Τίποτε στη ζωή δεν είναι τυχαίο

Αυτή είναι μία φράση που τη λέμε μεν, αλλά δεν της έχουμε δώσει την πρέπουσα σημασία.

Όπως επίσης και την άλλη φράση «ρόδα είναι και γυρίζει».

Οπότε ας δούμε γιατί βιώνουμε όλο αυτό που βιώνουμε είτε σε ατομικό επίπεδο, είτε σε συλλογικό.

Κάθε τι, από τότε τουλάχιστον που θυμάμαι, δινόταν πολύ παραπάνω από όσο άξιζε, είτε αυτό ήταν γνώση, είτε ήταν χρόνος, είτε ήταν υλικό.

Δηλαδή κάθε τι πουλιόταν πολύ παραπάνω από όσο πραγματικά άξιζε ( όχι κόστιζε) είτε ως προς τον χρόνο μας, είτε ως προς την προσφορά της εργασίας μας, είτε ως προς τη γνώση μας, είτε.. είτε… είτε..

Οπότε εμείς δίναμε 1 και θέλαμε να πάρουμε 100. Τα 100 τα παίρναμε και χαιρόμασταν πάρα πολύ. Δίναμε 2 ή 3 ώρες ουσιαστικής εργασίας και αμειβόμασταν για 10. Δίναμε λίγο από τον χρόνο ή τις γνώσεις μας και η αμοιβή που λαμβάναμε ήταν σαν να δίναμε πάνω από το 100% του εαυτού μας. Κάποιοι πήγαιναν στη δουλειά τους απλώς και μόνο για να βρίσκονται εκεί, χωρίς καμία διάθεση για να παράγουν, αλλά η αμοιβή τους ήταν λες και η παραγωγή τους ήταν για 3 άτομα. 

Τα προϊόντα σχεδόν όλα είχαν τιμές τέτοιες λες και ήταν από χρυσό.

Κανείς μας δεν έδινε σημασία σε αυτόν τον κουμπαρά όπου από πάνω βάζαμε ένα τίποτε και δεν είχαμε δει ότι αυτός ο κουμπαράς δεν έχει πάτο. Έτσι φτάσαμε μία ωραία μέρα στο απόλυτο κενό, στο απόλυτο τίποτε. Αναζητάμε τι έχουμε βάλει μέσα σε αυτόν τον κουμπαρά και αν θελήσουμε να είμαστε έντιμοι, θα δούμε ότι δίναμε ψέματα, δίναμε τίποτε. Το μόνο που κάναμε με μεγάλη επιτυχία ήταν να παίρνουμε πολύ περισσότερα από όσα δίναμε.

Έτσι αφού δεν είναι τίποτε τυχαίο, αφού ρόδα είναι και γυρίζει, ήρθε η ώρα να βιώσουμε ακριβώς αυτό. Να δίνουμε αυτή τη φορά πολύ παραπάνω αλλά να αμειβόμαστε με το ελάχιστο. Δηλαδή μας επιστρέφεται αυτό ακριβώς που κάναμε. Δίναμε 1 και παίρναμε 100. Τώρα δίνουμε 100 και παίρνουμε 1, ίσως και κανένα.

Γιατί όταν με μεγάλη ευκολία, τότε εκεί πίσω στα χρόνια της «παραγωγής» αντί να πάμε στη δουλειά στις 7, πηγαίναμε στις 12 και φεύγαμε στη 1 και παράλληλα σε αυτή την ώρα αντί να εργαζόμαστε, κωλυσιεργούσαμε. Τώρα είναι η ώρα της είσπραξης.

Όλο αυτό το «τίποτε δεν είναι τυχαίο» λοιπόν λειτουργεί όπως είπα στην αρχή και ατομικά, αλλά και συλλογικά. Έτσι αυτή τη χρονική περίοδο αυτοί που έχουν ευημερία, είναι αυτοί που πάντα και τα πάντα τα έδιναν στη σωστή τους «τιμή». Δηλαδή πάντα έδιναν παραπάνω από τον χρόνο τους χωρίς να τον κοστολογούν ή και ακόμη να τον κοστολογούσαν το έκαναν λιγότερο, αλλά όχι περισσότερο. Αυτοί που ήταν έντιμοι ως προς την αγορά και την πώληση. Αυτοί που έδιναν τη γνώση τους πληθωρικά και αρχοντικά μέσα από την καρδιά τους. Αυτοί που εργάζονταν παραπάνω ώρες με διάθεση προσφοράς.

Σήμερα λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ καλύτερα από όλους τους άλλους, που έδιναν «αέρα» και έπαιρναν χρυσό. 

Πώς όλο αυτό μπορεί να αλλάξει ? Μα φυσικά να αναλογιστεί ο καθένας το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Όχι με σκοπό και στόχο να βγει και να το ανακοινώσει, αλλά να έχει την εντιμότητα, να κοιταχθεί στον καθρέφτη του και να πει, ναι φταίω κι εγώ. Ναι συμμετείχα. Ναι είτε άθελά μου, είτε ηθελημένα, έπαιξα κι εγώ τον ρόλο μου σε όλο αυτό που σήμερα βιώνουμε. Να αναζητήσει έτσι σιωπηλά και με τον εαυτό του, σε ποιους τομείς έδινε 1 και έπαιρνε 100 και μάλιστα δεν τα έπαιρνε με μορφή ευγνωμοσύνης, αλλά με μορφή έπαρσης, ότι για κάποιο λόγο το «Σύμπαν» του τα χρωστάει. Μα να τι μας χρωστάει το σύμπαν, τώρα το βιώνουμε στο πετσί μας. Μέσα από αυτή την διαδρομή διαπιστώσεων ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει να ζητάει μέσα από την προσευχή του συγνώμη και συγχώρεση για να μερίδιο ευθύνης που το αναλογεί.

Τι θα γίνει αν από απόψε το ξεκινήσουμε όλοι μαζί ? Απλώς σε πολύ λίγο διάστημα ο Θεός θα σταθεί στο πλευρό μας και θα φέρει τα πράγματα σε αρμονία. Γιατί ο Θεός γοητεύεται με την ταπείνωση. Είναι ένα μοναδικό χάρισμα στον άνθρωπο.

Θα μου πείτε και αν δεν το κάνουμε όλοι μαζί τι γίνεται. Τίποτε, απλώς όλο αυτό λειτουργεί όπως προανέφερα τόσο συλλογικά, αλλά και ατομικά. Οπότε όποιος το θέσει σε εφαρμογή, θα αρχίσει να έχει στην ζωή του μία ευημερία και αφθονία μόνιμη και σταθερή. Τότε μπορεί να μιλήσει και στους άλλους. Τότε θα μετατρέψουμε την Ελλάδα μας σε μία ευλογημένη σταθερότητα και ύστερα όλο αυτό θα μεταφερθεί σε όλο τον πλανήτη.

Το «στοίχημα» είναι ατομικό, ας το βάλει ο καθένας με τον εαυτό του και ας ξεκινήσει την έρευνά του να συναντήσει την αλήθεια του. Ύστερα απλώς στη ζωή του τα θαύματα θα ρέουν το ένα μετά το άλλο, έτσι απλά. 

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ