Κβαντική Φυσική

Ερχόμενοι εις τον πλανήτη Γαία η Ψυχή μας φωλιάζει σ’ ένα σώμα παίρνοντας σάρκα και οστά και ο νους μας αντιλαμβάνεται περιορισμένες όψεις της πραγματικότητας…διότι στο βαθύτερο επίπεδο του εαυτού μας είμαστε κατά βάση κι εμείς ενέργεια…μια ενέργεια «κενό»…μια Συνειδητότητα που αντιλαμβάνεται έως ενός σημείου την όλη πραγματικότητα. Ο «εγκλωβισμός» μας εις το γήινο πεδίο κατά κάποιο τρόπο…είναι το ότι δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ταυτόχρονα και τις άλλες κοσμικές διαστάσεις…κι έχουμε περιορισμένες δυνατότητες γενικότερης αντίληψης του πολυσύμπαντος.

Ενώ σκεφτόμαστε συνεχώς…έρχονται  καταιγιστικές ιδέες στο μυαλό μας και οι αντίστοιχα όποιες πεποιθήσεις μας που αναπτύσσουμε καθημερινά…ανάλογα φυσικά και με την κάθε χώρα όπου ζει και βιώνει ο καθείς μας…μας αναγκάζουν οι καταστάσεις να διαμορφώσουμε μια «προσωπική» βιωματική διάσταση των πραγμάτων και έχουμε μια υποκειμενική  έκφανση του «κβαντικού πεδίου» που υπάρχει γύρω μας…δηλαδή της πρωταρχικής Συνειδητότητας.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν και δημιουργούμε μια «πραγματικότητα» που βασίζεται ακριβώς στις εμπειρίες μας και προγραμματίζουμε τη ζωή μας, μέσα από τις πεποιθήσεις μας και λειτουργούμε με τα συναισθήματα μας και τις όποιες προσδοκίες μας. Στην ουσία όμως είμαστε «θύματα» του παρελθόντος και αφήνουμε τις όποιες εμπειρίες και συμπεράσματα να μας περιορίζουν την αντίληψη, τις πεποιθήσεις  και την πραγματικότητα του παρόντος χωρο-χρόνου. Όμως εάν θέλουμε…μπορούμε να δημιουργήσουμε μια «νέα» πιο διαφορετική προσέγγιση, μα πιο αρμονική πραγματικότητα…αρκεί να αλλάξουμε τον τρόπο σ’ αυτά που αντιλαμβανόμαστε για τον εαυτό μας, αλλά και στους άλλους συνανθρώπους και γενικότερα την ίδια μας τη ζωή. Έτσι κι αλλιώς επιδρούμε άμεσα ή έμμεσα…θέλουμε δεν θέλουμε…με τους άλλους συνανθρώπους μας και  βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας πότε θετικά και πότε αρνητικά…φυσικά με τους τρόπους που εμείς σκεφτόμαστε, καταλαβαίνουμε, νιώθουμε και γενικά συμπεριφερόμαστε.


Οι άνθρωποι και η ζωή γενικά είναι ένας «καθρέπτης» που αντικαθρεφτίζει εμάς τους ίδιους…με τέτοιον  τρόπο…που εμείς σκεφτόμαστε και πράττουμε με όλα αυτά που φοβόμαστε, απορρίπτουμε, μισούμε και γενικά δεν αγαπάμε….αλλά επίσης  κι όλα αυτά που συμπαθούμε, αγαπάμε ή αυτά που επιδιώκουμε να κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Υπάρχει πάντα…κάθε φορά…ένας παρατηρητής, το παρατηρούμενο αντικείμενο και η διαδικασία της παρατήρησης…που όλα αυτά είναι ένα και το αυτό και έχουν την πηγή τους στο «κβαντικό πεδίο»…δηλαδή στην ανεκδήλωτη Συνειδητότητα. Εμείς έτσι κι αλλιώς αυτό που νομίζουμε ότι βλέπουμε…είναι μια διαδικασία παραγωγής σκέψης…ενώ όλα είναι τελικά…ένα και το αυτό…δηλαδή εκφράσεις μιας μεγαλύτερης συλλογικής Συνειδητότητας του Κοσμικού Έργου.




Η ύλη όπως την βιώνουμε και η ενέργεια εναλλάσσονται συνεχώς στο πεδίο που ζούμε. Η ύλη όμως ΑΔΕΛΦΙΑ…μπορεί να γίνει και να μετατραπεί σε ενέργεια και η ενέργεια αυτή μπορεί να γίνει ύλη…σύμφωνα με την φόρμουλα του Ε = mc2, όπως ακριβώς εις την πυρηνική ενέργεια και εις την ατομική βόμβα. Το «σώμα» μας είναι η ίδια ενέργεια που έχει πάρει την μορφή του σώματος που βλέπουμε και συνυπάρχουμε. Όλη αυτή η ύλη…είναι ενέργεια. Έτσι κάθε δομή του κάθε ατόμου ή μορίου…είναι κι αυτή ενέργεια.
Τα σωματίδια γύρω μας φαίνονται σαν ύλη ή ακόμη ως μορφές κυμάτων. Δηλαδή… μπορεί αυτή η μορφή να συμπεριφέρεται σαν σωματίδιο ή ταυτόχρονα και σαν ένα κύμα απλωμένο μέσα στο χώρο. Όταν λοιπόν παρατηρούμε φωτόνια και ηλεκτρόνια βλέπουμε να αλλάζουν συμπεριφορά. Τη μια φορά είναι σαν ύλη και μετά από λίγο γίνονται σαν απλωμένα κύματα ενέργειας. Έτσι ο κάθε  παρατηρητής τελικά επιδρά άμεσα στο παρατηρούμενο γεγονός. Το ότι δεν μπορούμε να ορίσουμε ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου…μπορούμε όμως ασφαλώς…να μετρήσουμε είτε το ένα…είτε το άλλο. Δηλαδή…όταν παρατηρούμε ένα σωματίδιο…τελικά με τον ένα ή άλλο τρόπο επιδρούμε στην συμπεριφορά του. Στην ουσία…δεν μπορούμε να παρατηρούμε κάτι ή κάποιον χωρίς τελικά να μην επιδράσουμε σ’ αυτό. Αυτό σημαίνει…ότι σαν παρατηρητές…έχουμε μια αλληλοεπίδραση…σε όλα αυτά που υπάρχουν γύρω μας. Έτσι μέσω λοιπόν των αισθήσεων….δημιουργούμε τις πεποιθήσεις μας, τα συναισθήματα μας, τις προσδοκίες μας, τις προκαταλήψεις μας…που έχουν μια μεγάλη επίδραση στους γύρω μας.  Αν μπορούσαμε να φανταστούμε τους άλλους συνανθρώπους γύρω μας ως κύματα πιθανοτήτων…που μπορούνε να συμπεριφέρονται με διάφορους τρόπους, ανάλογα φυσικά με δικά τους συναισθήματα και προκαταλήψεις…θα μπορούσαμε να έλκουμε και ελκόμαστε από αυτά τα διάφορα άτομα σε διαφορετικές συμπεριφορές. Δηλαδή…εάν εγώ ο ίδιος περιμένω μια απόρριψη, μια επιθετικότητα ή μια αδιαφορία από τους άλλους ως παρατηρητής…θα έλκω ταυτόχρονα όλα αυτά και επίσης θα τα «ορώ» ακόμα και όταν δεν υπάρχουν. Θα προβάλω δηλαδή…επάνω στους άλλους ανθρώπους και τη ζωή που περιμένω και αυτά που αντιστοιχούν στους φόβους μου και στις προσκολλήσεις μου.

Η κβαντική Φυσική ή Κβαντομηχανική ή αλλιώς Κβαντική Μηχανική είναι η θεμελιωμένη θεωρία της Φυσικής που αναπτύχθηκε με σκοπό την ερμηνεία των φαινόμενων…που η Νευτώνεια Μηχανική δεν μπορούσε να περιγράψει πλήρως. Η  Κβαντική Φυσική περιγράφει τη συμπεριφορά της ύλης στο μοριακό, ατομικό και υποατομικό επίπεδο. Έτσι η Κβαντική Φυσική μας δείχνει να έχουμε πολύ περισσότερη αλληλοεπίδραση με το γύρω μας περιβάλλον…σε σύγκριση με την Νευτώνεια Φυσική…όπου η «πραγματικότητα» ήταν έξω από μας και αυτά που γίνονταν ήταν πάντα ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς και πως νιώθουμε για αυτά.
Ο παρατηρητής στην Κβαντική αντίληψη δεν είναι ποτέ ανεξάρτητος από αυτά που παρατηρεί. Με αποτέλεσμα  αυτά που αντιλαμβανόμαστε σαν πυκνή και αδιαπέραστη ύλη είναι στην πραγματικότητα ένα «κενό»…με πεδία ηλεκτρονίων, με ελάχιστη ύλη ή συμπαγή ενέργεια στο κέντρο του πυρήνα. Εμείς λοιπόν ζούμε σε ένα τέτοιο πολυσύμπαν δημιουργημένο από «αντικείμενα» που είναι στην πραγματικότητα 99% κενό. Η ύλη που γνωρίζουμε έως τώρα είναι μια κατασκευή των ανθρωπίνων μας αισθήσεων και παρόλο που είναι το 99.99% κενή, συμφωνούμε τελικά όλοι υποσυνείδητα ότι είναι «στερεή» και μπορούμε να στηριχτούμε επάνω της…όπου δεν μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτή, ούτε να δούμε μέσα από αυτή…εκτός φυσικά από τη διαφανή ύλη…όπως είναι ένα τζάμι. Η ύλη στην ουσία είναι άδεια και είναι τελικά μια ομαδική Συνδημιουργία της ανθρώπινης Συνειδητότητας…έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε…και επαναλαμβάνεται εις το διηνεκές…με συνεχή ροή.
Οι Ψυχές μας ερχόμενες εις το υλικό πεδίο εξελίσσονται κι έχουμε «συμφωνήσει»…να δημιουργήσουμε αυτή την υλική τρισδιάστατη πραγματικότητα…που είναι απλά μια από τις πολλές πιθανές διαμορφώσεις της οικουμενικής ενέργειας ή της απεριόριστης άμορφης ενέργειας του κενού. Έχουμε συμφωνήσει σ’ αυτό το πείραμα…δηλαδή στην υλοποίηση, στη μάθηση και στην εξέλιξη και συμφωνούμε να βιώνουμε την «ύλη» σαν να είναι στερεή… παρόλο που τελικά είναι 99.99 % κενή. 




Σε άλλα μέρη του Σύμπαντος Κόσμου τα άτομα είναι λιγότερα κενά…όπως ακριβώς κοντά σε μια μαύρη τρύπα…όπου οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι ένα κυβικό εκατοστό της ύλης ζυγίσει 10.000.000.000 κιλά Με λίγα λόγια…ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στερεής ύλης και των ξεχωριστών αντικείμενων με το σκοπό να δημιουργήσει ένα πλαίσιο για την εξέλιξη μέσα από τις ψευδαισθήσεις αυτές.
Οι επιστήμονες έχουν παρατηρήσει ότι ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί από το κενό και να ξανά χαθεί εκεί….επειδή εκεί και μετά δεν είναι εκεί και μετά πάλι είναι εκεί. Φαίνεται τελικά ότι το κενό και η ύλη είναι ένα και το αυτό. Η ύλη είναι απλώς ενέργεια που έχει δεχτεί εκείνες τις πληροφορίες που την διαμορφώνουν σε υλικά σωματίδια που μπορούν επίσης να γυρίσουν στην αρχική τους κατάσταση μέσα στο «κενό» που είναι γεμάτο με σχεδόν απεριόριστη άμορφη ενέργεια.
Έτσι λοιπόν οι σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας δίνουν μορφή σε μια άμορφη ενέργεια…μετατρέποντας την να υλοποιείται το σώμα μας και ακόμα (ομαδικά) τα αντικείμενα και το περιβάλλον γύρω μας. Όλα αυτά τα δυναμικά σχέδια από ενεργειακές δέσμες σχηματίζουν τις σταθερές, πυρηνικές, ατομικές και μοριακές δομές που συγκροτούν την ύλη και της δίνουν τη μακροσκοπική στερεή όψη της, κάνοντάς μας έτσι να πιστεύουμε πως είναι φτιαγμένη από κάποια υλική ουσία. Όμως στο μακροσκοπικό επίπεδο αυτή η ένδειξη ουσίας είναι μία χρήσιμη προσέγγιση, αλλά στο ατομικό επίπεδο δεν έχει πια νόημα. Τα άτομα  γνωρίζουμε ότι αποτελούνται από σωμάτια κι αυτά τα σωμάτια δεν είναι φτιαγμένα από κάποια υλική ουσία. Όταν λοιπόν τα παρατηρούμε, δε βλέπουμε ποτέ ουσία. Αυτό που παρατηρούμε τελικά…είναι δυναμικοί σχηματισμοί, που αλλάζουν ο ένας μέσα στον άλλον…δηλαδή ένας συνεχής «χορός» ενέργειας. Εκείνο που εντυπωσιάζει…είναι ότι ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί συγχρόνως, σε παραπάνω από μία θέση. Σε πειράματα που έκαμαν οι επιστήμονες έδειξαν ότι ένα σωματίδιο εμφανίστηκε περίπου σε 3.000 μέρη ταυτόχρονα. Έτσι εάν αλλάξουμε λίγο την αντίληψη μας για το τι είναι ύλη…ίσως να εξηγήσουμε καλύτερα…αυτά που αποκαλούμε «χώρο» και «χρόνο». Εάν τελικώς ο χρόνος και χώρος…όπως εμείς τα βιώνουμε δεν υπάρχουν και είναι τελικά ψευδαισθήσεις του ανθρώπινου νου μας και των ανθρώπινων αισθήσεων μας…ίσως αυτό να μας αλλάξει ριζικά και την οπτική…που γενικά βλέπουμε τη ζωή.

Η όποια εμπλοκή…που  είναι μη τοπική επίδραση και κατά την οποία ένα σωματίδιο μπορεί να έχει μία εμπλοκή μ’ ένα άλλο, ώστε να μπορούμε να επιδράσουμε στο σωματίδιο αυτό…κι εάν τελικά επηρεάζουμε ένα άλλο σωματίδιο που είναι μακριά από αυτό, αλλά με το οποίο βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε αόρατη σύνδεση και όχι φυσική…ίσως τελικά και να μην καταλαβαίνουμε πλήρως το μηχανισμό της άμεσης αλληλοεπίδρασης μεταξύ σωματιδίων που είναι μακριά το ένα από το άλλο. Αν στην αλήθεια δεν υπάρχει χώρος, τότε είναι φυσικό…ότι το ένα επηρεάζεται από το άλλο. Τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν και σε ψυχολογικό και σε πνευματικό επίπεδο. Στους ανθρώπους που υπάρχει «εμπλοκή», όπως π.χ. στα δίδυμα αδέλφια, στους γονείς και τα παιδιά, αλλά και στους συντρόφους μας, μπορεί να βιώνουν αυτό που συμβαίνει στον άλλον…παρόλο που ο άλλος είναι χιλιόμετρα μακριά. Έχουμε ακούσει πολλές φορές από φίλους μας…να μας ομολογούν και να λένε….μόλις σκέφτηκα τη γυναίκα μου…κι αυτή πάραυτα με πήρε τηλέφωνο κλπ κλπ. Ίσως ΑΔΕΛΦΙΑ…εάν κάνουμε εκείνα τα κβαντικά «άλματα»…θα δούμε τότε τα ηλεκτρόνια ν’ αλλάζουν θέση, στιγμιαία και να εμφανίζονται σε μια άλλη τροχιά με ανώτερη ή χαμηλότερη ενέργεια ή απόσταση από τον πυρήνα. 




Η Κβαντική Φυσική λοιπόν…έχει μπει για καλά στη ζωή μας και χρησιμοποιείται πλέον για να εννοεί μια αλλαγή που δεν παίρνει χρόνο…αλλά που γίνεται άμεσα, στιγμιαία, ακαριαία. Υπάρχουν πλέον και νέες εναλλακτικές θεραπείες που βασίζονται στην δυνατότητα της άμεσης…χωρίς χρόνο και διαδικασία…αλλαγής ή θεραπείας. Υπάρχει ακόμη και η αντίληψη στην Κβαντική Μηχανική που μας λέγει ότι πρέπει να υπάρχει αντίστροφη συμμετρία σε όλες τις διαδικασίες του χρόνου, σε κάθε τι που συμβαίνει. Έτσι θα λέγαμε θεωρητικά…δεν υπάρχει λόγος ο χρόνος να μην πάει προς τα πίσω, όπως πάει προς τα εμπρός. Επίσης θα μπορούσαμε να έχουμε εκείνη τη γνώση του μέλλοντος…όπως έχουμε για το παρελθόν. Μια άλλη πιθανή λογική της ιδέας αυτής είναι…ότι το μέλλον μπορεί να είναι αυτό που διαμορφώνει το παρόν, όπως το διαμορφώνει το παρελθόν. Με την ιδέα αυτή, αυτό που μια μέρα θα γινόμαστε (με την αντίληψη του χρόνου που έχουμε τώρα) μπορεί να είναι η αιτία αυτού που είμαστε τώρα, όπως είναι και αυτό που ήμασταν κάποτε. Ο νόμος αυτός αλλάζει εντελώς την αντίληψη μας για τα αίτια και τα αποτελέσματα. Έως τώρα στο νου μας το παρελθόν ήταν πάντα η αιτία του παρόντος.

Οι Αρχαίοι ημών Πρόγονοι ΕΛΛΗΝΕΣ γνωρίζανε την χρήση του φιδιού της Διττότητας-Πύθιος Απόλλων…για να προβλέψουν μέσω της Πυθίας…τους διάφορους κινδύνους κι έτσι να αποτρέψουν τις διάφορες καταστάσεις…αντί να τις περιμένουν μοιρολατρικά. Εάν εμείς σήμερα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε την ασυνέχεια του Χρόνου…που μας τροφοδοτεί με συνεχείς πληροφορίες μέσα από τα ανεπαίσθητα ανοίγματα του με την μορφή διαισθήσεων, προμηνυμάτων, οιωνών…ίσως δούμε με άλλο μάτι τη ζωή. Ας μην ξεχνάμε ότι τα Ελληνικά Μυστήρια….είχαν τη Γνώση…η οποία φυσικά μοιραζόταν μυητικά μόνον μεταξύ των σοφών ανθρώπων που προσεχτικά τη μεταλαμπάδευαν στις επόμενες γενιές.
Στην  εποχή που ζούμε (ΕΝΙΑΥΤΟΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ) ορούμε το ηλιακό μας σύστημα με την αμείλικτη σύγκλιση των τριών ροών του Χρόνου…σε μία ταυτόχρονη και μόνο μία ροή….οπότε ότι ζούμε τώρα είναι απόρροια των γεγονότων που βιώσαμε σε άλλες εποχές…σε άλλες χιλιετίες. Εάν έχω ερμηνεύσει σωστά τον οιωνό….θα δούμε φως για την Ελλάδα μας το έτος 2017. Χτες σε επιβεβαίωση του ερωτήματος που έθεσα…πήρα θετική απάντηση μέσω οιωνού….κι αυτό θα μας το δείξει η συνέχεια…




Αυτήν την στιγμή χρειαζόμαστε μια συλλογική ισορροπία….μιας και βιώνουμε «υπερβατικές» καταστάσεις που μας μειώνουν συνεχώς ως ανθρώπινες οντότητες. Ποιοι και γιατί μας πολεμούν στο τώρα…όπως το βιώνουμε…είναι θέμα άλλου άρθρου…αλλά ο κόσμος σήμερα κοιτάζει περίεργα….και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τέτοιο μένος…να δεχόμαστε εμείς μια μικρή Ελλαδίτσα τέτοια χτυπήματα. Μήπως όμως τελικά το ανθρώπινο δυναμικό των Ελλήνων και η ίδια μας η χώρα δεν είναι και τόσο μικρή;
Θέλετε δεν θέλετε ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ η δική μας εξισορρόπηση…του καθενός μας ξεχωριστά θα συμβάλλει και στην εξισορρόπηση και των άλλων ανθρώπων στον Πλανήτη Γαία. Κι αυτό δεν φαντάζει «υπερβολή»…ούτε μεγαλομανία…απλά εμείς οι απόγονοι του Ήλιου…δημιουργούμε, μεταδίδουμε και πάλι την «ΣΠΙΘΑ» εκείνη…που με αναγραμματισμό θα μετατραπεί σε «ΣΠΑΘΙ»….όπου θα ανάψει το ΠΥΡ. Τα εφόδια ακόμη τα έχουμε…διότι η ΓΛΩΣΣΑ μας κρύβει πολλά μυστικά περάσματα προς τον Σύμπαν και την ίδια μας τη Ζωή. Άρα εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ…θα ξαναπαίξουμε και πάλι πρωταρχικό ρόλο στην εξέλιξη του Πλανήτη Γη. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να το κατανοήσετε. Ίσως κάποιοι να μην έχουν αντιληφθεί ότι ένα μεγάλο δυναμικό από επιστημονικό προσωπικό σήμερα…από κάθε επιστήμη της χώρας μας….έχει ξενιτέψει ήδη σε άλλες χώρες….όπως επίσης κι ένα μεγάλο μέρος της σημερινής φοιτητικής νεολαίας θα βρει την τύχη της στην ξενιτιά…μια ξενιτιά που θα επιφέρει στα επόμενα χρόνια σε όλες τις χώρες ριζικές αλλαγές…διότι το DNA των Ελλήνων συνεχώς δημιουργεί και χρειάζονται οι κατάλληλες εκείνες συνθήκες για να πραγματοποιηθούν οι Ιδέες…κάτι που στην χώρα μας…δεν μπορεί άμεσα να συμβεί τώρα…αλλά ίσως και στα επόμενα χρόνια. Ίσως αυτά τα άσχημα συμβάντα που βιώνουμε σήμερα…να βγουν σε καλό για όλο τον Πλανήτη….αύριο. Οι Έλληνες στο εξωτερικό και πάλι θα μεγαλουργήσουν…!

Σύμφωνα με τη θεωρία της Διττότητας λοιπόν….ο χρόνος δεν είναι συνεχής και γραμμικός…όπως μας δίδεται η εντύπωση…αλλά κυλάει…κάπου-κάπου σε στιγμές τόσο μικρές που είναι ανεπαίσθητες στην βιολογία μας…δίνοντας την εντύπωση μιας συνεχούς ροής του χρόνου…καθώς  είναι διακεκριμένος, κομματιαστός, στροβοσκοπικός και η ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται οι στιγμές του είναι διαφορετική σε κάθε πραγματικότητα. Δηλαδή…αυτά που λέμε παρελθόν…είναι στην ουσία μια πραγματικότητα…όπου οι στιγμές κυλούν πολύ πιο αργά από ότι στο παρόν μας εδώ και τώρα (με την δική μας αναφορά)…ενώ σε αυτό που ονομάζουμε μέλλον οι στιγμές ρέουν με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι στο παρόν. Έτσι έχουμε τρία όρια ταχυτήτων…η γνωστή σε όλους μας ταχύτητα του φωτός 300.000 km/sec που είναι το παρόν και δύο άλλες ταχύτητες εκ των οποίων η ταχύτερη είναι αυτή του μέλλοντος 2.850.000 φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός…ενώ αυτή παρελθόντος μικρότερη. Η δε ταχύτητα πληροφόρησης που ισχύει για το ηλιακό μας σύστημα είναι η ταχύτητα του φωτός, μεταξύ των ηλιακών συστημάτων πολύ μεγαλύτερη και μεταξύ γαλαξιών η ταχύτητα είναι 2.850.000 φορές την ταχύτητα του φωτός.
Έτσι το διττό μας σώμα ταξιδεύει με μεγάλη ταχύτητα μεταξύ των τριών χρόνων, ερευνώντας για ζωτικές πληροφορίες.




Η τεράστια αυτή επιτάχυνση των χρονικών στιγμών σε αυτό που αποκαλούμε μέλλον….επιτρέπει στον διττό εαυτό μας να ελέγξει τις επιπτώσεις των πράξεων μας πριν καν τις ζήσουμε στο παρόν μας, όπως οι ακριβώς οι κάμουν ηλεκτρονικοί υπολογιστές…που προβλέπουν την κακοκαιρία…πριν αυτή φτάσει ακόμη σε εμάς.
Στην αργή ροή, που ονομάζουμε παρελθόν, έχει την πληροφορία σύνθεσης για όλα αυτά που είναι αρμονικά για μας, ενώ στην τάχιστη ροή, που ονομάζουμε μέλλον, παρατηρεί τις επιπτώσεις των πράξεων και των σκέψεων μας. Ο άνθρωπος είναι ακριβώς συνδεδεμένος με τον Κύκλο της Ηλιακής δραστηριότητας σε μια ουσιώδη ιδιότητα του χρόνου, δηλαδή…μια «Διττότητα» που τον κάνει να ζει…σε ταυτόχρονα δύο διαφορετικούς χρόνους δίνοντας με αυτόν του τρόπο τη δυνατότητα να προλαμβάνει το καλύτερο μέλλον του και να διαλέγει τις πιο ευνοϊκές στιγμές για κάθε μια από τις πράξεις του. Εάν παρατηρήσουμε δύο ηλεκτρόνια…θα δούμε ότι εξέρχονται από το άτομο σε κενό χρόνου και απομακρύνονται από τον πυρήνα με την ταχύτητα του φωτός…και ότι πληροφορίες έπαιρνε το ένα…ακαριαία τις μεταδίδει και στο άλλο…αν και φυσικά αγνοούσε την ύπαρξη του. Όλες οι παραπάνω ιδιότητες καθιστούν δυνατή για τις πραγματικότητες (παρελθόν, παρόν και μέλλον) να συνυπάρχουν όλες μαζί, αν και δεν αντιλαμβάνονται η μία την άλλη και εξαρτώνται από τις τρεις ταχύτητες και τις τρεις διπλασιαστικές ενέργειες.
Ο Χρόνος…μας φαίνεται συνεχής, αλλά εμπεριέχει όμως στιγμές μη συνειδητές από τον άνθρωπο, που του επιτρέπουν την ανταλλαγή πληροφοριών με το «παρελθόν» και το «μέλλον». Έτσι τα όποια «ανοίγματα…του χρόνου», αυτές οι μη συνειδητές στιγμές…μας δίνουν ζωτικές διαισθήσεις, ένστικτα και προμηνύματα. Ο έλεγχός τους μας επιτρέπει να βελτιώσουμε στο μέγιστο δυνατό το μέλλον μας πριν το ζήσουμε, να κατανοήσουμε τη ζωή μας και να δημιουργήσουμε μια προσωπική και συλλογική ισορροπία. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να οδηγήσουμε την όποια ανακάλυψη και τον κάθε άμεσο έλεγχο του πανίσχυρου προσωπικού μας ενεργειακού δυναμικού, που συνδέεται με τα ανοίγματα του χρόνου. Αυτός ο έλεγχος μας επιτρέπει να βιώσουμε το κάλλιστο από τα διαθέσιμα μελλοντικά δυναμικά μας.
Η θεωρία αυτή…μας δείχνει ότι η Διττότητα είναι κυκλική. Βρίσκουμε μέσω υπολογισμού τον κύκλο μετάπτωσης των ισημερινών σημείων και ο υπολογισμός μας δείχνει ότι αυτός ο κύκλος βασίζεται σε 100 περιφορές του Πλούτωνα γύρω από τον Ήλιο…δηλαδή 24.840 έτη, στα οποία προσθέτουμε μια περίοδο μετάβασης 1.080 ετών και αυτό μας δίνει έναν κύκλο μετάπτωσης των ισημερινών σημείων της τάξης των 25.920 ετών, κύκλος που έχει παρατηρηθεί, αλλά ποτέ δεν είχε υπολογιστεί. Είναι η πρώτη θεωρία επιτέλους…η οποία υπολογίζει αυτόν τον κύκλο.
Η βιολογία μας είναι καλά φτιαγμένη εφόσον έχουμε τη δυνατότητα να πάμε συγχρόνως να δούμε το μέλλον να το τακτοποιήσουμε και να επανέλθουμε για να το ζήσουμε.
Γιατί όμως;
Διότι…ζούμε τη μέρα μας στην πραγματικότητα μας κι έπειτα έχουμε τη νύχτα και εκείνη είναι η στιγμή που έχουμε την ικανότητα να τακτοποιήσουμε το μέλλον που χτίσαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι Πρόγονοί μας έλεγαν : «Η νύχτα φέρνει συμβουλές.» Συμβουλή: Λοιπόν…να μην κάνουμε ποτέ κάτι…χωρίς να έχουμε κοιμηθεί μια νύχτα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας οφείλουμε να τακτοποιήσουμε οτιδήποτε…η μέρα…μας έχει αναστατώσει το δυναμικό του οργανισμού μας. Ως εκ τούτου, την επόμενη μέρα όταν ξυπνήσουμε, θα εκμεταλλευτούμε ένα ωφέλιμο δυναμικό.
Οφείλουμε να ελέγχουμε τις σκέψεις μας. Εάν σκέφτομαι να προκαλέσω στον εαυτό μου ευχαρίστηση, είναι ήδη πολύ καλά. Αν όμως σκεφτώ οτιδήποτε….και σκέφτομαι θετικά…αυτό μπορεί να ευχαριστήσει όλο τον κόσμο…αυτό σίγουρα είναι ακόμη πιο καλύτερο.
Ας  αποδώσουμε λοιπόν τον νόμο με  απλό τρόπο: « Ποτέ μη σκεφτείς να κάμεις σε κάποιον άλλον κάτι άσχημο…που δεν θα ήθελες αυτός ο κάποιος να σκεφτεί και να σου κάνει κι αυτός τα ίδια.» …ή…«Να σκέφτεσαι να κάμεις σε κάποιον αυτό που θα ήθελες κάποιος να σκέφτεται να σου κάνει.»
Κι αυτό γιατί το κάθε ενεργειακό μέρος του ενός…πηγαίνει και στον άλλο και αντίστροφα…δηλαδή…ανταλλάσουν μεταξύ τους πληροφορίες, οι οποίες εμφανίζονται ως κυματικές ανταλλαγές. Το μέλλον είναι τότε ικανό να μας δώσει στιγμιαίες πληροφορίες που δεν έχουμε τον χρόνο να υπολογίσουμε ή να σκεφτούμε στον καθαρά δικό μας χρόνο.
Μπορούμε όμως….να πούμε ότι ο χρόνος είναι ένας διττός;
Ίσως θα έπρεπε καλύτερα να πούμε…ότι είναι σαν μια δόνηση ή καλύτερα είμαστε ουσιαστικά σε δύο διαφορετικούς χρόνους, οπότε ο όρος «διττός» είναι ατελής, διότι έχουμε την εντύπωση της πλήρους αποσύνθεσης…όπως ακριβώς σε μια φωτοτυπία, όπου το πρωτότυπο υπάρχει…ανεξάρτητα από το αντίγραφο του. Ενώ για μας δεν ισχύει καθόλου αυτό: αυτή η Διττότητα…αυτό που κάνει είναι να βρισκόμαστε πάντα σε μια συνεχή σχέση, με μια ανταλλαγή πληροφοριών…ούτως ώστε η σχέση να παραμένει μόνιμη.
Γιατί όμως;
Αν φανταστούμε ένα εικονικό σωματίδιο το οποίο κινεί το πραγματικό μόριο, πράγμα το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να κινούνται και οι δύο, παρόλο που υπάρχει μόνον ένα το οποίο μπορούμε να παρατηρήσουμε.
Αλλά γιατί μόνο ένα;
Διότι…ακριβώς βρισκόμαστε σ’ έναν χρόνο ο οποίος δεν μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε το άλλο. Τώρα ας φανταστούμε ότι βρισκόμαστε στον χρόνο του εικονικού σωματιδίου…μπαίνουμε σ’ αυτόν τον χρόνο, βλέπουμε το εικονικό σωματίδιο, όμως το πραγματικό σωματίδιο δεν υπάρχει πια. Παρατηρούμε το εικονικό σωματίδιο το οποίο για μας έχει γίνει το πραγματικό…κινείται…διότι υπάρχει ένα άλλο εικονικό σωματίδιο το οποίο το κάνει να κινείται. Τώρα μπορούμε όντως να φανταστούμε ότι μέσω της μνήμης, αυτό το σωματίδιο το οποίο ήταν εικονικό και γίνεται πραγματικό είναι συνδεδεμένο, με τη σειρά του, με ένα εικονικό σωματίδιο.
Άρα λοιπόν τι γίνεται;
Έχουμε μια διαδοχική συναρμολόγηση Διττότητας. Με τις ταχύτητες πληροφορίας…όπως αυτές μας περιγράφονται στη θεωρία της Διττότητας…υπάρχει ένα τελευταίο σωματίδιο το οποίο κατέχει την πληροφορία πριν από το δεύτερο σωματίδιο. Κι αυτό είναι το σπουδαίο και εκπληκτικό…είναι ακριβώς μια αστραπιαία πρόληψη. Δηλαδή …το δεύτερο σωματίδιο το οποίο διοχέτευσε την πληροφορία για τα διαδοχικά εικονικά σωματίδια, δέχεται μια πληροφορία από το τελευταίο σωματίδιο μέσω του πρώτου το οποίο παίρνει την πληροφορία από το τελευταίο πριν το δεύτερο να έχει τον χρόνο να το κάνει. Άρα είμαστε ακριβώς έτσι και παίρνουμε πληροφορίες από έναν διττό….πριν ακόμα λάβουμε γνώση αυτού που εμείς οι ίδιοι κατασκευάσαμε στο μέλλον μέσω των καθαρά δικών μας σκέψεων. Μπερδεμένα πράματα εεε…!




Όταν το βράδυ λοιπόν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας…γνωρίζουμε την όλη την φάση κατά την οποία αποκοιμιόμαστε, όπου σκεφτόμαστε ακόμα…φάση δηλαδή κατά την οποία μπορούμε ακόμα να ελέγξουμε τις σκέψεις μας. Έπειτα παρεμβαίνει ο ύπνος και δεν ελέγχουμε πλέον τίποτα. Εφόσον όμως οι σκέψεις μας έχουν αποθηκευτεί προσέξτε…στο νερό του σώματός μας….ύδωρ=συναίσθημα, εκείνες οι «σκέψεις» που κάνουμε κατά τη διάρκεια της αποκοίμισής μας θα κατευθύνουν την νύχτα μας: υπάρχει δηλαδή μια έλξη…μεταξύ των σκέψεων που είχαμε και εκείνων που έρχονται. Ακριβώς αυτόν τον έλεγχο πρέπει να εξασκούμε. Το να ελέγχουμε τον τρόπο που αποκοιμιόμαστε, σημαίνει να ελέγχουμε όλες μας τις σκέψεις πριν αποκοιμηθούμε. Αν το κάνουμε, είναι ήδη μια αρχή, ακόμα κι αν δεν είναι αρκετό στην αρχή και εμφανές. Κάθε μια από τις σκέψεις μας απλά κατασκευάζει ένα μέλλον. Προσπαθούμε να ελέγξουμε τις σκέψεις μας…αλλά αυτό δεν αρκεί, διότι το να ελέγχουμε τις σκέψεις μιας μέρας είναι κάτι που μας τρελαίνει. Προσπαθούμε λοιπόν ούτως ώστε η νύχτα….να μπορέσει να τακτοποιήσει τις σκέψεις που δεν τακτοποιήσαμε με σωστό τρόπο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το επόμενο βράδυ, λέμε στον εαυτό μας ότι θα ήταν καλύτερα εάν υπήρχαν λιγότερες σκέψεις…οι οποίες πρέπει να τακτοποιηθούν τη νύχτα, οπότε προσπαθούμε όλο και περισσότερο να διορθώσουμε τις ημερήσιες σκέψεις μας. Και συνειδητοποιούμε λοιπόν ότι η ζωή μας δεν είναι πλέον ίδια, διότι αποκτούμε τότε την ικανότητα να κατευθυνόμαστε με τρόπο πιο «άνετο», ξαναβρίσκοντας εκείνο το είδος εμπιστοσύνης και βεβαιότητας του παιδιού το οποίο αφήνεται να οδηγηθεί από κάποιον… Το να βρισκόμαστε στο πνεύμα το οποίο συνίσταται να σκεφτόμαστε να κάνουμε στον πλησίον μας….εκείνο που θα θέλαμε ο πλησίον μας να σκέφτεται να μας κάνει…αλλάζει πάρα πολύ τη ζωή μας. Λοιπόν, για να επανέλθουμε στο νόμο της Διττότητας του χρόνου, πιστεύω ότι το καλύτερο, είναι να ζητήσουμε από τον καθένα να δοκιμάσει να δει αν αυτό λειτουργεί.
Μήπως χρησιμοποιώντας αυτή τη Διττότητα του χρόνου, αλλάζω τελικά τη ζωή μου;
Με το νέο αυτό τρόπο σκέψης, μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν…αλλάζοντας το παρόν…και βέβαια αλλάζουμε το μέλλον…αλλάζοντας το παρόν και το παρελθόν.
Ο Διττός εαυτός είναι στην πραγματικότητα ο εαυτός μας σε άλλο χρόνο. Η Διττότητα δεν διαχωρίζει σε δύο….είναι όπως τα κύτταρα….υπάρχει ένα κύτταρο και ξαφνικά γίνονται δύο πανομοιότυπα με το αρχικό. Η θεωρία της Διττότητας μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον ζωτικό μηχανισμό χρησιμοποιώντας τον μη αντιληπτό και μας δείχνει ότι δεν βλέπουμε όλο τον χρόνο…δηλαδή δεν βλέπουμε πως ακριβώς διαιρούνται τα κύτταρα…αλλά βλέπουμε όμως το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα κβαντικά πεδία πιθανοτήτων, όλα τα σωματίδια και κύματα του Σύμπαντος Κόσμου αλληλοαγγίζονται και αλληλοεπιδρούνε ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Κανένα δεν είναι ξεχωριστό. Υπάρχει μόνο ένα αδιαφοροποίητο πεδίο από ανεκδήλωτες, ακόμη, πιθανότητες. Μερικοί ίσως αντιλαμβάνονται το πεδίο αυτό σαν την πρωταρχική Συνειδητότητα. Αυτό όμως το πεδίο εκδηλώνεται σαν εξωτερική ορατή τάξη ή κόσμος των Όντων, των αντικείμενων και των γεγονότων και μόλις αρχίσουμε να το παρατηρούμε στην πραγματικότητα το δημιουργούμε με την παρατήρηση μας, μέσω των υποσυνείδητων πεποιθήσεων μας. Σ’ αυτό το επίπεδο της ύπαρξης, το ονομάζουμε Εσωτερική Τάξη, ή Κβαντικό Πεδίο ή Πρωταρχική Συνειδητότητα.
Έτσι συμπερασματικά διαπιστώνουμε τα εξής:

α) Ότι όλα τα σωματίδια και τα κύματα αλληλοσυνδέονται, ανεξάρτητα του χώρου και του χρόνου.

β) Άρα δεν υπάρχει χώρος, επειδή ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται επάνω από ένα σημείο ταυτόχρονα και επηρεάζεται από τις επιρροές που δέχεται ένα άλλο σωματίδιο, με το οποίο δεν είναι φανερά συνδεδεμένο.

γ) Άρα δεν υπάρχει χρόνος, επειδή δεν χρειάζεται χρόνος για ένα σωματίδιο προκειμένου να εμφανιστεί σε άλλη θέση και μπορεί να εμφανιστεί επάνω από μία θέση συγχρόνως.

δ) Ένα αποτέλεσμα δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από μια τοπική αιτία, εφόσον όλα είναι συνδεδεμένα μέσα σε ένα ενιαίο χώρο και χρόνο και συνεπώς κάθε τι επιδρά πάνω σε κάθε τι και όλα επηρεάζονται από κάθε τι- μέσα στον ενιαίο χώρο και χρόνο.

ε) Άρα δεν υπάρχουν ξεχωριστά Όντα, αντικείμενα, γεγονότα ή καταστάσεις. Όλα αυτά αντιστοιχούν στον συγκεκριμένο παρατηρητή…του οποίου γίνονται αντικείμενα παρατήρησης.

ς) Το αντικείμενο της παρατήρησης ξεπηδάει μέσα από το κβαντικό πεδίο, παίρνοντας συγκεκριμένη μορφή και μετρήσιμη υπόσταση, μόνο όταν ο παρατηρητής το παρατηρήσει.

Μπορούμε να παρομοιάσουμε κάπως το κβαντικό πεδίο, σαν ένα σημείο μηδέν ή μια οικουμενική Συνειδητότητα…όπως το άσπρο φως της τηλεόρασης πριν να μορφοποιηθεί από τις εντολές ή τις πληροφορίες από κάποιο σταθμό. Όταν δέχεται τις πληροφορίες, μορφοποιείται…αλλά η αληθινή του φύση στην οποία γυρίζει ξανά και ξανά είναι το λευκό αγνό φως. Όλες οι εικόνες που εμφανίζονται στην οθόνη αποτελούνται από το ένα φως. Έτσι εάν υπάρχει μια σκηνή με αγάπη, με έρωτα, με βία, με κωμωδία ή σύγκρουση, όλοι και όλα, και οι αλληλοεπιδράσεις μεταξύ τους που εμφανίζονται εις την οθόνη, αποτελούνται από το ένα αγνό αρχικό φως.

Έτσι με την ίδια έννοια, φαίνεται ότι όλη η ύλη γύρω μας…δηλαδή οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά και όλο το φυσικό περιβάλλον και τα αντικείμενα είναι προσωρινές εκφράσεις της μιας οικουμενικής Συνειδητότητας ή αλλιώς του ενός Κβαντικού Πεδίου. Σ’ αυτό το πεδίο όλα είναι ένα. ΕΝ ΤΩ ΠΑΝ. Με άλλα λόγια, αν όντως ο παρατηρητής κάνει το πεδίο πιθανοτήτων να πραγματοποιείται σαν μια μόνο πραγματικότητα στην δική μας υλική υπόσταση, τότε είναι μάλλον οι συγκεκριμένες πεποιθήσεις, συναισθήματα, προσδοκίες και οι προκαταλήψεις μας που συντονίζονται με ή έλκουν από ή διαμορφώνουν το πεδίο πιθανοτήτων, ώστε να γίνει τελικά η δική μας συγκεκριμένη προσωπική και ομαδική πραγματικότητα.
Επομένως εμείς τελικά δημιουργούμε την πραγματικότητα μας, κυριολεκτικά με τις πεποιθήσεις μας, τα συναισθήματα μας, τις προκαταλήψεις μας και τη γενικότερη στάση ζωής μας. Επίσης χωρίς να το καταλαβαίνουμε έλκουμε καταστάσεις που ευνοούν τα «μαθήματα ζωής»….και την εξέλιξη μας. Παρόλο όμως που αυτές οι καταστάσεις μας δίνουν την ευκαιρία της εξέλιξης και την απελευθέρωση από την άγνοια και τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια πολύ πιο όμορφη πραγματικότητα για μας και τους άλλους, συχνά δεν  βλέπουμε να γίνεται έτσι και σαν προσωπικότητες νιώθουμε ένα φόβο, μια αδικία και ένα θυμό για τις ευκαιρίες αυτές. Αυτό που θέλει η Ψυχή μας για την εξέλιξη της, δεν αρέσει πάντα στην προσωπικότητα που έχει άγνοια της αληθινής μας φύσης και φοβάται την αλλαγή. Τελικά τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά στην ψυχολογική μας και στην πνευματική μας ζωή;
Σίγουρα οφείλουμε να αλλάξουμε τις κοινά αποδεκτές πεποιθήσεις μας και τις παγιωμένες αντιλήψεις μας που είναι (σκεπτομορφές) σχετικά με την φύση της πραγματικότητας από την φυσική του Νεύτωνα, που Όντα και πράγματα είναι ξεχωριστά, χωρίς έλεγχο στις δυνάμεις που τα κυβερνάνε, στην νέα «κβαντική αντίληψη της πραγματικότητας», σύμφωνα με την οποία όλοι προερχόμαστε από μία πηγή και είμαστε οι πραγματικοί δημιουργοί της πραγματικότητας μας. Η Κβαντική φυσική ασφαλώς και δεν ακυρώνει τους νόμους του Νεύτωνα σε σχέση με τα αντικείμενα και τα γεγονότα, απλά μας εξηγεί ότι οι νόμοι αυτοί δεν ισχύουν στο υποατομικό επίπεδο της δημιουργίας, από το οποίο όλα τα αντικείμενα, Όντα και γεγονότα αποτελούνται.
Γενικά οι έννοιες και οι λέξεις, που διαμορφώθηκαν στο παρελθόν από την αλληλεπίδραση ανάμεσα στον κόσμο και τον εαυτό μας, δεν έχουν στην πραγματικότητα οριστεί με αυστηρή ακρίβεια…αναφορικά με τη σημασία τους, και δεν ξέρουμε επακριβώς πόσο αυτές θα μας βοηθήσουν για να βρούμε το δρόμο μας….μέσα στον κόσμο.
Ίσως να ξέρουμε π 

  Ioannis Stogiannos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ