Τελειώνει το καλοκαίρι σιγά σιγά και εμείς ψάχνουμε ακόμα τις ισορροπίες μας.
Αναζητάμε τα βήματά μας, τα πατήματά μας κι άλλοτε μας οδηγούν στα σύννεφα κι άλλοτε σε μονοπάτια επίπονα.
Βάζουμε στο ζύγι εγωισμό και περηφάνεια, παρελθόν και παρόν, θέλω και πρέπει, φως και σκοτάδι και στο τέλος μένουμε αποκαμωμένοι, άλλες φορές μόνοι κι άλλες αγκαλιασμένοι σε ένα αχώριστο μαζί.
Κι είναι κι εκείνες οι φορές που ο πόνος δεν μπορεί να ειπωθεί.
Είναι εκείνες οι φορές που σπάω την εικόνα μου μπροστά σου. Με τσαλακώνω και με κάνω χίλια κομμάτια.
Χίλια αληθινά κομμάτια, το καθένα πιο αληθινό από το άλλο.
Χίλια ατελή κομμάτια μου να σου συμπληρώνουν τα κομμάτια της εικόνας που ζητάς. Της τέλειας εικόνας που εσύ νομίζεις πως είμαι κι εγώ τόσο πεισματικά αρνούμαι.
Την τελειότητα που αναζητάς εγώ δεν την έχω.
Δεν συναντήθηκα ποτέ μαζί της. Δεν ήπιαμε ποτέ ένα ποτήρι κρασί μια νύχτα αξημέρωτη.
Γιατί να ξέρεις, εκείνες τις νύχτες που δεν ξημερώνουν, μέσα στο σκοτάδι με το φως να το δίνουν μόνο τα φώτα του δρόμου, εκείνες τις νύχτες γνωρίζεις τον άλλο.
Σου μίλαγα μια τέτοια νύχτα για το παρελθόν. Με ρώταγες και σου απάνταγα. Χωρίς φόβο, χωρίς στεγανά, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Σου απάνταγα στα γιατί, στα πώς και τα τι και στα αράδιαζα μπροστά σου χωρίς να μου περάσει μια στιγμή η σκέψη πως θα μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις εναντίον μου.
Αυτό το σοκ τελικά ήταν το ισχυρότερο.
Και μέρες μετά, σαν να συνέρχομαι από το μετατραυματικό σοκ της ψυχής μου, κάθομαι στην ίδια γωνιά και σε κοιτάω ήρεμα.
Λίγο πριν αφήσω την γωνιά αυτή κενή, θα ?θελα να ξέρεις πως για κάθε μια από τις επιλογές μου, από την καλύτερη μέχρι τη χειρότερη, είμαι περήφανη.
Δεν σου απολογήθηκα για καμία.
Κι αν σου άπλωσα τα κομμάτια του puzzle δεν ήταν για να κρίνεις, αλλά για να καταλάβεις.
Να καταλάβεις, πως απέναντί σου είμαι εγώ, που επιλέγω να περάσω μια νύχτα με πανσέληνο παίζοντας μπιρίμπα στο μπαλκόνι μου, παρά να αμοληθώ σε αμμουδιές και ειδυλλιακά τοπία.
Είμαι εγώ, που επέλεγα να σπάω το γυαλί κι όχι να το ραγίζω.
Όλα ή τίποτα.
Απλά.
Κι ας σήμαινε πόνο. Κι ας σήμαινε κομμάτια κομμένα.
Το γυαλί το έκανα πάντα χίλια κομμάτια, για αν μην μπορεί να ξανακολλήσει.
Είμαι εγώ, που προτίμησα να μην γίνω ποτέ εκείνη η κλασική μαμά αλλά να περνάω το Σαββατοκύριακο με τα παιδιά μου στο γήπεδο και στο cinema.
Είμαι εγώ, που δεν φοβήθηκα το «μόνη μαμά» μπροστά στο νευρωτική δυστυχισμένα συμβιβασμένη.
Είμαι η ίδια, που δεν ονειρεύτηκα ποτέ νυφικό και φρου φρου γάμου, αλλά το έζησα.
Με τόλμη και θάρρος. Γιατί αυτό που έρχεται μπροστά σου να το ζήσεις, ακόμα κι αν δεν το ονειρεύτηκες ποτέ, πρέπει να τολμήσεις να το ζήσεις. Και το σωστό και το λάθος.
Μέχρι την τελευταία του σταγόνα.
Είμαι εγώ που σε ονόμασα «θάλασσα» και σε άφησα να ταξιδεύεις τα κομμάτια μου χωρίς να σε ρωτήσω τον προορισμό. Δεν είχε ποτέ σημασία ο προορισμός. Σημασία είχε το ταξίδι, το μαζί.
Είμαι εγώ, που επέλεξα να περπατήσω πάνω στ?αγκάθια και να γεμίσω σημάδια αλλά να μην πονέσουν εκείνοι που αγαπάω.
Γιατί έτσι αγαπάνε οι ατελείς άνθρωποι.
Απόλυτα. Και κάνουν λάθη. Και πληγώνουν και πληγώνονται.
Αλλά αγαπάνε.
Και προστατεύουν. Και δίνονται.
Μπορεί να μην σου κάνει αυτός ο τρόπος, αλλά αυτός είναι ο δικός μου ο τρόπος. Και δεν θα τον αλλάξω. Γιατί πρέπει να ξέρεις, πως ο καθένας έχει δικαίωμα να αγαπά με τον τρόπο του.
Γιατί την τελειότητα που ψάχνεις εγώ την απέρριψα πριν καν την συναντήσω.
Και μέσα από τα λάθη και τις απώλειες κράτησα τα πολύτιμά μου. Δεν κράτησα αντικείμενα, δεν κράτησα ιδιοκτησίες.
Έκανα κτήμα μου τις μνήμες και περιουσία μου τις στιγμές.
Όλες τις στιγμές. Δεν τις βάφτισα τελειότητα, δεν τις πέρασα από φίλτρο για να στρογγυλέψουν τις γωνιές τους.
Κι έτσι σου τις έδωσα στα χέρια σου.
Κι αν τώρα κοιτάς και δεν μπορείς να τις δεις, είναι επειδή τις μνήμες, τις στιγμές και τις ψυχές, αν δεν τις αγαπήσεις αληθινά, αν δεν τις αγγίξεις πραγματικά, κρύβονται για να προστατευτούν.
Κι αρκεί πάντα μια αγκαλιά, που δεν θα στη ζητήσουν, για να ξαναφανερωθούν…
Της Σοφίας Παπαηλιάδου.
Αναζητάμε τα βήματά μας, τα πατήματά μας κι άλλοτε μας οδηγούν στα σύννεφα κι άλλοτε σε μονοπάτια επίπονα.
Βάζουμε στο ζύγι εγωισμό και περηφάνεια, παρελθόν και παρόν, θέλω και πρέπει, φως και σκοτάδι και στο τέλος μένουμε αποκαμωμένοι, άλλες φορές μόνοι κι άλλες αγκαλιασμένοι σε ένα αχώριστο μαζί.
Κι είναι κι εκείνες οι φορές που ο πόνος δεν μπορεί να ειπωθεί.
Είναι εκείνες οι φορές που σπάω την εικόνα μου μπροστά σου. Με τσαλακώνω και με κάνω χίλια κομμάτια.
Χίλια αληθινά κομμάτια, το καθένα πιο αληθινό από το άλλο.
Χίλια ατελή κομμάτια μου να σου συμπληρώνουν τα κομμάτια της εικόνας που ζητάς. Της τέλειας εικόνας που εσύ νομίζεις πως είμαι κι εγώ τόσο πεισματικά αρνούμαι.
Την τελειότητα που αναζητάς εγώ δεν την έχω.
Δεν συναντήθηκα ποτέ μαζί της. Δεν ήπιαμε ποτέ ένα ποτήρι κρασί μια νύχτα αξημέρωτη.
Γιατί να ξέρεις, εκείνες τις νύχτες που δεν ξημερώνουν, μέσα στο σκοτάδι με το φως να το δίνουν μόνο τα φώτα του δρόμου, εκείνες τις νύχτες γνωρίζεις τον άλλο.
Σου μίλαγα μια τέτοια νύχτα για το παρελθόν. Με ρώταγες και σου απάνταγα. Χωρίς φόβο, χωρίς στεγανά, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Σου απάνταγα στα γιατί, στα πώς και τα τι και στα αράδιαζα μπροστά σου χωρίς να μου περάσει μια στιγμή η σκέψη πως θα μπορούσες να τα χρησιμοποιήσεις εναντίον μου.
Αυτό το σοκ τελικά ήταν το ισχυρότερο.
Και μέρες μετά, σαν να συνέρχομαι από το μετατραυματικό σοκ της ψυχής μου, κάθομαι στην ίδια γωνιά και σε κοιτάω ήρεμα.
Λίγο πριν αφήσω την γωνιά αυτή κενή, θα ?θελα να ξέρεις πως για κάθε μια από τις επιλογές μου, από την καλύτερη μέχρι τη χειρότερη, είμαι περήφανη.
Δεν σου απολογήθηκα για καμία.
Κι αν σου άπλωσα τα κομμάτια του puzzle δεν ήταν για να κρίνεις, αλλά για να καταλάβεις.
Να καταλάβεις, πως απέναντί σου είμαι εγώ, που επιλέγω να περάσω μια νύχτα με πανσέληνο παίζοντας μπιρίμπα στο μπαλκόνι μου, παρά να αμοληθώ σε αμμουδιές και ειδυλλιακά τοπία.
Είμαι εγώ, που επέλεγα να σπάω το γυαλί κι όχι να το ραγίζω.
Όλα ή τίποτα.
Απλά.
Κι ας σήμαινε πόνο. Κι ας σήμαινε κομμάτια κομμένα.
Το γυαλί το έκανα πάντα χίλια κομμάτια, για αν μην μπορεί να ξανακολλήσει.
Είμαι εγώ, που προτίμησα να μην γίνω ποτέ εκείνη η κλασική μαμά αλλά να περνάω το Σαββατοκύριακο με τα παιδιά μου στο γήπεδο και στο cinema.
Είμαι εγώ, που δεν φοβήθηκα το «μόνη μαμά» μπροστά στο νευρωτική δυστυχισμένα συμβιβασμένη.
Είμαι η ίδια, που δεν ονειρεύτηκα ποτέ νυφικό και φρου φρου γάμου, αλλά το έζησα.
Με τόλμη και θάρρος. Γιατί αυτό που έρχεται μπροστά σου να το ζήσεις, ακόμα κι αν δεν το ονειρεύτηκες ποτέ, πρέπει να τολμήσεις να το ζήσεις. Και το σωστό και το λάθος.
Μέχρι την τελευταία του σταγόνα.
Είμαι εγώ που σε ονόμασα «θάλασσα» και σε άφησα να ταξιδεύεις τα κομμάτια μου χωρίς να σε ρωτήσω τον προορισμό. Δεν είχε ποτέ σημασία ο προορισμός. Σημασία είχε το ταξίδι, το μαζί.
Είμαι εγώ, που επέλεξα να περπατήσω πάνω στ?αγκάθια και να γεμίσω σημάδια αλλά να μην πονέσουν εκείνοι που αγαπάω.
Γιατί έτσι αγαπάνε οι ατελείς άνθρωποι.
Απόλυτα. Και κάνουν λάθη. Και πληγώνουν και πληγώνονται.
Αλλά αγαπάνε.
Και προστατεύουν. Και δίνονται.
Μπορεί να μην σου κάνει αυτός ο τρόπος, αλλά αυτός είναι ο δικός μου ο τρόπος. Και δεν θα τον αλλάξω. Γιατί πρέπει να ξέρεις, πως ο καθένας έχει δικαίωμα να αγαπά με τον τρόπο του.
Γιατί την τελειότητα που ψάχνεις εγώ την απέρριψα πριν καν την συναντήσω.
Και μέσα από τα λάθη και τις απώλειες κράτησα τα πολύτιμά μου. Δεν κράτησα αντικείμενα, δεν κράτησα ιδιοκτησίες.
Έκανα κτήμα μου τις μνήμες και περιουσία μου τις στιγμές.
Όλες τις στιγμές. Δεν τις βάφτισα τελειότητα, δεν τις πέρασα από φίλτρο για να στρογγυλέψουν τις γωνιές τους.
Κι έτσι σου τις έδωσα στα χέρια σου.
Κι αν τώρα κοιτάς και δεν μπορείς να τις δεις, είναι επειδή τις μνήμες, τις στιγμές και τις ψυχές, αν δεν τις αγαπήσεις αληθινά, αν δεν τις αγγίξεις πραγματικά, κρύβονται για να προστατευτούν.
Κι αρκεί πάντα μια αγκαλιά, που δεν θα στη ζητήσουν, για να ξαναφανερωθούν…
Της Σοφίας Παπαηλιάδου.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.