Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ

Με το μύθο αυτό για άλλη μια φορά φανερώνεται η αδυναμία της ψυχής και η δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει να αντιμετωπίσει αυτό που στον αποκρυφισμό ονομάζουμε προσωπικότητα, τις αυτόνομες ζωές που στην ενότητά του συνιστούν ένα θηρίο με μεγάλες δυνάμεις.

Οι παρατηρήσεις γίνονται με βάση την ταινία του Κόπολα <<Μπραμ Στόκερς Δράκουλα>>. Δεν θα σταθούμε όμως στις λεπτομέρειες της υπόθεσης όσο στα βαθύτερα ζητήματά της.

Αν και διάφορες κοσμογονίες μιλούν για την <<πτώση της ψυχής>> ωστόσο το θέμα αυτό παραμένει ένα αίνιγμα.

Είναι η πριγκιποπούλα που αυτοκτονεί επειδή νόμισε ότι ο πρίγκιπας της σκοτώθηκε στη μάχη. Εκείνος επιστρέφει, συγκλονίζεται από το θάνατό της και ορκίζεται αιώνια εκδίκηση. Αποκηρύττει την πίστη του στο Θεό, καρφώνει το σπαθί του στο σταυρό και ο βωμός του πλημμυρίζει με αίμα.

Ο ιππότης γίνεται …βαμπίρ. Καταδικάζεται σε αιώνια ύπαρξη και δίψα για αίμα.

Γινόμαστε <<αθάνατοι>>, αναγκασμένοι να ενσαρκωνόμαστε ξανά και ξανά κουβαλώντας στην πλάτη το καρμικό φορτίο των σκέψεων και των πράξεών μας. Δύσκολη η εμπειρία στον κόσμο της ύλης.

Ταυτίζουμε την ουσία μας τόσο πολύ με αυτήν που ξεχνάμε ότι εξαρτάται από την ζωή. Σε αυτή οφείλει την ύπαρξη και την αυτονομία της. Η ζωή είναι το αίμα, η τροφή του Βαμπίρ. Όχι ! Ο Δράκουλας δεν αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο απόλυτα. Μόνο κατά ένα μέρος του. Το μέρος εκείνο του κατώτερου εαυτού, του ιππότη που έγινε βρικόλακας, της ύλης που εκπορεύθηκε από το πνεύμα, της προσωπικότητας, της ατομικής συνείδησης, του συνόλου των αυτόνομων ζώων που αποτελούν ένα μέρος μας. Μια ταύτιση τόσο μεγάλη ώστε ο Δράκουλας να αποτελεί ένα μέρος του εαυτού της. Εκείνη το νιώθει, το διαισθάνεται, ακόμα και αν πρόκειται για ένα αιώνια καταδικασμένο κτήνος. Για πολλές ζωές <<συμβιώσαμε>> με το δικό μας Δράκουλα. Τον αγαπήσαμε χωρίς να αναγνωρίσουμε το μέγεθος της ασχήμιας του.

Γιατί τόσο φοβερό προσωπείο η προσωπικότητα ; Μεγάλα νύχια και δόντια, άλλοτε με μορφή νυχτερίδας και άλλοτε άγριο και αιμοβόρο ζώο ; ο ίδιος ο Δράκουλας δεν μπορεί να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Όχι ότι δεν έχει είδωλο, αλλά τρομάζει ο ίδιος με την εικόνα του !

Ειλικρινά αν είχαμε ένα διορατικό να μας περιέγραφε την κατάσταση της αύρας και τις μορφές που παίρνουν οι αρνητικές σκέψεις τότε θα … αρχίζαμε να τρομάζουμε. Αλλά και αν μπορούσαμε να πιστοποιήσουμε την ύπαρξη των ακασικών αρχείων τότε ίσως να διαβάζαμε ότι κάποτε υπήρξαμε και φονιάδες ακόμη. Για κάποιον όμως που δεν πιστεύει ή δεν θέλει να πιστεύει σε τέτοια παράδοξα (όχι για την εποχή μας)δόγματα, να ξέρει ότι υπάρχουν άφθονα παραδείγματα καθημερινού βαμπιρισμού.

Βαμπίρ μπορεί να είμαστε όταν πλουτίζουμε εις βάρος άλλων, βαμπίρ στις σχέσεις μας με τους φίλους, όταν τους χρησιμοποιούμε όπως και όποτε θέλουμε. Βαμπίρ στο σεξ όταν δεν υπάρχει σεβασμός και ταυτίζουμε απόλυτα τη γυναίκα με την ικανοποίηση. Βαμπίρ ακόμα και όταν προσφέρουμε κάποια υπηρεσία για να απολαύσουμε τη δόξα του “ήρωα”. Αυτά μπορεί να φαίνονται υπερβολικά. Κάντε μια ανασκόπηση της ημέρας και μετρήστε πόσες φορές λειτουργήσατε σαν βαμπίρ στις πράξεις ή τις σκέψεις σας. Έτσι η ασχήμια δεν μένει σε θεωρητικό επίπεδο αλλά εκδηλώνεται τόσο φυσικά όσο χρειάζεται να μας δώσει δύναμη και το κίνητρο να διαλύσουμε τη σχέση με το κτήνος και να παντρευτούμε το αληθινό μας ταίρι.

Στην ταινία του Κόπολα η πριγκιποπούλα μετά από αιώνες, είναι έτοιμη να παντρευτεί έναν εξαίρετο άνδρα. Ο πρώην αγαπημένος της, ο πρίγκιπας το αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί όλες του τις δυνάμεις για να την ξανακερδίσει. Φυλακίζει στον πύργο του, τον μέλλοντα σύζυγό της, για να ανταποκριθεί εκείνη πιο εύκολα στο κάλεσμά του.

Αλήθεια πόσο πιστεύουμε στο Θεό που έχουμε μέσα μας ; Όχι και πολύ, από ότι δείχνει η αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε τη ζωή κατά πρόσωπο. Γιατί μπορεί να αισθανόμαστε το άδικο, το ανήθικο και το κακό, αλλά δεν έχουμε τη θέληση να το αντιμετωπίσουμε, το φως να το κατανοήσουμε. Το πολύ-πολύ να αγανακτήσουμε και να γίνουμε επιθετικοί.

Από τη στιγμή που ο νεαρός σύζυγος ελευθερώνεται και παντρεύονται αρχίζει το κυνηγητό του Δράκουλα. Ωστόσο εκείνη είναι ακόμα διχασμένη. Επιθυμεί τον αγαπημένο της πρίγκιπα αν και τον έχει δει στην πιο ζωώδη μορφή του. Εκείνος δεν θέλει να την δαγκώσει και να την κάνει βαμπίρ, αλλά τελικά υποκύπτει στην επιθυμία της. Σαν βαμπίρ μπορεί να ενεργούμε στους άλλους, στον εαυτό μας όμως όχι.

Η πριγκιποπούλα έχει στο πλευρό της ένα γιατρό που ορκίζεται πως θα την προστατέψει. Η αντίστροφη μέτρηση για τον Δράκουλα έχει αρχίσει. Είναι εκείνη η περίοδος της ζωής μας που αρχίζουμε να προσανατολιζόμαστε προς το φως, άσχετα τις αποτυχίες, τα λάθη και τα πισωγυρίσματά μας. Κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει δρόμος προς τα πίσω και αυτό είναι ένα επικίνδυνο σημείο για την συναισθηματική μας κατάσταση. Μπορεί να οδηγήσει σε πεσιμιστικές τάσεις, ακόμη και στην αυτοκτονία.

Έτσι και στο έργο η πριγκιποπούλα ήδη έχει γίνει βαμπίρ και κινδυνεύει να πεθάνει αν κάποιος της κόψει το κεφάλι. Επειδή όμως ακριβώς η σωτηρία της εξαρτάται από τη σωτηρία του Δράκουλα, υπάρχουν αυτοί που την προστατεύουν. Το κυνηγητό του Δράκουλα σταματάει έξω από τον πύργο του. Όλοι έχουμε χτίσει γύρω μας ένα πύργο ή κλουβί αν επικαλεστούμε τη μαρτυρία ενός διορατικού και αν αυτό δεν μας πείθει τότε είναι οι αποκρυσταλλωμένες σκέψεις μας, οι εγωισμοί μας, οι προκαταλήψεις, τα ταμπού, τα ένστικτα σε τελευταία ανάλυση.

<<Το σώμα είναι το δεσμωτήριο της ψυχής>>.

Ο νόμιμος λοιπόν άντρας της πριγκιποπούλας λέει ότι αυτή θα πρέπει να θανατώσει τον Δράκουλα. Εκείνη έχει πλέον συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Οδηγεί τον Δράκουλα με τη θέλησή του στο βωμό του Πύργου. Τον αποκεφαλίζει και του τρυπάει την καρδιά. Αμέσως αυτός μεταμορφώνεται σε ιππότη. Η ύλη δεν είναι το <<κακό>>. Είναι η εκπόρευση της ζωής και σε αυτή επιστρέφει. Ο Δράκουλας δεν σκοτώνεται, μεταμορφώνεται. Και αυτό το κάνει η πριγκιποπούλα. Η ίδιας μας η ψυχή με τη βοήθεια της ανώτερης δύναμης χαλιναγωγεί το κτήνος μέσα μας. Γι’ αυτό και η <<κοινωνική συνείδηση>> είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Αυτός μόνο έχει τέτοια συνείδηση όταν πραγματικά μπορεί να βλέπει την ίδια μαγική ύπαρξη πίσω από κάθε ενάρετο και κάθε εγκληματία.

Ν. Γ.

Στερώπις

photo imgarcade

lifehub

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ