Κάπως έτσι, αλλάζει ο κόσμος.

 

Πολύ συχνά στη ζωή μας, μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με την ιδέα ότι είμαστε ανίσχυροι. Πρόσωπα, καταστάσεις, περιβάλλοντα που μας εξαναγκάζουν σε μια πραγματικότητα την οποία φαινομενικά δε μπορούμε να αλλάξουμε και που πολλές φορές μας φαίνεται αδύνατο να αποφύγουμε.

Πόσες φορές έχεις βρεθεί σε τέτοια αδιέξοδα; Πόσες φορές έχεις θελήσει να ξεφύγεις από μια ανιαρή δουλειά που σου ρουφάει όλη τη ζωτικότητα; Πόσες φορές έχεις θελήσει να τελειώσεις μια σχέση που σε καλύπτει μόνο επιφανειακά; Πόσες φορές έχεις ευχηθεί να είχες λίγες παραπάνω γνώσεις ή μια επιπλέον δεξιότητα ώστε να αλλάξεις την καθημερινότητα και κατ’επέκταση τη ζωή σου; Μπορεί να σου λείπει το θάρρος. Μπορεί να σου λείπει η αποφασιστικότητα. Μπορεί να έχεις το τέλειο σχέδιο για να χτίσεις τη ζωή που ονειρεύεσαι, αλλά να σου φαίνεται τόσο βουνό που να μην ξέρεις από που να ξεκινήσεις. Μπορεί να αγωνίζεσαι και να συναντάς εμπόδια που φαίνονται ανυπέρβλητα.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έχουν φτάσει στην κορυφή από το τίποτα, αλλά έχουμε την κακή συνήθεια να τους βλέπουμε σαν υπεράνθρωπους ή υπερφυσικά τυχερούς, σαν κάτι άπιαστο και απρόσιτο. Παρατηρούμε τί πέτυχαν, χωρίς να ασχολούμαστε με τί ξεκίνησαν και πώς κατάφεραν τους άθλους για τους οποίους τους βάζουμε σε βάθρα.

Μνημονεύουμε και αναδημοσιεύουμε τις ατάκες τους, χωρίς να ψάχνουμε την ουσία πίσω από αυτές. Ακόμη κι όταν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τις μεθόδους τους, παραβλέπουμε τον αγώνα και τις θυσίες τους.

Η επίτευξη του οποιουδήποτε ονείρου, μπορεί να παρομοιαστεί μαθηματικά με ένα κλάσμα, του οποίου εκθέτης είναι διάφορες δόσεις αγώνα, σκληρής δουλειάς, θυσίας, επιμονής, υπομονής, ευκαιριών, ευνοïκών συνθηκών, πνευματικών και υλικών μέσων, αλλά παρονομαστής είναι πάντα το ίδιο πράγμα.

Η θέληση.

Η θέληση είναι αυτή που ορίζει κατά πόσο θα αγωνιστείς, πόσο σκληρά θα δουλέψεις, πόσες θυσίες θα υποστείς, πόσο θα επιμείνεις, πόσα θα υπομείνεις, αν θα αδράξεις τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, αν θα εκμεταλλευτείς ή θα δημιουργήσεις καλύτερες συνθήκες για τον εαυτό σου, αν θα συγκεντρώσεις τα απαραίτητα πνευματικά και υλικά εφόδια που είναι απαραίτητα για να πετύχεις τους στόχους σου.

Εάν, για παράδειγμα, στόχος σου είναι να βγάζεις περισσότερα χρήματα αλλά στη δουλειά που έχεις δεν υπάρχει δυνατότητα μισθολογικής εξέλιξης, έχεις δύο επιλογές. Ή βρίσκεις εργασία που ανταμείβει καλύτερα, ή βρίσκεις δεύτερη δουλειά. Πολυτέλεια στην Ελλάδα του 2016; Ίσως. Αλλά όχι ακατόρθωτο. Δουλειές υπάρχουν. Υπάρχουν, όμως, συνήθως, περισσότερες δικαιολογίες. Πού να μπερδεύεσαι τώρα με χειρωνακτικές εργασίες, πού να ξενυχτάς τώρα κάνοντας το σερβιτόρο, ενώ παράλληλα ανέχεσαι τις ιδιοτροπίες του κάθε θαμώνα, πού να κάθεσαι όρθιος με τις ώρες σαν πωλητής ή ταμίας σε πολυκαταστήματα που αντιμετωπίζουν τον εργαζόμενο σαν ιδιοκτησία, πού να τρώς κρύο και βροχή να κάνεις το ντελιβερά; Δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν είπε οτι είναι.

Εάν δε θέλεις να μπεις στον κόπο να βρείς καλύτερη εργασία, τότε μάλλον δε θέλεις αρκετά να κερδίζεις περισσότερα χρήματα. Εάν δε θέλεις να καταναλώνεις όλο το χρόνο σου έχοντας δύο και τρεις δουλειές, τότε μάλλον δε θέλεις αρκετά να κερδίζεις περισσότερα χρήματα. Είναι απλό.

Όταν θες κάτι πραγματικά, γυρνάς το Σύμπαν ανάποδα για να το πετύχεις. Υπομένεις τα πάντα. Αντιμετωπίζεις ό,τι εμπόδιο τολμήσει να μπει μπροστά σου, χωρίς δισταγμό. Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Σίγουρα δε θα πετύχεις αυτό που θέλεις εν μία νυκτί. Σίγουρα θα βρείς αντίσταση.

Αντίσταση που θα εμφανιστεί από εκεί που δεν θα την περίμενες ποτέ. Η κοινωνία η ίδια είναι προγραμματισμένη και στημένη να προβάλλει αντίσταση σε όποιον πάει κόντρα στους ρυθμούς της εποχής. Οι συγγενείς σου θα σε πούνε ανόητο που αφήνεις την αποπνικτική ασφάλεια μιας σχέσης για να βρείς αυτή που σε γεμίζει πραγματικά. Οι φίλοι θα σε πούνε φαντασμένο αν αντί για μια μίζερη, επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα με οχτάωρη εργασία και χασομέρι στις καφετέριες επιλέξεις να γυρίσεις την Ευρασία με ωτοστόπ. Οι εχθροί σου θα γελάνε μαζί σου αν πουλήσεις το σπίτι σου για να ανοίξεις μπιτς μπαρ σε κάποιο ήρεμο νησί της άγονης γραμμής. Όλοι ανεξαιρέτως θα σε πολεμήσουν από τη στιγμή που θα καταλάβουν ότι κυνηγάς τα όνειρά σου, όχι μόνο γιατί είναι προγραμματισμένοι από την κοινωνία να σε κρατήσουν υπάκουο και πειθήνιο σκλάβο του συστήματος, όχι μόνο γιατι το σύστημα επιτάσσει να κάνεις μεγάλα όνειρα, με την προϋπόθεση ότι θα μείνουν ανεκπλήρωτα, αλλά, πιό σημαντικά, γιατί ακολουθώντας την πορεία που επιβάλλει η θέλησή σου και οι στόχοι σου, κόντρα στο ρεύμα, προκαλείς κραδασμούς στα θεμέλια των δικών τους μικροκόσμων, των δικών τους ψευδαισθήσεων.

Όταν κάποιος, συγγενής ή ξένος, φίλος ή εχθρός – δεν έχει σημασία – γίνεται μάρτυρας του δικού σου αγώνα, των δικών σου μικρών επιτυχιών στο δρόμο για την εκπλήρωση του ονείρου, αναγκάζεται να θέσει υπό αμφισβήτηση τη δική του κοσμοθεωρία, τις δικαιολογίες που λέει στους άλλους και στον εαυτό του, τα χίλια δυο εμπόδια που μπαίνουν μπροστά του, για να μην επιτρέψουν να εκπληρώσει το δικό του στόχο. Κλονίζεται η πίστη του στον εαυτό του, στη βόλεψή του, στο δικό του μίζερο comfort zone που επιμένει να βιώνει, κολλημένος από φόβο.

Σε κανέναν δεν αρέσει αυτό. Σε κανέναν δεν αρέσει να του υπενθυμίζεις με το παράδειγμά σου ότι αν θέλει, πραγματικά, μπορεί. Κι έτσι σε χλευάζουν, σε διασύρουν, σε πολεμούν. Ακόμη και αυτοί που φαινομενικά σε αγαπούν. Προτιμούν να κόψουν τα δικά σου φτερά, παρά να δοκιμάσουν τα δικά τους. Προτιμούν να καταστρέψουν το όνειρό σου, παρά να βγουν από τη βολική τους αποβλάκωση, από την προβλέψιμη, καθημερινή επανάληψη του ίδιου έργου που αυτοί ονομάζουν ζωή, ενώ είναι απλά επιβίωση.

Και πρέπει να τιμωρηθεις. Πρέπει να μπεις πάλι στη σειρά. Πρέπει να νουθετηθείς, να σου υπενθυμίσουν ότι τα μεγάλα όνειρα δεν είναι για σένα. Ότι οι υψηλοι στόχοι είναι για τους λίγους, τους εκλεκτούς, τους γαλαζοαίματους, τα τζάκια. Διαφορετικά, είσαι επικίνδυνος. Είσαι επικίνδυνος για το σύστημα. Επικίνδυνος για τη ραστώνη που κρατά τις μάζες δέσμιες των λίγων, των ελίτ.

Γιατί, βλέπεις, η θέληση είναι το πιο τρομερό όπλο στο Σύμπαν. Μπορεί να χτίσει κόσμους και να τους καταστρέψει. Μπορεί να αλλάξει την ιδεολογία ολόκληρων πληθυσμών και να ρίξει κυβερνήσεις. Να κερδίσει πολέμους και να αφανίσει την εξουσία που συγκεντρώνουν, με κόπο και πολύπλοκες συνομωσίες γενιές και γενιές από τα μεγάλα τζάκια που σε καταδυναστεύουν.

Και είναι μεταδοτική.

Το μόνο όπλο που έχει το σύστημα για να σε εμποδίσει να εφαρμόσεις τη θέλησή σου, είναι να σε προγραμματίσει απο τρυφερή ηλικία, να σε πείσει ότι δεν είναι για σένα τα μεγάλα πλάνα. Ότι μπορείς να ονειρεύεσαι με μέτρο. Δε θέλουν να σου στερήσουν την ελπίδα, βλέπεις, γιατί ο απελπισμένος άνθρωπος δεν έχει και τίποτα να χάσει. Σταματάει να υπολογίζει την ηγεμονία τους και είναι ικανός να φτάσει πολύ μακριά, να γίνει το άχρηστο, φαινομενικά, κατσαβίδι που πέφτει στα γρανάζια της μηχανής τους και τα διαλύει.

Σου φαίνονται βουνό, είμαι σίγουρος. Αλλά βήμα με το βήμα, ανεβαίνει κανείς στο Έβερεστ και το Κ2.

Το σημαντικό είναι να θέλεις. 

Γιατί η θέληση, η αδυσώπητη αυτή δύναμη, θα σε φτάσει στην κορυφή του κόσμου, αρκεί να είναι όψη του βουνού μπροστά σου, να μη σου προκαλεί αμφιβολία για τα βήματά σου. Κοίτα χαμηλά στα βήματά σου για λίγο, αν χρειαστεί. Συγκεντρώσου στους επιμέρους στόχους χωρίς να ξεχνάς όμως ότι δεν είναι ο προορισμός. Κάθε αρχή και δύσκολη. Τα πρώτα βήματα είναι τα πιο επικίνδυνα, γιατί δεν είσαι συνηθισμένος στα κακοτράχαλα μονοπάτια. Είναι επικίνδυνα, γιατί μπορεί να απογοητευτείς και να γυρίσεις πίσω στον άνετο ύπνο σου. Να γυρίσεις την πλάτη στον εαυτό και το μέλλον σου. Με λίγη υπομονή όμως η πέτσα σου θα σκληρύνει και οι κοφτερές πέτρες δε θα σε ματώνουν. Θα φτάσεις τους πρώτους μικρούς στόχους σου. Είναι σαν τα πλατώματα κάθε τόσο στο μονοπάτι που σου προσφέρουν και απο μια ωραία θέα. Και όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, η θέα αρχίζει και σου κόβει την ανάσα. Σου ξεμυαλίζει τη λογική. Δε φανταζόσουν καν ότι μπορεί ο κόσμος να δείχνει τόσο όμορφος.

Αρκεί να μη σταματήσεις τον εαυτό σου πριν ξεκινήσεις. Να μην αφήσεις το φάντασμα του φόβου να σε πείσει ότι είσαι ακατάλληλος. Ότι είσαι γέρος, ότι είσαι άπειρος, ότι είσαι κουτσός, ότι δεν έχεις καμιά δουλειά να σκαρφαλώνεις κατσάβραχα ξυπόλητος. Στο κάτω κάτω, έχεις να αποδείξεις τίποτα;

Δεν έχει σημασία.

Είτε έχεις είτε δεν έχεις κάτι να αποδείξεις, οφείλεις στον εαυτό σου έστω μια ειλικρινή προσπάθεια να κυνηγήσεις το πεπρωμένο σου, όποιο κι αν είναι αυτό, ό,τι κι αν σε γεμιζει.

Φτάνει να θέλεις.

Φτάνει να βλέπεις λύσεις κι όχι προβλήματα. Όχι άλλες δικαιολογίες.

Φτάνει να μη σε αγγίζει ο πόλεμος των άλλων.

Φτάνει να κάνεις το βήμα.

Κι αφού το κάνεις, θα δεις.

Θα δεις πως η θέληση αλλάζει την πραγματικότητα γύρω σου. Πως το Σύμπαν αρχίζει να παίζει το σκοπό σου. Πως οι γύρω σου – αυτοί που είναι σαν εσένα και θέλουν – εμπνέονται από τις πράξεις σου, από την ακτινοβολία σου, από τη θέρμη και την ικανοποίηση που νιώθει κάποιος όταν βαδίζει συνειδητά στο μονοπάτι των ονείρων του.

Έτσι αλυσιδωτά, ξεκινάει η αντίδραση που αλλάζει τη συνείδηση. Αν εσύ εμπνεύσεις δύο κι ο κάθε ένας τους εμπνεύσει άλλους δύο, μετά από λίγες μόνο επαναλήψεις, οι εμπνευσμένοι γεμίζουν πούλμαν. Και κάθε πούλμαν εμπνέει άλλα δύο. Και σύντομα έχεις δημιουργήσει ένα κύμα. Ένα κίνημα. Σαν τη χιονόμπαλα που προκαλεί χιονοστιβάδα.

Και κάπως έτσι, αλλάζει ο κόσμος όλος.

Ian Makarov

 unlimitedwillpower

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ