Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, είναι να αντιστέκεται στις αλλαγές, σε κάθε καινούργιο.
Αυτό το παρατηρούμε συχνάκις κατά τη διαδικασία της Ψυχοθεραπείας, όπου ενώ κάποιος διαπιστώνει ότι η νέα οπτική που βλέπει τα πράγματα (ερμηνεύει), φέρνει θετικά αποτελέσματα, εντούτοις δυσπιστεί σ’ αυτή την πραγματικότητα και είναι επιφυλακτικός.
Αυτό συμβαίνει γιατί προφανώς του είναι δύσκολο να πιστέψει ότι μπορεί να λειτουργήσει και με άλλον τρόπο – σκεφτείτε, μέχρι τώρα είχε μάθει να κινείται μέσα σ’ ένα γνωστό πλαίσιο, παρόλο που δεν αισθάνονταν και τόσο ευτυχής, είχε αποδεχτεί την κατάσταση και όλα του ήταν οικεία- επίσης, κάπου ίσως ασυνείδητα φοβάται ότι η προσωπική του εξέλιξη, (υπέρβαση, ανατροπή των ήδη παγιωμένων στάσεων/συμπεριφορών) θα επιφέρει πόνο και τέλος γιατί η προσαρμογή στις νέες «ιδέες», πέραν του χρόνου που απαιτείται, δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις.
Ο B.H. Liddel Hart,(Thoughts on War, 1944), μας λέει ότι: «Δυσκολότερο από το να εισαγάγει κανείς μια καινούρια ιδέα, είναι μόνο το να καταργήσει μια παλιά.».
Με σκοπό να καταρρίψουμε την παραπάνω ιδέα- ήδη αναφέραμε για την αντίσταση στις αλλαγές- θ’ αναφερθούμε σε μια πρόσφατη έρευνα (μου την έστειλε, μέσω e-mail η καλή μου φίλη Ι.) που έκανε ο γερμανός γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer), όπου λόγω των περιστάσεων, της τύχης και της λεπτομερούς παρατήρησης, ο Hamer ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών.
Θέλω να σας προειδοποιήσω ότι αυτά που θα διαβάσετε, ίσως να σας φανούν υπερβολικά ή άτοπα, λόγω της νεωτερικότητας και της αδιανόητης(;) προσέγγισης των όσων ανακάλυψε ο παραπάνω ερευνητής (νόμοι της Νέας Ιατρικής) και εν συνεχεία γενίκευσε ο επίσης γιατρός Κλωντ Σαμπά/ Claude Sabbah (νόμοι της Ολιστικής Βιολογίας), αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.
Να θυμάστε πάντα ότι:« Όσο πιο ανοικτοί είμαστε σε νέες εμπειρίες, τόσο τείνουμε να γινόμαστε όλο και πιο πολύ οι δυνατότητές μας» (C. Rogers, 1972).
Πριν αναφέρουμε τα στοιχεία της έρευνας, να πούμε ότι ο γιατρός R. G. Hamer, υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική και η θέση αυτή του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς, όπου με τις έρευνές του και τις επαληθεύσεις που έγιναν και από άλλους ερευνητές, έδειξαν ότι αυτά που διατυπώθηκαν, ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, κάτι το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε, στην ιστορία της ιατρικής.
Κι ακόμη (καθαρά προσωπική ανάγκη) θα ήθελα να απαντήσω σε ένα υποθετικό ερώτημα, που ίσως σε κάποιους/ες να δημιουργήθηκε. «Γιατί αναπαράγω αυτή την έρευνα και βεβαίως το έχω κάνει-μέσω του Blog-και με άλλες θεματικές;».
Γιατί όπως έγραψε και ο Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ (Jean-Jacques Crevecoeur)- Αρθρογράφος της παρακάτω έρευνας- «ως υπεύθυνοι πολίτες έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από κάθε νέα έρευνα, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη και ξεπερασμένη».
Ας δούμε όμως τι ανακάλυψε ο R. G. Hamer:
Τον αποκάλεσε ατσαλένιο νόμο του καρκίνου, κι αναφέρει ότι: « Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια.».
Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι.
Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους.
Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.
Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.
Ο καρκίνος των πνευμόνων στη έντονο φόβο του θανάτου.
Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).
Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας). Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.
Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές, σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση.
Αυτό που είναι φανταστικό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση– εγκέφαλος – όργανο»,λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Με άλλα λόγια, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία.
Αντίθετα, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο.
Έτσι σήμερα, έχουμε πολλές αποθεραπείες που η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες αξιοθαύμαστες ή θαύματα»: Διάφορες εξετάσεις(αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, βιοψίες, κ.λ.π),που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία, ή άλλες θεραπείεςπου ορίζονται από την ιατρική.
Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων».
Για να καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογικής απόψεως, θα δώσουμε έναπαράδειγμα από την ζωική βιολογία, π.χ μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της.
Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει φάει εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σε ότι αφορά την επιβίωση της, αλλά στέκεται τυχερή και καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν θόρυβο που προέρχεται από τα βήματα ενός κυνηγού. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη · εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά.
Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο.
Βρισκόμαστε, σύμφωνα με τον Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι.
Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου: ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα.
Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά.
Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι.
Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, που μαρτυρούν την πρόσφατη εξάλειψη των υπερκυττάρων.
Συμπερασματικά: Εξαιτίας αυτού του προγραμματισμού, του εγγεγραμμένου στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.
Αυτό που δεν είπαμε, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτά που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού !
Έτσι, σύμφωνα με τους ερευνητές,(μετά από επαληθεύσεις εργαστηρίου), αυτό που αποκαλούμεκαρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις.
Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ..
Στο 2ο Μέρος θα μιλήσουμε για ποιο λόγο πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας και επίσης για τους τρόπους που μπορούμε να αντισταθούμε στις ασθένειες..
Συνεχίζεται…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.