Στραβοπάτησες…. αλλά δεν σταμάτησες

Στραβοπάτησες … αλλά δε σταμάτησες να βαδίζεις και αυτό είναι υπέροχο… να μη σε ορίζει το στραβοπάτημα.

Αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα. Θα ξεκινούσαμε την μέρα μας με προκατάληψη και σιγά σιγά θα αποκτούσαμε μία δυσκαμψία..

Έτσι αντιμετωπίζουμε τα τόσο μικρά στραβοπατήματα, δεν τους δίνουμε σημασία και συνεχίζουμε σαν να μην έγινε τίποτε. Γιατί άραγε ? Επειδή τα θεωρούμε τυχαία συμβάντα και επειδή εκείνη την ώρα μετράμε τα σωστά μας βήματα και όχι το ένα στραβοπάτημα. Αυτή είναι η σοφή συνεργασία του σοφού μηχανισμού μας, όπου εκεί συνεργάζεται το σώμα μας, η αυθεντική πτυχή του μυαλού μας και το συναίσθημά μας. Οπότε αφού έχουμε τέτοια σοφία και αφού όλο αυτό ένα γεγονός που λίγο πολύ όλοι το έχουμε περάσει με την ίδια σοφία. Ας το κάνουμε ως διαδρομή φιλοσοφίας και να το περάσουμε και σε όλα τα υπόλοιπα λάθη της ζωής μας. Να σταματήσουμε να τους δίνουμε έκταση και παραπάνω υπόσταση. Να προσπαθήσουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως «στραβοπάτημα» . 

Κάθε μας λάθος παίρνει εκτάσεις πόνου, θλίψης μέσα από τη δική μας επαναληπτική διαδρομή σκέψεων και συναισθημάτων. Για κάποιο λόγο το μυαλό μας αντί να ενωθεί με τη σοφία μας, ενώνεται με το κοινό μυαλό και αρχίζει να μας προσάπτει χαρακτηρισμούς τύπου «άχρηστος». Έτσι το όποιο μας λάθος αντί να σταματήσει εκεί και να θεωρηθεί ένα «τυχαίο» γεγονός μετατρέπεται σε δυνάστη και μας τρώει τα σωθικά.

Ναι τα λάθη είναι ανθρώπινα.

Ναι τα λάθη μπορεί να είναι τυχαία.

Ναι έχουμε τόσα σωστά που έχουμε κάνει στη ζωή μας.

Ναι ας μη βάλουμε οδηγό ένα μας «στραβοπάτημα».

Όταν στη ζωή μας δίνουμε σημασία μόνο στα σωστά μας, τα λάθη μας μηδενίζονται. Όταν μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις όμορφες και σωστές μας στιγμές, οι λάθος χάνουν τη δύναμή τους. Όταν αρχίσω να βλέπω μέσα από τα μάτια της δικής μου σοφίας, αφού τώρα ξέρω ότι την έχω, τότε η ζωή μου θα αποκτήσει την πραγματική της φιλοσοφία. Όταν μάθω να βλέπω ομορφιές, ομορφιές θα έχω παντού. Το ίδιο θα αντιμετωπίζω τα λάθη των ανθρώπων δίπλα μου. «Δεν πειράζει, εσύ να είσαι καλά», αυτό όχι με την εγωιστική πλευρά, αλλά μέσα από την ανθρώπινη πλευρά.  

Την πλευρά της κατανόησης και της αποδοχής.

Τώρα αν για κάποιο λάθος καταλάβω ότι το μυαλό μου έχει την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη, ας το κάνω. Μα δώσω την ελευθερία που μου χρειάζεται, έτσι να συνεχίσω το βάδισμά μου μέσα από την αρμονία.

Να θυμάμαι ότι η ζωή γίνεται εύκολη ή δύσκολη μέσα από την δική μου αντιμετώπιση και μέσα από την δική μου οπτική γωνία. Στραβοπάτησα ? … όμως συνεχίζω να βαδίζω.

Δωροθέα  

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ