Σοφία Ασλαματζίδου
Πόσο δύσκολα κάνουν οι άνθρωποι τα εύκολα; Πόσο σύνθετα τα απλά; Πώς η σιωπή καταστρέφει μια ζωή; Πόσα ερωτήματα μένουν αναπάντητα;
Επιζητούμε το διάλογο. Καταλήγουμε στο μονόλογο. Μα για να καταλήξουμε στο μονόλογο, οφείλουμε μια επικοινωνία με τον εαυτό μας. Να τον ανακρίνουμε. Να τον στριμώξουμε. Να τον εξερευνήσουμε. Πώς είναι δυνατόν να συμφωνούμε διαφωνώντας; Γιατί αυτό που σχεδιάζουμε το διαλύουμε στο επόμενο λεπτό;
Τελικά, τι είναι αυτό που μεγαλώνει τις αποστάσεις; Μέσα μας, όλοι, κουβαλάμε πόνο που συσσωρεύεται και δε βρίσκει την έξοδο κινδύνου για να βγει, να λυτρώσει και να καθαρίσει τις σκιές που πλανώνται και πλέκουν πυκνό ιστό μεταξύ δυο ανθρώπων που επιθυμούν να κρατήσουν την αγάπη τους. Και πόσο ικανοποιημένοι μπορούν να είναι αυτοί οι άνθρωποι όταν σε καταστάσεις ηρεμίας και σιωπής μένουν απαθείς στην επερχόμενη έκρηξη;
Ποτέ μου σε συμπάθησα την ησυχία της ηρεμίας. Κάποιες φορές, ήταν απαραίτητη φίλη. Μα στη συνέχεια, με έκανε να μένω απαθής και σε μια στασιμότητα που μόνο εκνευρισμό μου δημιουργούσε. Ήθελα να μιλήσω, να ακουστώ. Και δυστυχώς δεν προχωρούσα βήμα. Ήθελα να ακούσω και να διαλογιστώ. Να διαφωνήσω και να επεξεργαστώ διαφωνίες που κάποιες φορές, έφερναν συμφωνίες.
Η συγκατάβαση είναι προσόν. Ακόμα και η σιωπή. Όταν όμως, ξέρει να ακούει. Οι άνθρωποι δε μοιάζουν. Δε γίνεται να είναι ίδιοι και εγκληματούν όσοι πασχίζουν να γίνουν καταπιέζοντας την προσωπικότητά τους. Πόσες φορές αναγκαζόμαστε να δώσουμε τόπο στην οργή; Υποστηρίζουμε την αγάπη. Μα όταν διασχίζουμε τα σκαλιά του δικαστηρίου για να την υπερασπιστούμε, υποχωρούμε. Μα η αγάπη, δεν είναι μόνο υποχωρήσεις…..μη σας πω μονίμως μια υποχώρηση. Η αγάπη, είναι και εκρήξεις. Είναι λόγια, είναι πράξεις, είναι ένα μείγμα πολλών ιδιοτήτων και συναισθηματικών καταστάσεων.
Μια απορία που δε λύθηκε, ένα ερώτημα που ποτέ δεν απαντήθηκε, μια συζήτηση που έμεινε μισή. Το όλον, το κάνουν δύο μισά. Αν δεν ενωθούν αυτά τα δύο μισά, η μονάδα, το ένα, όνειρο απατηλό. Αν δεν ειπωθούν οι σκέψεις, αν δεν εκφραστούν οι φόβοι, αν δε φανερωθούν οι ανασφάλειες και οι απορίες, δε γίνεται το όλον.
Λόγια που δεν ειπώθηκαν την κατάλληλη στιγμή, πράξεις που δεν έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν, σιωπές που φώναζαν από μακριά…..
ΣΙΩΠΗ. Η πιο ηχηρή απάντηση. Ενίοτε και η πιο θανατηφόρα. Δε λύνεται εύκολα και ας φωνάζει από μακριά. Μαζεύει, μπουκώνει, κόβει στα δυο, απομακρύνει, καταπιέζει.
Όχι. Δεν αρκεί να θέλει μόνο ο ένας. Η μονάδα ποτέ δε θριάμβευσε. Αντίθετα έθαψε οτιδήποτε θα μπορούσε να εξελιχθεί, οτιδήποτε θα μπορούσε να ανθίσει, οτιδήποτε θα μπορούσε να λάμψει.
Η μονάδα δε φέρνει την ευτυχία. Αντίθετα δυστυχεί και προκαλεί συμφορά. Καίει συναισθήματα, λαβώνει καρδιές, σκοτώνει την αγάπη.
Στο όνομα αυτής άλλωστε καθώς λένε, έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Σοφία Ασλαματζίδου
psixologikosfaros
Επιζητούμε το διάλογο. Καταλήγουμε στο μονόλογο. Μα για να καταλήξουμε στο μονόλογο, οφείλουμε μια επικοινωνία με τον εαυτό μας. Να τον ανακρίνουμε. Να τον στριμώξουμε. Να τον εξερευνήσουμε. Πώς είναι δυνατόν να συμφωνούμε διαφωνώντας; Γιατί αυτό που σχεδιάζουμε το διαλύουμε στο επόμενο λεπτό;
Τελικά, τι είναι αυτό που μεγαλώνει τις αποστάσεις; Μέσα μας, όλοι, κουβαλάμε πόνο που συσσωρεύεται και δε βρίσκει την έξοδο κινδύνου για να βγει, να λυτρώσει και να καθαρίσει τις σκιές που πλανώνται και πλέκουν πυκνό ιστό μεταξύ δυο ανθρώπων που επιθυμούν να κρατήσουν την αγάπη τους. Και πόσο ικανοποιημένοι μπορούν να είναι αυτοί οι άνθρωποι όταν σε καταστάσεις ηρεμίας και σιωπής μένουν απαθείς στην επερχόμενη έκρηξη;
Ποτέ μου σε συμπάθησα την ησυχία της ηρεμίας. Κάποιες φορές, ήταν απαραίτητη φίλη. Μα στη συνέχεια, με έκανε να μένω απαθής και σε μια στασιμότητα που μόνο εκνευρισμό μου δημιουργούσε. Ήθελα να μιλήσω, να ακουστώ. Και δυστυχώς δεν προχωρούσα βήμα. Ήθελα να ακούσω και να διαλογιστώ. Να διαφωνήσω και να επεξεργαστώ διαφωνίες που κάποιες φορές, έφερναν συμφωνίες.
Η συγκατάβαση είναι προσόν. Ακόμα και η σιωπή. Όταν όμως, ξέρει να ακούει. Οι άνθρωποι δε μοιάζουν. Δε γίνεται να είναι ίδιοι και εγκληματούν όσοι πασχίζουν να γίνουν καταπιέζοντας την προσωπικότητά τους. Πόσες φορές αναγκαζόμαστε να δώσουμε τόπο στην οργή; Υποστηρίζουμε την αγάπη. Μα όταν διασχίζουμε τα σκαλιά του δικαστηρίου για να την υπερασπιστούμε, υποχωρούμε. Μα η αγάπη, δεν είναι μόνο υποχωρήσεις…..μη σας πω μονίμως μια υποχώρηση. Η αγάπη, είναι και εκρήξεις. Είναι λόγια, είναι πράξεις, είναι ένα μείγμα πολλών ιδιοτήτων και συναισθηματικών καταστάσεων.
Μια απορία που δε λύθηκε, ένα ερώτημα που ποτέ δεν απαντήθηκε, μια συζήτηση που έμεινε μισή. Το όλον, το κάνουν δύο μισά. Αν δεν ενωθούν αυτά τα δύο μισά, η μονάδα, το ένα, όνειρο απατηλό. Αν δεν ειπωθούν οι σκέψεις, αν δεν εκφραστούν οι φόβοι, αν δε φανερωθούν οι ανασφάλειες και οι απορίες, δε γίνεται το όλον.
Λόγια που δεν ειπώθηκαν την κατάλληλη στιγμή, πράξεις που δεν έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν, σιωπές που φώναζαν από μακριά…..
ΣΙΩΠΗ. Η πιο ηχηρή απάντηση. Ενίοτε και η πιο θανατηφόρα. Δε λύνεται εύκολα και ας φωνάζει από μακριά. Μαζεύει, μπουκώνει, κόβει στα δυο, απομακρύνει, καταπιέζει.
Όχι. Δεν αρκεί να θέλει μόνο ο ένας. Η μονάδα ποτέ δε θριάμβευσε. Αντίθετα έθαψε οτιδήποτε θα μπορούσε να εξελιχθεί, οτιδήποτε θα μπορούσε να ανθίσει, οτιδήποτε θα μπορούσε να λάμψει.
Η μονάδα δε φέρνει την ευτυχία. Αντίθετα δυστυχεί και προκαλεί συμφορά. Καίει συναισθήματα, λαβώνει καρδιές, σκοτώνει την αγάπη.
Στο όνομα αυτής άλλωστε καθώς λένε, έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Σοφία Ασλαματζίδου
psixologikosfaros
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.