Αποδοχή του εαυτού μας και αποδοχή του άλλου

Αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, με όλες μας τις πλευρές, τις θετικές αλλά και εκείνες που μας κάνουν να αισθανόμαστε δυσάρεστα, τις επιλογές του παρελθόντος που μπορούν να γίνουν μαθήματα του παρόντος, είναι πολύ πιο εύκολο να σεβαστούμε τον εαυτό μας και να εξελίξομε την αλήθεια μας

Αποδοχή του εαυτού μας σημαίνει πως σεβόμαστε τον εαυτό μας και δεν τον κρίνουμε ή δεν τον ακυρώνομε ή δεν τον υποτιμάμε για το μονοπάτι που ακολουθούσαμε μέχρι τώρα, απόρροια της άγνοιάς μας. Χωρίς να προβάλλουμε σε άλλους τα συναισθήματά μας (δεν κάνω λάθος εγώ, εσύ κάνεις) ή χωρίς να τα μεταθέτουμε εκεί που είναι εύκολος στόχος (δεν φταίει εκείνος που μου προκάλεσε αυτά τα συναισθήματα, εσύ φταις), αποφασίζομε από δω και πέρα να απομακρύνουμε από τον δρόμο μας οτιδήποτε παρεμποδίζει τη συναισθηματική μας καθαρότητα, οτιδήποτε αποτελεί φραγμό στο να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι και επομένως να την αντιμετωπίσουμε με ευελιξία και δυναμική.

Κάθε αλήθεια μας για να εγκατασταθεί στον ψυχισμό μας περνά από διάφορα στάδια (άρνηση, θυμός, ενοχές, κ.α). Όσο διανύουμε αυτά τα στάδια, κάνουμε λάθη που είναι αποδεκτά, όταν ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους και μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας, χωρίς να ενοχοποιούμε τον εαυτό μας, αλλά και χωρίς να επαναπαυόμαστε σε αυτά, σαν άλλοθι για να υπεκφεύγουμε από τη ζωή μας. Το κάθε μάθημα μπορεί να αποτελέσει τη μαγιά για να ζυμώσουμε με διαφορετικό τρόπο τη ζωή μας.

Αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη ν’ αλλάξουμε οτιδήποτε δεν εμπεριέχει σεβασμό στην προσωπικότητά μας.

Όποια συμπεριφορά μας είναι γέννημα μιας προσδοκίας να αποτελέσουμε το μέσο για να συντηρηθεί η μάσκα που μας φόρεσαν, προκειμένου να αρέσουμε στους άλλους και όχι σε μας, αποφασίζουμε να μην επιτρέψουμε να διαιωνιστεί και εκφράζουμε τα αληθινά μας συναισθήματα για καθετί που δεν μας αρέσει, με τρόπο που να εκφράζει σεβασμό στην αλήθεια μας.

Οι συμπεριφορές εκείνες που μας υποτιμούν και όπου το νόημά τους ήταν να χρησιμοποιήσουμε τον εαυτό μας, προκειμένου να μεταμορφωθεί ο ψυχικός κόσμος ανθρώπων, οι οποίοι επιλέγουν την πλάνη στην ζωή τους, συνειδητοποιούμε ότι είναι μια ολέθρια ψυχική σπατάλη. Αποδεχόμαστε το δικαίωμα κάποιων ανθρώπων να ζουν με τη δική τους ψυχική ανωριμότητα, χωρίς να επηρεαζόμαστε από αυτήν αλλά και χωρίς να επενδύουμε συναισθηματικά στην ιδέα ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να μεταμορφωθούν. Ο άνθρωπος που πλανάται είναι μακριά από τις αλήθειες του και επομένως δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, την ευθύνη της αλλαγής του και βέβαια την ευθύνη μιας δέσμευσης, όσο κι αν αγαπά, γιατί ανάμεσα σε εκείνον και στην ευθύνη του παρεμβάλλεται το φάντασμα του ρόλου που υποδύεται.

Όποια συμπεριφορά μάς απομακρύνει από την ουσιαστική μας επιθυμία την αλλάζουμε και ερχόμενοι σε επαφή με την αξία μας, αναλαμβάνουμε τον εαυτό μας, επικεντρωνόμαστε στη δημιουργικότητά μας και συνδεόμαστε με ανθρώπους που ανταποκρίνονται στην ευθύνη των συναισθημάτων τους, αλλάζοντας στον εαυτό τους οτιδήποτε παρεμποδίζει την αγάπη.

Όταν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε ένα πολύτιμο φίλο που είναι δίπλα μας σε όλες τις στιγμές της ζωής μας. Δεν νιώθουμε μόνοι μας, γιατί η αλήθεια μας συμπορεύεται μαζί μας και με αυτήν επικοινωνούμε με εκείνους που είναι εξοικειωμένοι με το σεβασμό τους προς αυτήν.

Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ιδιώτης Κοινωνική Λειτουργός στα Χανιά, τέως στέλεχος του Κέντρου πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών Ν.Χανίων και τέως Εκπαιδευτικός Α.Τ.Ε.Ι. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Μαμά, μπαμπά, δε με κοιτάξατε και χάθηκα’, Εκδόσεις Αραξοβόλι

Αγγελική Μπολουδάκη

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ