Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΙΓΕΙ

Του Βασίλη Κοψαχείλη, Διεθνολόγου – Political Risk Manager

vkopsacheilis72@gmail.com

Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και επειδή πιστεύω βαθιά ότι στην πολιτική και στην ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα, επιχειρώ με αυτό το σημείωμα να δώσω μία διέξοδο στην σκέψη όσων ακόμη αναζητούν εναλλακτικές, μακριά από την χρεοκρατική κατοχή της χώρας ή την συνέχιση του πελατειακού κράτους.

Κλειδί για την πορεία της χώρας είναι το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ.

Δεν θέλω να κουράσω με νούμερα. Θέλω να σταθώ στα σημεία που κάνουν την διαφορά. Το χρέος της χώρας σε σχέση με το ΑΕΠ είναι εκείνο που καθορίζει και την δυνατότητα της χώρας να είναι βιώσιμη και να μπορεί να αντλεί κεφάλαια με χαμηλό επιτόκιο από τις διεθνείς αγορές. Μετά το 2009, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε αισθητά χειροτερεύοντας ακόμη περισσότερο την σχέση ΑΕΠ – χρέους. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και της λιτότητας που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται ήταν και είναι καταστροφική.

Παράλληλα στην χώρα υπήρχε και υπάρχει μία κρυφή οικονομία που στην ουσία κινούσε και την αγορά σε περιόδους κρίσεων. Πολύ σχηματικά, είναι η οικονομία του συνταξιούχου στο χωριό που έχει 300 ρίζες ελιές. Κανείς δεν τον ρώτησε ποτέ τι κάνει με αυτές τις ελιές. Στην πραγματικότητα, όλοι ξέρουμε τι κάνει. Βγάζει λάδι που το πουλάει αφορολόγητα σε φίλους και συγγενείς. Δεν στοχοποιώ κανένα. Απλά το αναφέρω ως παράδειγμα.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, αυτή η παράλληλη οικονομία αποτιμάται από ορισμένους σε 20 δίς ευρώ ανά έτος, από άλλους σε 40 δίς, ενώ ορισμένοι άλλοι μιλούν ακόμη και για ένα πρόσθετο ΑΕΠ κατά έτος.

Αυτή η οικονομία για να έρθει στο φώς και να υπολογιστεί στο ΑΕΠ, άρα να αυξηθεί το ΑΕΠ και να πέσει το χρέος ως ποσοστό, με αστυνομικά και κρατικο-τρομοκρατικά μέτρα δεν θα επιτευχθεί. Το πιο πιθανό θα είναι να ανασταλεί, να εγκαταλειφθούν εντελώς τα χωράφια και να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη ασφυξία στην κοινωνία.

Αυτή η οικονομία μπορεί να έρθει στο φώς και να παραχθεί ακόμη μεγαλύτερος πλούτος αν αλλάξουμε την σκέψη μας και την νοοτροπία μας απέναντι στο πώς αντιλαμβανόμαστε το κέρδος και την προσπάθεια του ατόμου να παράξει υπεραξίες, καθώς και πώς το κράτος και η κοινωνία αντιλαμβάνονται την έννοια του φόρου ή την κοινωνική ασφάλιση.

Μέχρι τώρα η παραγωγή πλούτου σχεδόν έχει ποινικοποιηθεί. Αν θέλεις να ασκήσεις ως κύριο ένα ελεύθερο επάγγελμα είσαι αναγκασμένος να εκχωρηθείς στο ληστρικό καθεστώς του ΟΑΕΕ. Αν θέλεις να λειτουργήσεις συμπληρωματικά ως ελεύθερος επαγγελματίας παράλληλα με μία άλλη κύρια απασχόληση, αυτό πρακτικά σου απαγορεύεται. Τέλος, αν είσαι ικανός και παράγεις πλούτο τιμωρείσαι με αυξημένους φορολογικούς συντελεστές από το κράτος.

Για να αναπτυχθεί η χώρα, αυτό όλο το παράλογο σκηνικό πρέπει να ανατραπεί. Οι σύγχρονες κοινωνίες δίνουν κίνητρα. Πόσο μάλλον δε κοινωνίες σαν την Ελληνική που το κράτος έχει αλυσοδέσει την δημιουργικότητα του Έλληνα σε ένα κυκεώνα σοβιετοκρατίας και που εξ αυτού του λόγου βρίσκεται και η χώρα σε βαθιά κρίση.

Για να αυξηθεί άμεσα το ΑΕΠ της χώρας και να μειωθεί το χρέος εξασφαλίζοντας βιωσιμότητα και επιστροφή στις αγορές – διαδικασία κλειδί για την επιστροφή στην ανάπτυξη και την μείωση της ανεργίας – χρειάζεται από το κράτος, πρώτον να κοπεί ο ομφάλιος λώρος υπονόμευσης των μελλοντικών γενεών για την στήριξη ενός αδιέξοδου και αναποτελεσματικού κρατικού συστήματος ασφάλισης (λύσεις για να παίρνει ο κόσμος την σύνταξή του υπάρχουν πέρα και έξω από εγκληματικά PSI) και δεύτερον, κίνητρα φορολογικά – όσο περισσότερα δηλώνεις και όσο περισσότερα κέρδη έχεις τόσο χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή θα απολαμβάνεις – προκειμένου να υπάρξει άμεση αντιστροφή του κλίματος και της κατάστασης της χώρας.

Οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες και το να σκεφτούμε έξω και πέρα από το συμβατικό πλαίσιο επιβάλλεται.

 

riskpress

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ