Αύριο πάλι θα ακουστεί ο Θρήνος της Μεγάλης Γυναίκας, της Μεγάλης Μητέρας για το γιο της που κηδεύεται στολισμένος με όλα τα λουλούδια της ΄Ανοιξης.
"Ω γλυκύ μου ΄Εαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;".
Μήπως, αν ξύσουμε λίγο την επιφάνεια αυτού του ύμνου, θα ακουστούν και πάλι οι θρήνοι της Αφροδίτης για το νεκρό Άδωνη που νεκρός έβαψε τις ανεμώνες με το αίμα του, μήπως ακούσουμε το θρήνο της πανάρχαιας Κυβέλης να θρηνεί τον νεκρό Ταμούζ;
Μήπως για μια ακόμα φορά οι Βάκχες θρηνούν τον νεκρό Διόνυσο Ζαγρέα ή θα ακουστεί για μια ακόμα φορά το τραγούδι του κομμένου κεφαλιού του διαμελισμένου Ορφέα;
Κάθε χρόνο οι ΄Ελληνες και οι άλλοι γειτονικοί λαοί στην περίοδο της Εαρινής ισημερίας ή λίγο αργότερα γιόρταζαν το θάνατο και την ανάσταση ενός νεαρού Θεού που συμβόλιζε το θάνατο και την ανάσταση της Βλάστησης.
Το ίδιο και οι Αιγύπτιοι.
΄Ενας θρήνος που μας σώθηκε από τα πυραμιδικά κείμενα παρουσιάζει την ΄Ισιδα να λέει στο νεκρό ΄Οσιρη: "Ξύπνα από τον ύπνο που κοιμάσαι, πάρε και πάλι ζωή, ο θάνατος αφού γεννήθηκε μπορεί και να πεθάνει.
Αθάνατος είναι μόνο ο Αγέννητος."
Καλή Ανάσταση.
Μιχάλης Παλικισιάνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.