Άραγε ποιανού επιλογή είναι η Ζωή μας?

 

Φως στο τέλος του τούνελ…

Συνηθίζουμε να την λέμε αυτήν την φράση, όταν περνάμε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση. Είναι μέσον για να υπομείνουμε ένα πρόβλημα που, φαινομενικά, δεν μπορούμε να αλλάξουμε… 

Ελπίζουμε ότι κάποτε θα τελειώσει αυτή σκοτεινή περίοδος και θα βγούμε πάλι στο φως, θα ανασάνουμε με έναν διαφορετικό τρόπο. 

Και εντωμεταξύ η Ζωή κυλάει μέσα στο τούνελ, ενόσω εμείς νομίζουμε ότι μένουμε ακίνητοι, ρίχνουμε τους ρυθμούς μας, τους προσαρμόζουμε στο σκοτάδι, που κινείται αργά, με μια βαθιά πυκνότητα, ελπίζοντας πάντα ότι όλα κάποτε τελειώνουν για να αρχίσει κάτι νέο και φωτεινότερο…

Και τότε ένα ακόμα τούνελ μας περιμένει…


Κινούμαστε στην Ζωή, για να πάμε από την μία περίοδο στην άλλη, μέσα από τούνελ. Σαν να μην έχουμε άλλη επιλογή, σαν να μην υπάρχει άλλος δρόμος, σαν αυτή η έλξη του σκοταδιού να μας υπερβαίνει…

Αν μπορούσαμε να δούμε την Ζωή σε τούτον τον Κόσμο, θα βλέπαμε ότι κινούμαστε μέσα από σκοτεινά τούνελ και η μόνη περίοδος που μπορούμε να έχουμε επαφή με το Φως είναι όταν τελειώνει το ένα και κάνουμε κάποια βήματα για να μπούμε στο άλλο… 

Οικειοθελώς, γιατί κανείς δεν μας πιέζει να μπούμε εκεί… Είναι επιλογή μας τελικά να θεωρούμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος
.
Είναι γιατί δεν έχουμε Κατεύθυνση στην Ζωή μας…Και όταν δεν υπάρχει Κατεύθυνση, τότε όπου και να πάμε, μας είναι το ίδιο… Είτε πάμε εδώ, είτε πάμε εκεί, το ίδιο σκοτεινό τούνελ είναι ο μόνος δρόμος. Άλλοτε μικρό, άλλοτε μεγάλο, τι σημασία έχει? 

Σημασία έχει ότι πιστεύουμε ότι κάποτε θα τελειώσει, μια ψευδαίσθηση κι αυτό, ότι τελειώνει, ενώ στην ουσία, μας επιστρέφει στην ίδια γνώριμη απόγνωση, αφήνοντας μας να μετράμε τις ανάσες που κόπηκαν, στο μεσοδιάστημα μιας βαθιάς αναπνοής, πριν ξαναβουτήξουμε…

Άραγε ποιανού επιλογή είναι η Ζωή μας?

Πως κάναμε την Ψυχή μας έρμαιο και την οδηγούμε στο τούνελ, ενώ είναι ένας ελεύθερος ταξιδιώτης των άστρων?

Ποιος δίνει την Κατεύθυνση?

Είναι τρομερό να ακολουθείς την μοιραία διαδρομή, σαν να μην υπάρχει άλλος τρόπος να δοξάσεις την Ζωή σου, πέρα από τον καθιερωμένο, που ασκεί πάνω σου μια τρομερή έλξη προς την ασφάλεια και τον έλεγχο…

Τόσα το λάδι, τόσα το ξύδι…

Υπάρχουν και οι πρωτοπόροι… Οι ανυπόταχτοι… Αυτοί που δεν μπαίνουν στο τούνελ και δημιουργούν έναν Δρόμο, εκεί που δεν φαίνεται κανένας…

Ας μην τους πετροβολάμε…

Είναι άραγε πολύ τολμηρό να σκεφτούμε ότι η Κατεύθυνσή μας δεν είναι θέμα γνώσης, αλλά επιλογής? Γιατί όλοι μας ξέρουμε ότι το να Είμαστε Ζωντανοί Άνθρωποι είναι μια επιλογή που δεν κάναμε... ενώ την είχαμε!

Βάσω Νικολοπούλου

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ