Η αλλαγή στο αίμα μου…

 Χαίρομαι, γιατί η κάθε αλλαγή μου αρέσει… Ακόμα και εάν είναι προς το χειρότερο… Αλλαγή να είναι και ότι να ‘ναι!!! Γιατί δείχνει παύση της ακινησίας μας… Εάν είναι προς το καλύτερο, έχει καλώς!!! Γιατί δείχνει ότι κάτι έχουμε ψυλλιαστεί από τα χαστούκια που έχουμε φάει στην ζωή μας και θέλουμε ανάταση!!! Εάν είναι προς το χειρότερο, πάλι έχει καλώς!!! Γιατί δείχνει ότι είμαστε πανέτοιμοι να φάμε και άλλα χαστούκια, γιατί αυτά δεν μας έφτασαν… Οπότε προς τι η γκρίνια και η γρουσουζιά; Ας γίνονται οι όποιες αλλαγές, γιατί ο καθείς και η μοίρα του… Μήπως εμείς δεν είμαστε αυτοί που εισπράττουμε κάθε φορά τα αποτελέσματα των πράξεών μας;

Όμως τι σημαίνει ακινησία; Υπάρχει; «Εδώ σε θέλω κάβουρα», που λέει και ο λαός… Ας φανταστούμε μία τεράστια σκάλα όπου επάνω σε κάθε σκαλοπάτι υπάρχουν πλήθος ανθρώπων… Αναρωτιέμαι εάν υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο ίδιο σκαλοπάτι… Υπάρχουν, τι λέτε; Εγώ λέω πως ΔΕΝ υπάρχουν και θα σας εξηγήσω το σκεπτικό μου…

ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ στην ζωή μας βρισκόμαστε μπροστά σε δύο δρόμους, της αρετής και της κακίας ή βλέπουμε δύο σκαλοπάτια, το από πάνω και το από κάτω!!! Σε κάθε σκέψη μας, συναίσθημα ή δράση έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτά τα δύο… Είμαστε εμείς που θα κάνουμε αυτήν την επιλογή!!! Είμαστε εμείς που θα το αποφασίσουμε!!! Βέβαια μέσα μας βαθιά, υπάρχουν δυνάμεις ανεξέλεγκτες που μας ωθούν στην απόλαυση, στην ευκολία, στο βόλεμα, στον ωχαδερφισμό… Υπάρχει όμως και μία φωνή, χωρίς φωνή, που δρα ΑΚΑΡΙΑΙΑ, αλλά επειδή δεν της δίνουμε την σημασία που οφείλουμε να της δίνουμε, είναι σιγανή… Η φωνή αυτή παρά το σιγανό της έντασής της, μας ωθεί και αυτή!!! Και μάλιστα στην αντικειμενικά ορθή δράση!!! Λέει σιγά (χωρίς τυμπανοκρουσίες), μα σταθερά (χωρίς κλυδωνισμούς): “Προχώρα” ή “Σταμάτα”!!! Και εμείς, εφόσον έχουμε εκπαιδεύσει τα αυτιά μας να την ακούνε, προχωράμε στην πρώτη της εντολή και σταματάμε στην δεύτερη!!! Διαφορετικά κάνουμε τα αντίθετα… Σε κάθε περίπτωση, ανάλογα με τις επιλογές μας, θα κινηθούμε… Θα αλλάξουμε σκαλοπάτι… Και εάν πάμε προς τα κάτω, όσο κατεβαίνουμε, τόσο σφαλιαρίζουμε Αυτόν που εκπροσωπεί αυτή η σιγανή φωνούλα, με σκοπό να χαμηλώσει ένταση… Μέχρι να πάψει να μιλά… Τι κρίμα… Και εάν πάμε προς τα πάνω, τόσο ενθαρρύνουμε Αυτόν που εκπροσωπεί αυτή η σιγανή φωνούλα, με σκοπό να δυναμώσει ένταση… Μέχρι που θα ακούμε ΚΑΘΑΡΑ!!! Θα ακούμε σε αυτό το μοναδικό, άμεσο και μαγικό δευτερόλεπτο της κάθε σκέψης, του κάθε συναισθήματος και της κάθε δράση μας!!! Τι Θεϊκό!!!

 iromaritsa

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ