φίλες και φίλοι
ΤΩΡΑ πια, μετά την απόσυρση του παράλληλου προγράμματος των μικροαστών απατεώνων και ρουφιάνων ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, συνεργατών και δεξιών χεριών του καπιταλιστή Κυρίου, δεν υπάρχει καμιά μα καμιά απολύτως αμφιβολία ότιτον συντονισμό της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου κατά των Υποτελών εργαζομένων, ενεργών και μη, έχει αναλάβει η αριστεροδεξιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι δεν τον ανέλαβε επειδή εκβιάστηκε, αναγκάστηκε να υποχωρήσει, επειδή ηττήθηκε, αλλά ότι εκτελεί συμβόλαιο το οποίο είχε υπογραφεί πολύ πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Όσοι και όσες είχαν αυταπάτες ότι θα αναδιανείμει, ως Αριστερά, τον κοινωνικό πλούτο, ή ότι θα αναζωπυρωθούν τα κοινωνικά κινήματα και το επαναστατικό πρόταγμα και ότι θα δούμε ένδοξες επαναστατικές μέρες, τις έχουν πετάξει στα σκουπίδια και πολύ καλά έκαναν.
Η επίθεση των τελευταίων ημερών (προαπαιτούμενα) θα συνεχιστεί και τους επόμενους μήνες, τους πρώτους του 2016, μέχρι το Πάσχα. Θα μειωθούν συντάξεις και μισθοί και επιδόματα, θα αυξηθούν φόροι. Η επίθεση πραγματοποιείται και γίνεται περίπατος διότι δεν υπάρχει αντίπαλος. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή· αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει. Ποιος θα είναι όμως, πώς θα πολεμήσει; Θα απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα αφού διευκρινίσω δυο σημεία.
ΤΟ πρώτο: οι εξεγέρσεις, οι ταραχές, η επανάσταση, ο κοινωνικός πόλεμος δεν γίνονται για κάποιο σκοπό, για να υλοποιήσουμε κάποιο πρόγραμμα, κάποιο όραμα, τον κομμουνισμό, την αναρχία ή την άμεση δημοκρατία αλλά γίνονται κατ΄ αρχάς για να σταματήσει μια ανυπόφορη κατάσταση.Φαίνεται πως μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ανυπόφορη κατάσταση. Όσοι και όσες επλήγησαν, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των Υποτελών και των αυτοαπασχολούμενων και μικρομεσαίων, εδώ και έξι σχεδόν χρόνια, από την έναρξη του καπιταλιστικής επίθεσης το 2010 μέχρι σήμερα, μπορούσαν ή κατάφεραν να τα φέρουν βόλτα. Όχι όλοι και όλες, αλλά οι περισσότεροι. Υπήρχε λίπος, κι ακόμα υπάρχει, αρκετό· την ανεργία την αντιμετώπισε η οικογένεια και, δευτερευόντως, η αλληλεγγύη φίλων και γειτόνων · η μείωση της καταναλωτικής δαπάνης αντιμετώπισε τη μείωση των μισθών και των συντάξεων· η παραοικονομία, ειδικά στην επαρχία, έδωσε και συνεχίζει να δίνει ανάσες ζωής και να κινεί τις τοπικές οικονομίες.
Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται στη λατρεία του εβρού, στην αποδοχή της λογικήςκαλύτερα λιγότερα (αποδοχή μνημονίων) παρά τίποτα (έξοδος από το εβρό). Η λογική αυτή έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ειδικά με τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου. Για πόσα χρόνια ακόμα θα παραταθεί η λατρεία του εβρού, η λογικήκαλύτερα λιγότερα παρά τίποτα; Για πόσο καιρό ακόμα θα μασάνε, γιατί τους παίρνει να μασάνε, τα θύματα της καπιταλιστικής επίθεσης;
ΘΑ έλεγα ότι πρόκειται για μεταβατική φάση και νομίζω πως βρισκόμαστε προς το τέλος της, το οποίο θα διαρκέσει μερικά χρόνια, μέχρι το 2020 – μετά μας περιμένει η τρικυμιώδης δεκαετία 2020-2030, κατά την οποία θα δούμε πολλά. Βλέπω αυτούς, αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι, που έχουν λίπος να ανησυχούν – λίπος συσσωρευμένο είναι, δε μπορεί, μια μέρα θα τελειώσει. Γέροι συνταξιούχοι και γριές θα πεθάνουν και η ανεργία, που θα διογκωθεί περαιτέρω, δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Η μετανάστευση εξαντλεί τις δυνατότητές της. Αυτός είναι ο λόγος που ετοιμάζεται το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και δίνονται ήδη κάποια επιδόματα (σίτιση, ηλεκτρικό ρεύμα). Η μείωση της κοινωνικής δαπάνης έχει όρια ενώ η προσπάθεια του Κράτους να πατάξει την παραοικονομία θα έχει αποτελέσματα, δεν θα μπορέσει όμως να την εξαφανίσει.
ΘΕΩΡΩ λοιπόν ότι από τις αρχές του 2016 θα αρχίσει η κοινωνική αντίδραση. Θα παραμείνει κοινωνική αντίδραση ή θα μετεξελιχθεί σε κοινωνικό πόλεμο, που θα συντονίζεται και θα κλιμακώνεται;
ΠΡΙΝ απαντήσουμε, ας δούμε το δεύτερο σημείο. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι οι Υποτελείς αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι τρόποι με τους οποίους διεξαγόταν οι κοινωνικός πόλεμος μέχρι πρό τινος δεν έχει πια αποτελέσματα. Αντιλαμβάνονται ότι τα κινήματα (των πλατειών κι άλλα) έχουν γίνει κυβέρνηση και μας γαμούν από όλες τις τρύπες και ότι με τις πορδές (αιτήματα, διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, ταραχές) δεν βάφεις αβγά· έχουν αποκηρύξει την ένοπλη επαναστατική βία, βλέποντας όλους τους αντάρτες των πόλεων στη φυλακή· αποσύρουν ταχέως την εμπιστοσύνη και την αφοσίωση προς τις εκλογές και την κοινοβουλευτική δημοκρατία – το ποσοστό της αποχής έχει αυξηθεί και θα αυξηθεί κι άλλο· στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, θα ξεπεράσει μάλιστα το 50%. Προσδοκώ ένα ποσοστό 65-70% μέσα στη δεκαετία 2020-30 – πόσο πολύ θα χαρώ!
ΕΙΚΑΖΩ ότι για την επόμενη δεκαπενταετία (2016-2030), παρ΄ όλο που θα μονιμοποιηθούν τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής επίθεσης 2010-2016 και θα επικρατήσει η ανυπόφορη κατάσταση, δεν θα υπάρξει αναζωπύρωση της λατρείας των κινημάτων και των διαδηλώσεων, της ένοπλης βίας και του εκλογικών αυταπατών. Βεβαίως και υπάρχει το ενδεχόμενο εξέγερσης και διαμαρτυριών στους δρόμους και ένοπλων απεγνωσμένων ενεργειών αλλά θα είναι πολύ περιορισμένης εμβέλειας – θα επιβεβαιωθεί ακόμα μια φορά ότι είναι παντελώς αναποτελεσματικοί τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ έτσι το δράμα που ζούμε εδώ και δεκαετίες αλλά που τώρα θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε: θέλουμε να ζήσουμε αλλά δεν μας αφήνουν, δηλαδή, θέλουμε να πολεμήσουμε αλλά δεν ξέρουμε πώς. Διότι, φίλες και φίλοι, η ζωή και το παρόν είναι το αποτέλεσμα της έκβασης του κοινωνικού πολέμου. Νικήσαμε κατά το παρελθόν πολλές φορές – δεν καταλύσαμε την καπιταλιστική Κυριαρχία αλλά νικήσαμε. Το οχτάωρο και οι συντάξεις και το κοινωνικό Κράτος ήταν αποτέλεσμα νικών, αν και συχνά οι νίκες αυτές και τον Κύριο βόλευαν και τον καπιταλισμό επέκτειναν και ενίσχυαν αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το ερώτημα είναι λοιπόν: θα καταφέρουμε να επινοήσουμε άλλους τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, σταματώντας να πολεμούμε όπως πολεμάει ο καπιταλιστής Κύριος;
ΕΙΜΑΙ της γνώμης πως θα τα καταφέρουμε· εάν δεν τα καταφέρουμε, ζήτω που καήκαμε! Οι ενδείξεις που διαθέτουμε είναι πολλές, ναι, είναι πολλές αλλά νομίζω πως δεν τις βλέπουμε. Η πιο σαφής ένδειξη είναι η αδυναμία μας – η αδυναμία μας είναι το σημείο εκκίνησης. Μόνο εάν γίνει η αδυναμία μας σημαία και μέθοδος και τρόπος πολέμου θα μπορέσουμε να στριμώξουμε άγρια τον Κύριο καπιταλιστή και τα τσιράκια του. Μόνο εάν γίνει η αδυναμία Ισχύς θα καταφέρουμε να νικήσουμε. Εάν η επίθεση έχει σκοπό την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, μόνο η μετεξέλιξη της αδυναμίας μας σε θέληση και τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου θα μας επιτρέψει να νικήσουμε και να ζήσουμε.
Η στάση πληρωμών (ΕΝΦΙΑ, χρέη προς Τράπεζες, φόροι, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλιστρα, εισιτήρια, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, διόδια), η αποτροπή πλειστηριασμών, η επανασύνδεση νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, η παραοικονομία, τα συνεργατικά εγχειρήματα στην παραγωγή, οι μεμονωμένες απεργίες μακράς διάρκειας σε κομβικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις με την ανάληψη της επιβίωσης των απεργών από όλη την κοινωνία, το πέρασμα στη πράξη, η ταύτιση μέσου και σκοπού (η διεύρυνση του ζωντανού κομμουνισμού) είναι πια οι μόνοι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως το κομβικό ζήτημα του συντονισμού και της κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου και της διαχείρισης όλων των πολιτικών συνεπειών που (θα) επιφέρει. Αυτό όμως είναι ένα ζήτημα με το οποίο θα καταπιαστούμε αύριο το πρωί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.