Ταξίδι μέσα στο βουνό - μέρος 2ο

Επέστρεψα στη σκηνή ελάχιστα λεπτά πριν από την άφιξη των δικών μου. Η φωτιά είχε σβήσει αλλά ο καφές ήταν ακόμα καυτός. Ήπιαμε, με τον άνδρα μου από ένα φλιτζάνι και μετά πήραμε την απόφαση να κατέβουμε στα πεδινά πριν νυχτώσει. Δεν του είπα τίποτα για τη γνωριμία που έκανα και για την επίσκεψή μου στο εσωτερικό του βουνού.

Κατεβαίνοντας τον ελικοειδή δρόμο, του συνέστησα να πηγαίνει αργά ώστε να μπορώ να αναπνέω τον ερχομό του δειλινού μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Συμφώνησε. Καθώς στρίψαμε σε μια μεγάλη κούρμπα, είδαμε ένα μεγαλόσωμο ελάφι να στέκεται στη μέση του δρόμου. Ο άνδρας μου «έπεσε αμέσως στα φρένα» και κατάφερε να σταματήσει το φορτηγό λίγο πριν από το ελάφι, που δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Με την άκρη του ματιού μου έπιασα μια μικρή κίνηση στην άκρη του δρόμου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα …την Πίξη μου που καθόταν στο κοντινό χαντάκι. Αμέσως πήδηξα έξω από το αμάξι, αλλά τρόμαξε κι έφυγε προς το ανάχωμα. Την ακολούθησα, γλίστρησα πάνω στα πεσμένα φύλλα, ξανασηκώθηκα και συνέχισα να την ακολουθώ. Τη φώναζα κι έτρεχα ξωπίσω της. Έπεσα σε μια ελώδη περιοχή και μπήκα στο νερό μέχρι τους αστραγάλους. Στιγμιαία τρόμαξα καθώς σκέφτηκα πως κάποιο νερόφιδο θα μπορούσε να με τσιμπήσει, αλλά γρήγορα έβγαλα την κακή σκέψη από το νου μου.

Σταμάτησα και φώναξα την Πίξη, πάλι και πάλι. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει μέσα στα δέντρα και με δυσκολία έβλεπα πού να πατάω. Κάποια στιγμή άκουσα το κλαμένο νιαούρισμά της και κατάλαβα ότι με αναγνώρισε. Συνέχιζα να λέω το όνομά της και με αργές κινήσεις προχωρούσα προς το κλάμα που άκουγα. Τη βρήκα κουλουριασμένη μπροστά από μια μικρή τρύπα στο χώμα. Γονάτισα και της έτεινα το χέρι μου. Δεν σταμάτησα να της μιλάω μέχρι που με πλησίασε με αργές, προσεκτικές κινήσεις. Όταν έφτασε αρκετά κοντά μου με άφησε να την πιάσω. Κλαίγαμε και οι δυο.

Γυρίσαμε μαζί πίσω στο φορτηγό και μόνο τότε το ελάφι σηκώθηκε από τη μέση του δρόμου κι εξαφανίστηκε μέσα στα δέντρα! Η γάτα μου έκλαιγε συνέχεια μέχρι που όταν φτάσαμε στο σπίτι η φωνή δεν έβγαινε από μέσα της. Ήταν λίγο πιο αδύνατη αλλά πάντα όμορφη.

Πώς μπόρεσε να επιβιώσει 6 μήνες στο βουνό; Πιστεύω ακράδαντα πως είχε βοήθεια. 

Το επόμενο Σ/Κ επιστρέψαμε ξανά στο Panther Meadows. Ως συνήθως, ο άνδρας μου πήρε τα αγόρια κι έφυγαν για εξερεύνηση. Εγώ κοίταζα γύρω μήπως δω τον Μικέλ να έρχεται. Εμφανίστηκε λίγο μετά τις 10.00 π.μ. και γι’ άλλη μια φορά μέσα από τα δέντρα κατευθυνθήκαμε στην είσοδο του βουνού. Αυτή τη φορά ο Μικέλ διάλεξε να μπούμε σ’ έναν άλλο διάδρομο της μεγάλης αίθουσας. Και πάλι υπήρχε φως.

Περπατήσαμε για λίγο και πλησιάσαμε μια περιοχή που βρίσκονταν μηχανήματα. Κάτισαν οχήματα. Οδηγηθήκαμε σε ένα από αυτά με δυο θέσεις. Κάθισα στο άνετο μπάκετ κάθισμα και πρόσεξα ότι μπροστά μου το ταμπλώ είχε μόνο τρία κουμπιά. Τίποτε άλλο!Ο Μικέλ πάτησε ένα από αυτά και το όχημα σηκώθηκε από το έδαφος αιωρούμενο μέχρι τη στιγμή που πάτησε το δεύτερο κουμπί και κινηθήκαμε προς τα εμπρός. Δεν υπήρχε τιμόνι και δεν ανακάλυψα ποτέ τη χρήση του τρίτου κουμπιού.

Καθώς περνάγαμε από διάφορα τούνελ έβλεπα κομμάτια λάβας στο πάτωμα και στα τοιχώματα. Δεν κατάλαβα αν ανεβαίναμε ή κατεβαίναμε το βουνό. Μια μικρή διακύμανση στη θερμοκρασία μόνο… όχι τίποτε δυσάρεστο, απλά κάποια τμήματα της διαδρομής ήταν πιο ζεστά από άλλα. Φτάσαμε σε ένα χώρο προσγείωσης και εκεί αφήσαμε το όχημα. Μετά ξεκινήσαμε με τα πόδια και ύστερα από λίγο μπήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα τελείως αντίθετη από τα τούνελ που είχαμε διασχίσει. Ήταν γεμάτη φυτά, δέντρα και λουλούδια. Έκανε ζέστη εκεί και ένιωθα την υγρασία στον αέρα. Φαινόταν σαν το φως από τον ήλιο να εισερχόταν από κάποιο κρυφό άνοιγμα.

Ρώτησα τον Μικέλ σχετικά με το φως και μου εξήγησε ότι όντως ήταν ηλιακό που έφτανε μέχρις εκεί από την κορυφή του βουνού μέσα από ένα σύστημα κατόπτρων. Στην αίθουσα εκείνη ετοίμαζαν την τροφή τους οι κάτοικοι του εσωτερικού του βουνού. Υπήρχαν πολλές τέτοιες αίθουσες και σε άλλα σημεία του, καθώς έμαθα. Μιλήσαμε για πολλά θέματα με το φίλο μου, για την Αδελφότητα, το μέλλον της Μητέρας Γης, τους χαμένους πολιτισμούς του παρελθόντος, την επερχόμενη κλίση του άξονα της Γης και άλλα πολλά. Τον ρώτησα αν συνεχίζαμε να βρισκόμαστε μέσα στο όρος Σάστα και μου το επιβεβαίωσε. Γυρίσαμε πίσω με τον ίδιο τρόπο και βγήκαμε έξω από το βουνό. Φτάσαμε μέχρι τη σκηνή μου κι εκεί μου είπε πως την επόμενη φορά θα πηγαίναμε «ταξίδι». Ρώτησα τι εννοούσε και μου απάντησε «θα δεις».

Έφτασε ο χειμώνας και το κρύο ήταν τσουχτερό. Ένα Σάββατο πρωί ξεκίνησα για το βουνό χωρίς τα παιδιά. Πίστευα ότι ήταν επικίνδυνο να είναι μαζί μου, δεν ήξερα τι συνθήκες επικρατούσαν ψηλά. Ήδη κάποιες νιφάδες χιονιού είχαν πέσει στα πεδινά. Είχαμε προμηθευτεί αλυσίδες και μέσα στο φορτηγό υπήρχε επιπλέον βενζίνη και νερό αλλά ήλπιζα ότι κάποιος από τους κατοίκους του βουνού θα με βοηθούσε να περάσω - στην ανάγκη - τις αλυσίδες στους τροχούς. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να κάνω μόνη μου. Δεν φοβόμουν. Ταξίδευα πολλές φορές μόνη… μου άρεσε η ενέργεια του περιβάλλοντος χώρου όπου άφηνα τις σκέψεις μου να τρέχουν προς όλες τις διευθύνσεις.

Σταμάτησα στο ξενοδοχείο της «Μητέρας Μαρίας» και μίλησα για λίγο μαζί της. Ήταν η μέρα που θα έκανε το τελευταίο μάθημα της σεζόν, οι πελάτες είχαν ελαττωθεί πολύ. Όταν ήταν νέα, είχε υπάρξει μαθήτρια του Γιοκανάντα και έκτοτε ακολουθούσε το πνευματικό μονοπάτι. Της υποσχέθηκα ότι θα λάμβανα μέρος κάποτε στα μαθήματά της κι έφυγα ξανά για το βουνό. Έφτασα στο Panther Meadows αλλά παρέμεινα μέσαστο αμάξι. Το κρύο ήταν δριμύ και χάρηκα που δεν είχα τα παιδιά μαζί μου. Περίμενα να δω τον Μικέλ, ο οποίος μετά από λίγο εμφανίστηκε. Μπήκαμε ξανά στο βουνό. Η αγωνία μου για το ταξίδι που μου είχε υποσχεθεί ήταν μεγάλη.

Αυτή τη φορά δεν πήραμε κανένα όχημα. Αντίθετα κατεβήκαμε το διάδρομο και φτάσαμε σε μια τεράστια πόρτα. Ο Μικέλ κράτησε την πόρτα να περάσω και έμεινα έκθαμβη από τα όσα έβλεπα στο δωμάτιο. Με δυσκολία θα περιγράψω τα όσα ήταν εκεί. Αλλά θα κάνω μια προσπάθεια. Στην αριστερή πλευρά υπήρχαν μεγάλες κονσόλες στο μέγεθος γραφείου. Υπήρχε ένα ταμπλώ στο πίσω μέρος κάθε κονσόλας περίπου 1.20 μ. ύψος και 35 εκ. φάρδος. Μια σειρά από κουμπιά βρίσκονταν πάνω στο ταμπλώ και μια σειρά από χρωματιστά κουμπάκια αναβόσβηναν. Ο Μικέλ μου έδωσε την εξήγηση ότι παρακολουθούσαν την θερμοκρασία των δωματίων, κάτι που βρήκα πολύ απλοϊκό ως εξήγηση.

Ολόκληρος ο τοίχος ήταν καλυμμένος με έναν χάρτη στον οποίο αναγνώρισα το ηλιακό μας σύστημα και τους διάφορους πλανήτες του στο ήμισυ του χάρτη. Στο άλλο μισό υπήρχαν αστερισμοί και πλανήτες που δεν αναγνώριζα. Σε μια περιοχή ακριβώς απέναντι από την πόρτα βρισκόταν ένα κυλινδρικό αντικείμενο με μια λαμπερή επιφάνεια σαν μέταλλο που όμως δεν ήταν μεταλλική. Ο Μικέλ πήγε μέχρι το αντικείμενο, το άγγιξε και ένα άνοιγμα εμφανίστηκε. Μπήκαμε μέσα στον κύλινδρο. Είδα πέντε καθίσματα. Καθίσαμε και το άνοιγμα έκλεισε. Ήμουν σίγουρη ότι ο Μικέλ δεν θα με άφηνε να κινδυνέψω. Άρχισα να νιώθω ναυτία και να παίρνω βαθιές αναπνοές για να την καταπολεμήσω. 

Ζήτησα από τον Μικέλ να μου πει την αιτία που ένιωθα τόσο άσχημα και μου είπε πως η κυλινδρική μηχανή ήταν ένα είδος «μηχανής του χρόνου» και με αυτήν ταξιδεύαμε στο χρόνο. Αυτή ήταν και η αιτία της ναυτίας που ένιωθα. Μου εξήγησε στη συνέχεια, ότι είχε κατασκευαστεί στην κυριολεξία χιλιάδες χρόνια πρωτύτερα και την είχαν χρησιμοποιήσει αρκετοί πολιτισμοί μέχρι την εποχή που έγιναν εφικτά τα ταξίδια στο χρόνο μέσα από την «αστρική προβολή» ή αλλιώς κατευθυνόμενη προβολή της συνειδητότητας. Είπε ότι θα έβλεπα ένα μέρος της ιστορίας που λίγοι μέχρι τότε μπορούσαν να δουν. Επειδή εκείνη την εποχή δεν είχα ιδέα από «αστρική προβολή» θα κάναμε το ταξίδι με τη μηχανή του χρόνου.

Άρχισα να βλέπω τοπία που δεν αναγνώριζα. Ήταν σαν να έβλεπα μια ταινία, αλλά είχα την αίσθηση της κίνησης. Ο Μικέλ μου εξηγούσε τα όσα έβλεπα. Τα τοπία άλλαζαν γρήγορα και σκέφτηκα προς στιγμή ότι αναγνώρισα τον Κρόνο με τους δακτυλίους του και μετά είδα τη Γη να έρχεται στη θέα. Ταξιδεύαμε πολύ κοντά στην επιφάνεια και φαινόταν να μην υπάρχουν μεγάλες πόλεις. Σε κάθε κύκλο που κάναμε γύρω από τον πλανήτη η επιφάνεια άλλαζε. Η ενέργεια του πλανήτη άλλαζε και μαζί της άλλαζε το χρώμα του. Είδα πλοία να μετατρέπονται σε πολύ μοντέρνα σκάφη που ταξίδευαν πάνω και κάτω από την επιφάνεια των υδάτων. Είδα ιπτάμενα σκάφη σε σχηματισμούς και τα παρατηρούσα καθώς επιτάχυναν προς το διάστημα και εξαφανίζονταν από τα μάτια μου, ενώ άλλα έρχονταν προς το έδαφος. Είδα εκτάσεις έρημες να γεμίζουν με σπίτια, φυτείες να καλλιεργούνται, κτίρια να υψώνονται και τα χρώματα κάθε φορά να αλλάζουν. Είδα ολόκληρους πολιτισμούς να γεννιόνται και να πεθαίνουν. Είδα τεράστιες εκτάσεις γης να υψώνονται και μετά να κατακρημνίζονται ενώ ένιωσα τον πόνο από τη μετατόπιση των πόλων. Είδα τμήματα ηπείρων να σπάζουν και να βουλιάζουν. Είδα τεράστια, όμορφα ζώα να έρχονται στον πλανήτη και μετά να εξαφανίζονται. Παρατήρησα φως γύρω από τις μορφές των ανθρώπων και μετά αυτό το φως να σκοτεινιάζει και να πυκνώνει. Έγινα μάρτυρας μιας νέας εμφάνισης του φωτός στα σώματα των ανθρώπων και τα χρώματα του πλανήτη άλλαξαν ξανά. Το πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν ότι είχα γίνει ένα με το χτύπημα της καρδιάς όλων των όντων του πλανήτη. Βίωσα τη χαρά της ανακάλυψης και τον πόνο της καταστροφής. Από μέσα μου πέρασε όλη η γκάμα των συναισθημάτων του πλανήτη. Θρήνησα μαζί του και μετά γιόρτασα για την αφύπνιση που έλαβε χώρα.  

Θα χρειαζόταν ένας τόμος για να περιγράψω όλα όσα είδα και ένιωσα, αλλά πιστεύω ότι καταλάβατε τι ακριβώς βίωσα εκείνη τη μέρα. Μου φάνηκε πως πάντα υπήρχε ηπαρουσία παρατηρητών. Κάποιες φορές το σχήμα και το μέγεθος των οχημάτων άλλαζε, αλλά δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να μην ήταν παρόντες...

Συνεχίζεται

angelsmell

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ