Τα δισέγγονα του Αριστοτέλη...διαμαρτύρονται!

Τα δισέγγονα του Αριστοτέλη

Νίκος Δήμου

Παρακολουθώ στο YouTube μία αγόρευση του Κώστα Ζουράρι στην οποία προσπαθεί να αποδείξει την «συνέχεια» της ελληνικής φυλής. Παραθέτει τρία ντοκουμέντα όπου οι Βυζαντινοί αυτοαποκαλούνται Έλληνες, ή κάποιος ξένος τους ονομάζει Έλληνες.

(Βέβαια για κάθε ένα βυζαντινό κείμενο που χρησιμοποιεί τον όρο «Έλληνες», υπάρχουν χιλιάδες που χρησιμοποιούν τον όρο «Ρωμαίοι». Πιο βασικό: ο τίτλος του ίδιου του αυτοκράτορα: «Βασιλεύς των Ρωμαίων»).

‘Όμως το θέμα μου δεν είναι αυτό.

Μύριοι όσοι ιστορικοί, συγγραφείς, ερευνητές από τον Παπαρρηγόπουλο ως τον Ζουράρι έχουν πολεμήσει με νύχια και με δόντια για να αποδείξουν αυτή την περιλάλητη «συνέχεια».

Και ας πούμε πως – ενάντια σε κάθε βιολογική και ιστορική λογική – η συνέχεια υπάρχει. Είμαστε καθαρόαιμοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ούτε Ρωμαίοι πέρασαν από εδώ, ούτε Σλάβοι, ούτε Αρβανίτες, ούτε Οθωμανοί. Ο Φαλμεράγιερ ήταν ξυλοσχίστης και δεν ήξερε τι έγραφε.

Ε, και; Τι σημασία έχει αυτό;

Μήπως μας κάνει ανώτερους; Αξίζει περισσότερο ένας καθαρόαιμος απόγονος; Δηλαδή πιστεύουμε στην κληρονομούμενη αξία; Ισχύει αυτό που λέει ο υπηρέτης Φίγκαρο στο αφεντικό του, τον κόμη Αλμαβίβα: «Εσείς απλώς λάβατε τον κόπο να γεννηθείτε!». Οπότε; Να επαναφέρουμε τους «γαλαζοαίματους», τους «ελέω θεού» βασιλείς, τα χαρίσματα και τα προνόμια που κληρονομούνται;

Η πίστη στην κληρονομική ανωτερότητα ισχύει μόνο για ρατσιστές. Για όσους δεν δέχονται «ανώτερες φυλές», δεν έχει σημασία η καταγωγή. Σημασία έχει τι έχει πετύχει ο καθένας στην ζωή του. Ο γιος του νομπελίστα δεν αξίζει παραπάνω από το γιο του εργάτη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον απόγονο του Αριστοτέλη.

Είμαστε υπερήφανοι για την υψηλή καταγωγή μας. Αλλά ο μόνος τρόπος να δικαιολογήσουμε κάποια υπερηφάνεια, είναι να κάνουμε έργο, σημαντικό και αξιόλογο. Αλλιώς δεν θα εντυπωσιάσουμε κανένα. Αντίθετα: όσο πιο πολύ επικαλούμαστε τους «προγόνους», τόσο πιο συντριπτική γίνεται η σύγκριση μαζί τους. Και τόσο η παγκόσμια κοινότητα κουνάει το κεφάλι και μας οικτίρει…

Δεν προσθέτουν οι πρόγονοι – αφαιρούν: όχι μόνο σαν μέτρο σύγκρισης αλλά και σαν ναρκωτικό: ένας από τους λόγους που έχουμε βουλιάξει στην κρίση, είναι πως η στείρα προγονολατρεία μας έχει ευνουχίσει. Πώς γίνεται ένας λαός να βαδίσει μπροστά, όταν κοιτάει συνεχώς προς τα πίσω;

protagon

Τα δισέγγονα του Αριστοτέλη διαμαρτύρονται! - Του Φιλοκτήτη Διακομανώλη

Διαβάζω συχνά το Νίκο Δήμου γιατί, συχνά, κάτι κάλο έχει να πει. Διάβασα και το τελευταίο του άρθρο με τίτλο «Τα δισέγγονα του Αριστοτέλη» και με όλη την εκτίμηση που του έχω, το βρίσκω “μονόπαντο” και με σωρεία ατυχών παραδειγμάτων.

Προσωπικά δεν επικροτώ την ακατάσχετη προγονολατρεία, ούτε επικροτώ Σαρτζετάκιες ατάκες περί του ανάδελφου έθνους μας. Ασπάζομαι όμως τα επιστημονικά δεδομένα που ακλόνητα αντικρούουν τις αιτιάσεις του κ. Δήμου.

Επικρίνει ιστορικούς, συγγραφείς και ερευνητές, πως με νύχια και με δόντια προσπαθούν να αποδείξουν την «περιλάλητη συνέχεια» των νεοελλήνων με την κλασική Ελλάδα. Και λέει ειρωνικά ο αρθρογράφος: «Ας πούμε ότι ο Φαρμεράγιερ ήταν ξυλοσχίστης και δεν ήξερε τι έγραφε.»

Μα φυσικά και θα το πούμε! –Όχι σαν να μας κάνει χάρη- αλλά γιατί έτσι είναι! Με ποια επιστημονικά εχέγγυα υιοθετούνται οι αυθαιρεσίες ενός περιηγητή των αρχών του 19ου αιώνα για τόσο εξειδικευμένα επιστημονικά θέματα, υπό το φως, μάλιστα, των επιστημονικών εξελίξεων; Και καλά, όταν απεφάνθη ο Φαρμεράγιερ καλά το έκανε, ακόμα κι αν ξεχάσουμε ότι ο Αυστριακός δάσκαλος/περιηγητής υπήρξε, σαφέστατα, δεδηλωμένος εχθρός του νεοσύστατου και ασταθούς κρατιδίου της Ελλάδας. Άλλο είναι, όμως, το θέμα μας. Τότε πιστεύαμε ότι το σύμπαν είναι το … ηλιακό μας σύστημα και ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε στα ανατολικά της Εδέμ από τον ασπρομάλλη γέροντα του Λεονάρντο Νταβίντσι. Έκτοτε όμως έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι των σχετικών επιστημών. Η επιστήμη της γενετικής με την ανάγνωση του DNA έχει αποδείξει ότι οι βασικές γενετικές ομάδες εντοπίζονται εξακολουθητικά στους Έλληνες από την εποχή του χαλκού μέχρι και σήμερα.

Αναρωτιέται ο κ. Δήμου: «Δηλαδή πιστεύουμε στην κληρονομούμενη αξία;» Απολύτως άσχετο και ατυχές. Η κληρονομούμενη αξία αποτελεί θέσφατο του κοινωνικού δαρβινισμού, Βικτωριανής εποχής, του Χέρμπερτ Σπένσερ, όπως άψογα τον αντέγραψε ο Χίτλερ. Πιστεύουμε όμως στην επιστήμη της μοριακής βιολογίας και της γενετικής που έχουν αποκωδικοποιήσει τον αποκαλυπτικό μικρόκοσμο του DNA.

Αναρωτιέται ξανά, ειρωνικά, ο κ. Δήμου: «Οπότε; Να επαναφέρουμε τους «γαλαζοαίματους», τους «ελέω θεού» βασιλείς, τα χαρίσματα και τα προνόμια που κληρονομούνται;»

Στους «γαλαζοαίματους» και τους «ελέω θεού» βασιλείς, το μόνο που κληρονομείται είναι ο εκφυλισμός του DNA από τις αιμομιξίες. Ατυχέστατο κι αυτό το παράδειγμα του Νίκου Δήμου γιατί τα κληρονομούμενα φυλετικά στοιχεία, έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά στο διηνεκές. Τα δισέγγονα του Αριστοτέλη, λοιπόν, κάτι έχουν πάρει απ’ τον προπάππο τους!

Μας λέει ο κ. Δήμου ότι: «Η πίστη στην κληρονομική ανωτερότητα ισχύει μόνο για ρατσιστές. Για όσους δεν δέχονται «ανώτερες φυλές», δεν έχει σημασία η καταγωγή.»

Εκτός από την «πίστη» υπάρχει και η «διαπίστωση» που προκύπτει από την επιστημονική τεκμηρίωση. Και βέβαια έχει σημασία η καταγωγή. Προσωπικά νοιώθω άνετα, ευχάριστα και ευτυχής να είμαι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων και το προτιμώ απ’ το να ήμουν απόγονος των Μογγόλων του Τζένγκις Χαν.

Τέλος ο κ. Δήμου αναρωτιέται ξανά: «Πώς γίνεται ένας λαός να βαδίσει μπροστά, όταν κοιτάει συνεχώς προς τα πίσω;» Μα τι έπαθε ο Νίκος Δήμου;

Προσωπικά πιστεύω ότι το να κοιτάμε πίσω είναι πολλαπλά ευεργετικό. Όλοι οι λαοί προβάλουν την ιστορία τους και αντλούν αισιοδοξία και περηφάνια, ακόμα κι από ψήγματα σπουδαιότητας. Πόσο μάλλον οι Έλληνες που κανείς λαός δεν έχει τίποτα παρόμοιο να επιδείξει. Στο κάτω – κάτω, ας συμφωνήσω με τον κ. Δήμου, αυτό είναι και το μόνο που μας απέμεινε. Ας μην το απεμπολούμε!

Φιλοκτήτης Διακομανώλης

Συγγραφέας

Palmografos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ