Η Αθηνά και ο Ηρακλής στον Καύκασο

Στον Καύκασο, όπως ξέρουμε, ο Ηρακλής διασώζει τον Προμηθέα από την τριαντάχρονη σαρκοβόρα δράση του αετού. Αυτός όμως με θαυμαστό τρόπο εισέρχεται στο σώμα του Ηρακλή, καθιστώντας τον διάδοχο της φιλάνθρωπης αποστολής του. Παρούσα σ' αυτή τη συγχώνευση και η Θεά Αθηνά, που προσκαλεί τον Ηρακλή να ζήσουν μαζί στον ουρανό.

Αθηνά: “Πάμε μαζί στον ουρανό, καλέ μου!”

Ηρακλής: “Ποιον ουρανό, Αθηνά μου αγαπημένη;

Γιόμωσε ο μπλάβος ουρανός με χώμα,

το χώμα γίνηκε ουρανός, σκορπίστηκε
η καταχνιά και βλέπουμε πως είναι
το στήθος μας το μέγα Ολυμποβούνι.

Για το στερνό, Αθηνά, κινώ τον άθλο,
που μου μπιστεύτη ο πρόγονος αντάρτης:
με το Θεό τον άνθρωπο να σμίξω,
όχι στον ουρανό, στη γης ετούτη'
και να κοιτώ κατάματα τη Μοίρα,
το σκοτεινό γκρεμό, χωρίς να τρέμω'
να τον κοιτώ, να τον κοιτώ, ν' αυξαίνει υπερήφανη,
όλο πείσμα, η δύναμή μου!

Τέτοιο βαρύ το νέο μπροστά μου χρέος.

Συμπάθα με, θεά, το χέρι απλώνω
κι από τον ώμο τον δεξό σε αρπάζω'
εδώ στη γης μαζί μου πια θα μείνεις,
γυναίκα μου, συντρόφισσα, κυρά μου,
με το κρυφό σου τ' όνομα Αρμονία!

Αυτή η συνομιλία Θεού κι ανθρώπου, αποκαλυπτική των προθέσεων του καθενός, είναι έμπνευση καζαντζακική. Την αγάπη ανάμεσα στους συνομιλητές δηλώνουν οι προφωνήσεις: “καλέ μου”, “Αθηνά μου αγαπημένη”. 

Ο συγγραφέας που αγαπά το Θεό, που τον θέλει συνομιλητή του, για να διαπραγματεύεται μαζί του, στο παραπάνω απόσπασμα οριοθετεί και τη θεϊκή κατοικία. Ο Ουρανός είναι πια στη ΓΗ, τα δυο στοιχεία ενώνονται στα σπλάχνα του ανθρώπου, απ΄όπου και ξεκινούν οι άθλοι στη ζωή, σύμφωνα με την προγονική παρακαταθήκη στον απόγονο. 

Η αλυσίδα των αγώνων είναι αδιάσπαστη, το μέγα Ολυμποβούνι ορθώνεται περήφανα στο στέρνο του ανθρώπου, φανερά σεμνυνόμενο για το συγκερασμό τη θείας κι ανθρώπινης φύσης. Όποιος δε βλέπει, δεν διαισθάνεται τον “όγκο” τούτο μέσα του, πάνω, στα ΨΗΛΑ, εις μάτην θα τον ψάχνει!
Στη σμίξη Θεού κι ανθρώπου, στην ευθεία ενατένιση της Μοίρας ο γκρεμός της ζωής γεμίζει φως, η ψυχή πείσμα και περηφάνεια, το σώμα δύναμη και η ζωή, όπου κι ο Θεός, απαχθείς(από τον ώμο το δεξό σε αρπάζω), συμπράττει, αποκτά ΑΡΜΟΝΙΑ.

Φίλοι μου, αν πω κι άλλα, φοβάμαι πως θα “βεβηλώσω”, αν δεν το έκανα ήδη, όσα ήθελε να πει για τον αγωνιζόμενο άνθρωπο ο Ν. Καζαντζάκης.
Ξαναδιαβάστε τις σκέψεις του, καταδυθείτε στα λαγαρά νερά τους και στην ανάδυση, είναι βέβαιο, σοφότεροι θα βγείτε!

ΈΡΡΩΣΘΕ και ΧΑΙΡΕΣΘΕ, φίλοι Μυθολόγοι!

Χαρά Νάστου

ΠΗΓΗ: Ν. Καζαντζάκης: “¨Προμηθέας Λυόμενος

The Mythologists

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ