Γράφει η Jasmine Asiko Altunyan
Η εικόνα ενός παιδιού στα παράλια της Τουρκίας είναι ένα θέαμα που δυστυχώς, μάλλον αντιπροσωπεύει την εποχή που ζούμε. Με έχει στοιχειώσει αυτή η εικόνα… κάθε τι που κάνω, στο δρόμο για τη δουλειά, όταν ακούω τραγούδια στο ραδιόφωνο, όταν προσπαθώ να γράψω, κάθε λεπτό, αυτή η εικόνα!
Ξέρετε, όταν δουλεύεις με παιδιά και έχεις καθημερινή επαφή με αυτά, είναι πιο δύσκολο, ειδικά τώρα τον Σεπέμβρη που τα βλέπεις με τις καινούριες τους τσάντες και τα βιβλία τους στο βιβλιοπωλείο, με την ανυπομονησία στα μάτια τους για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Αυτό το παιδάκι δηλαδή σε τι διέφερε από αυτά στα οποία κάνω μάθημα; “Η όλα αυτά τα παιδάκια που βλέπω κάθε μέρα στο λιμάνι του Πειραιά με τα τρομαγμένα τους μάτια, να κρατάνε το χέρι της μαμάς τους, ξέροντας πως εκεί είναι η ασφάλειά τους, σε τι διαφέρουν ακριβώς;
Ανθρώπινο… μια λέξη που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό που ζουν αυτοί οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που σε τίποτα δεν διαφέρουν από όλους εμάς… δεν μπορώ άλλο να ζω την εικόνα παιδιών που κοιμούνται στον δρόμο ή που ξεβράζονται στα παράλια μιας χώρας που τους στέλνει σαν τα πρόβατα στην σφαγή.
Και το χειρότερο από όλα; Δεν μπορεί κανείς μας να κάνει το οτιδήποτε για κανένα θέμα… Είμαστε απλά παρατηρητές μιας κατάστασης που τώρα μας προκαλεί οργή και θλίψη, σε λίγο καιρό όμως θα γίνει συνηθισμένη και θα μουδιάσουν οι αισθήσεις μας στην θέα αυτής της φρίκης.
Δεν θέλω να μου συμβεί αυτό!
Το μόνο που σκέφτομαι και κάνω εδώ και δυο μέρες είναι να κουβαλάω ένα πακέτο με αυτοκόλλητα και καραμέλες και να τα μοιράζω στα παιδάκια που πετυχαίνω στον ηλεκτρικό κυρίως. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο το ξέρω… αλλά τουλάχιστον για λίγα λεπτά, χαμογελούν και αποκτούν μια ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά!
Τα φιλιά μου,
Jasmine
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.