Ο δρόμος του Μάγου 20ο Μάθημα

Όλο το διήγημα... Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

Η καλύτερη προσφορά σας απέναντι στον κόσμο είναι να γίνετε μάγοι.

Ήταν η τελευταία μέρα που περνούσαν μαζί δάσκαλος και μαθητής. Ο νεαρός Αρθούρος στεκόταν στην άκρη του δρόμου που έβγαζε απ' το δάσος. Ρίχνοντας μια ματιά πάνω απ' τον ώμο του, έψαξε για το ξέφωτο του Μέρλιν, αλλά δεν ήταν πια εκεί. Μέσα σε μια νύχτα είχε ξεφυτρώσει μια συστάδα δέντρων, καταπίνοντας το ξέφωτο και μαζί του το άνοιγμα της κρυστάλλινης σπηλιάς. Ο Αρθούρος ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά, καθώς ήξερε ότι αυτή η απώλεια δεν θα γινόταν αισθητή μόνο από τον ίδιο αλλά από όλους τους θνητούς.

"Δεν θα ξανάρθω εδώ, έτσι δεν είναι;" ρώτησε. Ο Μέρλιν, που βρισκόταν στο πλευρό του, έγνεψε καταφατικά.

"Δεν θα χρειαστεί", είπε. Τελειώσαμε οι δυο μας."

Αμφιβάλλω αν εγώ θα νιώσω ποτέ ότι τέλειωσα μαζί σου, συλλογίστηκε ο Αρθούρος. Ύστερα από τόσα χρόνια διδασκαλίας, αισθανόταν ότι είχε πολύ περισσότερα ερωτήματα να θέσει στο δάσκαλο του απ' ό,τι την ημέρα που πρωτοξεκίνησαν. Διαβάζοντας τις σκέψεις του, ο μάγος είπε: "Ήθελα να σου δώσω ένα αποχαιρετιστήριο δώρο και δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο απ' αυτό". Του έδειξε το δρόμο κάτω απ' τα πόδια τους, που κι αυτός δεν υπήρχε εκεί το προηγούμενο βράδυ. "Οι δρόμοι είναι το σύμβολο του μάγου. Το ήξερες;"

"Όχι."

"Τότε θυμήσου αυτά που θα σου πω. Ο τρόπος διδασκαλίας ενός μάγου είναι η αποχώρηση κι όταν μάθεις κι εσύ να αποχωρείς, τότε θα έχεις γίνει μάγος. Μπορεί να θεωρείς ότι σου ανήκει ένα κομμάτι αυτής της γης, στην πραγματικότητα, όμως, απλώς το διασχίζεις. Το πνεύμα σου είναι η σκόνη του δρόμου, το φύσημα του ανέμου. Εσείς οι θνητοί χτίζετε σπίτια για να προστατευτείτε απ’ τον κόσμο. Ο μάγος έχει για σπίτι του αυτή τη στιγμή και οι στιγμές διαρκώς κινούνται..."

"Στο δρόμο του χρόνου", συμπλήρωσε ο Αρθούρος. Μερικές φορές ήξερε από ένστικτο αυτά που είχε να του διδάξει ο Μέρλιν.

"Ακριβώς", είπε ο γέροντας και μετά σώπασαν κι οι δύο. Ο νεαρός κοίταξε με την άκρη του ματιού του, να δει αν ο Μέρλιν έδειχνε στενοχωρημένος ή σκεπτικός που είχε φτάσει η ώρα να τον αποχωριστεί. Δεν παρατήρησε, όμως, τίποτα τέτοιο.

"Βλέπω ότι δεν με πιστεύεις", είπε ο Μέρλιν. "Κι όμως, το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να σου κάνω είναι η αποχώρησή σου από μένα." Μ' αυτά τα λόγια, τα απρόθυμα πόδια του νεαρού άρχισαν να κινούνται. Η καμπή του δρόμου ήταν καμιά εκατοστή μέτρα πιο κάτω και το κάθε βήμα που πραγματοποιούσε ο Αρθούρος προς τα κει, λες και τον άλλαζε λίγο-λίγο. Τα χρόνια που είχε περάσει κοντά στον Μέρλιν άρχισαν να ξεμακραίνουν σαν σε όνειρο, καθώς μεγάλωνε η περιέργειά του για τον έξω κόσμο.

Όταν έφτασε πια στη στροφή, ανυπομονούσε να δει τι κρυβόταν πίσω της. Λαχταρούσε ξαφνικά να συμμετάσχει στις δραστηριότητες και τις περιπέτειες αυτού του άγνωστου ως τώρα κόσμου. Τα πόδια του απόκτησαν φτερά, μες στη βιασύνη τους να βγουν από το δάσος. Ακόμα και το πρόσωπο του Μέρλιν σβήστηκε απ' το μυαλό του κι έμεινε μονάχα να πλανιέται η γαλήνια φωνή του μάγου, που έλεγε: "Σου έδειξα τις πιο κρυφές γωνιές της -ψυχής σου. Τώρα θα πρέπει να τις ξαναβρείς, μόνος σου αυτή τη φορά". Ύστερα, ξεθώριασε στ' αυτιά του Αρθούρου και η φωνή. Μόλις πέρασε τη στροφή, κλότσησε με το πόδι του το χώμα και χαμογέλασε. 'Ήξερε πια ότι κάθε φορά που θα έβλεπε ένα δρόμο, θα θυμόταν τον Μέρλιν.

ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Η πορεία σε ένα δρόμο συμβολίζει την απομάκρυνση και οι μάγοι μάς διδάσκουν ότι στην απομάκρυνση βρίσκεται η αληθινή ελευθερία. Ο ελεύθερος άνθρωπος ζει πνευματικά, όπως ο μάγος, και είναι σε θέση να κάνει πολύ περισσότερο καλό απ' όσο μπορεί να επιτευχθεί έξω απ' τα πλαίσια του πνεύματος. Αυτή η άποψη δεν είναι ακόμα αποδεκτή στην κοινωνία μας, γιατί εσείς κι εγώ και όλοι μας έχουμε κληρονομήσει διαφορετικές πεποιθήσεις. Είμαστε προσκολλημένοι στα πάντα και θεωρούμε ότι αυτή η προσκόλληση μας κρατά στη ζωή.

Η προσκόλλησή μας ξεκινά από τη σχέση μας με αυτή τη γη. Οι θνητοί, λένε οι μάγοι, έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος είναι δικός τους ή ότι ελέγχουν τη μοίρα του. Οι μάγοι, από την άλλη, πιστεύουν ότι ο κόσμος έχει ένα πνεύμα που μεριμνά για το καλό μας. Ζούμε προστατευμένοι μέσα σ' αυτό το πνεύμα και μας δίνεται το δικαίωμα να διαμορφώνουμε το πεπρωμένο μας. Το πνεύμα, όμως, δεν μπορεί ποτέ να είναι κτήμα κανενός ή να βρίσκεται υπό έλεγχο. "Θέλεις να έχεις όλο τον κόσμο δικό σου, έτσι δεν είναι;" ρώτησε μια μέρα ο Μέρλιν τον Αρθούρο.

"Όχι, δεν νομίζω", απάντησε το αγόρι.

"Κι όμως, αυτό θέλεις, πίστεψέ με. Εσείς οι θνητοί μοιάζετε με σπίθα που κάποια μέρα θα κατακάψει ολόκληρο χωράφι. Η σπίθα είναι τόσο δα μικρή, αλλά απλώνεται εν ριπή οφθαλμού."

"Θες να πεις ότι θα καταστρέψουμε τον κόσμο;" ρώτησε ο Αρθούρος.

"Αυτό εξαρτάται. Το πνεύμα είναι άφθαρτο κι όταν μάθεις να βλέπεις τον εαυτό σου ως πνεύμα, θα ενωθείς με το πνεύμα αυτής της γης. Η εναλλακτική λύση είναι να αγνοήσεις το πνεύμα κι αν επιλέξεις αυτή την οδό, τότε δεν θα νοιάζεσαι καθόλου για τη γη. Ο πόνος της θα φαντάζει κάτι μακρινό στα μάτια σου."

Ο Μέρλιν έδειξε μια μεγάλη πέτρα. "Κλότσησέ την", είπε. Ο Αρθούρος υπάκουσε στην εντολή.

"Άουτς!" έκανε μ' ένα μορφασμό πόνου.

"Παράξενο", σχολίασε ο Μέρλιν. "Η πέτρα έφαγε την κλοτσιά, αλλά εσύ έβγαλες τη φωνή."

"Πού βρίσκεις το παράξενο;" μουρμούρισε ο Αρθούρος, που υποψιαζόταν ότι ο μάγος τον είχε κάνει να κλοτσήσει την πέτρα με μεγαλύτερη δύναμη απ' ό,τι σκόπευε.

"Αυτό ήταν ένα μάθημα γύρω από το πνεύμα. Όταν κλότσησες την πέτρα, εσύ χτύπησες. Η πέτρα δεν διαμαρτυρήθηκε, επειδή η γη ποτέ δεν διαμαρτύρεται. Είναι ασφαλής μέσα στο πνεύμα της. Αυτή την ασφάλεια του πνεύματος έχει να διδάξει η γη σ' εσάς τους θνητούς. Αν όμως εξοργιστείς από το χτύπημά σου, το οποίο η πέτρα απλώς σου ανταπόδωσε, θα μπεις στον πειρασμό να αγνοήσεις το πνεύμα. Θα θέλεις να θρυμματίσεις την πέτρα, να την καταστρέψεις και να την εκμεταλλευτείς για το συμφέρον σου - κι όλα αυτά, επειδή η γη έχει την ευγένεια να μη βγάζει άχνα όταν εσύ την κλοτσάς."

Είναι στη φύση του πνεύματος να μη διαμαρτύρεται. Κανείς δεν μπορεί να βλάψει πραγματικά το πνεύμα και παρόλο που οι άνθρωποι έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτο κακό στη γη, εν τέλει βλάπτουν πάντα τον εαυτό τους. Δεν σεβόμαστε το ίδιο μας το πνεύμα. Αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας με φόβο και θυμό. "Έχετε χάσει την πίστη σας στην πίστη", είπε ο Μέρλιν. "Δεν τρέφετε πια εμπιστοσύνη στην εμπιστοσύνη." Αυτό που εννοεί εδώ είναι ότι πρέπει να εντρυφήσουμε στις αρετές του πνεύματος, στις οποίες περιλαμβάνονται η αγάπη, η πίστη και η εμπιστοσύνη, προτού μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά.

Οι περισσότεροι άνθρωποι παλεύουν ενάντια στη θέληση τους. Καταφεύγουν στο φόβο και την οργή, επειδή πιστεύουν ότι αυτές είναι οι μόνες επιλογές τους. Για να είναι πρόθυμος κανείς να ζήσει ειρηνικά, δεν θα πρέπει να κατευθύνεται απ' αυτές τις αρνητικές ενέργειες, πράγμα που επιτυγχάνεται μόνο αν υιοθετηθεί ο δρόμος του μάγου. "Αν θέλεις να κάνεις καλό στον κόσμο, πρέπει να είσαι απόλυτα ανιδιοτελής και να γίνεις μάγος", είπε ο Μέρλιν στον Αρθούρο. "Αν θέλεις να κάνεις καλό στον εαυτό σου, πρέπει να είσαι απόλυτα ιδιοτελής και να γίνεις μάγος." Αυτή η συμβουλή μοιάζει αντιφατική, τελικά, όμως, κάθε τι πνευματικό είναι πνεύμα. Περπατάτε πάνω στη γη, αλλά ταυτόχρονα αποτελείτε και μέρος της. Συνεπώς, καθώς θα ξανακερδίζετε τον εαυτό σας, θα ανακτάτε και τον κόσμο.

ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Οι μάγοι δεν αποθαρρύνουν τις καλές πράξεις. Η απομάκρυνση δεν είναι συνώνυμη της αδιαφορίας. "'Όταν βλέπεις κάποιον να υποφέρει, πήγαινε να τον ανακουφίσεις",είπε ο Μέρλιν στο μαθητή του. "Φρόντισε, όμως, όταν φύγεις, να μην έχει κολλήσει επάνω σου ο πόνος του."

Αυτή η συμβουλή χτυπάει κατευθείαν στη ρίζα της συμπόνιας. Συμπονώ, για τους περισσότερους από μας σημαίνει, συμμερίζομαι τον πόνο του άλλου. Υποθέτουμε ότι ένας συμπονετικός άνθρωπος συμπάσχει με τα βάσανα ενός άλλου, αν ίσχυε, όμως, κάτι τέτοιο, τότε η συμπόνια αντί να ανακουφίζει τα βάσανα του κόσμου, θα τα διπλασίαζε.

Η αληθινή συμπόνια δεν είναι αρνητική. Μπορεί κανείς να συμπάσχει με κάποιον και ταυτόχρονα να παραμένει ασφαλής στο πνεύμα. Έτσι συμπεριφέρεται η γη απέναντι μας. Παρόλο που το ανθρώπινο δράμα παίζεται πάνω στη σκηνή της, καθώς χύνουμε το αίμα μας στα πεδία της ή χτίζουμε μεγαθήρια στις ακτές της, εκείνη μένει ανεπηρέαστη. Τα δάση, τα λιβάδια, οι παραλίες και τα βουνά δεν αλλάζουν διάθεση εξαιτίας μας.

Αν δεν μπορείτε να δεχτείτε ότι η γη έχει πνεύμα, τότε μεταφράζετε αυτή την απομάκρυνση σε αδιαφορία. Στο όνομα της αδιαφορίας, η γη λεηλατείται. Η συμπόνια για τη γη είναι δυνατή μονάχα όταν το πνεύμα σας ενωθεί με το δικό της.

Τι απαιτεί αυτή η ένωση; Ο δρόμος του Μάγου, αποπειράται να σας δώσει μια απάντηση. Ο δρόμος του μάγου ξεπήδησε από το μύθο, από την αρχέγονη μνήμη της ανθρωπότητας, όταν βρισκόμασταν ακόμα στο λίκνο των προαιώνιων δασών. Ο Μέρλιν αντιπροσώπευε τότε ένα πνεύμα της φύσης γεμάτο μαγεία και δύναμη. Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοια πνεύματα, γιατί οι άνθρωποι επέλεξαν να διαχωρίσουν τους εαυτούς τους από τη φύση. Το παλιό ένστικτο για μια ζωή μέσα στη φύση αντικαταστάθηκε από το αντίθετο του: το ένστικτο κατάκτησης της φύσης.

Αυτό το ένστικτο εξελίχθηκε και κόντεψε να οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή. Η επιστροφή στη φύση είναι τώρα και πάλι το ζητούμενο - ίσως σαν μια λύση απελπισίας. Οι μάγοι δεν αποχωρίστηκαν ποτέ τη φύση, οπότε δεν έχουν σε τι να επιστρέψουν. Μας περιμένουν για να μας καλωσορίσουν, όταν θα στραφούμε ξανά στο πνεύμα. Τα μυστικά τους μάς αποκαλύπτουν ότι αν θέλουμε να ενωθούμε πάλι με τη φύση, θα πρέπει να ξαναβρούμε τη δική μας φύση, που δεν είναι παρά η καθαρή επίγνωση. "Εκεί έξω" δεν υπάρχει παρά ένας καθρέφτης, που αντανακλά ό,τι βρίσκεται "εδώ μέσα". Αν θέλετε να επιστρέψετε στον τόπο σας, συνειδητοποιήστε ότι αυτός ο τόπος είναι η παρούσα στιγμή.

Όλη η δύναμη και η πληρότητα που λαχταρούν οι άνθρωποι υπάρχει μέσα στην παρούσα στιγμή. Το τώρα κρύβει τρομακτική ενέργεια, περισσότερη απ' όση θα μπορούσατε ποτέ να φανταστείς τε. Αυτό είναι το μυστήριο και το αίνιγμα. Για να το λύσετε, συνειδητοποιήστε ότι εσείς είστε αυτή η στιγμή. Όλα τα αποθέματα δύναμης που υπάρχουν στο τώρα πρέπει να τα ανακαλύψετε μέσα σας. Ο καθένας μας ξυπνάει κάποιες μέρες γεμάτος ενεργητικότητα, ενθουσιασμό κι αισιοδοξία, ενώ κάποιες άλλες μέρες αισθάνεται κούραση, σύγχυση, κακοδιαθεσία. Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά; Ορισμένοι πιστεύουν ότι η απάντηση βρίσκεται στους βιορυθμούς ή στο παιχνίδι τυχαίων δυνάμεων ή στη μοίρα ή στην τύχη. Ωστόσο, οι μάγοι γνωρίζουν ότι τα πάντα εξαρτώνται από την ικανότητά μας να είμαστε παρόντες. Όταν βρίσκεστε μέσα στη στιγμή, αγγίζετε την πηγή της ζωής. Ο ίδιος ο χρόνος ρέει απ' αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή κι από καμιά άλλη. Συνεπώς, αν θέλετε να ιππεύσετε την κορφή του κύματος του χρόνου, χρειάζεστε όσο το δυνατό περισσότερη ενέργεια - κι αυτή θα την αντλήσετε μέσα από την ίδια τη στιγμή.

Δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται κανείς πώς και περνάει τόσο αστραπιαία η παρούσα στιγμή. Θα είστε σε θέση να απαντήσετε μόνοι σας αυτό το ερώτημα με μια απλή άσκηση. Καθίστε για ένα λεπτό και σκεφτείτε πώς λειτουργεί η μνήμη. Όταν αναγνωρίζετε φυσιογνωμικά κάποιον, αλλά δεν μπορείτε να θυμηθείτε το όνομά του, τι κάνετε; Πασχίζετε να θυμηθείτε και η προσπάθεια μοιάζει να καταστρέφει από μόνη της τη δύναμη της ανάκλησης. Όλοι, όμως, έχουμε ζήσει την εμπειρία της ξαφνικής ανάμνησης ενός ονόματος ή ενός γεγονότος, μολονότι δεν είχαμε καταβάλει καμιά προσπάθεια για να το θυμηθούμε. Θα 'λεγε κανείς ότι εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια, ενεργοποιούμε τη δύναμη της μνήμης.

Η επιθυμία λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, παρόλο που πολύ λιγότεροι άνθρωποι γνωρίζουν τους μηχανισμούς της. Επειδή πάντοτε θέλουμε πράγματα, είναι πολύ εύκολο να πέσουμε στην παγίδα της ασταμάτητης εργασίας, του άγχους και του μόχθου ώστε να αποκτήσουμε αυτό που ζητάμε. Οι μάγοι διακηρύσσουν ότι αν αφεθούμε, οι μηχανισμοί της επιθυμίας δουλεύουν από μόνοι τους. Ακούγεται παράδοξο, σκεφτείτε, όμως, το εξής: ξέρετε, αλήθεια πώς επανέρχονται αίφνης οι χαμένες μνήμες; Ο συνειδητός νους σας δεν μπορεί να σας εξαναγκάσει να θυμάστε διάφορα πράγματα κι όμως το μυαλό είναι απολύτως ικανό να ανακαλέσει και την παραμικρή πληροφορία που κατέγραψε ποτέ.

Με τον ίδιο περίπου τρόπο, ο συνειδητός νους σας δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να πραγματοποιεί το σύμπαν επιθυμίες. Κι όπως ακριβώς παλεύει κανείς μάταια να θυμηθεί ένα όνομα, έτσι μοχθούν και οι άνθρωποι να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι η προσπάθεια είναι το εμπόδιο κι όχι η λύση. Έχουμε ήδη καλύψει σε προηγούμενα μαθήματα αυτά τα θέματα, αλλά θα ήθελα να τα παρουσιάσω ξανά σ' ένα λεπτότερο επίπεδο. Αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, είστε ένας μάγος. Τελειοποιήσατε το πνεύμα σας και δεν αποχωριστήκατε ποτέ το Θεό ή τη φύση. Εκείνο που συνέβη, όμως, είναι, ότι, στην προσπάθεια σας να μη νιώσετε πόνο, αρχίσατε να παρακωλύετε την παρούσα στιγμή. Η μνήμη και η επιθυμία σκεπάζουν με το πέπλο τους το πνεύμα. Αυτό το κάνουν επειδή πάει πολύς καιρός που εσείς αρχίσατε να ανησυχείτε για την ασφάλειά σας πάνω σ' ετούτη τη γη. Η ανασφάλεια είναι το κίνητρο για τις επιθέσεις μας ενάντια στη γη, γιατί αν είχαμε εμπιστοσύνη στη φροντίδα και τη στήριξη της, κανένας από μας δεν θα αντιμετώπιζε με τόση υστερία την επιβίωσή του.

"Έχε πίστη στην πίστη, έχε εμπιστοσύνη στην εμπιστοσύνη", είπε ο Μέρλιν. "Είναι η μόνη λύση, όταν έχεις χάσει και την εμπιστοσύνη και την πίστη σου." Πολύ βαθιά μέσα μας δεν υπάρχει παρά εμπιστοσύνη. Το Είναι και η αγάπη αποτελούν κι αυτά αναπόσπαστα κομμάτια μας, αλλά η εμπιστοσύνη μας επιτρέπει να αναπνέουμε χωρίς κόπο, να δεχόμαστε το πνεύμα της γης σαν δικό μας. Και η τεχνική για να μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό είναι το ίδιο απλή με το να θυμόμαστε οτιδήποτε άλλο. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να πάψει να πιστεύει ότι η προσπάθεια είναι η λύση. Εκτιμήστε σιωπηλά τη ζωή που σας αγκαλιάζει την κάθε στιγμή. Αυτή τη σιωπηρή αποδοχή ακολουθεί η εντυπωσιακή ενέργεια που κρύβεται στο παρόν και στην οποία εμπεριέχονται η αφθονία, η γαλήνη, η διάνοια και η δημιουργικότητα. Όλα αυτά είναι τα δώρα της σιωπής, που τα ανακαλύπτει κανείς στον πυρήνα του πνεύματος της γης.

7omokentroikykloiautognosias

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ