Λίγο πριν το πριν

Είμαστε η εικόνα μας,οι ιδιότητες μας σε σχέση με την κοινωνία,το τί βλέπουν οι άλλοι σε εμάς.

Σπαταλάμε την περισσότερη ζωή μας προσπαθώντας να βρούμε τί είναι αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε να είμαστε,ψάχνουμε απεγνωσμένα μια ταυτότητα

και όταν την φτιάχνουμε την πλασάρουμε.

Στους άλλους, μα κυρίως σε εμάς.

Συχνά κάνουμε “εξακρίβωση στοιχείων” οι ίδιοι στον εαυτό μας,
γινόμαστε μπάτσοι και μας κάνουμε προσαγωγή.

“Πως παρρέκλινες από την εικόνα σου σήμερα;”, 

“τί λόγο είχες”,
“να μην ξανασυμβεί,φεύγεις με μια απλή προειδοποίηση”. 

Προστατεύουμε την ταυτότητά μας με νύχια και με δόντια.

Γιατί αυτή τη φτιάξαμε εμείς, δεν την έφτιαξαν άλλοι για εμάς,
ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.

Κάποιοι βάζουν πολλοί κόπο και μεράκι στην δημιουργία της,άλλοι παίρνουν σχεδόν έτοιμη αυτή που τους έδωσαν σα μικρά παιδιά και συνεχώς την εμπλουτίζουν, έχοντας κάποια πυρηνικά στοιχεία ανέγγιχτα.

Η ταυτότητα αυτή δεν είμαστε εμείς. Όσο και να προσπαθούμε να παραμείνουμε ανεπηρέαστοι από εξωγενείς παράγοντες κατά τη διάρκεια έκδοσής της, είναι μια ετεροκαθοριζόμενη προσπάθεια, να ξεχωρίσουμε.

Έχοντας μια ιδεαλιστική σκέψη στο μυαλό μας για το πώς θα θέλαμε να είμαστε και να μη γίνουμε ό,τι σιχαινόμαστε,
υιοθετούμε ξένα κομμάτια παζλ από ταυτότητες άλλων που ταυτιζόμαστε και φτιάχνουμε το δικό μας κολλάζ.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό ούτε κατακριτέο, έτσι λειτουργεί ο κόσμος.
Αν δε οι πράξεις μας συμβαδίζουν με το όμορφο κολλάζ μας είναι ένας πολύ έντιμος τρόπος να ζήσουμε τη ζωή μας.

Ακόμα και οι αυτοεξόριστοι, αυτοί που ίσως φαντάζουν να έχουν αποδομήσει τα πάντα και να έχουν επιλέξει να απέχουν από τα εγκόσμια -για ποικίλους λόγους- ,έχουν μια ταυτότητα.

Είναι αυτοεξόριστοι. 

Εκεί δεν επιδεικνύουν καμιά εικόνα στους άλλους παρά μόνο στον εαυτό τους και όποτε το κάνουν είναι για να υπενθυμίσουν στον εαυτό τους γιατί έφυγαν.
Η έλλειψη ταυτότητας λοιπόν όταν γίνεται για να μην έχεις ταυτότητα είναι επίσης ταυτότητα.

Και αν φαίνεται ότι είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε μια εποχή αναλώσιμων ταυτοτήτων και εικόνων ας σκεφτούμε καλύτερα.

'Ποιός είμαι;” 

Ή μάλλον ας αψηφήσουμε τελείως αυτή την ερώτηση, γιατί προέρχεται από έναν επίπλαστο εαυτό
και ας ψαχουλέψουμε κατευθείαν εκεί από όπου πηγάζει η ερώτηση αυτή.

Ποιός ξέρει;

Μπορεί η απάντηση, [που δε θα είναι απάντηση,αλλά διαπίστωση]
να μας εκπλήξει.

doriaixmos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ