Μεταξύ φιλοσοφίας και πράξης, φαίνεται να υπάρχει μια τεράστια απόσταση και συνήθως δεν συνειδητοποιείται…
Ο καθένας μας νομίζει ότι ο θετικός τρόπος σκέψης, δημιουργεί και θετικά αποτελέσματα στην πράξη και δεν παρατηρεί ότι ο τρόπος που συμπεριφέρεται στον Εαυτό του και στους άλλους δεν έχει, τελικά, καμία επιρροή από την ιδεολογία του.
Ο τρόπος που επιλέγουμε να ζούμε είναι νοητικά ιδεολογικός, αλλά συναισθηματικά μας δημιουργούνται δυσάρεστες καταστάσεις και η ιδεολογία χάνεται μέσα στις μη συνειδητές μας συμπεριφορές και στην γενική έλλειψη εκτίμησης που επιβουλεύεται κάθε καλή μας προαίρεση…
Μπορούμε εύκολα να βγάζουμε συμπεράσματα για το τι δεν κάνουν οι άλλοι καλά και αυτό οφείλεται στην ιδεολογία μας και σε μια φιλοσοφημένη άποψη που μπορεί να έχουμε για τον τρόπο που θέλουμε να ζούμε, ενόσω υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι που μας χαλάνε την ισορροπία μας, συνεχώς μπλεγμένοι στην σχέση «δράση-αντίδραση»…
Όμως… ο Κόσμος είναι δικός μας και μπορούμε εμείς μόνο να τον κάνουμε όπως θέλουμε…
Το έχετε σκεφτεί ότι ο Κόσμος μας είναι δικός μας? Ο εσωτερικός, εννοώ…
Και όσο λιγότερη ματαιότητα κουβαλάμε, τόσο πιο όμορφα μπορούμε να βιώνουμε την Ζωή μας…
Και με όσο περισσότερη απλότητα γεμίζει το Είναι μας, τόσο λιγότερο χώρο βρίσκει η αλαζονεία της διανοητικής μας ευφυΐας…
Γιατί όλα είναι θέμα ωριμότητας… Και από αυτήν την ωριμότητα, αφήνουμε συνήθως έξω την συναισθηματική και πνευματική μας ωριμότητα, ενώ μετράμε την ευφυΐα μας με έναν τρόπο που μας κάνει αλαζονικούς και ισχυρογνώμονες, όσον αφορά την δημιουργία του Κόσμου μας…
Αν θέλω να κάνω κάτι όμορφο για τον Κόσμο μας, χρειάζεται να δημιουργήσω τον δικό μου Κόσμο έτσι, ώστε να μην επιδρά με αρνητικό τρόπο στο ήδη πολωμένο ήθος του κόσμου…
Αυτό δεν είναι ουτοπία, αν καταφέρουμε να αλληλεπιδράσουμε μεταξύ μας με έναν τρόπο ειλικρινή και ζεστό, ξεχνώντας ποιος γίναμε και ενθυμούμενοι ποιος είμαστε…
Αλήθεια, όλη η Φύση του Ανθρώπου είναι μόνο μια συνείδηση με ονοματεπώνυμο, που έχει και κάποια ψυχικά περιεχόμενα? Τόσος κόπος για κάτι τόσο λίγο?
Απλά αναρωτιέμαι…
Ας δημιουργήσουμε ξανά Αθωότητα με τα Οράματά μας
Γιατί όπως λέει ο ποιητής
...είτε βραδιάζει, είτε φέγγει, λευκό μένει το γιασεμί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.