Σε είδα ανθρωπάκο…

(Γεια σου Πιτσιρίκο)

Γεια σου ανθρωπάκο…

Κάπου πήρε τ’ αυτί μου πως δεν σου πολυάρεσε η νέα διαφήμιση των Jumbo.
Έμαθα πως περίμενες κάτι διαφορετικό, κάτι που να μην προσβάλλει την εκλεπτυσμένη αισθητική σου.

Αλλά…

Σε είδα την άλλη μέρα, να φορτώνεις τα καλοθρεμμένα σου και το στεφάνι σου στην τζιπάρα, να παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο και να μπαίνεις καμαρωτός-καμαρωτός στον «παράδεισο».

Να ακούς την Άντζελα απ΄ τα ηχεία και να ψιθυρίζεις: «Πoυτάνα κρίση. Πού είναι τα χρόνια που φεύγανε τα πανέρια δέκα-δέκα για πάρτη της; Γεια σου ρε Άντζελα φωνάρα!…»

Γέμισες τίγκα το καρότσι με κάθε λογής σκουπίδια «made in China» φτιαγμένα από κάτι παιδικά χεράκια γεμάτα κάλους, σαν αυτούς που έβγαλαν και τα δικά σου πετυχαίνοντας νέο ρεκόρ στο playstation.

Και μετά υπομονετικά, στην ουρά του ταμείου, να σχολιάζεις στον διπλανό σου και όμοιό σου:

«Γ@μώ τα capital control σας. Τρία καρότσια είχα γεμίσει πέρυσι τέτοια μέρα ρε φίλε. Άστα να πάνε…»

Και εκεί που τα φορτώνεις όλα -σκουπίδια, στεφάνι και καλοθρεμμένα στην απαστράπτουσα αμαξάρα-, θυμάσαι ξαφνικά ότι λήγουν τα κουπόνια. Αυτά της προσφοράς απ’ το Πρώτο Φλέμα που αγόρασες την προηγούμενη Κυριακή για να μάθεις αν τελικά οδηγούσε ο Παντελίδης και, με την ευκαιρία, να πάρεις και λίγο μάτι κάτι ξέκωλα που είχε το ένθετο life style…

Αλλά έχει πάει αργά και ίσα που προλαβαίνεις ανοιχτό το super market.

Αφού παραβιάζεις καμιά δεκαριά στοπ, κόκκινα και τον μισό ΚΟΚ και κάνεις τον σταυρό σου περνώντας έξω απ’ την Παναγιά τη Ζαντολαστιχούσα, λίγο παρακάτω πέφτεις πάνω σε μια συγκέντρωση για τους πρόσφυγες:

«Να τσακιστούν, να φύγουν. Να μείνουν στη χώρα τους να πολεμήσουν. Οι βρωμιάρηδες, οι άθεοι… Και οι ανθέλληνες που τους υποστηρίζουν…»

Θέλεις να πετάξεις κι ένα «καλά τα είπε ο Νότης» αλλά δεν αντέχεις την κρεβατομουρμούρα της Συριζαίας της γυναίκα σου, φρεσκοδιορισμένης απ΄ την «πρώτη φορά αριστερά». Οπότε, το ξεροκαταπίνεις…

Εντωμεταξύ, ο γιόκας έχει αρχίσει να κλαψουρίζει στο πίσω κάθισμα, γιατί πήγε αργά και πείνασε το καμάρι σου.

Και κάθε τόσο, το σκασμένο, σου θυμίζει το big burger που του υποσχέθηκες επειδή σας είπε όλη τη διαφήμιση της Άντζελας απ’ έξω κι ανακατωτά…

Απλώνεις την χερούκλα σου με το τατουάζ «μολών λαβέ» και τον φέρνεις μονομιάς στα γόνατά σου, να πιάσει κι αυτός λίγο τιμόνι – όπως ο μπαμπάς – και να ξεγελάσει την «πείνα» του.

Γιατί εσύ «τα αγαπάς τα παιδιά σου και τα προστατεύεις από κάθε κίνδυνο. Όχι σαν τον άκαρδο τον πρόσφυγα στον Πειραιά που πήγε να πετάξει το μωρό στον αστυνομικό…»

Τελικά ανθρωπάκο, παρ’ όλες τις «σουμαχεριές» σου στον δρόμο, φτάνεις αργά.

Κι έχει και talent show το βράδυ στο χαζοκούτι και «δε λέει» χωρίς τσιπς και χοντροκώλα zero. Πάλι στο delivery θα καταλήξεις; Κι είσαι και σε περίοδο δίαιτας για να πέσει η χοληστερίνη…

Διπλοπαρκάρεις για το big burger του μικρού και γυρίζεις πίσω στο οροφοδιαμέρισμα με τον big ΕΝΦΙΑ.

Αλλά σε έχει πιάσει κι ένας big πονοκέφαλος, μάλλον από την στενοχώρια σου που πήγαν τα κουπόνια χαμένα. Και δεν βρίσκεις και την πεθερά στο τηλέφωνο να σε ξεματιάσει…

«Και πού θα μπούνε όλα αυτά τα ψιλολόγια ρε γαμώτο;» αναρωτιέσαι ενώ έχετε αδειάσει όλες τις jumboσακούλες, που καθεμία έχει και κι άλλες δυο-τρεις αρπαχτές μέσα της για τα σκουπίδια της εβδομάδας…

«Αγάπη, δε σου’ πα…», ακούγεται η δικιά σου. «Έχω κερδίσει δύο tablet απ’ την εκπομπή της Μενεγάκη…»

«Μπράβο ρε μωρό. Δύο κιόλας… Μα ποια είσαι, η Αθανασία Νταβαρίνου είσαι;», αναφωνείς κτυπώντας το χέρι – το άλλο με το κομποσχοίνι, όχι αυτό με το τατουάζ – στο τραπέζι.

Και σου φεύγει κι ο πονοκέφαλος, χωρίς καν να έχεις καταφέρει ακόμη να μιλήσεις με την πεθερά…

«Έχω μια ιδέα!..», συνεχίζεις. «Όλα αυτά τα παιδικά βιβλία στη βιβλιοθήκη, που μας είχε χαρίσει εκείνη η θεια σου η πώς την λένε, τα θέλουμε; Δεν νομίζω. Έτσι κι αλλιώς μόνο στις διακοπές τα παίρναμε μαζί για να μη μας πρήζουν τα μικρά που βαριούνται στην πισίνα του grand resort. Τώρα θα τους δίνουμε τα tablet να χαζεύουν. Οπότε λέω να τα πετάξουμε τα βιβλία. Αμέσως-αμέσως κερδίζουμε τρία ράφια άδεια. Τι λες;…»

«Λατρεία μου!… Τέλεια! Εννοείται πως συμφωνώ μαζί σου. Θα τα κατεβάσω τώρα στα σκουπίδια. Έχουμε και μπόλικες σακούλες…»

Ανθρωπάκο, σε παρακολουθώ χρόνια τώρα…

Εσύ αγόραζες – και εξακολουθείς να αγοράζεις – πάσης φύσεως σκουπίδια που σου διαφήμιζαν.

Εσύ έκανες πλούσια τα τηλεσκουπίδια και αποθέωνες πάνω στα τραπέζια, κουνώντας την κωλάρα σου, το απόλυτο τίποτα.

Εσύ ψήφιζες όλους εκείνους που πλούτισαν από τις μίζες και θα το ξανακάνεις για μια θεσούλα στο δημόσιο.

Εσύ ανέχτηκες όλα τα λαμόγια που χρεοκόπησαν την χώρα και δεν απαίτησες ποτέ μέχρι τέλους την απονομή δικαιοσύνης.

Χαμπάρι δεν πήρες. Βυθισμένος στην αμορφωσιά σου και στην άπειρη βλακεία σου. Μπουκωμένος απ’ το σανό που σου σερβίρουν και καταναλώνεις καθημερινά. Εγκεφαλικά ανάπηρος, σαν τους φουσκωτούς νεοναζί που έστειλες στη Βουλή.

Παθητικός αποδέκτης της κάθε χαζοδιαφήμισης και καταναλωτής του κάθε υποπροϊόντος. Οι διαφημιστές, όπως και οι image makers των πολιτικών, γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε σένα απευθύνονται…

Όσο για την Άντζελα, αυτή είναι η ζωή σου. Ακριβώς αυτή. Άχαρη, μίζερη και βαρετή. Μια παρακμή. Περίμενες να έχεις καλύτερη τύχη με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησες τα τελευταία χρόνια;

Έχεις ακριβώς ότι σου αξίζει.

Φάε στην μάπα τώρα μνημόνια, φόρους, λίστες Λαγκάρντ, Panama Papers, Χριστοφοράκους, Παπασταύρους και άλλους «εθνικούς ευεργέτες».

Εσύ τα δέχτηκες, τα ενέκρινες και τα ενίσχυσες όλα αυτά. Και θα εξακολουθείς να το κάνεις. Εσύ δημιούργησες το τέρας, συνήθισες την παρουσία του και τώρα κλαις που σε καταπίνει αργά και βασανιστικά.

Αποδείχθηκες ανάξιος κάτοικος αυτού του ευλογημένου τόπου.

Που κάποτε γέννησε πραγματικούς Έλληνες και πολιτισμό…

Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις το πρώτο Jumbo (Jet) και να εξαφανιστείς.

Μπας και στο μακρινό μέλλον ανοίξει ο δρόμος της επιστροφής για τους χιλιάδες Έλληνες που έφυγαν γιατί κουράστηκαν, βαρέθηκαν και σε σιχάθηκαν, ανθρωπάκο.

Τους Έλληνες, που, αρκετοί από εμάς, τους αποχαιρετίσαμε με πόνο.

Και ακόμη πονάμε που είναι μακριά μας…

Εσύ τους έδιωξες, όχι η Ελλάδα. Η χώρα μολύνθηκε απ΄ τα ανθρωποειδή-παράσιτα που την κατοικούν. Φορείς του μικροβίου που κτυπάει κατευθείαν στο μυαλό…

Διαβάζοντας το κείμενο ανθρωπάκο, είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα σκεφτείς και θα σχολιάσεις – στα social media που ξημερωβραδιάζεσαι – ότι «εντάξει, δεν είμαστε όλοι έτσι» ή «δεν αφορά εμένα» και διάφορα άλλα τυποποιημένα κι αναμενόμενα πλέον, που γράφουν κάποιοι εγωκεντρικοί τύποι νομίζοντας ότι όλος ο κόσμος φτιάχτηκε κι η Γη γυρίζει μόνο για αυτούς…

Εντάξει ανθρωπάκο, δεν αφορά εσένα, αφορά όλους τους άλλους.

Όλοι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι που χρεοκόπησε και διαλύθηκε η Ελλάδα, όχι εσύ φυσικά. Ήταν και της μοίρας σου γραφτό.

Το είχε προφητεύσει και ο Γέροντας Παΐσιος. Κι ο Λεβέντης…

Δεν είχες, εξάλλου, και τον χρόνο να συμμετάσχεις στο έγκλημα. Σε απασχολούσαν πολύ σοβαρότερα θέματα και διλήμματα τύπου «Βίσση ή Βανδή»…

Αλλά, αρκετά ασχολήθηκα μαζί σου ανθρωπάκο. Μου χαλάς και τη μέρα όποτε σε βλέπω, σε ακούω ή διαβάζω τις βλακείες σου.

Κλείνω με κάτι απ’ τους αρχαίους, που τόσο πολύ θαυμάζεις και επικαλείσαι κάθε τόσο που θέλεις να δείξεις την «ανωτερότητά» σου, κάτω από τεράστιες σημαίες και βροντερούς τίτλους σαν το τατουάζ που έχεις στο χέρι…

«Νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίνεται διδάσκαλος» – Δημόκριτος

(Για τους ηλίθιους, δάσκαλος δεν είναι η λογική αλλά η συμφορά.)

Περιμένοντας την συμφορά. Ως λύτρωση (;) …

«Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια… ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ, και κάνει πολύ θόρυβο.» -Θανάσης Βέγγος (Το Βλέμμα του Οδυσσέα)

Φίλε Πιτσιρίκο

Έχω αρκετό καιρό να σου στείλω κάποιο κείμενο. Η αλήθεια είναι ότι παρατηρώ, σημειώνω και γράφω αρκετές σκέψεις σε ένα κομμάτι χαρτί που έχω πάντα μαζί μου. Αλλά κάθε φορά που πάω να ολοκληρώσω κάτι «σοβαρό», αρχίζει το γράψε-σβήσε… Και φτου κι απ΄ την αρχή και πάει λέγοντας.

Περισσότερο μου βγαίνουν αστεία, «σατιρικά» μικρά κείμενα που τα δείχνω σε φίλους και γελάμε.

Περνάω κι εγώ μια περίεργη φάση. Το ‘χω ρίξει πολύ στην πλάκα και στο «ό,τι να ‘ναι» γιατί αλλιώς αισθάνομαι ότι θα σκάσω.

Μάλλον πρόκειται για μια αυτοάμυνα, κάποιο καμπανάκι που κτυπάει μέσα μου για να μου θυμίζει πως δεν πάει άλλο, δε βγαίνει αλλιώς…

Κάποιοι φίλοι μου λένε πως παραείμαι απαισιόδοξος. Τους απαντάω ότι έχω γίνει περισσότερο ρεαλιστής και λιγότερο ρομαντικός.

Για να εισπράττω στο τέλος λιγότερη απογοήτευση.

Σαν αυτή που ένοιωσα το 2012.

Μετά από το Σύνταγμα, το κυνηγητό στους δρόμους, τους τόνους χημικών και όλα τ’ άλλα που έζησες κι εσύ και γνωρίζεις πολύ καλά, ο «σοφός» λαός επέλεξε για νέο «σωτήρα» τον Σαμαρά και έστειλε τους νεοναζί στη Βουλή.

Σαν να ακυρώθηκαν όλα σε μία στιγμή.

Τότε ήταν που έφυγαν στο εξωτερικό πολλοί φίλοι. Αγαπημένοι φίλοι. Που περπατήσαμε στους ίδιους δρόμους, συζητώντας ατέλειωτες ώρες για τις αγωνίες μας. Και συνεχίζουν να φεύγουν…

Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, μετά από τόση προπαγάνδα, με εξέπληξε ευχάριστα.

Την κολωτούμπα του Τσίπρα, μεταξύ μας, την περίμενα. Κάπως έτσι περίμενα και την «αριστερά» του Σύριζα, γι’ αυτό και δεν τους ψήφισα. Είδα από πριν ποιοι είναι οι «αριστεροί» στην Ελλάδα και τρόμαξα. Φαρσοκωμωδία.

Δεν υπάρχει αριστερά στην Ελλάδα γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχουν αριστεροί.

Εγώ τουλάχιστον είχα σχηματίσει άλλη εικόνα για τον αριστερό: αυτή του ανοιχτόμυαλου, του «ψαγμένου», με μια διαφορετική στάση ζωής, που ενδιαφέρεται για το κοινωνικό όφελος, που έδωσε αγώνες για δικαιώματα, ισότητα, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία.

Πού είναι αυτοί σήμερα; Τους είδε κανείς κάπου αλλού πέρα απ’ τις καρέκλες που στρογγυλοκάθισαν και δεν λένε να τις αφήσουν με τίποτα;

Κι αν ελάχιστοι αληθινοί αριστεροί πέρασαν ποτέ απ’ αυτόν τον τόπο, χλευάστηκαν, κουράστηκαν, σιχάθηκαν και μας χαιρέτησαν… Κάποιοι και για τον άλλο κόσμο.

Γεμίσαμε παρτάκηδες και κρυφοδεξιούς «αριστερούς». Τουλάχιστον οι δεξιοί δεν έκρυψαν ποτέ αυτό που πραγματικά ήταν και είναι.

Όχι βέβαια πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η αριστερά, η δεξιά ή το κέντρο.

Είναι ο βαθύς ύπνος των χειραγωγημένων πολιτών της.

Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η εξουσία. Η κάθε εξουσία.

Στο είχα ξαναγράψει, ότι, περισσότερο από τους πολιτικούς και τα κόμματά τους, με τρομάζουν οι ηλίθιοι ψηφοφόροι τους.

Είναι κι εκείνο το πανό στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011 με το σύνθημα «Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μόνη λύση είναι η ανθρωπιά».

Από τις ελάχιστες φωτογραφίες που έχω κρατήσει, από τα ελάχιστα που θέλω να θυμάμαι.

Γιατί το Σύνταγμα στο τέλος άφησε σε πολύ κόσμο μια πικρή γεύση. Και δεν ήταν μόνο απ’ τα χημικά…

Αναφέρεις κάθε τόσο στα κείμενά σου ότι οι Έλληνες δεν θέλουν να αλλάξουν.

Αναρωτιέμαι τελικά, κι αν ακόμη κάποια στιγμή το θελήσουν, αν θα μπορέσουν να αλλάξουν. Με ποια παιδεία; Πώς; Χωρίς κανένα εφόδιο και ταυτόχρονα εντελώς αποβλακωμένοι;

Οι γονείς μου δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη μόρφωση. Και οι δύο του Δημοτικού. Αλλά τουλάχιστον δεν αποβλακώθηκαν.

Βλέπεις, τότε δεν υπήρχε τηλεόραση… Ο πατέρας – στην οικοδομή από τα δώδεκά του – συνηθίζει να μας λέει πως «εγώ τέλειωσα το καλύτερο σχολείο του κόσμου: αυτό του πεζοδρομίου…»

Τώρα τα παιδιά τελειώνουν το «σχολείο» της ελληνικής τηλεόρασης και του …facebook.

Χίλιες φορές του πεζοδρομίου και λιγότερο αποβλακωμένα.

Καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα. Καμία ελπίδα. Μα καμία. Και ξέρω πολύ καλά τι λέω, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας.

Πριν δυο μήνες περίπου «έφυγε» ο Ουμπέρτο Έκο. Υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας της παρακάτω απίστευτης συζήτησης μεταξύ δύο δεκαοκτάχρονων:

– Ξέρεις ποιος ήταν αυτός ο Έκο που λένε ότι πέθανε;

– Ναι, αυτός που έχει τα βενζινάδικα…

– Που το ξέρεις;

– Το διάβασα στο facebook…

Φιλιά

Παναγιώτης

(Έβαλα τον τίτλο «Σε είδα ανθρωπάκο», προφανώς επηρεασμένος από το «Άκου, Ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράϊχ. Βέβαια ο Ράϊχ δεν απευθύνονταν ακριβώς στον «δικό μου ανθρωπάκο» με τον οποίο – αν και ψυχαναλυτής – αμφιβάλλω αν θα έβγαζε άκρη…

Πολλοί αυτόν τον «ανθρωπάκο» τον αποκαλούν «Ελληνάρα» που τείνει να γίνει συνώνυμο του μαλάκα απ΄ την «υπερβολική και αλόγιστη» χρήση που γίνεται τελευταία. Αλλά, ο μαλάκας πιστεύει μονίμως πως για όλα φταίνε οι άλλοι. Οπότε άστο, θέλει ανάλυση και την βαριέμαι τώρα. Έχω βάλει και κάτι γεμιστά στον φούρνο… Καλύτερα το «ανθρωπάκος». Εντάξει, είναι και πιο ευγενικό. Και τα γεμιστά ωραία. Κρίμα να καούν…

Το «Άκου, Ανθρωπάκο» το διάβασα στα δεκαέξι μου, κατόπιν προτροπής της καθηγήτριας φιλολογικών στο Λύκειο. Να είσαι καλά, Ανδριάνα. Απλά Ανδριάνα. Αφού το «κυρία» μας έλεγες πως πρέπει να το βάζουμε μόνο μπροστά απ΄ τα επίθετα…)

(Αγαπητέ Παναγιώτη, πρέπει να τον αγαπήσεις και τον ανθρωπάκο. Χώρια που δεν θα το διαβάσει αυτό το κείμενο. Αυτός ο ανθρωπάκος διαβάζει μόνο τίτλους. Παντού. Και βγάζει συμπέρασμα και είναι και απόλυτος. Μόνο από τους τίτλους. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αυτός ο ανθρωπάκος. Υπάρχει παντού. Είναι αξιοσημείωτο πως, ενώ υποτίθεται πως ζούμε στην εποχή που αποθεώνεται η διαφορετικότητα, οι άνθρωποι βγαίνουν φασόν. Προσεχώς, θα υπάρχει μόνο ένα σχέδιο. Κι όσο πιο ίδιοι γίνονται οι άνθρωποι, τόσο πιο διαφορετικοί νομίζουν ότι είναι. Γιατί νομίζεις πως χτυπάνε όλοι τατουάζ; Για να διαφέρουν από τους άλλους. Και στο τέλος, διαφορετικός είναι αυτός που δεν έχει τατουάζ. Εγώ δηλαδή. Μάλλον, θα γίνουν υποχρεωτικά τα τατουάζ, για να μην διαφέρει κανείς. Παναγιώτη, κάπου θα βρεθούμε. Καλά να είμαστε, και θα βρεθούμε. Να είσαι καλά. Σε ευχαριστώ.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ