Γιατί αρρωσταίνουν οι άνθρωποι; Πως μπορούμε να θεραπευτούμε; (Μέρος 2ο)

Συνεχίζοντας την αναφορά μας στα αποτελέσματα της έρευνας του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ και του Κλωντ Σαμπά, θα πάρουμε απαντήσεις, εν πρώτοις σε ένα καίριο ερώτημα που αφορά όλους τους ανθρώπους: «Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας;»

Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, μας λένε οι ερευνητές, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. 

 

Ένα από τα χαρακτηριστικά του εγκεφάλου είναι ότι δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μιαπραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία (εμπειρία).

Για να γίνει πιο κατανοητό, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα:

- Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο. Αυτόματα, θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (αύξηση της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική εμπειρία.

- Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Παρόλα αυτά όμως, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος/η και διαβάζατε. Εδώ ο εγκέφαλός, έχει επεξεργαστεί μια φανταστική εμπειρία, σαν να ήταν πραγματική.

- Εάν, τώρα, παίζοντας ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι ή βλέποντας κάποια κινηματογραφική ταινία, που το σενάριο σας προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική εμπειρία σα να ήταν πραγματική.

- Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι απολύεστε από τη επιχείρηση που εργάζεστε, τώρα που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική εμπειρία σα να ήτανπραγματική.

Αυτό το παράδειγμα, μας δίδει τη δυνατότητα να καταλάβουμε ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε, από τον εγκέφαλό μας, εκλαμβάνεται ως πραγματική εμπειρία, την οποία επεξεργάζεται, ως υπερυπολογιστής. 

Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πούμε: «Αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω», και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθανόμαστε, τότε ο εγκέφαλός μας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική.

 

Εάν η σύγκρουση που βιώνουμε στη σχέση μας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνουμε να εκφράσουμε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθανόμαστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλ. καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορούμε να χωνέψουμε…

Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθούμε με τον φίλο μας, εάν παραμείνουμε στις θέσεις μας, εάν δεν τον συγχωρέσουμε, δεν θα μπορέσουμε πράγματι ποτέ να χωνέψουμε αυτό που μας έκανε. 

 

Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός μας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. 

 

Μπορούμε αλήθεια να μαντέψουμε τη συνέχεια: Αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσουμε να αισθανόμαστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα μας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.

Συνεχίζοντας τη σκέψη, ποιος άλλος κίνδυνος μπορεί να εγκυμονεί;

 

Ακόμα και αν μας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός μας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός μας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορίασχετικά με την σύγκρουση που είχαμε βιώσει με κάποιο φίλο.

Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστούμε από την απαισιόδοξη διάγνωση του γιατρού που μας παρακολουθεί και αισθανθούμε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός μας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων, στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.

Το άλλο ερώτημα που βιώνεται ως υπέρτατη ανάγκη να απαντήσουμε είναι: «Πώς μπορούμε να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε;»

Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι, ο εγκέφαλος μας δε σφάλει ποτέ και επίσης είναι αυτός που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες», έτσι ώστε να μας εγγυηθεί τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα μια τέτοια θεώρηση κι όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά, σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν είναι τυχαία και ότι εάν μάθουμε τους νόμους της Νέας Ιατρικής (Ρίκε Γκέερτ Χάμερ) ή της Ολιστικής Βιολογίας(Κλωντ Σαμπά), που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορούμε όχι μόνο να καταλάβουμε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές μας, αλλά κυρίως θα μπορούμε να τις προλαμβάνουμε και να τις θεραπεύουμε.

 

Κι εμείς αναρωτιόμαστε: «Με ποιο τρόπο;»

 

Απλά, μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει: το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (πάντα με σεβασμό), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους και να συγχωρεί. 

Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν…

– Να εκφράζουμε τις ανάγκες μας: Πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο.

Κατά συνέπεια, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα.

Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.

Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.

 – Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.).

Δυστυχώς, η παιδεία μας, μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρικήαντιμετωπίζει τα συμπτώματα: να τ’ αρνούμαστε, να τ’ απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται.

 Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [Σκεφτείτε: π.χ με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)].

Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένα πρώτο βήμα για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. 

 Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο διαπροσωπικό, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

 – Να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους : Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος;

 

Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση;

Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος: θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί.

 Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. 

 

Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει οκαρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει …

Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

 – Να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι: Πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας.

 

Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.

Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά: Ας θυμόμαστε ότι, ό,τι μας συμβαίνει είναι καλό, είναι κάτι σανευκαιρία (δώρο) που μας προσφέρεται για να μάθουμε κάτι καινούργιο.

– Οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα: Δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά (Γιούνγκ).

Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και το στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα: επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Μέγα λάθος.

 Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε.

 

Εξάλλου, όπως είδαμε και παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ, εάν δεν λυθεί μια κατάσταση.

–Να τελειώνουμε με τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: Αυτή η ιδέα εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Ε. Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο.

 Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οιεκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι.

Σαφώς και δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. 

Προσωπικά πιστεύω, ότι ταχτοποιώντας συνεχώς τις εκκρεμότητές μας, μας βοηθάει να διατηρούμε την ισορροπία μας και να μην δημιουργούμε άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.

– Να συγχωρούμε: Τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, είναι να συγχωρούμε. Όχι, τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.

Όσο κι αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα, αλλά εμείς οι ίδιοι. 

Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. 

 

Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ, εντιμότητα, αποδοχή και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

Συμπεράσματα

Αυτή η θεώρηση μας χαρίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο: η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας.

Επιπλέον, ακόμα και αν κάποιες φορές αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας.

 

Θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.

Πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον άνθρωπο (και επομένως να μην υπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), υφίστανται διώξεις τις οποίες, αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί, για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε, δηλ. ο ίδιος ο εαυτός μας.

Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. 

 

Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε; Αυτό θα εξαρτηθεί από μας και μόνο.

Και μια τελευταία υπόμνηση, από εμένα: Στην αρχή του 1^ου μέρους του άρθρου, δώσαμε έμφαση στηδυσκολία (αντίσταση) που έχουμε ως άνθρωποι, για κάθε τι καινούργιο. Το να είμαστε ανοικτοί στις εμπειρίες, δεν συνεπάγεται ότι δεν στοχαζόμαστε και δεν διερευνούμε ότι βιώνουμε. Έτσι και σε ότι ελέχθη σ’ αυτό το άρθρο, σας προτρέπω, να αμφιβάλλετε…. για τον απλούστατο λόγο, μόνο τότε θα μπείτε στην διαδικασία να ερευνήσετε κι εσείς. Ποιόν; Μα τον ίδιο τον εαυτό σας…. Μόνο αν δοκιμάσετε σ’ εσάς, η όποια αμφιβολία θα καταλήξει σε βεβαιότητα.

 Απλά μόλις τώρα, κάποιοι άνθρωποι μας έδειξαν ένα δρόμο. (Σκεφτείτε: Αυτό επαναλαμβάνεται σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας της Ανθρωπότητας. Κάποιοι (εφευρέτες) μίλησαν για μια ανακάλυψη. Απ’ τους πολλούς χαρακτηρίστηκε αδιανόητο, ουτοπία, τρέλα, μαγεία, αμφιβάλανε, αρνιόνταν, γελοιοποίησαν και καταδίωξαν αυτούς τους ανθρώπους..… αργότερα όμως με την πράξη, είδαν και πίστεψαν κι αυτοί την πραγματικότητα. 

Γι’ αυτόν τον καινούργιο δρόμο, στο χέρι μας είναι αν θα τον περπατήσουμε..για να μάθουμε… για να απολαύσουμε ότι όμορφο μας επιφυλάσσει….. ειδάλλως ας πάρουμε όλοι έναν μικρό υπνάκο…. κι ας περιμένουμε το «θαύμα» απ’ τους άλλους… που συνήθως ποτέ δεν γίνεται!!!

anthrwposkaipsuxologia

 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ