς;

Παντού αγάπη, έρωτας, λόγια σχέσεις.

Όλοι και όλες όμως, ακολουθούν τις κατευθυντήριες γραμμές των υπολοίπων.

Τι να πεις, πως να το πεις, πως να φερθείς.
Αυθορμητισμός πλέον δεν υπάρχει, όποιος τολμήσει να κάνει αυτό που ποθεί η ψυχούλα του εκείνη τη στιγμή, θα θεωρηθεί τουλάχιστον τρελός, ή κάτι πιο υβριστικό.
Και πες πως είναι…
Πες πως ο άνθρωπος μπροστά στην απόλυτη ανάγκη, στο βάρος των συναισθημάτων του πιάνει το χέρι μιας άγνωστης γυναίκας στο δρόμο. Της λέει πόσο όμορφη είναι, πόσο του αρέσει,  πόσο θα ήθελε να μιλήσει μαζί της.
Η απάντηση εύχομαι να είναι ένα απλό χαμόγελο σαστιμάρας από μέρους της.

Να μη σκεφτεί αν το έσκασε από κάποιο ίδρυμα ή αν οι φίλοι της, της κάνουν πλάκα. Να μη βρίσει, να μην τον κοιτάξει σαν εξωγήινο…
Μόνο να χαμογελάσει. Χαμόγελο γνήσιο, αληθινό, σε αυτόν που έσπασε τους κώδικες της σιωπής και χάλασε τις ίσιες γραμμές των υπολοίπων.
Μια ίσια γραμμή, άλλωστε, δηλώνει πως η καρδιά δε χτυπάει πια.
Για να χτυπήσει πραγματικά, πρέπει οι γραμμές, να είναι άτσαλες, γεμάτες ενέργεια, και πάθος.
Όλη ημέρα, οι «τρελοί» άνθρωποι βρίσκονται ανάμεσα μας, ίσως είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Αναζητούμε τους ομοίους μας, κλεισμένοι μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός αόρατου συμβολαίου, φτιαγμένου από φοβισμένους ανθρώπους. Όροι, ψιλά γράμματα, πολλές σελίδες και ίσιες γραμμές, που κλείνουν τα κεφάλαια.
Μπροστά στην υπέρβαση αισθανόμαστε κάποιο δέος….
Λέμε μπράβο του μάγκα, το έκανε.
Άντρας η γυναίκα, τι σημασία έχει. Με ψίθυρο ή με δυνατή φωνή, με χαμόγελο, με συστολή, αποδεχόμαστε την όμορφη τρέλα, το θάρρος.
Το θέμα είναι να αποκτήσουμε ξανά τον αυθορμητισμό μας, να λέμε αυτό που αισθανόμαστε χωρίς φόβο.
Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους αλλά τουλάχιστον αρέσουμε σε λίγους.
Μα πάνω απ’ όλα, ορίσαμε ξεκάθαρα πως αρέσουμε στον εαυτό μας!

Θεοδώρα Ατζεμιάν

lovesteps

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ