Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανακάλυψη της αλήθειας για όλα τα πράγματα, ιδιαίτερα όμως της αλήθειας που έχει να κάνει με την πνευματικότητα, βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι διακατέχονται από πεποιθήσεις που δύσκολα αποχωρίζονται. Οι πιο ακλόνητες πεποιθήσεις τους είναι εκείνες που δεν τους επιτρέπουν να πιστέψουν ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, καθώς υπάρχει πραγματικά.
Ο θάνατος έτσι όπως μας τον έχουν διδάξει και περιγράψει δεν υπάρχει και όταν αφήνεις το γήινο σώμα σου, περνάς αμέσως στο αιθερικό σου. Η μετάβαση είναι πολύ εύκολη και ευπρόσδεκτη και λίγες ψυχές μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά, η οποία γίνεται αισθητή μόνο από την ελευθερία που νιώθεις και την απαλλαγή από την αρρώστια που μπορεί να ήταν η αιτία του θανάτου σου.
Κάθε ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος.
Η αρχή είναι η γέννηση μας, το τέλος είναι ο θάνατος μας και το μεσαίο κομμάτι είναι η ζωή που ζούμε στο ενδιάμεσο.
Πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι ζούμε μόνο μια ζωή. Αλλά δεν είναι έτσι.
Αντί να εξετάσουμε το σύνολο της έννοιας της μετενσάρκωσης, ίσως θα μπορούσαμε να πούμε απλά ότι, σύμφωνα με όλους τους σοφούς, τους αναληφθέντες δασκάλους και τους ουράνιους οδηγούς μας, είμαστε αιώνιοι.
Είμαστε κομμάτια του Θεού που αποτελούνται από ένα ενιαίο, συμπαντικό στοιχείο - την αγάπη.
Πάντα ζούμε, πάντα είμαστε ζωντανοί με τη μία ή την άλλη μορφή.
Πριν εξατομικευτούμε, ήμασταν το ίδιο: ο Θεός. Μετά που εξατομικευτήκαμε, ήμαστε το ίδιο: ο Θεός.
Μεγάλο μέρος του φόβου μας προέρχεται από την πεποίθηση ότι θα πεθάνουμε. Η πεποίθηση αυτή είναι παντελώς ψευδή.
Αυτό το σώμα, αυτή η νοικιασμένη στολή, αυτό το αποκριάτικο κοστούμι που φοράμε, εφοδιασμένο με αισθητήρες και εξοπλισμό επικοινωνιών, θα σταματήσει να υπάρχει, θα πεθάνει. Αυτό είναι αλήθεια.
Αλλά, δεν θα γίνουμε περισσότερο νεκροί από πριν… τότε που νομίζαμε ότι ζούσαμε…
Η αλλαγή που πρέπει να κάνουμε στις πεποιθήσεις μας είναι, ότι ο θάνατος του σώματος δεν είναι το τέλος. Η ψυχή που φοράει το σώμα - αυτή η ψυχή είμαστε εμείς - το πετάει και συνεχίζει να ζει.
Δεν θα αλλάξει κάτι σ’ εμάς, εκτός από το αίσθημα ότι θα νιώθουμε πιο ελεύθεροι.
Όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας θα τα πάρουμε μαζί μας. Αλλά δεν θα πάρουμε την πυκνότητα, την επιβάρυνση του φυσικού σώματος.
Ω, ναι, και στη συνέχεια θα κινήσουμε για να το Club Med και θα έχουμε μια καλή ζωή στην ‘άλλη πλευρά’. Ο Mike το αποκαλεί με το όνομα που του δίνουν εκείνοι που μας δίνουν τις πληροφορίες από την άλλη πλευρά: Summerland (καλοκαιρινή χώρα) και είναι από τα υψηλότερα υπο-πεδία του αστρικού πεδίου.
«Αυτό που μπορεί να έχετε ακούσει ως «Summerland», εκεί που πηγαίνουν οι περισσότερες ψυχές μετά το θάνατο, είναι κάτι περισσότερο από ένας χώρος υποδοχής, όπου θα συναντήσετε τους πλησιέστερους και πιο αγαπητούς σας και οι οποίοι θα σας βοηθήσουν να προσαρμοστείτε σε αυτή τη διάσταση.
Όταν εγκατασταθείτε, θα μάθετε ότι σε αυτό το επίπεδο η σκέψη είναι πιο ισχυρή από ό,τι ήταν στη Γη, και ότι τα περισσότερα πράγματα που θα χρειάζεστε, θα τα σκέφτεστε και θα τα φέρνετε σε ύπαρξη. Εκεί, ο καθένας θα εξετάσει τη ζωή του στη Γη και θα ανακαλύψει πόσο καλά ολοκλήρωσε το σχέδιο της ζωής του. Όταν δει ότι σε ορισμένους τομείς χρειάζεται να αποκτήσει περισσότερη εμπειρία, αυτοί θα αποτελέσουν κομμάτι των μελλοντικών του σχεδίων ζωής».
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι που απαλλάχτηκαν από το σώμα τους μέσα σε λίγα λεπτά από τη μετάβασή τους. Η βελτίωση της ζωής είναι αμέσως εμφανής.
Πολλοί βρίσκουν στην ανασκόπηση της ζωής τους, ότι έχασαν πολλές ευκαιρίες να ολοκληρώσουν το συμβόλαιο της ψυχής τους, και αυτό οφείλεται κυρίως στην πυκνότητα της 3ης διάστασης και στα παραπλανητικά συστήματα πεποιθήσεων μέσα στα οποία γεννιόμαστε.
Παρ 'όλα αυτά, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τον θάνατο.
Είχα μια εξωσωματική εμπειρία το 1977, η οποία μου έδωσε άμεση συνειδητοποίηση της γνώσης ότι δεν υπάρχει θάνατος.
Μου απέδειξε με πειστικό τρόπο ότι δεν ήμουν το σώμα μου. Τη στιγμή που το είδα αυτό, ο φόβος του θανάτου εξαφανίστηκε.
Αυτού του είδους η γνώση είναι πολύ πιο άμεση και πειστική από την απλή ανάγνωση της ίδιας της φράσης.
Θεωρώ ότι είναι μεγάλη ευλογία να ζούμε χωρίς το φόβο του θανάτου. Προτείνω όποιος θέλει να έχει μια παρόμοια εμπειρία να το ζητήσει - και ίσως να την έχει. «Ζητείτε και θέλετε λάβει», μας έχει δοθεί.
Για μένα, το να μη φοβάται κανείς να πεθάνει, σημαίνει ότι δεν μπορεί τόσο εύκολα να χειραγωγηθεί, όπως χειραγωγείται κάποιος που φοβάται το θάνατο. Αν κάποιος απειλείται με θάνατο τότε θα υποκύψει.
Οι περισσότερες απειλές είναι κατασκευασμένες έτσι ώστε να ‘παίζουν’ με το φόβο που έχουμε για το θάνατο. Μερικές είναι μόνο απειλές ότι θα μας τραυματίσουν, αλλά φοβόμαστε τους τραυματισμούς επειδή φοβόμαστε την αναπηρία. Φοβόμαστε να νιώθουμε ανίκανοι, επειδή φοβόμαστε να πεθάνουμε. Ο φόβος του θανάτου είναι τελικά πίσω από τις σοβαρότερες απειλές.
Είμαι έτοιμος να ‘φύγω’ οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Συνήθως αστειευόμουν με τα μέλη της Μετανάστευσης και Προσφύγων, εκεί που δούλευα πριν πάρω σύνταξη, ότι θα πέθαινα στην ηλικία των 75 ετών. Στην πραγματικότητα δεν ήταν ένα αστείο. Όσο με αφορά, επέλεξα την ηλικία των 75 ως ημερομηνία πέραν της οποίας δεν θέλω πια το σώμα. Έξι χρόνια ακόμα και μετά… Γιούπι!
Η ζωή στην άλλη πλευρά είναι πολύ, πολύ πιο ευχάριστη από αυτή. Ποιος ο λόγος λοιπόν να φοβάμαι; Δεν υπάρχουν δίδακτρα, δεν υπάρχουν τελετές να εκτελώ, δεν υπάρχουν υπάλληλοι της εκκλησίας να σκύβω. Είναι ανοικτή και διαθέσιμη σε όλους μας, ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξής μας.
Λέγοντας στάδιο ανάπτυξης, εννοώ ότι οι άνθρωποι που εκφράζονται με σκληρότητα και μίσος και απληστία καταλήγουν σε μία κατώτερη περιοχή του πνεύματος από τους ανθρώπους που εκφράζονται με αγάπη και καλοσύνη και γενναιοδωρία.
Σκοπός όλου του ταξιδιού της ζωής είναι να πάει από τον Θεό στο Θεό, μετά από μια μεγάλη διαδρομή σαν τόξο, το οποίο αποτελείται από τη διάρκεια όλων των ζωών στην ύλη, ως εξατομικευμένα κομμάτια του Θεού, αντιλαμβανόμενοι κατά την διαδικασία το ποιοι πραγματικά είμαστε (ότι είμαστε Θεός).
Ως εκ τούτου, είναι λογικό ότι όσο περισσότερο είμαστε σαν τον Θεό, τόσο πιο υψηλότερα θα πάμε στα αιώνια βασίλεια. Η αγάπη είναι περισσότερο όπως ο Θεός από ό,τι το μίσος. Καταλαμβάνει μια υψηλότερη περιοχή της σκάλας της συνειδητότητας του Ιακώβ.
Δεν πρόκειται για μια πνευματική ελίτ. Μόνοι μας καθορίζουμε το στάδιο ανάπτυξής μας ανάλογα με τις δικές μας προσπάθειες.
Τα συνηθισμένα επαναλαμβανόμενα λάθη και ο προγραμματισμός μάς κρατάει πίσω. Κάτω από τα συντρίμμια, είμαστε αθώοι, γεμάτοι από αγάπη, και φυσικά ελεύθεροι.
Εκείνοι που αφιερώνουν μέρος του χρόνου τους για να καθαρίσουν τον εαυτό τους από τα βασικά θέματα που τους απασχολούν και από τα υπολείμματά τους (τον προγραμματισμό τους) είναι συνήθως πιο τρυφεροί, πιο χαρούμενοι, προσφέρουν φροντίδα, κ.λπ. και πάνε σε πιο δεκτικές περιοχές.
Εεε, δεν είσαι ικανοποιημένος από την τακτοποίηση της υπόθεσης; Βρες τα μ’ εκείνον που έκανε τη διαχείριση.
Αλλά σε τελευταία ανάλυση… εμείς είμαστε η διαχείριση γιατί είμαστε Θεοί.
Πηγή: Άρθρο του Steve Beckow στο www.goldenageofgaia.com
Μετάφραση: Αγγελική Σ. Νατσούλη
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.